Σβήστε το φως να κοιμηθούνε!

Ένα όμορφο μελαχρινό κορίτσι τραγουδούσε ξυπόλυτο ρεμπέτικα, στο Λονδίνο . Δίπλα της ένας λεβέντης κούρδος έπαιζε ευλαβικά σαντούρι. Μια δεκαμελής μπάντα νέων φοιτητών της σχολής μουσικολογίας.Πετάγανε τα συναισθήματα για πάρτη τους , χορεύανε στις παλάμες και στα λακάκια των λαιμών μας. Έτσι να έκανες έπιανες δυο τρια στην καθησιά σου. Αμανέδες. νανουρίσματα, του έρωτα, του χωρισμού, της αγροτιάς. Σπίτι, πατρίδα τα Βαλκάνια και  η Ανατολή μαζί. Όλοι μαζί ένα μεγάλο, ένα τεράστιο αχ , για όλα αυτά που ξέρουν και τα έχουν ξαναδεί.
Η Βίκυ, η Νίκη,η Suna, o Εdy, δεκάδες παιδιά, εκαντοντάδες παιδιά, χιλιάδες παιδιά, δικά μας παιδιά. Τα παιδιά που έφυγαν έξω γιατί δεν μπόρεσαν να μείνουν μέσα. Παιδιά διαφόρων ηλικιών και οικογενειακών καταστάσεων. Απο τους εικοσάρηδες έως και τους πενηντάρηδες και βάλε.
 Σαν να δραπέτευσα  ήταν μου είπε η Άννα. Ερευνήτρια βιολόγος στο πανεπιστήμιο του Cambridge μιλά για τα πειράματα της σαν να μιλά για την τριανταφυλλιά και τον σγουρό βασιλικό της. Έφυγε απο το Πανεπιστήμιο στα Γιάννενα πριν δυο χρόνια, απλήρωτη επι μήνες μ'ένα μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών ελεύθερου επαγγελματία που του είχαν μείνει οι τελευταίες σελίδες, αυτή η ερωτευμένη με την έρευνα ερευνήτρια. Liberty ονόμασε το ποδήλατο  που την παέι κάθε μέρα στα εργαστήρια. Ο πατέρας της , καθηγητής Γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών . Η Ελλάδα μας του ωφείλει σχεδόν όλη την χαρτογράφηση της. Η Ελλάδα όμως τα ξεχνά τα παιδιά της. Δημόσιος υπάλληλος απαντούσε με καμάρι όταν τον ρωτούσαν τι δουλειά κάνει.
Δραπέτευσα μου είπε και ο Πάρης. Εδώ έχουμε βιβλία, βιβλιοθήκες, επιστημονικά περιοδικά. Όχι δεν έχουμε καλύτερους καθηγητές , μα έχουμε οργάνωση, σύστημα,εδώ είμαστε πανεπιστημιακή επιστημονική κοινότητα και δουλεύουμε για να παράγουμε και να προάγουμε .
Στις 31 Αυγούστου του τρέχοντος έτους, το  Υπουργείο Παιδείας και δια βίου μάθησης , αθόρυβα και στεγνά δεν ανανέωσε τις συμβάσεις των υπευθύνων των βιβλιοθηκών μας δείχνοντας για άλλη μια φορά τα πραγματικό του πρόσωπο και τα πραγματικά του κίνητρα. Με τα κοινοτικά προγράμματα της περασμένης δεκαετίας εισπράξαμε 200 εκατομμύρια ευρώ, για να κατασκευάσουμε,να συντηρήσουμε και να λειτουργήσουμε 3500 βιβλιοθήκες. Τα χρήματα με τον γνωστό τρόπο φαγώθηκαν και απο τις 750 βιβλιοθήκες που τελικά αποκτήσαμε , άλλες κλείνουν και άλλες υπολειτουργούν έξαιτίας της έλλειψης προσωπικού. Οι σχολικές , αν και όπου υπάρχουν βασίζονται στο κενό του εθελοντή καθηγητή και στην καλή διάθεση του εκάστοτε διευθυντή που όμως δεν είναι υπεράνθρωπος.
Γιατί ; Γιατί δεν το μάθαμε, γιατί το κάνανε, γιατί δεν μιλήσαμε, γιατί πήγε άκλαφτο.
Η μπέσα δεν είναι λέξη ελληνική. Είναι αλβανική. Bese σημαίνει στα αλβανικά λόγος τιμής και είναι  ο λόγος που δίνουν οι συγγενείς ενός νεκρού  στον δολοφόνο  να μην αρχίσουν βεντέτα έναντι δυνατών ανταλαγμάτων.Λόγια του κόσμου και κουβέντες μασημένες. Αλήθειες αργοπορημένες. Έστω και αυτή την ύστατη στιγμή. Χωρίς βιβλιοθήκες η διάδοση της γνώσης γίνεται με εμπόδια και φτωχά. Χωρίς γνώση θα γινόμαστε όλο και καλύτερα εξαρτήματα της μεγάλης μηχανής και θα είναι έτοιμα και τα ανταλλακτικά μας.. Πάνω απο τα κεφάλια μας το λένε...Σβήστε το φως να κοιμηθούνε.