Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Να προσφέρεσαι στον εαυτό σου



      Άκουσα τα λόγια του και κόλλησα. Παραξενιά θα σκεφθείτε, αλλά μου συμβαίνει κάθε φορά που ένας άνθρωπος μου χαρίζει, εκείνα ακριβώς τα λόγια που θα κατάφερναν να μου υπενθυμίσουν πόσο σπουδαίο  είναι να προσφέρεσαι στον εαυτό σου.
     Είναι εκείνες εκεί οι λέξεις που σε φέρνουν κοντά στον άλλον σου εαυτό. Εκείνον δηλαδή τον εαυτό που του αρέσει να ψάχνει και να μην παίρνει την χαρά και την ομορφιά της ζωής δεδομένη. Που θυμάται πως είναι να βουτάς από ένα βράχο ψηλά στην θάλασσα που ανοίγεται μπροστά σου και να ακούς τον κτύπο της καρδιάς σου σαν μουσική και όχι σαν φόβο που σου καίει τα φτερά.
      Ο κτύπος της καρδιάς σου την ώρα που πετάς δεν καταλαβαίνει από λόγια. Υπάρχει ένα σημείο στην ύπαρξη μας, που δεν είναι θέμα σκέψης , αλλά συνειδητής απόφασης να μείνεις απροφύλαχτος , ανοικτός και διάθέσιμος απέναντι στο άγνωστο.
        Θα έχει πολλά παράπονα μάλλον ο εαυτός μας, αφού δεν τα πολυκαταφέρνουμε να τον χαρούμε. Κι όσο σκέφτομαι αν μπορεί να υπάρξει άνθρωπος άφοβος στο μυαλό μου τριγυρίζει η σκέψη πως και ο φόβος , άλλη μια υπόθεση της καρδιάς είναι. Και όπως κάθε υπόθεση της καρδιάς έχει να κάνει με το πόσο προσφέρεσαι στον εαυτό σου. Πόσο καταφέρνεις να τον χαρείς .
      Τελικά θέλει κάποιο ταλέντο για να χαίρεσαι τον εαυτό σου. Να του μιλάς ήρεμα , σιγά, να του δίνεις χρόνο να σου απαντήσει , να τον χωράς , να του δίνεσαι και να σε αντέχει. Σαν να νομίζω πως χάνοται λίγο λίγο οι άνθρωποι που μιλάνε σιγά. Είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που μιλάνε δυνατά. Όσο λιγότερα είναι αυτά που έχουν να πουν , τόσο μεγαλύτερη ένταση βάζουν. Αναλύουν, βάζουν στην ζωή διαστάσεις αριθμών και σχημάτων.
      Είναι όπως το να γράφεις για την ομορφιά. Πολλά μπορείς να γράψεις .Αλλά άλλο γράφω και άλλο ζω . Τις ιστορίες τις κάνεις κουμάντο, την ζωή σου όχι . Εκεί χρειάζεσαι πάνω απ΄όλα τον εαυτό σου. Να τον χαίρεσαι, να τον αξιοπειείς, αυτόν και τα ταλέντα του. Να τον συνατάς στα αληθινά του θέλω και όχι στην εικόνα που έχτισες γι΄αυτόν ερήμην του ή στην εικόνα που άλλοι χτίσανε για σένα χωρίς να σε ρωτήσουν .
      Είναι κάτι σαν να αποφασίσεις να  βγεις μια βόλτα στην γειτονιά σου. Μπορεί να μένεις πολλά χρόνια στην ίδια γειτονιά αλλά να μην γνωρίζεις τις ομορφιές της και τα παράξενα της, έτσι όπως βιαστικά και κουρασμένα μπαινοβγαίνεις μέσα σ΄αυτή στις διαδρομές της καθημερινότητας σου.  Σφυρίζοντας μια αγαπημένη σου μελωδία,  περνάς από τα γνωστά σου δρομάκια στην αρχή και αρχίζεις να παρατηρείς πόσα πολλά δεν είχες ποτέ γυρίσεις να κοιτάξεις.  Γλυστράς τα χέρια σου στις τσέπες σου και τις βρίσκεις τρύπιες . Έτσι που να μην μπορέσουν να κρατήσουν ούτε πετραδάκι πια που να σε βαραίνει. Ανάλαφρος αρχίζεις να ανακαλύπτεις όμορφες γωνιές που προσφέρουν μια διαφορετική θέα. Μπορεί τα βήματα σου και χωρίς να ξέρεις γιατί να σε φέρουν να χτυπήσεις την πόρτα των άγνωστων σου γειτόνων στον δεύτερο. Ηλικιωμένοι κάνουν πολλή ώρα να σου ανοίξουν.
''Το βράδυ σας περιμένουμε πάνω για ένα κρασάκι , όχι τίποτα σπουδαίο να έτσι για την παρέα'', τους λες.
Να δεις  τότε πως η ζωή γίνεται ανοικτό τραντάφυλλο  και η ομορφιά πράξη , μέσα σε μια στιγμή.


Φωτογραφία Cosmin Bumbut


http://www.aixmi.gr/index.php/na-prosferesai-ston-eauto-sou/

Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Σχήματα




     Προχωρούν σιγά σιγά. Μπερδεύονται στα πόδια σου και σε τραβούν πιο πίσω. Πάλι από την αρχή. Μπαίνουν σε κήπους με αγκάθια και ματώνουν στις άγριες εξοχές τ΄απογεύματα. Τετράγωνα , τρίγωνα σε μια διαδρομή φτιαγμένη από φύκια . Περιμένουν καμιά φορά τον κύριο με το ψηλό καπέλο.
     Όταν χαράζει , ξυπνούν σε ιδρωμένα σεντόνια . Κουνούν χέρια και πόδια να ξεκινήσουν ξανά για την καινούργια μέρα. Και είναι εκεί , που νιώθουν πως τα πόδια δεν είναι μόνα τους και τα χέρια κρατούν πολλές ιστορίες . Σηκώνονται και είναι όλα τα κομμάτια στην θέση τους , σ΄ένα μεγάλο λείο , γυαλιστερό ολόκληρο που αρχίζει να κυλά. Και αν έστω για μια φορά κυλήσει, αυτό δεν ξεχνιέται. Εξακολουθεί , ακόμα και στους βαριά κακούς καιρούς. 

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Τι είναι η δουλειά για μας ;



      Στο συρτάρι κρύβω καμιά φορά απορίες. Να μια μεγάλη : '' Είναι η δουλειά μας η αληθινή ζωή μας ; ''Τι ακριβώς είναι η δουλειά για μας ; Ομολογώ πως δεν  έχω καταλάβει απολύτως ακόμα.  Ίσως είναι κάτι που άμα το έχεις ίσως και να πρέπει να κάνεις σαν να μην το έχεις. Γιατί αλλιώς ίσως πάψεις να το έχεις και αρχίσει μονόπλευρα να σε έχει εκείνο και να σε εξουσιάζει.
     Φίλοι και γνωστοί χάνουν την δουλειά τους ο ένας μετά τον άλλον. Άλλοι παρατούνται για να διασώσουν την αξιοπρέπεια τους. Λιγότερα χρήματα, χειρότερες συνθήκες , περισσότερες παράλογες απαιτήσεις. Γαλουχημένοι  σε μια εργασιοκεντρική κοινωνία . Η εργασιακή εξειδίκευση είναι η μήτρα που μας έθρεψε. Ασχολούμαστε περισσότερο με τα βιογραφικά των παιδιών μας και τους τρόπους που μπορούμε να τα εμπλουτίσουμε παρά με τον ελεύθερο χρόνο τους για παιχνίδι.
    Συνηθίσαμε τους ανθρώπους χωρίς κρυσταλλωμένες επαγγελματικές ιδιότητες να τους θεωρούμε σχεδόν τίποτα. Αφού όταν μας ρωτούν '' ποιός είστε ; '' δίπλα στο όνομα μας βάζουμε την επαγγελματική μας ιδιότητα για να ορίσουμε την ταυτότητα μας. ΄΄Είμαι η Μαρία και είμαι λογίστρια΄΄, '' Είμαι ο Δημήτρης και είμαι μηχανικός΄΄. Και τώρα είμαι άνεργος , δηλαδή τελειωμένος. Ακριβώς την ίδια φράση χρησιμοποιούν και οι γεροι στα ιδρύματα.
      Λες και το οξυγόνο της ζωής μας είναι η δουλειά μας. Τα χρήματα ναι, πηγάζουν από εκεί. Το οξυγόνο όμως μας το δίνουν οι άνθρωποι μας, τα ταλέντα, τα μεράκια, ο έρωτας, οι πόθοι μας. Όλα όλα αυτά για τα οποία είμαστε μοναδικοί και αναντικατάστατοι. Στην πραγματικότητα, για καμιά δουλειά δεν είμαστε αναντικατάστατοι . Φεύγεις μια ωραία μέρα ή μια ωραία νύχτα και μετά απο μια δυό μέρες λίγο πολύ ξεχάστηκες και ας ένιωθες σχεδόν ριζωμένος εκεί μέσα. Ας μην ξέχνάμε πως έχουμε ονομάσει πολλές φορές την δουλειά μας , ΄΄το σπίτι μας ΄΄, την ομάδα κάτι ΄΄σαν οικογένεια΄΄ και άλλα πολλά που τελικά στις πρώτες μέρες της απουσίας διαλύονται. Στην πραγματικότητα τα άγχη και τις αγωνίες τα πήγαινες στο σπίτι σου.
     Τώρα είσαι το '' διορθωτικό φαινόμενο της ανεργίας'' , η παράπλευρη απώλεια για να έρθει η ανάπτυξη και η πρόοδος. Μια πρόοδος όμως που στηρίζεται σε ''χαμένες γενιές'' μέχρι που μπορεί να φθάσει ; Στην πραγματικότητα λίγα ακόμα γνωρίζει η επιστήμη για τον ψυχισμό σου. Άγχος, απομόνωση, κατάθλιψη , ευερεθιστότητα, απαξίωση του εαυτού.  Το κόστος.
     Αν έχεις την τύχη να έχεις ακόμα την δουλειά σου , έχει καλώς. Οι υπόλοιποι με έκπληξη ίσως να νιώθουν κάπως σαν να πρόκειται να υποδυθούν ένα καινούργιο , άγνωστο ρόλο.
Κι όμως υποδυόμενος πράγματα στα οποία ο ίδιος φαντάζεσαι πως είσαι ελλειματικός ή πως ξεπερνούν ακόμα και την φαντασία σου υπάρχει η πιθανότητα να τα αναγνωρίσεις μέσα σου. Με ένα τρόπο καθόλου θεωρητικό . Σχεδόν ανακαλύπτεις καινούργια σου κρυμμένα κομμάτια που ξέχασες ή δεν είχες ποτέ την ευκαιρία να αγαπήσεις.
     Θυμάμαι μια ιστορία που είχα διαβάσει κάποτε. Κάποιος πήγε σ΄ένα γέροντα να του πει πως δεν μπορεί να αγαπήσει . Κι αυτός τότε του απάντησε ΄΄Να φαίρεσαι σαν να αγαπάς και είναι το ίδιο'' .
   

Ζωγραφική Γιώργος Παπακαρμέζης
    

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Ενοχές





     '' Δεν είναι ποτέ εύκολο να παραδεχτούμε τα λάθη μας. Νομίζω πως αυτή την ικανότητα όπως και πολλές άλλες την αποκτούμε στην παιδική μας ηλικία και αργότερα μπορούμε να την αναπτύξουμε ακόμα περισσότερο. Αν δεν μας είχαν μαλώσει για τα λάθη μας , αν μας είχαν εξηγήσει με αγάπη τι στο φέρσιμο μας δεν είναι σωστό ή ίσως ήταν επικίνδυνο , θα μπορούσαμε να είχαμε νιώσει μεταμέλεια και να ενσωματώσουμε την εμπειρία ότι ως άνθρωποι δεν μπορούμε να είμαστε αλάνθαστοι. Αλλά αν είχαμε τιμωρηθεί από τους γονείς μας και για το παραμικρό μας παράπτωμα , τότε θα μας μεταδόθηκε η γνώση πως η παραδοχή της αοτυχίας είναι πράγμα ριψικίνδυνο γιατί μας στερεί την αγάπη των γονέων. Η εμπειρία αυτή μπορεί να αφήσει πίσω της μόνιμα συναισθήματα φόβου και ενοχής.  ''


   Alice Miller απόσπασμα από το βιβλίο ''Το ξύπνημα της Εύας'' Εκδ Ροές

Φωτογραφία Alex Webb
 





Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Στους ξενέρωτους καιρούς.

 

 
       Mπορεί και να παρεξηγηθώ. Μακάρι με μια κουβέντα να μπορούσε κανείς να προκαλέσει μια σειρά συζητήσεων με επιχειρήματα και ανταλλαγές απόψεων.Μακάρι, αλλά δεν ζούμε σε τέτοιες εποχές. Ούτε και εγώ είμαι ειδική στα περί των πολιτικών συζητήσεων. Έτσι με το κίνητρο ενός πολίτη τούτης της χώρας , αλλά και της άλλης την πιο μεγάλης εξακολουθώ να σκέφτομαι. Όμως μήνες τώρα, χρόνια ας πω καλύτερα γράφω πάντα και λέω αυτό που νιώθω.
     Τριγύρω μας και δεν νομίζω πως το αμφισβητεί αυτό κανείς, εξαπλώνεται ο φασισμός. Νομίζω πως όλοι θα συμφωνήσουμε σε αυτό. Και είναι τρομακτικό. Είναι φρικιαστικό. Δεν υπάρχει μέρα που δεν δηλώνει την παρουσία του με όλο και περισσότερο αισθητό τρόπο. Ξυπνάς και ξαφνικά η πόλη έχει εκκενωθεί από άστεγους και πρεζόνια, τους εξαφανίζουν σε διάφορα στρατόπεδα μέσα σε κλούβες, ομάδες κάνουν περιπολίες. Φάτσες μυστiκές και παράξενες, δεν ξέρεις ακριβώς τι είναι καθαρίζουν για σένα την πόλη. Αποφασίζεται επιστράτευση. Οι ξένοι φοβούνται όταν κυκλοφορούν, όταν οδηγούν τα ταξί, όταν δουλεύουν στα βενζινάδικα δεκάδες χρόνια τώρα, όταν  πηγαίνουν τα παιδιά τους στα σχολεία , από εκεί που μπαίνουν από τους πρώτους στα πανεπιστήμια μας.
     Από την άλλη ζούμε σε μια βαθειά ναρκισσιστική κοινωνία, ανάπηρη λόγω ανωριμότητας. Ας πάρουμε τους εκπαιδευτικούς. Αποφασίζουν να υπερασπιστούν  τα διακιώματα τους μέσα στις εξετάσεις. Οκ.....Μέσα σε λίγες μέρες και πάλι θα βρεθούμε στο ίδιο έργο θεατές, ο φόβος και ο ναρκισσισμός να κάνουν το κουμάντο τους και να είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές.. Λίγη φασαρία, λίγος ντόρος και επιστροφή στις θέσεις μας.
     Η φωτογραφία και πάλι θα είναι λειψή. Γεμάτη απο απουσίες. Τα ίδια κλισέ, η λήψη από την ίδια γωνία. Τι στην ευχή λέμε , πως όλα αλλάζουν. Εγώ τα βλέπω όλα ίδια. Και μένω να ψάχνω αναστήματα. Άνθρωποι που ακόμα θα μπορούν να θυσιάζονται για τις ιδέες τους ( αυτό χωρίς κόστος δεν γίνεται ) . Αγωνιζόμενοι  είτε κινδυνεύοντας να απολυθούν , είτε βάζοντας πάνω απ΄όλα την αγάπη τους για τα παιδιά, μιας και αυτή η αγάπη τους έκανε υποτίθεται εκπαιδευτικούς  και όχι κάτι άλλο.
    Απλά ψάχνω αναστήματα. Νιώθω να ζω σε μια τεράστια φούσκα που ασφυκτιά από αγώνα για τα ιδανικά και σαν τα φύκια σε πνίγει μέσα στα λόγια. Σε τι ξενέρωτους καιρούς ζούμε , μωρέ αδερφάκι μου.

      

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Στο ίδιο έργο θεατές




          Ήσουν εκεί και τα είδες όλα. Τα άκουσες όλα . Πάντα είσαι εκεί. Περνούσες λες τυχαία. Ας μην λέμε ψέματα μεταξύ μας. Ακολουθείς τα γεγονότα. Ζηλεύεις αφόρητα όσους έχουν μπαλκόνι απέναντι από τα γεγονότα. Απέναντι από την διαδήλωση, από τον καβγά, από την παρεξήγηση. Απέναντι από την απεργία, από την φάτσα του Πολυτεχνείου κάθε Νοέμβρη να παρακολουθείς την κατάθεση στεφάνων και τα καθιερωμένα μετά επεισόδια.
     Είσαι πάντα εκεί, που πάντα γίνεται κάτι. Ακόμα και αν αυτό το ΄΄κάτι ΄΄δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Γνωρίζουν πως θα τους τα πεις. Ποιος έχει οικογενειακά μυστικά ; οικονομικά προβλήματα; Ποιος εμπλέκεται στα κάθε λογής έκτροπα ; Ποιος είναι χαρτοπαίχτης; Το φόρτε σου τα δυστυχήματα , οι εμπρησμοί. Θα περιγράψεις ό,τι συμβαίνει, πολλές φορές και ό,τι δεν συμβαίνει. Για να μην σου πω πως θα στείλεις και τους εθελοντές σου να σβήσουν την φωτιά.
     Δίπλα σου έγινε το γεγονός , να μην το αποκαλύψεις; Άλλωστε δεν το έκανες εσύ , δεν έχεις ενοχές. Καμιά φορά σου λένε πως υπερβάλλεις, πως μεγενθύνεις δυσανάλογα με την πραγματική τους διάσταση. Ότι διογκώνεις υπερβολικά σε σχέση με το υπόλοιπο κοινωνικό γίγνεσθαι.
      Ποιοι είναι άραγε αυτοί που σου τα λένε αυτά; Όταν μετά ανοίγουν το στόμα τους και τα τρώνε με το κουταλάκι από την τηλεόραση , γιατί τότε δεν έχουν τις ίδιες αντιρρήσεις ; Και ας προσέξουν όσοι μιλούν γιατί δεν υπάρχει κανένας νόμος που να λέει, ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση , να μην μπορεί να συμβεί σ΄αυτούς κάτι που μπορεί να συμβεί σε κάποιον άλλο.
      Στην πραγματικότητα βέβαια οι άλλοι είναι μόνο οι αφορμή. Για σένα το κάνεις. Υπολογίζεις απόλυτα στο γεγονός. Ένας μεταπράτης εικόνων είσαι. Μια τίμια συναλλαγή. Εσύ είσαι εκεί, βλέπεις, οι άλλοι μαθαίνουν από σένα, υπολογίζουν σε σένα. Είσαι πάντα καλοντυμένος, φρεσκοξυρισμένος, φοράς την στολή σου. Στην περίπτωση που χρειαστεί είσαι επιμελώς ατιμέλητος. Γράφεις στο γυαλί. Αναπόσπαστο κομμάτι για να συμπληρωθεί η εικόνα.
     Στην πραγματικότητα τίποτα απ΄όλα αυτά δεν είναι δικό μας. Ούτε αυτά που εσύ, ο αυτόπτης μάρτυρας, ο εθελοντής, προσφέρεις, ούτε αυτά που εμείς βλέπουμε. Όλα αυτά  άλλοι τα δημιουργούν.Στο ίδιο έργο θεατές. Κατά βάθος είμαστε συνένοχοι και συνεργοί.  Εσύ έχεις μια ακατανίκητη επιθυμία να τα πεις όλα, άσχετα με ποιό είναι το ζήτημα και το ζητούμενο. Και εμείς καιγόμαστε να τα ακούσουμε.
     Γνωρίζεις τα πάντα. Από τον λογαριασμό  μου στην τράπεζα, μέχρι τα σκουπίδια μου. Ξέρεις τα διαζύγια και τους γάμους μου. Είσαι μόνος σου η Εκκλησία του Δήμου, η μεταπολίτευση ολόκληρη και ο τρελός του χωριού. Εσύ ο αυτόπτης δίνεις το σύνθημα στους τηλεοπτικούς  σταθμούς και σκάει το πουλάκι στην οθόνη. Κάποια φορά άκουσα πως έβαλες μόνος σου την φωτιά. Η καυτή δροσιά της δημοσιότητας. Να μαγνητίζεις τα μικρόφωνα, να αισθάνεσαι το κέντρο της γης. Ο Μεσσίας της ενημέρωσης. Να σε ρωτούν όλοι με την ίδια αγωνία που ρωτούν οι συγγενείς τον γιατρό μετά το χειρουργείο.
     Κατά βάθος βέβαια  είμαστε σου λέω συννένοχοι, συνεργοί και συμπαίχτες. Ε και εσύ που με διαβάζεις τώρα. Ναι εσύ. Γιατί με κοιτάς στραβά ; Θέλεις μήπως ο αυτόπτης να ανοίξει το στόμα του ; Θέλεις ;



Φωτογραφία Κωστής Αντωνιάδης

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Κράτα με

Για την γιορτή της μητέρας


 Σε ονειρεύτηκε πολύ πριν σε γνωρίσει.
Ερχόσουν σ΄εκείνη από πολύ μακριά και από το ίδιο μακριά ερχόταν εκείνη σε σένα.
Σε περίμενε. Ακόμα και τότε που νόμιζε πως δεν την αφορούσες, πως δεν ήταν ακόμα έτοιμη ή πως δεν ήταν αυτά γι αυτήν. Αλλά και αργότερα , όταν γνώριζε καλύτερα αλλά φοβόταν. Υπήρξαν φορές που σ΄ένιωσε σαν απειλή. Άγνωστο ακριβώς σε τι.
     Και  να που έφθασες . Έσκασες σαν χρωματιστό , χαρούμενο πυροτέχνημα, στο θόλο τ΄ουρανού μας. Πρώτα σε άκουσε και μετά σε είδε. Στην αρχή μπορούσες μονάχα να αισθάνεσαι, μια βροχή από τα δικά σου πρωτόγνωρα συναισθήματα και ας μην ξεχώριζες ποια  ήταν τα δικά σου και ποια  τα δικά της. Εσύ και εκείνη ένα, τότε.
     Άρχισες να γνωρίζεις τον κόσμο μας, μυρίζοντας το δέρμα της , το στήθος, την ανάσα , τα μαλλιά της . Εκεί ήταν  το σπίτι σου . Ήθελες να σε κοιτά κατάματα. Άρχισες και εσύ να την κοιτάς και να κρατάς το είδωλο της μέσα σου.
Πλησίαζες τον έξω κόσμο, μέσα από τον κτύπο της καρδιάς της.
      Τα ζαρωμένα μικρά χεράκια σου , όταν έσφιγγαν με όλη την δύναμη σου  να κλείσουν το δάχτυλο της , ψιθύρισαν την πρώτη σου λέξη. ''Κράτα με '' . Το γοερό σου , απαρηγόρητο κλάμα πάλι είπε την ίδια λέξη, '' κράτα με΄΄.  Κράτα με να μην πέσω αλλά και κράτα με ,  δηλαδή στήριξε με.  Φοβόσουν. Μ΄ένα φόβο βαθύ και άνισο για το μικροσκοπικό σου μέγεθος.  Φοβόσουν όταν πεινούσες, όταν κρύωνες, όταν άκουγες τους παράξενους και ενοχλητικούς θορύβους μας,  φοβόσουν το δυνατό φως. Φοβόσουν μήπως χαθεί και χαθείς και εσύ μαζί.   Υπήρξαν φορές που δυσκολεύθηκε να διαβάσει τον φόβο σου. Αυτόν τον πιο κοινότυπο από όλους τους φόβους του ανθρώπου, τον φόβο του αφανισμού. Τον πιο συνηθισμένο και την ίδια στιγμή περισσότερο λησμονημένο και κρυφά  απωθημένο, αφού το αντίκρυσμα του πολλές φορές σπέρνει πανικό.
     Ήσουν τόσο δικαιολογημένος. Πόσο διαφορετικά έγιναν όλα για σένα μέσα σε λίγο χρόνο. Γεννήθηκες και άφησες με μια σκουντιά μια ζεστή, γαλήνια , προστατευμένη φωλιά για να μπεις σ΄ένα κόσμο ανίκοιο και μεγάλο  , σαν στόμα μεγάλης φάλαινας.
     Σε ένιωθε , σε καταλάβαινε και γι΄αυτό ακριβώς, ήσουν χωρίς να το ξέρεις απέραντα τυχερός. Μεγάλωνες μέσα στην αγκαλιά της, στα δάκρυα της, στα ξέμπλεκα μαλλιά της . Πόσες και πόσες φορές δεν  είχες αποκοιμηθεί με την παλάμη σου στο μάγουλο της , πάνω στα γόνατα της. Εσύ και εκείνη  ένα, ακόμα τότε. Σ΄έτρεφε.
     Μεγάλωνες και μαζί σου μεγάλωνε και εκείνη για να σε χωρέσει.  Στο δρόμο κατάλαβε πως έπρεπε να ανοίξει για να χωρέσει όλα τα δικά σου και τα δικά της. Ο κόσμος άλλαζε , ο χρόνος  άλλαζε και εσύ ξαναφώναξες ''κράτα με''.
Ήθελε να σε γνωρίσει . Κατάλαβε πως για να σε γνωρίσει και να σε κρατήσει αλλά χωρίς να σε εγκλωβίσει έπρεπε να φθάσει λίγο πιο πάνω και πιο ψηλά . Κάπως καλύτερα να προσαρμοστεί στις ανάγκες σου .  Όσο τα κατάφερνε και τα κατάφερνε γιατί είχε κλείσει σε μυστικό ντουλάπι τον παραπανίσιο εγωισμό,  τόσο ο κόσμος γινότανε φιλικός και ασφαλής , γεμάτος εκπλήξεις και προκλήσεις.
     Ήταν διαθέσιμη. Ήταν εκεί. Ήταν ευλίγιστη σαν το νερό . Έπιανε στον αέρα τις ξυλιασμένες αγωνίες και τους φόβους σου, τα ζέσταινε στην παλάμη της και σου τα επέστρεφε ελαφρότερα και μαλακά. Κοιμόσουν τότε. Κοιμόσουν και μεγάλωνες. Το ήξερε και χαιρόταν, γέμιζε. Είχε μάθει πια να σε κρατά.
     Δυνάμωσαν τα πόδια σου , μεγάλωσαν τα βήματα σου. Ξεκόλλησες. Ήρθε η πρώτη εμπειρία και μετά πολλές πολλές , η μια μετά την άλλη.
 Έμαθες πως όταν πονάς , θα περάσει.
Έμαθες πως η σιωπή δεν είναι τέλος , αλλά στιγμιαία παύση.
Έμαθες πως το αίμα δεν παγώνει ακόμα και όταν κρυώσεις πολύ .
Έμαθες πως έχεις μέσα σου ένα κρυμμένο δυναμό που φορτίζει ξανά και ξανά όσες φορές θέλεις να κρατάς ζεστά την καρδιά και το μυαλό σου.
Έμαθες να την παραβλέπεις αλλά να εξακολουθείς να νιώθεις ασφαλής και ολόκληρος.  Εσύ και ο αληθινός σου εαυτός με σάρκαι και οστά, ταξιδευτής .
     Κράτησες την ανάμνηση  . Και εκείνη κράτησε την ανάμνηση. Τα παχουλά σου πέλματα στα πρώτα τους βήματα,από τον καναπέ στο τραπεζάκι και πίσω πάλυ.Κράτησε την χαρά της γι΄αυτό που είσαι και ας μην το καταλαβαίνει απολύτως. Κράτησε και την ζωή της ψηλά. Έμαθε πως είναι ν΄ αγαπάς , να γεννάς και να μην περιορίζεις. Να μην χρησιμοποιείς για τις δικές σου ανάγκες το γέννημα σου απομακρύνοντας το απ΄αυτό που το ίδιο θέλει.
     Τώρα ακούει τα επιδεξια φτερά σου να σχίζουν τον αέρα. Γυρνά το κεφάλι της και σε κοιτά να πετάς, περήφανα πάνω από γυμνές , πληγωμένες γειτονιές. Ίσως κάπου παρακάτω σε δει άνεργο , να τα φέρνεις βόλτα δύσκολα, να εγκαταλείπεις σταθερές ακόμα και όνειρα. Έχεις όμως  αποθέματα, εφόδια τα νιώθεις , τα γνωρίζεις. Έχεις όλα εκείνα τα υλικά για να διατηρήσεις όλα τα σπλαχνικά σου κίνητρα.  Όσο ανάποδα και αν έρθουν τα πράγματα  , έχεις να δώσεις . Και όποιος έχει να δώσει , αντέχει  να κρατήσει τον άλλο, και όταν χρειαστεί, όσο κόντρα και άν φυσά ο καιρός γνωρίζει και αυτός πως και από που να κρατηθεί. Και είναι αυτό ένα κομμάτι της αληθινής ζωής για τους τυχερούς αλλά και για αυτούς που στέκουν κοντά στους μελλοντικούς τυχερούς.. Για τους ''άτυχους'' , για αυτούς δηλαδή που το δικό τους '' κράτα με '' στάθηκε λιγότερο συναισθηματικά διαθέσιμο τότε, στην ζωή θα συνεχίσουν να το αναζητούν. Μέχρι που κάπως , κάπου να βρεθεί μια ρίζα πιο γερή μέσα τους , μια ρίζα που θα αντέξει και να ακούσει και να πει '' Κράτα με''.


Φωτογραφία Julie Waroquier
http://www.juliedewaroquier.com/
 


ς. 

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

Φοράς κλουβί ;




     Δήλωσες νεκρό το νεκρό σώμα ;
     Πόσο καλά ήξερες το νεκρό σώμα;
     Πως ήξερες ότι το νεκρό σώμα ήταν νεκρό ;
    Έκλεισες και τα δυό σου μάτια ;
    Έθαψες το σώμα, το παράτησες ;
     Φίλησες το νεκρό σώμα ;
 
     Χ. Πίντερ  απόσπασμα από το ποίημα ''Θάνατος'' .


      Θα ήθελα στην χώρα μου να μην υπήρχαν '' ξένοι'', να μην τους αντιμετωπίζαμε ως τέτοιους. Θα ήθελα η επιχείρηση  ''Ξένιος Ζευς'' να ΄χε ως στόχο αυτό ακριβώς που υποδηλώνει τ΄όνομα της και όχι ακριβώς το αντίθετο. Και ακόμα -μιας και όλα αυτά είναι, δυστυχώς στην σφαίρα του ιδεατού- θα θελα να μπορούσαμε να συνυπάρχουμε αρμονικά με τους συνανθρώπους μας , παρά τις όποιες διαφορές φυλής, γλώσσας, θρησκείας. Σκέφτομαι τους μετανάστες σε κάθε γειτονιά , σε κάθε χώρα πόσο έχουν υποφέρει και ποιά τραγική ιστορία κουβάλησε τον καθένα απ΄αυτούς στα μέρη μας , Που αντί να τους αγκαλιάσουμε για όσοα έχουν περάσει, κάποιοι τους χαραχτηρίζουν υπάνθρωπους , τους διώχνουν κακήν κακώς , τους καταδιώκουν, τους μισούν. Τόσο μένος απ΄την μιά και τόση κοινωνική ανοχή σ΄αυτό απ΄την άλλη. Λυπάμαι. Ομολογώ πως δεν θέλω μια Ελλάδα για τους Έλληνες , θέλω μια Ελλάδα για όλους.
     Την ίδια στιγμή ομολογώ πως δυσκολεύομαι να δω τα λόγια της Δημουλά, αυτά που είπε πραγματικά και όχι τα μεταλλαγμένα, ως τμήμα ρατσιστικού παραληρήματος. Δυσκολεύομαι να καταλάβω πως βρέθηκαν μερικοί να βρουν τα λόγια της ως επαρκή αιτία για να την παρουσιάσουν κάτι σαν ένα απόλυτο τίποτα που με κάποιους παράξενους τρόπους έγινε κάτι. Πολλά υπονοήσανε με μεγάλη ευκολία, και ακόμα πιο μεγάλη φαντασία. Καθόλου ίδια δεν ήταν δυστυχώς και η προσπάθεια να διασταυρωθούν τα λόγια της , όπως θα άρμοζε στην στοιχειώδη ευαισθησία. Δυσκολεύμαι να πειστώ πως η Δημοκρατία, το κράτος Δικαίου , το μεταναστευτικό κινδυνεύουν πραγματικά από τέτοιου είδους παρεμβάσεις και άρα πράγματι το πυρ το εξώτερο είναι ο τόπος που πρέπει να σταλθεί η Κική Δημουλά.
     Εκεί στο πυρ το εξώτερο, στην πυρά κατοικοεδρεύουν διάφοροι αποδιοπομπαίοι τράγοι μέχρι να λήξει η διάρκεια της αποστολής τους. Ο κάθε φανταστικός εχθρός ταγμένος να κουβαλήσει τα δεινά της δικής μας ζωής. Των πεινασμένων, ακόρεστων λιθοβολιστών .
     Έχω λοιπόν την άισθηση πως η άσπρη και η μαύρη αλήθεια, εκτός από χαμηλής ανάλυσης, είναι και αναληθής. Και πως όλα αυτά τα μονόπλευρα , τα εύπεπτα , αυτά που κατεβαίνουν χωρίς ούτε ένα ποτήρι νερό διαιωνίζουν πάνω από τα κεφάλια μας εκκρεμότητες που μας βιδώνουν σε υπνοβατικές συμπεριφορές. Και δεν μας αφήνουν να σκεφτόμαστε καθαρά και να αντιλαμβανόμαστε επίσης καθαρά την κάθε πραγματικότητα.
       Γιατί σκέφτομαι σημαίνει κρίνω και δεν με απορροφά , δεν με καταβροχθίζει το περιβάλλον και οι συνθήκες. Αντέχω να μονιάζω σε μια μορφή την θλίψη μου , την μοναξιά και τον θυμό μου αλλά και την αγάπη μου και την ελπίδα μου . Αντέχω να μονιάζω τα πιο αντιφατικά μου συναισθήματα. Και το έχω μάθει από πολύ παλιά αυτό. Από τότε που αποδεχόμουν και έκλεινα στην καρδιά μου σε μια μορφή  την μάνα που από την μια με κρατούσε και από την άλλη με άφηνε , την μάνα που από την μια με τάιζε και από την άλλη με ξεχνούσε. Αυτά είναι πράγματα που αν τα έχεις μάθει δεν ξεχνιούνται. Αυτά είναι που σου επιτρέπουν να δέσεις σε μια μορφή την υπερεκτιμημένη και την υποεκτιμημένη ποιήτρια. Μπορείς να την ανεχθείς να μην λέέι πάντα κάτι μεγάλο και ωραίο , αλλά και κάτι απλό σαν κάθε φοβισμένη γιαγιά στο τρόλευ .
      Όλοι κρινόμαστε και για ό,τι λέμε και για ό,τι γράφουμε. Άλλο όμως κρίνω και άλλο στέλνω κάποιον στην πυρά. Γιατί αν το κάνω και συνεχίζω ακόμα και όταν έχουν βγει στην δημοσιότητα αυτά που πραγματικά είπε η Δημουλά , και που δεν είναι αυτά που της προσάπτω , ε τότε καλά είναι να αναρρωτηθώ τουλάχιστον μόνος μου γιατί το κάνω αυτό ; τι εκπροσωπεί για μένα όλο αυτό, ποιά είναι τα αληθινά μου κίνητρα ; Τι γνωρίζω ; Γνωρίζω;
 ''Φοράς κλουβί''  ;  Γράφει ο τοίχος έξω από το Χημικό. Σαν να μαςρωτάνε με άλλο τρόπο, σε ένα φαντασιωτικό διάλογο οι νέοι μας :
-Είσαι ζωντανός;
-Όχιhttp://www.vetonews.gr/editorial/item/18546-foras-klouvi-Είσαι νεκρός;          
 Και τίποτα δεν μου φαίνεται να ταιριάζει περισσότερο.
   

Ζωγραφική Χρήστος Μποκόρος
     

Δημοσιεύθηκε στο vetonews.gr
http://www.vetonews.gr/editorial/item/18546-foras-klouvi

Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Αγρύπνια






'' Πάντα ανοιχτά , πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου'' Δ. Σολωμός

     Μιλούν οι παλιοί για τις μέρες τους και  νοσταλγούμε. Κάτι που ξεχάσαμε, κάτι που δεν προλάβαμε ποτέ να ζήσουμε. Μια άλλη ζωή με πολλές πολλές λεπτομέρειες, με ξεχωριστές στιγμές και ευωδιαστές λεβάντες στα ασπρόρουχα. Τότε που οι άνθρωποι είχαν φωνή και μιλούσαν. Και ο λόγος είναι για τον άνθρωπο ότι είναι τα φτερά για τα πουλιά. Ζήσανε πόλεμο , φτώχεια , κακουχίες. Ο εχθρός όμως ήταν ορατός και το σωτήριο μίσος δυνάμωνε την ελπίδα για την αυριανή μέρα. Αντέχει ο άνθρωπος όταν έχει κάτι σημαντικό να υπερασπιστεί.
      Μετά από χρόνια η Ελλάδα του μνημονίου ίσως να περιγράφεται, σαν την Ελλάδα της θλίψης, του θυμού, της αφωνίας, της απελπισίας. Μια θυμωμένη, άφωνη χώρα . Μπορεί και να φοβάται τον ίδιο τον θυμό της. Τόσο εύκολο να το καταλάβουμε όταν σκεφθούμε πόσο απέχει η σημερινή μας ζωή απ΄αυτό που κάποτε ονειρευτήκαμε για μας και τα παιδιά μας.
      Είναι σαν να κρατάμε από το χέρι μια παύση. Δεν ξέρω από ποιά αφήγηση δραπέτευσε , αλλά αν κρίνω από την ένταση της πρέπει να ξέκοψε από κάποιο παραλήρημα ή το κρεσέντο μιας διαφωνείας. Από το απέναντι ρεύμα μας κορνάρει μια απουσία νοήματος. Η παύση την κοιτά κατευθείαν στα μάτια . Έτσι είναι πολλές φορές , οι παύσεις κάνουν όλη την βρωμοδουλειά. Είναι σαν να στεκόμαστε στην μέση του δρόμου ακίνητοι. Μπροστά μας αγανακτισμένα λογρύδια, ατάκες επανάστασης, αγώνες επιβιώσης, πορείες συμβίωσης, φωνές μαζικές, αντοχές μοναχικές.
     Οι άκρες της παύσης - θα το θυμόμαστε - είναι οι άνω τελειές. Αυτό το μικρό κάτι , που κρατά την αναπνοή, αφήνοντας όμως την αδιόρατη αίσθηση  πως αυτό που ζούμε, δεν είναι οριστικό. Αυτό το μικρό κάτι που μας κρατά από τον ύπνο της μελαγχολίας και της συνώνυμης τυφλής βίας. Αυτό το κράτημα της αναπνοής προκειμένου να συνδεθούμε με ό,τι μας κάνει πιο ελεύθερους. Την αλληλεγγύη, την επιείκια στον αδύναμο , την γενναιοδωρία, την καλοσύνη, Με ό,τι δηλαδή δεν μας κρατά έμμονα και ψυχαναγκαστικά δεμένους σε μια απλή επιβίωση. Αυτό το μικρό κάτι που αγρυπνά και μας απομακρύνει από την φτώχεια και την ερημιά. Αυτό το μικρό κάτι,  που νικά το κομμάτι μας εκείνο , που ακόμα και την ύστατη στιγμή ,ακολουθώντας το '' ο σώζων εαυτόν σωθήτω΄΄, θα αδιαφορήσει για την κατάρευση του σύμπαντος , φθάνει να την βγάλει κάπως καθαρή.
     Αγρύπνια ο απομυθοποιητής. Η φλόγα που λιώνει τον φόβο για την σκέψη της αυριανής μέρας. Ο σύμμαχος των ξεκάθαρων περιγραμμάτων , των ακριβοδίκαιων λέξεων. Αγρύπνια που στέκει δίπλα μας και περιμένει να την επιλέξουμε.
Αν σκεφθείς πως είμαστε ξένοι και είμαστε ίδιοι και συναντιόμαστε σε μέρη άγνωστα και είμαστε άγνωστοι  σε μέρη γνώριμα, και είσαι δίπλα μου στο δρόμο χωρίς να το ξέρω και είμαι δίπλα σου στο λεωφορείο χωρίς να με δεις. Τότε είναι η  αγρύπνια που με κάνει ενώ δεν σε καταλαβαίνω και ενώ δεν με ακούς, να θέλω να μιλήσω στην γλώσσα σου και να θέλεις να μάθεις την δική μου.
    Είναι η αγρύπνια που φέρνει πιο κοντά τα λόγια του Α. Gramsci :
΄΄ Μισώ τους αδιάφορους και γι΄αυτό : Γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμα τους , αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ΄αυτούς με ποιόν τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι΄αυτό που έκανε και ειδικά γι΄αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου και δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυα μου. ''
 
      Είναι η αγρύπνια που μας κρατά δυνατούς στους ταραγμένους καιρούς. Φθάνει να της το επιτρέψουμε.



Άγνωστος φωτογράφος


Δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr
http://www.aixmi.gr/index.php/agrypni/