Προχωρούν σιγά σιγά. Μπερδεύονται στα πόδια σου και σε τραβούν πιο πίσω. Πάλι από την αρχή. Μπαίνουν σε κήπους με αγκάθια και ματώνουν στις άγριες εξοχές τ΄απογεύματα. Τετράγωνα , τρίγωνα σε μια διαδρομή φτιαγμένη από φύκια . Περιμένουν καμιά φορά τον κύριο με το ψηλό καπέλο.
Όταν χαράζει , ξυπνούν σε ιδρωμένα σεντόνια . Κουνούν χέρια και πόδια να ξεκινήσουν ξανά για την καινούργια μέρα. Και είναι εκεί , που νιώθουν πως τα πόδια δεν είναι μόνα τους και τα χέρια κρατούν πολλές ιστορίες . Σηκώνονται και είναι όλα τα κομμάτια στην θέση τους , σ΄ένα μεγάλο λείο , γυαλιστερό ολόκληρο που αρχίζει να κυλά. Και αν έστω για μια φορά κυλήσει, αυτό δεν ξεχνιέται. Εξακολουθεί , ακόμα και στους βαριά κακούς καιρούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου