Συλλεκτικό

   Δεκαπεντάχρονη περπατάει αμέριμνη στο Μοναστηράκι, Παρασκευή, νωρίς το απόγευμα μετά το σχόλασμα. Έχει στην backpack της τα βιβλία της Α' Λυκείου, τα όνειρα, τους  φόβους, τις επιθυμίες, τις αφηρημάδες, τις ορμές,  τους έρωτες, του θυμούς της ηλικίας της. Περνά μπροστά από ένα βιβλιοπωλείο παλιών βιβλίων. Στα μανταλάκια κρέμονται παλιά Ρομάντζα, Εστίες, Απογευματινές, Μίκυ Μάους, Ιστορίες. Στο πάγκο τοποθετημένα με φροντίδα παλιά και νέα βιβλία περιμένουν επίδοξους αναγνώστες. Την προσοχή της κερδίζει ένα βιβλίο τοποθετημένο σε πλαστική, διάφανη σακκούλα. Γιούγκερμαν, χαρτόδετο, εκδόσεις Εστία. Το ανοίγει. Το ξανακλείνει. 

- Πόσο κάνει, ρωτάει. 

- 60 ευρώ απαντά ο βιβλιοπώλης 

- 60; επαναλαμβάνει με απορία.

- Ναι, είναι συλλεκτικό.

Δεν ρωτάει γιατί. Δεν ξέρει γιατί μπορεί να είναι συλλεκτικό. Ξέρει μόνο ότι είναι ο Γιούγκερμαν. Ξέρει ότι το έγραψε ο Καραγάτσης. 

- ΄Εχω μόνο 20. 

Δεν λέει ότι είναι όσα έχει για πολλές μέρες. Ο βιβλιοπώλης στέκεται λίγο αναποφάσιστος. Τελικά αποφασίζει. 

- Πάρτο μικρή. Λίγα παιδιά στην ηλικία σου θα το ήθελαν.

Τον ευχαριστεί. Φεύγει. Πηγαίνει στους φίλους της.

Επιστρέφοντας σπίτι της καταλαβαίνει γιατί είναι συλλεκτικό. Έχει την υπογραφή του Καραγάτση με στυλό φαρδιά πλατιά! Πω ρε φίλε, μονολογεί. 

Χαμογελάς Καραγάτση; 

Καλά κάνεις. Κι εγώ χαμογελώ. 

Η ελπίδα μέσα μας. 

Ζωγραφική Keith Rothko

Σκέψεις

     Από μικρή όταν έβλεπα θέατρο, ηθοποιό πάνω στην σκηνή συγκλονιζόμουν. Τότε δεν καταλάβαινα γιατί. Ο Ρασκόλνικοφ, ο χαμογελαστός άνθρωπος, η Στέλλα, η Νόνα, η Ρόουζ, η Φόνισσα, η Τζασμίν έπαιρναν σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μου. Ξεκολλούσαν από τις σελίδες του βιβλίου, έπαιρναν μια, δυο, τρεις χιλιάδες αναπνοές, κοκκίνιζαν τα μάγουλα τους, σηκώνονταν οι τρίχες της κεφαλής τους, το βλέμμα τους ζωντάνευε μπροστά μου, ο βηματισμός, το γέλιο, τα δάκρυα έτρεχαν όπως οι χείμμαροι των διαχρονικών λέξεων κυλούσαν από το ανθρώπινο στόμα τους. 

   Έμπαινε κι έβγαινε ο ηθοποιός στο πετσί τους κάθε νύχτα. Νύχτα γίνονται αυτές οι δουλειές. Το πρωί το πετσί του άλλαζε. Πήγαινε να πληρώσει τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, να στρώσει το κρεβάτι, να βάλει πλυντήριο, να φτιάξει φαγητό για το μεσημέρι, να κολλήσει γραμματόσημα, να κατουρήσει. 

       Το βράδυ θα ξαναγινόταν η Ρόουζ, η Έλενα, ο άγριος σπόρος, η Μαρία Μπράουν, εσύ, εγώ. Θα μπαινόβγαινε από το ένα πετσί στο άλλο σαν να 'ταν όλα ένα το δικό του. Ένας άνθρωπος με χιλιάδες δέρματα. Κι αυτό θα γινόταν όπως εδώ και στη Μαδρίτη, και στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι, στην Λυόν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ξέρουν να αλλάζουν οι άνθρωποι δέρματα και να μιλούν μια γλώσσα, την ίδια γλώσσα αυτή που τους ενώνει, αυτή που δεν τους χωρίζει, αυτή που τους γνωρίζει τον ίδιο τον εαυτό τους σε όλες τους τις μορφές, αυτό είναι το θέατρο. 

     ΄Οσο μεγαλώνω ο θαυμασμός μου για το θέατρο και τον ηθοποιό μεγαλώνει. Ίσως φταίει που συνειδητοποιώ ή που το δέρμα μου σπάει. 

Σκέψεις μετά την παράσταση ''170 Τετραγωνικά (Moonwalk)''