Χωρίς τρύπα ανοικτή που πονά

Θέλει τον χρόνο της. Δεν φθάνει μονάχα το βίωμα μιας ατελέσφορης κατάστασης . Χρειάζεται και η συνειδητοποίηση της για να την ακυρώσουμε. H διαδικασία της συνειδητοποίησης και της ωρίμανσης είναι επίπονη και κουβαλά μαζί της δάκρυα πολλά , κυρίως γιατί κουβαλά μαζί της την αναγνώριση της προσωπικής μας ευθύνης, που πιστέψαμε, που αφεθήκαμε, που είχαμε ανάγκη, που γίναμε ένα με το σάπιο και το ψεύτικο του συστήματος με το ένα ή με το άλλο τρόπο.
Να σκεφθούμε ανθρώπους που εξακολουθούν να είναι ενταγμένοι κάπου και τώρα το λιγότερο που νιώθουν είναι υποτιμημένοι.
Η νοσταλγία πονάει. Προτιμάς να πεθάνεις παρά να αναγκαστείς να ξαναζήσεις κάτι και όμως την ίδια ώρα το νοσταλγείς . Ο εαυτός σου εκείνης της εποχής , που επένδυσε σε ανθρώπους και ιδέες είναι κάτι σαν εχθρός ή σαν φίλος παλιός που τον ξέρεις τόσο καλά ώστε δεν θέλεις να τον ξαναδείς.Εξαιτίας αυτής της νοσταλγίας, που τρυπά τα κόκαλα ,οι κομματικοί φορείς , μηδενός εξαιρουμένου δυστυχώς , μισώντας και περιφρονώντας, σέβονται περισσότερο τους ''εκτός'' γιατί αυτούς θέλουν να κερδίσουν παρά τους ΄΄εντός΄΄. Η ηγεσία τους είναι μια άψυχη γραφειοκρατική κεφαλή που πολύ λίγη σχέση έχει με το σώμα της και τις ανάγκες του. Το έχουμε δει τόσες φορές και έχουμε προδωθεί άλλες τόσες. Αν αφήσουμε σ' ενα περίτεχνο κουτάκι την νοσταλγία και γεμίσουμε την τρύπα που αφήνει μέσα μας η συνειδητοποίηση του ότι πιστέψαμε δεν ήταν αυτό που νομίζαμε, αργά ή γρήγορα θα προχωρήσουμε σε κάτι καινούργιο, που θα μας συμπεριλαμβάνει και θα μας σέβεται και θα μας αναδεικνύει. Και Θα το κάνουμε ! Το βλέπω και το αισθάνομαι. Γιατί ο άνθρωπος και εξάρτημα της μηχανής κάποια στιγμή να γίνει και νούμερο σ'ένα άπληστο κέρδος να μετατραπεί, η ζωή τον καλεί να την ζήσει. Με νοσταλγία ναι...αλλά χωρίς τρύπα ανοικτή που πονά.