Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Τα υπόγεια




     '' Ζούμε όλοι στα υπόγεια , όμως μερικοί από εμάς κοιτάνε τ ΄αστέρια'' . Κάπως έτσι , παραφράζοντας τον Όσκαρ Ουάιλντ.
   
     Περπατώ με την προσοχή μου στραμμένη λίγα μέτρα κάτω από τα πόδια μου, σ΄ένα σχεδόν κρυμμένο υπόγειο κόσμο, που ζει ανασαίνει , ελπίζει , κοιμάται, ξαγρυπνάει, προσεύχεται, περιμένει , κανά δυό ορόφους κάτω από την γη. Εκεί που  οι περισσότεροι από μας δεν θα διανοούνταν , ούτε καν να ζήσουν , πόσο μάλλον να ονειρευτούν.
     Τα υπόγεια. Μια φορά και ένα καιρό τα παλιά σπίτια στην Αθήνα είχαν και υπόγεια. Χιλιάδες υπόγεια. Η Αθήνα δεν κατάφερε ποτέ ν΄απαλλαγεί απ΄αυτά. Τα υπόγεια απαγορεύονται . Την ίδια στιγμή συνεχίζουν να χτίζονται , να εγκρίνονται και να κατοικούνται. Όχι από εμπορεύματα , ούτε από κούτες . Από ανθρώπους.
      Παλιοί αγωγοί , υπόγεια ρεύματα, σκεπασμένα ποτάμια, μια κρυφή ζωή που δεν θέλουμε να ξέρουμε. Λες και είμαστε κάτι ανώτερο από το απλό ανθρώπινο είδος και στέλνουμε τα λύματα μας κατευθείαν στην στρατόσφαιρα. Σωλήνες που περνούν πολύ πιο ρηχά απ΄όσο θα έπρεπε,  δεν καταφέρνουν να  αποχετεύσουν τα υπόγεια. Συσσωρευμένα βρωμόνερα οδηγούνται προς άγνωστη κατεύθυνση και απειλούν να πνίξουν. Άνθρωποι που πλημμυρίζουν από βροχές και δεν βλέπουν ήλιο ποτέ.
     Περπατώ και κάτω από τα πόδια μου έρχονται μυρωδιές από κάρυ , γαρύφαλλο, εξωτικά μπαχάρια. Ανάλογα με την ώρα ακούω παιδικές φωνές, ή ροχαλητά, μουσικές σε ακαταλαβίστικες γλώσσες. Το καλοκαίρι αν δεν φοβούνται , μπορείς να τους δεις, να προσεύχονται , να δειπνούν, να κοιμούνται , να μαλώνουν πάντα σε κοινή θέα, αφού τα παράθυρα τους είναι στο δρόμο.
     Κουρτινάκια,  γλάστρες και λούτρινα ζωάκια. Μικροπράγματα που προσπαθούν να μετατρέψουν το τίποτα σε σπιτικό.  Λίγο παραπάνω , στο άλλο επίπεδο περνούν τα πόδια μας. Το καλοκαίρι οι ξεγυμνωμένοι αστράγαλοι μας.
     Περνώ απ΄έξω και κοιτώ τα πλακάκια στα πεζοδρόμια. Δεν θέλω να κοιτάζω  τα πλακάκια. Προσπαθώ να τα αποφύγω. Τα πλακάκια έχουν μια ενσωματωμένη μαυρίλα, την αναδεικνύουν, την σερβίρουν, την διαφημίζουν. Κι όμως δεν υπάρχει διαφυγή. Έχω την αίσθηση πως η μαυρίλα αναριχάται. Μαύροι τοίχοι , μαύρα ταβάνια στις στοές. Κι όμως πολλοί θα ενδιαφερόντουσαν να κάνουν όμορφες τις στοές, αν μπορούσαν. Οι άνθρωποι αυτοί προς το παρόν δεν μιλούν. Στους μαύρους τοίχους γκράφιτι. ΄΄Πόλη σε μισώ , πόλη μας μισείς΄΄ φωνάζουν οι λιπόσαρκες φιγούρες των ετοιμοθάνατων από φυματίωση στους τοίχους. Το φωνάζουν χρόνια τώρα, πολύ πριν από την έναρξη της κρίσης. Το φωνάζουν τα αδιέξοδα, το φωνάζουν τα υπόγεια.
     Περπατώ τώρα πιο γρήγορα. Περνώ και από άλλα υπόγεια. Ποιοι ζουν τώρα στα υπόγεια; Οι ματανάστες. Πως λέγονται τα παιδιά των μεταναστών; Μετανάστες δεύτερης γενιάς. Ναι αλλά δεν είναι . Απλά γιατί δεν είναι μετανάστες. Συμπολίτες ; Πληρώνουν ΙΚΑ , εφορία, μιλούν πολύ καλά ελληνικά, πηγαίνουν στα σχολειά μας, μαθαίνουν  ιστορία. Δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα.  Δεν τους δίνουμε.
     Ποιά είναι τα παιδιά στα υπόγεια ; Η καρδιά τους το ξέρει. Κι εμείς; Τώρα που σε κάποιες γειτονιές οι χρυσαυγίτες δέρνουν τους μετανάστες και μερικοί από μας τους Έλληνες έχουν άρχίσει να πιστεύουν ότι έτσι θα λυθεί το πρόβλημα . Εμείς ποιοί είμαστε εμείς ; πως ονομαζόμαστε ;
     Είμαστε αυτοί που περπατάμε στα μουτζουρωμένα πλακάκια. Μπαίνουμε στις στοές με τα μαύρα ταβάνια. Αποφεύγουμε να κοιτάξουμε ψηλά και γενικώς αρκούμαστε  που φθάνουμε στο σπίτι μας σώοι. Εννοείται  έχοντας ήδη ξεχάσει τα υπόγεια. Είμαστε αυτοί που κατα βάθος νομίζουμε πως όλα αυτά, δεν μπορούμε να τ ΄αλλάξουμε ποτέ. Είμαστε εμείς και η μικρή μας αυτοπεποίθηση.

Δημοσιεύθηκε στο vetonews.gr
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=14827:2013-02-27-07-44-31&catid=85:2012-09-02-10-34-45&Itemid=90   
     

Νυχτερινές εξομολογήσεις


     Ένα τραγούδι γράφτηκε για μας. Μιλούσε για αστραπές . Μιλούσε για δακρυγόνα. Για αντισφυξιογόνες μάσκες. Μιλούσε για  δυστυχία. Ο ποιητής μας έστειλε το τραγούδι του. Οι ποιητές άρχισαν να νοιάζονται για μας. Το τραγούδι μιλούσε για δώρα και για δάκρυα. Και δεν χωρούσε ερωτήσεις. Ή ξέρεις και δεν ρωτάς. Ή δεν ξέρεις και  πάλι δεν ρωτάς. Ο ποιητής σταμάτησε να τραγουδά . Βγήκε από το δωμάτιο, λίγο νευρικά.
     Εμείς μείναμε στο δωμάτιο μουδιασμένοι. Μίσος πεντακάθαρο, χωρίς ρωγμές ενοχών. Έτσι μεταλλάσεται το πάθος. Έτσι μεταλλάσεται η ακόρεστη πείνα.
Όταν φτάσεις να πιστέψεις  ότι πίσω από το ενδιαφέρον, την φιλία, τον έρωτα, την αγάπη, οι άνθρωποι ανοίγουν τα μπακαλοδέφτερα τους και σημειώνουν τα κέρδη τους , είναι γι΄αυτούς αλλά και για το δικό σου ψυχικό υλικό, που σώνεται πάντα, ζημιά. Τότε πια σκύψε και ασπάσου τις εικόνες του ερέβους. Η μια λύση είναι να κλειστείς στον τάφο σου για κάποια χρόνια, όσα χρειαστούν μέχρι να πιστέψεις εκ νέου. Η άλλη λύση είναι να θρέψεις το σαράκι σου , με σχέδια που θα ανατρέψουν τους θριάμβους τους, να γεμίσεις τους ισολογισμούς των καλών σου φίλων, των αγαπημένων, των εντιμότατων συναδέλφων , με επισφάλειες και να σταθείς απέναντι για να καμαρώσεις τα έργα σου . Υπάρχει και μια τρίτη. Αυτό το σημείο του στέρνου που πονάει να το πετρώσεις, να το πετάξεις στα σκυλιά που τα λένε Λήθη και Λησμοσύνη. Θα μου πεις έτσι που πονάει στα χρόνια τα τσιγκούνικα που ζούμε , δεν θα σου μείνει μαλακό κομμάτι. Στο τέλος τέλος θα έχεις μέσα σου κενοτάφιο και όχι ψυχή.
     Τι να σου πω και εγώ, πως να φωνάξω μια απάντηση; Ξεφλουδίζοντας τα προσχήματα μπορεί και να τρομάξεις. Όπως και να έχει, εμείς δεν μιλήσαμε, δεν γράψαμε.
Αναμεταδώσαμε. Πολλές πολλές φορές. Σαν πολλαπλασιαστές.Όπως κοιτούν όσοι υπολογίζουν πως κάπου κοντά παραμονεύει ένα μεγάλο  τέλος, προς τα κάτω εκεί που είχε ξεμείνει και σαπίζει  ένα μαγιάτικο στεφάνι .
     Και εσύ ρε κοπελιά τι κάνεις; θα μου  ανταπαντούσε κάποιος. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πως έφτασα να καταφεύγω σε τόσες αυτοαναφορές, ζώντας και αναπνέοντας τόσα πολλά χρόνια για όλους τους άλλους. Τώρα συνειδητοποιώ τουλάχιστον με ανακούφιση ότι στο ατομικό μου σύμπαν, που ποτέ τίποτα δεν ήταν βέβαιο ή οριστικό  και όλα ήταν μονίμως υπό 'αιρεση , ήμουν πάντοτε σε κρίση. Νιώθω άνετα σ΄αυτήν . Σχεδόν την περίμενα να έρθει όπως αρκετοί συνάνθρωποι μου, ίσως και για να κρυφτούμε πίσω από την γενικευμένη κατάρευση  ή να διακαιολογήσουμε την - αδιόρατη μεν υπαρκτή δε- θλίψη που μας χαρακτήριζε εδώ και χρόνια , και να την απογυμνώσουμε από κάθε αυταρέσκεια.
     Οπότε να σου πω τι κάνω. Ντρέπομαι. Ντρέπομαι για το ζεστό παλτό, το πάπλωμα, το καλοριφέρ όταν ο ζητιάνος απλώνει το χέρι.Ντρέπομαι για τον άστεγο που γίνεται ένα με το νερό και την λάσπη, για τον μετανάστη που κοιτά σαν τρομαγμένο πουλί.  Ο κόσμος είναι αδιάβατος και εμείς ασθενικοί τραγουδούσε ο Σαββόπουλος.
     Μια λέξη στοιχειώνει την σκέψη μου. Ελευθερία. Να παλέψουμε γι΄αυτή; Κάθε ώρα , κάθε στιγμή όσες φορές κι αν με ρωτήσεςι θα σου πω ναι. Γι ΄αυτήν αξίζει να παλεύεις. Και για την αγάπη  και για την φιλία με τόλμη και τρυφεράδα, με συμπόνια, με θυμό , με αμφιταλαντεύσεις. Όλα παίζονται την κάθε στιγμή. Διεκδικούμε, γοητευόμαστε , αφήνουμε ένα κομμάτι από την καρδιά μας να ακουμπήσει την καρδιά κάποιου άλλου. Δίνουμε χρόνο, σκεψη, ουσία, εμπιστοσύνη, αγάπη, βλέμμα στο βλέμμα, κίνηση στην κίνηση. Στην τελική η αποδοχή των ανθρώπων που φύσει και θέσει δεν θα με αποδεχτούν ποτέ, δεν με ενδιαφέρει.
     Απ ΄αυτή την στάση αναμονής, που περιμένουμε, κοιτάζω πολλές φορές προς τον ουρανό.Τουλάχιστον σκέφτομαι αυτή η καταστροφή κοινωνική,πολιτική, ατομική,  που θα ρθει γιατί θα ρθει, για τον καθένα κάποια στιγμή, ίσως για πολλλούς την ίδια ακριβώς στιγμή,  ας είναι τουλάχιστον να έχει μια γεύση ελευθερίας.
     Ο ποιητής βγαίνοντας , άφησε την πόρτα ανοικτή.
   

Δημοσιεύθηκε
στο vetonews.gr    http://www./index.php?option=com_content&amp%3Bview=article&amp%3Bid=14925%3A2013-03-05-06-59-59&amp%3Bcatid=85%3A2012-09-02-10-34-45&amp%3BItemid=90#.UTW9PkSZwac.facebook

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Με δύναμη από την Αυστραλία



Αφιερωμένο από τον Nick Cave σε μας.

Δύο κεραυνοί ήρθαν στο δωμάτιο μου δώρο από τον Δία...Στην Ελλάδα η νεότητα κλαίει από τα δακρυγόνα, αλλά εγώ μαυρίζω στην πισίνα του ξενοδοχείου μου...οι κεραυνοί είναι χαρά που μου έδωσε ο Δίας, και στο λίκνο της Δημοκρατίας ακόμα και τα περιστέρια φοράνε αντισφυξιογόνες μάσκες...οι άνθρωποι δεν επιστρέφουν , τους βλέπω τα βράδια να κοιμούνται και να κλαίνε ακατάπαυστα , όχι από τα δακρυγόνα , αλλά γιατί είμαστε σχεδόν  χαμένοι πια...


Εμείς , τι λέμε εμείς ;


Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Να μπορείς να πεις ''Έτσι είναι η ζωή ''

 

        Νοσταλγούμε την ζεστασιά του σπιτικού μας, και την ίδια στιγμή ονειρευόμαστε  το μακρινό ταξίδι. Επιθυμούμε να νιώσουμε την σιγουριά του δικού μας ανθρώπου και την ίδια στιγμή αναζητάμε τις καταστάσεις εκείνες που ξεπερνούν τα συνηθισμένα . Κυνηγάμε εμπειρίες που μας εμπλουτίζουν , μας προσφέρουν νέα ερεθίσματα και μας διαμορφώνουν . Αναλογιζόμαστε την εστία μας , σαν βάση και καταφύγιο  μας και την ίδια στιγμή αισθανόμαστε την ανάγκη να γνωρίσουμε και να χρησιμοποιήσουμε όλες τις δυνατότητες μας , για να εξελιχθούμε , να ωριμάσουμε και να ολοκληρωθούμε.
      Είναι σαν σε κάθε ξεκίνημα να μας περιμένει και μια νέα μαγεία. Η μαγεία του καινούργιου. Μας γοητεύει η ικανοποίση που προσφέρει η τόλμη και την ίδια στιγμή αναζητούμε την διάρκεια και την ασφάλεια.
      Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Όλα αυτά τα αντίθετα, τα χωράμε μέσα μας. Όλα αυτά είμαστε εμείς. Γι΄αυτό η ζωή είναι ένα ωραίο ταξίδι , με πολλλές πολλές άλλες όμορφες και άλλες στενάχωρες στιγμές σε μια ιερή , ισορροπημένη αλληλουχία , σε μια σειρά. Την μια στιγμή πετάς και την επόμενη πέφτεις. Όλα τα χωράει η ζωή και όλα τα χωράει η ανθρώπινη καρδιά, αν αντέχουμε να λέμε ''Έτσι είναι η ζωή'' .
     Έτσι είναι η ζωή και αρχίζει . Έτσι είναι η ζωή και τελειώνει, μουτζουρώνεται , σβήνει και επανέρχεται. Έτσι είναι η ζωή και ενώνεται, αποχωρίζεται στα κομμάτια της. Έτσι είναι η ζωή και ξεθωριάζει, βάφεται, σκορπίζει και ανασυντίθεται πάλι από τα κομμάτια της.
     Δεν μπορώ να φανταστώ άλλο λόγο που να αντέχεις να πεις αυτές τις τέσσερις λέξεις , του '' έτσι είναι η ζωή'' , από την ίδια την αγάπη σου στην ζωή. Θα πρέπει κάποιος , κάτι , κάποτε να σε έκανε να αγαπήσεις την ίδια και τα δώρα της. Ένα απο τα οποία είσαι και εσύ ο ίδιος.
     Ίσως να ήταν όταν έκανες ακόμα τα πρώτα σου βήματα. Είτε με τα μικρά σου πέλματα , όταν μάθαινες τις πρώτες σου ισορροπίες, Εκεί ανάμεσα στον καναπέ και στο τραπεζάκι. Είτε πολύ αργότερα, όταν με  μεγαλύτερα πέλματα , έκανες μεγαλύτερα βήματα , ζητώντας από την ευρύτερη, κοινωνική  μάνα , χώρο και εμπιστοσύνη να αναπτυχθείς και να ανθίσεις . Σε κλίμα δίκαιο και εύκτρατο προσδοκώντας να ανοίξεις τα φτερά σου και να δώσεις τα αποτελέσματα των εξωτερικών και εσωτερικών σου ισορροπιών.
      Οι ισορροπίες όμως δεν είναι αυτονόητες , ούτε δεδομένες. Αυτές σου δίνονται στον αέρα που αναπνέεις. Τις μαθαίνεις , γιατί μεγαλώνεις μαζί τους . Όπως τα δέντρα ριζώνουν στο χώμα. Πρώτα παίρνεις τις ισορροπίες και μετά τις δίνεις. Πως χωρίς ισορροπίες θα χωρέσεις και την Δύση και την Ανατολή ; Και την τρέλλα και το σαράκι ; γιατί πάντως η ζωή έχει και τα δυό.
     Σταγονίδια αόρατα στον αέρα που αναπνέεις είναι η ισορροπία . Κομμάτια μιας ζωής που σου ζητά να την σέβεσαι και να την εκτιμάς, όχι μονάχα γιατί σου δόθηκε αλλά γιατί εσύ ο ένας , ο κάθε κανένας ,της είσαι απολύτως απαραίτητος και αυτό σου το έδειξαν εκείνα τα πρώτα βλέμματα και οι πρώτες αγκαλιές που σε υποδέχθηκαν στον βεγγαλικό ερχομό σου.
     Όλα αυτά που θα φανούν στα μάτια των μικρών παιδιών άξια για επιδίωξη , άξια για μίμηση, είναι οι σταγόνες αγάπης προς την ζωή και τον εαυτό τους . Eμείς οι παλαιοί των ημερών ,  ραντίζουμε τα παιδιά μας. Εμείς τους μαθαίνουμε να αντέχουν να λένε όταν πρέπει το ΄΄'ετσι είναι η ζωή''. Να προσγειώνουν τις προσδοκίες τους στην πραγματικότητα , να εμπιστεύονται τις δυνάμεις τους μέσα στην πραγματικότητα και να μπορούν να πουν '' Αύριο είναι μια νέα μέρα , ας αλλάξουμε σελίδα''.
      Τριγύρω ακούω πως ο κόσμος ειναι άδικος , αναξιόπιστος και ψεύτης. Οικογένειες κλειστές, απομακρύνουν τα παιδιά από ομάδες και κύκλους συνύπαρξης . Τα λόγια τους γεμάτα αφορισμούς, σκορπούν φόβους. Ο κόσμος θα σε φάει αν είσαι τίμιος . Οι τίμιοι είναι κορόιδα. Η κοινωνία είναι σάπια, Μην πιστεύεις τίποτα και κανένα. Καλύτερα να είσαι σκληρός και αναίσθητος. Αλήθεια γιατί να θέλει άραγε να μεγαλώσει ένα παιδί σε ένα τέτοιο κόσμο ; Γιατί να μην θέλει να μείνει μικρό και κουλουριασμένο ,δεμένο παντοτινά σε μια αιώνια εφηβεία ; Και το κάνει. Και το βλέπουμε . Και δεν αλλάζουμε . Γιατί να θέλει να αποχωρισθεί τα καταφύγια του ;  Γιατί να θελήσει να αποχωρισθεί τα καταφύγια του και γιατί άν δεν έχει να μην επινοήσει καινούργια ;
    Πείτε μου σας παρακαλώ, ποιά είναι τα πρότυπα που δίνουμε σήμερα. Δείξτε μου ένα τόπο που οι μητέρες και οι πατεράδες λένε στα παιδιά τους πως η κοινωνία έχει νόημα, πως μπορεί η Δικαιοσύνη να μετρά πληγές, αλλά αξίζει να αγωνιστούμε γι΄αυτήν , η Δημοκρατία το ίδιο. Ότι την ευτυχία την βρίσκεις ανάμεσα στους ανθρώπους και όχι μακριά τους. Ότι η ιστορία είναι γεμάτη από τους αγώνες των ανθρώπων για ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη και πως μ΄αυτούς τους αγώνες έχουν κερδιθεί πολλά. Δείξτε μου ένα μέρος που εμπνέουμε τα παιδιά μας, όλα εκείνα που θα θέλαμε να έχουν,  μ΄αυτά να ζουν . Ένα τόπο που τα μπολιάζουμε με αγάπη για την ζωή , δηλαδή για τους ίδιους τους εαυτούς τους. Μα η αγάπη για τον εαυτό μας , δεν ονομάζεται αυτοεκτίμηση;
    Ένα μέρος που να αναζητούμε την ελευθερία μας. Αλλά την ελευθερία από κάτι , όχι την ελευθερία για κάτι. Που βρίσκεται αυτό το μέρος;  Γιατί εκεί θέλω να ζήσω.


 Ζωγραφική Paul Klee '' Rose Garden''

http://www.metmuseum.org/toah/hd/klee/hd_klee.htm   

Δημοσιεύθηκε στo aixmi.gr
http://www.aixmi.gr/index.php/na-boreis-napeis-etsi-einai-izoi/?fb_action_ids=340643349381354&fb_action_types=og.likes&fb_source=timeline_og&action_object_map=%7B%22340643349381354%22%3A552266281470669%7D&action_type_map=%7B%22340643349381354%22%3A%22og.likes%22%7D&action_ref_map=%5B%5D      

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Δεν μπορείς να ζήσεις άλλο εδώ ;




     Μην κοιτάς τριγύρω. Μην ακούς πως σ΄εκείνο το κοντινό σχολείο κόψανε την μύτη ενός παιδιού κάτι περίεργοι τύποι. Μην ακούς δηλώσεις. Μην κοιτάς φωτογραφίες με τον κόσμο να απλώνει τα χέρια. Μην κοιτάς στατιστικές. Μην φωνάζεις , μην μιλάς. Σου μένει ν΄ακούς μονάχα τις χαμηλές φωνές.
      Δεν θυμάμαι ποιά μέρα ήταν ακριβώς . Ούτε τι ακριβώς είχε προηγηθεί. Αν ήταν κάποια φράση όπως αυτά τα ΄΄καλά τους κάνανε'' , '' καλά να πάθουνε'' που είχε ακουστεί πραγματικά  ή πλανιόταν στον αέρα, λίγο πριν τον ακούσω να ρωτάει χαμηλά ''Έχεις σκεφθεί ότι ίσως δεν μπορούμε να ζήσουμε άλλο εδώ ; ΄΄ Το είπε  , βγήκε από το βαγόνι και χάθηκε.
     Μια ερώτηση που καθόλου δεν με μπέρδεψε, στιγμή δεν σκέφθηκα πως είχε να κάνει με τα ζόρια της αγοράς εργασίας και την μαυρίλα των οικονομικών. Αυτό ήταν κάτι άλλο, κάτι πιο βαθύ.Τώρα που το ξανασκέφτομαι , δεν ήταν ερώτηση. Ήταν απάντηση. Ήταν θέση. Ήταν σαν να μου έλεγε, είμαι εδώ και θέλω να φτιάξω αναχώματα στην κοινωνική εξαθλίωση και στον φασισμό (που ετοιμάζεται να παρελάσει ) . Δεν με ενδιαφέρουν οι γκάφες, οι δημοσκοπήσεις, να μαζεύω τα στελέχη μου. Θέλω να γίνω χώρος, να απλωθώ στον χρόνο , να δουλέψω για να σταματήσω την κατηφόρα , όχι με δηκτικές αναρτήσεις αλλά με τα χέρια μου, με την δουλειά μου. Θέλω αλλά δεν μπορώ.Που είναι οι άλλοι ;  Η σοσιαλοδημοκρατία στα καλύτερα της.
     Δεν με ρωτούσε λοιπόν , μου απαντούσε. Όπως τότε στην συναυλία. Ο Μάλαμας άρχισε να τραγουδάει '' Ποιος την  ζωή μου , ποιος την κυνηγά να την ξεμοναχιάσει μες την νύχτα'' και τριγύρω οι άνθρωποι ανατρίχιαζαν. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις το ηλεκτρικό ρεύμα που διαπερνά τα σώματα , όταν τραγουδούν αλήθειες. Αυτό το τραγούδι το άκουγε κάποτε ο πατέρας μου στο αυτοκίνητο σε μια αρχαία 60αρα maxcell . Που να φανταστώ τότε πως άκουγα το στριφτό μου μέλλον. Και είτε θέλεις , είτε δεν θέλεις να το λες δυνατά , '' για κάποιον μες στον κόσμο είναι αργά''.
     Με έπιασε το πείσμα μου. Ήθελα οπωσδήποτε να του δείξω λίγη από την κρυμμένη ομορφιά που εξακολουθεί να παραμονεύει εδώ . Κόντρα σ΄ένα κόσμο θλίψης και μίσους που χτίζεται σε απίστευτους ρυθμούς.
     Ήθελα να πάμε βόλτα σε όλες αυτές τις θεατρικές σκηνές, όπου ηθοποιοί εραστές , χωρίς κανέναν προυπολογισμό και καμιά χορηγία ανεβάζουν την ψυχή τους κάθε βράδυ στο σανίδι και την φυσούν στους θεατές τους. Έχει τύχει να δω παράσταση ακόμα και με μηδέν εισητήριο. Η ταμπέλα έγραφε ''Ό,τι θέλετε, ό,τι μπορείτε''. Ήθελα να του μιλήσω για τα σύγχρονα βιβλία, αυτά που είναι γεμάτα με τις πιο κρυφές πληγές μας. Για νέους και παλιότερους συγγραφείς εκτός συστήματος, εκτός παραθύρων και θέσεων που εξακολουθούν να μιλούν χωρίς να είναι ούτε βολεμένοι , ούτε περιχαρακωμένοι σε καμιά σιγουριά. Ήθελα να του μιλήσω για την φωνή της Όλιας Λαζαρίδου και του Αργύρη Μπακιρτζή. Για όλους αυτούς που απλώνουν με τρυφερότητα το χέρι και αγκαλιάζουν τον κάθε αδύναμο άνθρωπο πριν τον κριτικάρουν. Για τον καθημερινό βιοπαλαιστή , που κλείνει με αξιοπρέπεια τις τρύπες του και αν μπορεί παίρνει και δυό τρια σάπια από την λαική, για να βοηθήσει τον μανάβη να ξεπουλήσει για να ξανάρθει. Να του μιλήσω για όλες αυτές τις σελίδες που γράφονται και κουβαλούν ήχους της ζωής στην διαπασών, για τις ταινίες του Τσιώλη, για τους ζωγράφους, τους ποιητές.. Για ποτήρια που τσουγκρίζονται, για ανθρώπους που γνωρίζονται. Για τις μκρές πράξεις των μειοψηφιών . Για πράξεις ηρωικής ανώνυμης αντίστασης.  Τις χαμηλές φωνές που σου έμεινε να ακούς.  Για την ζωή.
      Δεν ήξερα που θα τον έβρισκα,  να του πω όλα αυτά. . Αν θα είχε πάει στο Παγκράτι, στην Νίκαια, στην Αιόλου . Ή αν θα είχε πάρει το πρώτο βαπόρι και θα έπινε τώρα την ρακή του στα Θολάρια , στην Αμοργό. Όπου και να ήταν όμως ήθελα να τον βρω.Θα τον καταλάβω  ακόμα κι αν δεν με πιστέψει.  Πάντως εγώ θα ψάξω να τον βρω. Να του πω , πως ακόμα και στον Παράδεισο δεν μπορείς να ζήσεις κλαίγοντας διαρκώς.


φωτογραφία Χρήστος Λαλαούνης


Δημοσιεύθηκε στο vetonews
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=14720:2013-02-21-07-12-34&catid=85:2012-09-02-10-34-45&Itemid=90

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Λόγος περί κάλους



Φοβηθείτε
αν θέλετε να σας ξυπνηθεί το ένστικτο του ωραίου
ή αν όχι τότε μια που ζούμε στον αιώνα της φωτογραφίας
ακινητήσετέ το : αυτό που δίπλα μας
ολοένα μ΄απίθανες χειρονομίες δρα :
το Ασύλληπτο!



Οδυσσέας Ελύτης  '' Μαρία Νεφέλη''

Kυριακάτικο



Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Ξέρουν τι θέλουν



    ''  Ξέρουμε πως η κοινωνία δεν θα λειτουργούσε χωρίς την εργασία των γυναικών, όπως έγραψα πριν από καιρό, ο πλανήτης θα έβγαινε από την τροχιά του, ούτε το σπίτι, ούτε όσοι μέναν σ΄αυτό , θα είχαν την ανθρώπινη ποιότητα που οι γυναίκες βάζουν μέσα . Ενώ για τους άντρες περνούν απαρατήρητα, ή ενώ το βλέπουν , δεν αντιλαμβάνονται πως αυτό είναι κάτι, γίνεται και από τους δύο και πως το αρσενικό μοντέλο δεν λειτουργεί πια.
     Εξακολουθώ να βλέπω τις διαδηλώσεις των γυναικών στο δρόμο. Ξέρουν τι θέλουν. Δηλαδή να μην εξευτελίζονται, να μην γίνονται αντικείμενα , να μην περιφρονούνται , να μην δολοφονούνται. Θέλουν να εκτιμώνται για την δουλειά τους και όχι για τα ασήμαντα της καθημερινότητας. Λένε πως οι καλύτεροι χαρακτήρες μου είναι γυναίκες και πιστεύω πως έχουν δίκιο. Μερικές φορές σκέφτομαι πως οι γυναίκες που περιέγραψα είναι προτάσεις που ο ίδιος θα ήθελα να ακολουθήσω. Ίσως να είναι μόνο παραδείγματα, ίσως να μην υπάρχουν. Για ένα πράγμα όμως είμαι σίγουρος. Μαζί τους δεν θα είχε εγκατασταθεί το χάος σ΄αυτόν τον κόσμο, γιατί ανέκαθεν γνώριζαν την διάσταση του ανθρώπινου.''







Απόσπασμα από το βιβλίο του Ζοζέ Σαραμάγκου '' Το τετράδιο'' , όπου περιλαμβάνονται κείμενα γραμμένα στο blog του , μεταξύ 2008 και 2009

Ο Ζοζέ Σαραμάγκου είναι συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Πορτογαλία το 1922 και πέθανε το 2010. Από τα πιο σπουδαία βιβλία του είναι το '' Περί τυφλότητας'', ΄΄Η ιστορία πολιορκίας της Λισσαβώνας'' , '' Η πέτρινη σχεδία'' , ''Η ιστορία της άγνωστης νήσου '' και πολλά ακόμα. Το 1998 βραβεύτηκε με το βραβείο Νόμπελ. Η διεύθυνση της σελίδας του συγγραφέα είναι  blog.josesaramago.org



Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Αυτό που δεν ξέρουν




     Πριν λίγες μέρες είδαμε την φωτογραφία με τα δεκάδες απλωμένα χέρια να διεκδικούν μια σακκούλα πορτοκάλια. Την περασμένη Τετάρτη, στην πλατεία Βάθης ( έλα να μάθεις τι ζωή περνώ, τραγουδούσε η Σωτηρία) αγρότες διένειμαν δωρεάν τρόφιμα σ΄ένδειξη διαμαρτυρίας. Το κόστος για την παραγωγή τεράστιο, ενώ οι τιμές των προιόντων  έχουν καταρρεύσει.
     Η φωτογραφία έκανε τον γύρο του κόσμου. Η Ελλάδα της κρίσης και της ανέχειας αποτυπώθηκε στην Ιστορία. Με ακριβώς την ίδια αποφασιστικότητα και σοβαρότητα που και η ίδια η ζωή αποφασίζει τόσες φορές να αποτυπωθεί στην ιστορία. Μια φωτογραφία θλιβερή και ευανάγνωστη.
     Ώρες μετά την φωτογραφία, άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται δημοσιογράφοι, μας είπαν πως όλα αυτά που είδαμε και ίσως προλάβαμε να αισθανθούμε στην φωτογραφία είναι, λίγο επικοινωνιακά κόλπα και ναι μεν αλλά κάνουν κακό στην πατρίδα μας. Ανακοινώνονται   τα συμπεράσματα της  φωτογραφίας από κοινού στις ειδήσεις των 8 , από τον κεντρικό παρουσιαστή, τον υπουργό και τον οικονομικό αναλυτή.
     Είναι πολλές φορές που οι αυτοαποκαλούμενοι  μας λένε, δηλαδή μας ανακοινώνουν από τα μεγάφωνα διάφορα πράγματα. Δεν μας λένε φυσικά, να είμαστε προετοιμασμένοι να κρατήσουμε την ανάσα μας, μην τύχει και δούμε το βιντεάκι που μεταφέρουν τους συλληφθέντες με εμφανή τα σημάδια από τους βασανισμούς. Δεν μας λένε , τι απάντησαν στον Ευρωπαίο  επίτροπο που υποστηρίζει ότι έχει στοιχεία για συνεργασία ΕΛΑΣ- φασιστών. Δεν μας λένε πολλά πράγματα. Απαριθμούν όμως εμπόδια.  Τα απαριθμούν, ίσως όπως εξαργυρώνουν όλα αυτά τα στοιχεία της παλιάς Ελλάδας, που  κατα τ΄άλλα λοιδορούν ( νεοποτισμός, αναξιοκρατία, κρατισμός) .
     Εμπόδια που γίνεται προσπάθεια να μετακινηθούν , έτσι που όταν έρθει η ώρα να επιστρέψουμε στο διαμέρσμα μας, να δούμε την ταινία μας, το τούρκικο σήριαλ μας, τις ειδήσεις πρώτα απ΄όλα της επιλογής μας. Λίγη ακόμα υπομονή να δείξουμε, να μετακινηθούν τα εμπόδια από στις ράγες.
     Αυτό όμως που δεν ξέρουν , είναι πως υπάρχουν κάποιοι που δεν χώρεσαν στο καρέ της φωτογραφίας με τα πορτοκάλια. Είναι αυτοί που δηλώνουν το πραγματικό μέγεθος της οικονομικής ανατροπής. θα δούμε η ιστορία πως θα θελήσει να τους ονομάσει.Αυτοί που κρύβουν επιμελώς από φίλους, γείτονες, και συγγενείς μια καθημερινότητα αδύναμη να ανταποκριθεί ακόμα και στα στοιχειώδη : διατροφή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Είναι αυτοί που δεν λένε κουβέντα, συνεχίζουν να συμπεριφερονται σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει . Χαιρετούν τους γνωστούς τους στο δρόμο  και μεταφέρουν πληροφορίες μιας καθημερινότητας που άλλοτε ζούσαν. Οι φθορές στα ρούχα μαντάρονται και η αμφίεση κρατά γερά το οχυρό της αξιοπρέπειας. Όπως η ανθρώπινη ψυχή ξέρει με λεβεντοσύνη  να κρατά τα οχυρά της .
     Αυτό επίσης που δεν ξέρουν είναι,   πως αυτή ακριβώς η σιωπηλή αντίσταση στην φτώχεια , είναι που μεταβάλλει τα δεδομένα της κοινωνίας. Δεν ξέρουν  πως η διαχωριστική ανάμεσα στην αλήθεια που καταβροχθίζει και στο '' ψέμα '' που αφήνει ακόμα περιθώρια ελπίδας είναι πολύ λεπτή. Μέχρι πότε ;  Ίσως μέχρι να χαθεί και το τελαυταίο οχυρό, αυτό της οικειότητας. Δεν ξέρουν ότι αυτοί που αρνούνται να βουλιάξουν στην βαρβαρότητα , δεν πρόκειται να σταματήσουν  να φωνάζουν, δεν πρόκειται να σταματήσουν να σφίγγουν το στομάχι τους ,  να κλαίνε βουβά ,  να απελπίζονται με αξιοπρέπεια, δεν πρόκειται να ξεχάσουν κανένα από τα εμπόδια , ούτε αυτούς που τα απαριθμούσαν.
     Κι ας λένε τώρα αυτοί , ό,τι θέλουν στα δελτία ειδήσεων και στα ανακοινωθέντα της ντροπής.



Ζωγραφική Andrej Krementschouk

Δημοσιεύθηκε στο vetonews.gr
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=14557:2013-02-12-17-49-45&catid=85:2012-09-02-10-34-45&Itemid=90

Και μαθαίνεις...μαθαίνεις





Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως η Αγάπη δεν σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δεν σημαίνει ασφάλεια.

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις.

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με την χάρη μιας γυναίκας
και όχι με την θλίψη ενός παιδιού.

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους σου τους δρόμους σου στο σήμερα
γιατί το έδαφος του αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
ναι γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις
Πως ακόμα και η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια , μπορείς να αντέξεις

Και ότι αλήθεια έχεις δύναμη

Και ότι αλήθεια αξίζεις

Και μαθαίνεις...μαθαίνεις.



Ποίηση   Jorge Luis Borges

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Πήγαινε με πιο ψηλά




        Τον θυμάσαι γερά. Κι ας είναι μακριά σου τώρα, χρόνια. Τον θυμάσαι και ας εξακολουθείς να τον βλέπεις συχνά. Άλλωστε ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή. Λίγο πιο δεξιά, λίγο πιο πίσω στο κάθε καρέ.  Ήταν αυτός που φύσαγε μακριά την κούραση των πρώτων  ξενυχτιών ,  που  έβρισκε λύσεις και γλύκαινε τα πρώτα νεύρα. Με κάποιο τρόπο που δεν είδες ποτέ, αλλά που από πολύ νωρίς αισθάνθηκες πως υπάρχει. Ο τρόπος του, αυτό το τρίτο κάτι.
    Τώρα όταν καμιά φορά περνάς από την γειτονιά των παιδικών σου χρόνων, σου σπάνε τα ρουθούνια , οι μυρωδιές του.  Kolynos  και Old Spice ανακατεμένα στα μάγουλα , η σκονισμένη πολυκοσμία του έξω κόσμου, στα ρούχα του και μια μικρή έκπληξη στα χείλη του. Να έρχεται κουρασμένος και σκοτισμένος ή τ΄άντεξε τα σημερινά μικρά και ανεκδίηγητα ;  Τι γεύση άραγε έχει η έκπληξη ; Υποβρύχιο βανίλια για σένα , από τότε.
      Κυριακάτικοι μαξιλαροπόλεμοι, που σου πρόσφεραν την χαρά της αργίας . Όχι μονάχα με τα κουτρουβαλητά τους, αλλά γιατί κυρίως ήταν δέκα και ήταν ακόμα εκεί ,με τις ριγέ πιτζάμες του, χαλαρός και γελούσε.
     Προσχολικά, σχολικά χρόνια, τιμωρίες , ένα πουλί σκοτωμένο από σφεντόνα που σε βοήθησε και το θάψετε μαζί. Μια τσίχλα που επιπόλαια είχες κρύψει την ώρα του μαθήματος στην τσέπη του παλτού σου και  κόλλησε. Τα συνένοχα γέλια του όταν την είδε, και τα δικά σου όταν τον είδες άγαρμπα , να σιδερώνει ανάποδα την τσέπη, για να σε γλυτώσει από την επερχόμενη κατσάδα.
     Ο πατέρας σου. Τώρα καταλαβαίνεις πόσο νέος ήταν και αυτός τότε. Τότε που σου έδειχνε τ΄αστέρια στο κομμάτι του ουρανού που αντιστοιχούσε στην βεράντα σας και μοσχοβολούσε το γιασεμί στην γλάστρα. Τότε που τα Σάββατα το μεσημέρι μετά το φαγητό , άκουγε όλους αυτούς τους μυστήριους για σένα τύπους Clash , Pink Floyd, Bowie . Τότε που δεν υπήρχε μέρα που να μην υπάρχει εφημερίδα στο σπίτι και που σου μιλούσε χωρίς να αλλάζει την φωνή του για όλα, για τα πάντα. Να το σημειώσεις αυτό, χωρίς να αλλάζει την φωνή του. Ώρες τον έχεις ακούσει να μιλάει, είτε σε σένα, είτε σε άλλους. Με την ίδια σταθερή φωνή , με την ίδια σοβαρότητα. Σαν το μικρό ανθρωπάκι που είχε μπροστά του να είχε πιο πολλά να εξερευνήσει, απ΄αυτά που είχε να μάθει και έπρεπε να ξεκινήσει.
      Το πιο μεγάλο μυστήριο τότε ήταν ο μπλε ουρανός και τα αστέρια, το πιο μεγάλο σου όνειρο η θάλασσα. Κάπου εκεί ανάμεσα έρχεται η πρώτη του θύμηση . Σαν κάποια λεπτή διάσταση ανάμεσα στα μάτια και στ΄αυτιά , στις μυρωδιές και στις γεύσεις, που ήρθε για να ν΄ανοίξει και να πλατύνει τον κόσμο σου. Σαν το κόντρα χέρι που αντιστέκεται στο δικό σου, για να ξυπνήσεις, να δυναμώσεις και να πετάξεις μακριά, έξω από την φωλιά.
     Σαν εκείνο το '' Πήγαινε με πιο ψηλά'' που του ζητούσες όταν σε πήγαινε στις κούνιες. Πήγαινε με πιο ψηλά, δηλαδή βοήθησε με να δυναμώσω αλλά και να διαφορποιηθώ, σ΄ένα ρυθμό ασφαλή, που να αντέχω.
      Δεν στάθηκε ποτέ δίπλα σου, τεράστιος , απόμακρος , φοβιστικός, μια εικόνα από στοιχειωμένα κάστρα. Ήταν εκεί όχι για να σου δείξει την μηδαμινότητα σου, αλλά για να σου δείξει πως και οι άντρες και σπάνε και κλαίνε, έστω με τον τρόπο τους. Γιατί αν δεν κλαίνε , τότε πως ξέρουν τ΄άστρα; Για κάποιο περίεργο λόγο κλαμματα και άστρα πάνε παρέα.
      Θυμάσαι και εκείνους τους καλοκαιρινούς, υποχρεωτικούς ύπνους των διακοπών. Πως πεταγόσουν, λούτσα στον ιδρώτα και ήθελες να  τρέξεις , να βγεις . Χωρίς απαραίτητα να ξέρεις  που ήθελες να πας. Να πάλι το θαύμα. Το ποδήλατο. Μια , δυό , δέκα σκυμμένος πάνω σου, να βοηθά την ισσοροπία σου, μακριά από βοηθητικές και βοηθήματα. Εκείνος και εσύ. Σ΄ένα χρόνο άχρονο και άριστα οριοθετημένο.  Διάφορα ζικ ζακ .  Λίγα αλλά ουσιαστικά ''πρόσεχε''. Και έφυγες!  Προς υπέροχα δυνατά συναισθήματα και όνειρα που ένιωθες πως μ΄ένα σάλτο μπορείς να  τ' αγγίξεις. Απόκοψες λώρους και σχοινιά κρατώντας ιερά φυλαχτά για το ταξίδι.
      Αυτά για τους τυχερούς. Γι ΄αυτούς που το δικό τους '' Πήγαινε με πιο ψηλά'' δεν βρήκε ελεύθερα , διαθέσιμα αυτιά , θα παλέψουν κι άλλο στην ζωή ώσπου να βρουν τον τρόπο εκείνο που στα χέρια τους θα γίνει σουγιαδάκι κοφτερό που θα κόβει εκείνα εκεί τα παλιά σχοινιά και ταυτόχρονα θα  τα ματίζει. Μέχρι κάποια ώρα , κάποια στιγμή και αφού τα έχουν κόψει όλα , πουν στον ίδιο τους τον εαυτό ΄΄Τώρα , πήγαινε με πιο ψηλά''.

   
Φωτογραφία Julie Waroquier
http://www.juliedewaroquier.com/

Δημοσιεύθηκε στο Aixmi.gr
http://www.aixmi.gr/index.php/phgainemepiopshla/

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Ψευδής εαυτός

 
 
     Όταν είμασταν μωρά το φαγητό αλλά και η συναισθηματική μας τροφή προερχόταν από τους γονείς μας και έτσι ολόκληρη η επιβίωση μας εξαρτιόταν από την διατήρηση εκείνης της αγάπης για μας. Για να εξασφαλίσουμε την αγάπη τους πιστεύαμε ότι έπρεπε να τους ευχαριστούμε. Πολύ νωρίς καταλάβαμε ότι ανταποκρίνονταν στο χαμόγελο μας. Όταν είμασταν χαρούμενοι και χαμογελούσαμε τότε όλα ήταν καλά και εμείς αληθινοί. Όταν όμως βλέπαμε τους γονείς μας στεναχωρημένους νιώθαμε απειλή και τότε ψάχναμε να βρούμε ένα τρόπο να τους ευχαριστήσουμε και αρχίσαμε να χαμογελάμε χωρίς να το νιώθουμε και έτσι γεννήθηκε ο ρόλος του ανθρώπου που θέλει να ευχαριστεί τους άλλους.
     Κάθε φορά που πιστεύουμε ότι πρέπει να ευχαριστούμε τους άλλους για να μην χάσουμε την αγάπη τους , αποδυναμώνουμε τον εαυτό μας και δεν είμαστε αληθινοί άνθρωποι , χτίζουμε μέσα μας ένα ψευδή εαυτό. Οι  άλλοι το καταλαβαίνουν και καταλήγουν να μην μας εμπιστεύονται. Ο ψευδής εαυτός , μας κάνει να χάνουμε την εκτίμηση στον ευατό μας και ο θυμός μας στρέφεται προς τα μέσα. Κρύβουμε τις ανάγκες μας και συχνά μέσα μας εκλιπαρούμε για στοργή αλλά εξωτερικά αρνούμαστε αυτή την ανάγκη και αφιερωνόμαστε στο να φροντίζουμε εμείς τους άλλους.
     Έχεις σκεφθεί πως όταν δεν είσαι αληθινός, τότε δίνεις ένα κομμάτι σου στους άλλους , που μπορεί και να μην το θέλουν ; Έχεις σκεφθεί πως αυτό που αξίζει , είναι να σ΄αγαπούν γι΄αυτό που είσαι και ότι όταν είσαι αληθινός , είσαι γοητευτικός και περιτριγυρισμένος από φίλους υγιείς και ευτυχισμένους;



Φωτογραφία Henri Cartier Bresson

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Ο χρόνος που μετράει



       Μπορούμε να ζούμε με δυό τρόπους. Να ζούμε πέντε λεπτά και να χρειαζόμαστε μια μέρα μετά για να τα περιγράψουμε ή να ζούμε μια μέρα και να την περιγράφουμε μέσα σε πέντε λεπτά.
      Μοιάζει ο χρόνος η μεγάλη μας αυταπάτη. Υπάρχουμε μέσα στο χρόνο και όμως την ίδια στιγμή ποθούμε τις στιγμές. Σαν να ζητάμε χώρο για να τις απολαύσουμε. Γνωρίζουμε τις στιγμές όταν χανόμαστε στην μαγεία της μουσικής, της ποίησης, όταν μας βρίσκουν ξύπνιους  τα χαράματα, όταν φυτεύουμε λουλούδια, όταν μαζεύουμε τα μαραμένα γιασεμιά. Χωράμε τις στιγμές μας, στην ανάποδη παλάμη μας , όταν σκουπίζουμε τον ιδρώτα του κόπου μας, στο βλέμμα , στο δάκρυ μας. Kαι για μια στιγμή ανοίγουμε τις πιο μεγάλες τρύπες και χύνεται ο χρόνος έξω.
      Μέσα σε στιγμές γνωρίζουμε την χαρά, διακρίνουμε την ομορφιά, θυμόμαστε τι σημαίνει είμαι ζωντανός. Χρειάζεται ένα μόνο λεπτό για να διασχίσουμε τα όρια από το χρόνο στην στιγμή.  Σε μια στιγμή γνωρίζεις την αγάπη σου, σε μια στιγμή θα ξεκινήσεις, σε μια στιγμή θα φύγεις. Και το μόνο  που χρειάζονται οι στιγμές από μας, είναι να θελήσουμε να ρισκάρουμε , να σταματήσουμε τόσο όσο είναι αρκετό για να τις ακούσουμε.
     Αντί γι΄αυτό ο χρόνος γύρω μας , συνεχώς επιταχύνεται , ξεπερνώντας τις ικανότητες πες και τις συνήθειες. Ακατάλληλες συνθήκες για να διακρίνεις μέσα στο χάος το καινούργιο , το αναδυόμενο, ακόμα και  αν αυτό αναδύεται εντός σου. Πόσο μάλλον εκτός σου. Και πως θα καταφέρεις άραγε να αφουγκραστείς μέσα σε τόση φασαρία τα παρόντα και τα μέλλοντα. Σκέψου να πρέπει να υπηρετήσεις και τ΄όνειρο σου γκρεμίζοντας τείχη προκαταλήψεων και διαχωριστικών.
      Πως να καταφέρεις να έρθεις κοντά σε μια στιγμή , που θα κλείσεις πίσω σου την πόρτα και θα πεις '' Εδώ είμαι . Εδώ θα παλέψω, εδώ θα δουλέψω. Αυτό είναι το σπίτι μου, αυτός ο άνθρωπος μου, αυτή η πόλη μου, αυτή η πατρίδα μου, αυτή η διαδρομή μου, αυτό είναι το μεταξύ μας. Και θέλω να το χαρώ και θέλω να το υπηρετήσω και να το αναδείξω.''
     Απλώνεις το χρόμο στον χώρο με μανταλάκια ξύλινα. Εκεί κάτω από το σχοινί ρισκάρεις, εκτείθεσαι στους διαφορετικούς κόσμους που σε περιβάλλουν, στα βρεγμένα , στα φρεσκοπλυμένα και στις διαθέσεις του αέρα. Όλα μυρίζουν σαπούνι και μαλακτικό και εσύ  ακούς με υπομονή  να σου μιλούν για  όλα τα αρνητικά που με τα χεράκια σου , έφτιαξες  . Και λες '' ναι φταίω και εγώ'' Δεν θα είσαι άλλωστε ο μόνος. Δίνεις, παίρνεις, συνδέσαι . Κάνεις χώρο στην έκλπληξη , στην έμπνευση.
     Γίνεσαι νερό και πάνω σου κυλά ο χρόνος, μα δεν σε απειλεί πια . Όπως δεν σε απειλούν ούτε οι πράξεις , ούτε οι συνέπειες τους. Δεν αργοπορείς, δεν αναβάλεις.
Γιατί μέχρι να αποφασίσεις να εκτεθείς , και να αναλάβεις το ρίσκο σου, το μόνο που ζητούσες ήταν να αποφύγεις τον χρόνο της ευθύνης, να παραμείνεις στο ατάραχο παρόν σου , έτσι που το μέλλον να έρθει μοναχό του.
      Το μέλλον δεν προκύπτει όμως αυτόματα με την επόμενη μέρα. Θέλει δουλειά μέσα και έξω μας με επιμονή και  υπομονή. Θέλει δουλειά για να σε κρατήσουν τα πόδια σου να σηκωθείς και να ακούσεις τα ίδια σου τα λόγια, να κυλούν από το πιο βαθύ σου μέσα.
    '' Καλοί μου φίλοι , θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, το πως φαντάζομαι την ζωή μου. Φαντάζομαι λοιπόν ότι ξυπνάω κάθε πρωί από  ήχους παιδιών που παίζουν στις πλατίες , από ήχους μουσικής , ήρεμα και χωρίς νευρικότητα ,  σηκώνομαι,  τεντώνομαι και  φιλάω τον ώμο του αγαπημένου μου. Μετά  περνώ  πηγαίνοντας στην δουλειά μου μπροστά από χιλιάδες πράσινες πλατείες που  έχουμε χτίσει. Θέλω να βλέπω όλες τις γωνίες της πόλης μας, σαν φωλίες εραστών και φίλων και όχι σαν κουβούκλια μισοτελειωμένων, στεγνών  ανθρώπων -μηχανών. Θέλω...''
     Δεν είναι τα θέλω που  σταματούν. Αντιθέτως γίνονται πιο βίαια και ασυγκράτητα. Μας περιμένουν να αποφασίσουμε αν θα τα πάρουμε σοβαρά, αν θα ρισκάρουμε για να ολοκληρωθούν.


''Ο χρόνος που μετράει
σε λίγο δεν θα είναι εδώ
θα τον φάω ή θα με φάει ,
αυτά είχα να σου πω.''



Ζωγραφική Jeffrey Larson
http://www.jeffreytlarson.com


Δημοσιεύθηκε στο
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=14377:2013-02-02-07-59-01&catid=85:2012-09-02-10-34-45&Itemid=90