Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Μακάριοι , μοιραίοι και ζηλευτοί




    Καλή στους απολογισμούς δεν ήμουν ποτέ. Σχεδόν με ανακούφιζε όταν έφευγε  η τελευταία μέρα του χρόνου και ερχότανε η Πρωτοχρονιά.
    Το 2012 ήταν μια χρονιά που πίκρανε , πόνεσε, μελαγχόλησε, λύπησε ( πολλούς και δεν αποτελώ εξαίρεση) .Κυρίως όμως διέψευσε. Μύθους και φαντασίες . Χαμόγελα και υποσχέσεις εκλεγμένων που ακόμα και τα τελευταία λεπτά του χρόνου δεν μπόρεσαν να πουν στάλα αλήθειας. Το σεντόνι έπεσε και έμεινε γυμνός ο Άνθρωπος. Οι λαοί γίνανε ζητιάνοι και μετανάστες για να επιβιώσουν. Άδικοι επιβραβεύθηκαν και αθώοι έχασαν. Ικανοί αποχώρησαν. Τράπεζες μετατράπηκαν σε ναούς προσευχής. Εποχή της ματαιότητας των προσωπικών επιδόσεων.
     Στο όνομα της δήθεν αντεπίθεσης, τιμή και δόξα μέχρι τελευταίας πνοής στον άκρατο εγωισμό. Απίστευτες σκηνές φρίκης με θύματα αθώους , τρομακτική επίδειξη βαρβαρισμού για την επίσης δήθεν δίκαιη τιμωρία. Νήματα που κινούνται υπογείως . Ισχυροί για άλλη μια φορά οι ανώνυμοι, των αχόρταγων αγορών. Ο κραταιός καπιταλισμός γνώρισε πρωτόγνωρα βάθη γκρεμού και εμείς μάθαμε για τα καλά ό,τι δεν υπάρχει βυθός.
     Ζούμε σε μια ιστορία απ΄αυτές που συνηθίζουμε να λέμε σ΄ εμένα δεν θα συμβεί ποτέ. Μπροστά στα μάτια μας και εμείς μαζί , άνθρωποι ροκανίζουν το δέντρο της ζωής με δυνατά και φονικά δόντια και χέρια και μυαλά.
     Και αφού δεν ήρθε πριν καμιά δεκαριά μέρες το τέλος του κόσμου, λέω να υπερασπιστώ μιαν Αρχή. Όπως όταν περπατάς στην καρδιά της  νύχτας και από ένα σημείο και πέρα αρχίζει και κερδίζει χρόνο το φως. Κερδίζει η ελπίδα χώρο μέσα μου, ίσως και από ανάγκη. Γιατί υπάρχουν όλες αυτές οι άπειρες μικρές στιγμές, για τον καθένα μας, οι ανάσες της ζωής. Αυτές που κάνουν την ζωή να μην είναι μόνο άσπρο ή μαύρο.
     Καινούργια χρονιά και εγώ σου εύχομαι να μην πεινάσεις ποτέ από αγάπη. Εύχομαι επίσης το 2013 να πάψουν να επιπλέουν οι φελλοί. Να αποκτηθεί εκείνο το ειδικό βάρος , που θα τους πετάξει έξω , εδώ μπρος στα μάτια μας. Ανεπιστρεπτί. Εύχομαι ανυπακοή και αμφισβήτιση αλλά όχι άκοπες και λόγια του αέρα. Ζουμερές και ουσιαστικές, για να σπάσουν τα άλατα από τις μπετόν αρμέ νοοτροπίες μας και όχι για να ξαναβολευτούμε σε καινούργιες νιρβάνες πλούσιου παραμυθιού . Ο άνθρωπος έχει τρομερό οπλοστάσιο δύναμης  και ανθεκτικότητας. Δεν υπάρχουν όρια σ΄αυτό που μπορεί να κάνει.Κάτι που με υπομονή δημιουργούμε και με μεράκι χτίζουμε , δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει. Και ούτε άλλο διαλέγω , άλλο θέλω, άλλο εμπιστεύομαι. Αυτά είναι καμώματα της συγκάλυψης και το μάθαμε πια, η συγκάλυψη μυρίζει θάνατο.
Μακάριοι , μοιραίοι και ζηλευτοί .  Και όχι άλλαξε ο Μανολιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
Μεγάλο το άνοιγμα στο φεγγίτη της σκέψης μας. Να μπει γερά ο χρόνος.





Δημοσιεύθηκε στο vetonews.gr 31/12/2012
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=13963%3A2012-12-31-15-37-19&catid=85%3A2012-09-02-10-34-45&Itemid=90

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Το ακορντεόν

 
     Σαν ακορντεόν ανοιγοκλείνει η ζωή και φεύγουνε τα χρόνια. Και δεν έχω δει , ούτε λαχταρήσει ποιό βαθειά κόκκινο ουρανό απ΄αυτό που δέχεται τα αληθινά βιωμένα χρόνια. Αυτά που ξέφυγαν απο τα ιλουστρασιόν και τα photoshop και μείνανε κατάλληλα και αρμονικά ζυγισμένα να προκαλούν τα μέγιστα. Σαν την ρυτιδούλα που αυλακώνει και αναζητά αν όταν της έλεγες πως την αγαπάς , της έλεγες αλήθεια.
     Μια ώρα δεν φθάνει παρά μονάχα για να κεραυνοβοληθείς από την ομορφιά ενός σκέτου ερειπίου. Χιλιάδες ώρες να φτιάξουμε τον κόσμο μας. Ο κόσμος μας όλα αυτά που έχουμε φυλαγμένα μέσα μας. Τα βιβλία, τα αποκόμματα, οι μουσικές, τα σκοτάδια μας, όσα αντικρύσαμε, όσα αποσπασματικά θυμόμαστε και με την φαντασία μας ανασκευάζουμε. Οι αγαπημένοι μας , πανέμορφοι και αγέραστοι απλά και μόνο γιατί τους αγαπήσαμε.
      Η συνολική εικόνα της ζωής μας. Στιγμιότυπα και φωτογραφίες βγαλμένες όχι από το ψηφιακό σύμπαν, αλλά από μια παλιά πολαρόιντ. Εικόνες που όσο και αν τις περάσουμε από ρετούς , θα ''χάνουν'' πάντα κάτι. Θα παραμένουν τσαλακωμένες , αλλοιωμένες και ελαττωματικές και ακριβώς γι΄αυτό αναντικατάστατες.
    Γιορτινές μέρες και ο χρόνος έρχεται ακόμα πιο κοντά. Σχεδόν ακούς την αναπνοή του, σε  συνδιασμό με τα κρακ κρακ των φωτογραφικών μηχανών. Τριγυρνώ μέρες τώρα, χρόνια ανάμεσα σε χριστουγεννιάτικα δέντρα υπερπαραγωγές. Εκατομμύρια pixel φαντασμαγορικής ευτυχίας με προγραμματισμένη περιοδικότητα φωτεινότητας , φθάνουν στην οθόνη μου . Και όσο πιο μεγάλες οι υπερπαραγωγές τόσο περισσότερο  αναπολώ, εκείνο. Έτσι όπως ολοκάθαρα το θυμάμαι. Κοντό , να κονταίνει κι άλλο  όσο εγώ ψήλωνα. Να στέκει καμαρωτό δίπλα στην τηλεόραση, μπροστά από την μπαλκονόπορτα. Με γιρλάντες από βαμβάκι και παιχνίδια από ασημόχαρτο. Με φώτα μεγάλες,  πολύχρωμες , σταθερές λάμπες και όχι αναβοσβηνόμενες ψειρούλες. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο των παιδικών μου αναμνήσεων. Το φέρνει και το παίρνει στον αφρό της , η μνήμη μου.
     Οι μέρες προχωρούν, ο χρόνος κυλά και εσύ θέλεις να τρέξεις προς πάσα κατεύθυνση.  Σου έτυχε τώρα να προσπαθείς να αναστηλώσεις και τόση ιστορία , ακμή και μεγαλείο, να βρεις λύσεις, ν΄αλλάξεις σχήματα .Και  είναι τόσες πολλές  φορές οι στόχοι σαν τους ξακουστούς κούρους, μεγαλειώδεις και άκαμπτοι μέσα στην απραξία τους.
     Τελικά οι γιορτές έρχονται πολλές φορές. Άπειρες συν μια. Μια φορά ξεχωριστή για τον καθένα μας και μια για όλους μαζί. Και εκείνη η μια ξεχωριστή του καθένα είναι σαν τότε που έχει  έρθει η σειρά σου  να πετάξεις πολύ ψηλά , γιατί τα κατάφερες, και φωνάζεις ''απίστετυτο'' . Κάθε φορά φωνάζεις απίστευτο . Πολλά απίστευτα . Και παραμένεις να προκαλείς τα μέγιστα.  Σε μια μοναδική ,  ανεπανάληπτη  και απίστευτη ζωή και ενώ το ακορντεόν ανοιγοκλείνει  ασταμάτητα.




Καλή μας χρονιά.
   




Φωτογραφία από την περιοχή Gretna στην Σκωτία ( Φωτογραφία Scott Heppell Associated Press)


Δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr
http://www.aixmi.gr/index.php/akordeonanoigokleineizwhfevgounxronia/

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Χρόνια πολλά

   

      Δεν έχω φωτογραφία του να σας δείξω. Το θυμάμαι όμως τόσο καθαρά, σαν να το βλέπω τώρα.  Ήταν κοντό. Και κόνταινε περισσότερο όσο εγώ μεγάλωνα. Είχε ξύλινα παιχνιδάκια και γυάλινες πολύχρωμε μπάλες. Είχε γιρλάντες , χρυσόσκονη, είχε και στολίδια από ασημόχαρτο φτιαγμένα. Είχε φώτα μεγάλα και  σταθερά όχι αναβοσβηνόμενες ψειρούλες. Στεκότανε καμαρωτό κάπου κοντά στην τηλεόραση , μπροστά στην μπαλκονόμπορτα και κοιτούσε προς την τραπεζαρία με τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα.
     Τριγυρνώ μέρες τώρα, χρόνια ανάμεσα σε δέντρα υπερπαραγωγές με στολίδια γυαλιστερών προσδοκιών . Με περιοδική  προγραμματισμένη φωτεινότητα ανάλογα με τις τρέχουσες μόδες. Και όλα αυτά με στέλνουν πίσω, στο δέντρο των παιδικών μου αναμνήσεων .
   Από εκεί , σας εύχομαι χρόνια πολλά. Με αγάπη να απολαμβάνετε τους αγαπημένους σας και με δύναμη να ανοίγετε και να δίνετε.

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Βάστα καρδιά μου


     Όταν επιτέλους ο πολυμήχανος Οδυσσέας έφθασε στην χαμένη του Ιθάκη  και αντίκρυσε κατάματα το θέαμα της καταπάτησης των θεμελιωδών της τιμής και της αξιοπρέπειας του, πνίγηκε στην οργή. Μέσα σε δευτερόλεπτα έπνιξε τον θυμό του και μονολόγησε '' Βάστα καρδιά μου'' ( τέτλαθι δή καρδίη) . Εκεί , μέσα σ΄αυτή την δίνη, ανεμοδαρμένος από την θλίψη και τον θυμό, έπρεπε να νικήσει το τελευταίο και πιο μεγάλο εμπόδιο, τον ίδιο του τον πόνο. Αυτές οι νίκες θέλουν σχέδιο και υπομονή. Ζήτησε ν΄ακούσει.
      Ν΄ακούσει την γεύση που ξέχασε. Ν΄ακούσει τον ήχο που αφήνει ο Αύγουστος στον ακάλυπτο με τα ιδρωμένα παράθυρα. Ν ΄ακούσει αυτόν που μένει τελευταίος στο τραπέζι τα μεσημέρια της Κυριακής και παίζει με τ΄αλάτι. Ν΄ακούσει την σιωπή της χειρολαβής στα κρύα χέρια του απολυμένου. Για να ξαναπεί '' Βάστα καρδιά μου '' και να προχωρήσει πιο μέσα.
     Ν΄ ακούσει όσα προσπαθεί να  πει το παιδί του. Αλλά αυτά που λέει το παιδί, όχι αυτά που θα έλεγε ο ίδιος αν ήταν στην θέση του. Να ακούσει να του περιγράφει πως ανακάλυψε τον λαμπερό ήλιο , το δροσερό χορτάρι , την αυγή της κάθε μέρας. Και αφού ακούσει , να καθρεφτίσει στα μάτια του, την αδιαπραγμάτευτη αξία όλων αυτών  που λέει και σκέφτεται και κάνει, το παιδί του. Εκεί δίπλα του , όπως θα το βλέπει να μπαίνει και να βγαίνει στο θαυμαστό κήπο των συναισθημάτων, την ίδια στιγμή να του δείξει να κοιτά και ν ΄αγαπά τους ανοικτούς ορίζοντες. Και ας είναι μια μέρα να του φύγει μέσα σ΄αυτούς. Τα παιδιά είναι πουλιά , δεν είναι για να στέκονται .Να το ακούσει , να το παρακολουθήσει, να το προστατεύσει αθόρυβα και διακριτικά γιατί  ξέρει πως  ''όσο υπάρχει το παιδί , υπάρχει ελπίδα''. Για να ξαναπεί, ''βάστα καρδιά μου'' και να προχωρήσει ακόμα πιο μέσα.
     Ν΄ακούσει τον ήχο της  προσδοκίας που σκοντάφτει  και χάνεται. Του ονείρου που αλλάζει , της φωτογραφίας που παίρνει φως και καίγεται. Ν΄ακούσει το κρακ κρακ στο σφίξιμο της ολοκαίνουργιας ιεραρχίας των αξιών.  Να παραδεχτεί πως μέχρι τώρα δεν ήξερε ν΄ακούει και πως μονάχα μίλαγε. Και πως είχε ξεχάσει να διακρίνει , γιατί είχε συνηθίσει στην θέση της ουσίας την ανοησία. Και πως κάθε φορά που πείναγε σήκωνε το τηλέφωνο και ερχότανε το γεύμα. Αλλά δεν χόρταινε, γιατί είχε χαθεί η χαρά πολύ πριν χαθούν τα λεφτά και το πιάτο ήταν άδειο.
      Τώρα όμως το πιάτο γεμίζει . Γεμίζει από την πείρα του καθενός. Ένα πιάτο  εμπειρίας χωρίς φόβο πως αυτό που θ ΄ακουμπήσει στο πιάτο του ο άλλος συνταξιδευτής, είναι επέμβαση , απειλή . Έτσι κι αλλιώς το τι είναι ο καθένας θα το βρει , όχι στα λόγια αλλά στη πράξη , στο χρέος της κάθε απλής μέρας. Στο μεράκι και στην υπομονή του. Και άντε να αξιώσουν κάτι όταν με υπομονή το δημιουργείς. Αυτά δεν γίνονται.
      Κάπου εκεί ελεύθερος από τα περιττά θα ξεκινάει. Το σχέδιο θα είναι έτοιμο , η Ιθάκη θα προκαλεί , η πιο βαθειά πληγή θα επουλώνεται . Το βήμα θ΄ανοίγει. Τα χέρια πλεγμένα , θα κρατάνε γερά.  Η καρδιά θα  ξέρει  πια πως να βαστάει.



 Φωτογραφία Haselberger Irma
http://www.flickr.com/photos/irmahas/ 

   
      

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

50 χρόνια πριν


Αθήνα Δεκέμβριος 1960

Φωτογραφία Κώστας Μπαλάφας

Αρχείο Μουσείου Μπενάκη.


ΥΓ Πέρα της συναισθηματικής φόρτωσης που φέρνει η φωτογραφία, ας μην ξεχνάμε τι έκανε και που βρισκότανε η ελληνική κοινωνία εκείνη την εποχή. 

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Κομμάτια του παζλ



     Πολλά κομμάτια μικρά, μεγάλα, κατάλληλα, αταίριαστα, ιδανικά. Κομμάτια  σαν ολόκληρα κεφάλαια ενός πολύπλευρου, ατέλειωτου βιβλίου.  Άλλα σύντομα και περιεκτικά , άλλα περιγραφικά.
     Και πάντα ένα που θα πιστέψουμε πως είναι το πιο σπουδαίο απ΄όλα. Από έρωτα γραμμένο συνήθως  αυτό. Κεφάλαια που διαδέχονται το ένα τ΄άλλο με μας να κουραζόμαστε λίγο, αφού τα σενάρια ελαφρώς κάποιες φορές  επαναλαμβάνονται . Αρχίζουν τότε οι αναζητήσεις και οι ενδοσκοπήσεις, για το τι μπορεί να έφταιξε και το σενάριο επαναλήφθηκε. Αναρρωτιόμαστε μήπως μπήκαμε σε λάθος κινηματογραφική αίθουσα και είδαμε λάθος έργο.  Πολλοί σκοτωμοί τριγύρω και δεν τους είχαμε επιλέξει. Το έργο τελειώνει και εμείς αργούμε ν΄αγαπήσουμε αυτό που ζήσαμε και μαζί μ΄αυτό το κομμάτι που καταλάβαμε για τον εαυτό μας. Να πούμε ''τι ωραία που σ΄είχα'' σ΄αυτό που έφυγε. Να πάμε παρακάτω, κάπου αλλού που δεν έχει σκοτωμούς.
     Γιατί πάντα πάμε κάπου. Κάπου που θα μάθουμε και άλλα κομμάτια, ακόμα κι αν σταθούμε στο ίδιο έργο με μια άλλη πια διάθεση . Σαν μια συνάντηση με τον αληθινό χρόνο . Σαν να ανακαλύπτουμε άλλο ένα κομμάτι, για να συμπληρώσει το παζλ, που ας το ομολογήσουμε  μπορεί και να το φτιάχναμε για χρόνια πριν.
     Τριγύρω οι φίλοι. Άλλα σπουδαία κομμάτια. Μ΄αυτούς που θα γελάσουμε, θα μιλήσουμε, θα κλάψουμε, οι ώμοι που θα ακουμπήσουμε σε δύσκολες και όχι μόνο στιγμές. Αυτοί που αν δεν υπήρχαν θ΄άφηναν την ζωή ερημωμένο σπίτι. Τους φίλους που δεν δημιουργήσαμε , αλλά κερδίσαμε. Αυτοί που δεν έγιναν αλλά γεννήθηκαν. Οι άγγελοι που μας ακολουθούν για μια ζωή. Μ΄αυτούς που μπορούμε να καθήσουμε στην σιωπή και να γεμίσουμε . Αφού αυτά που λέμε στην σιωπή έχουν το ζουμί. Και όσο πια καταλαβαίνω όλο και πιο καθαρά, η αληθινή φιλία είναι φάρμακο αντιγήρανσης, ανάβει το μυαλό και τις καρδιές και μας κάνει ελαστικούς στα κόστη.
     Πως να μετρήσεις την φιλία ;  Μετριέται η ευτυχία ; H εποχή μας καμιά φορά το ζητάει. Επιδιώκει μετρήσεις και αποτιμήσεις. Την ενδιαφέρει πολύ η μεταμόρφωση της τραγωδίας, η τεχνιτή αποφυγή του πόνου. Κάτι σαν μια κατάσταση επάρκειας , δίχως ερωτηματικά , χάσματα, αμφιβολίες και ίχνη έλλειψης. Κοντολογίς αποχαύνωση, γλυκερά ροζ συννεφάκια, Της θεληματικής αισιοδοξίας χρώματα. Ακόμα κα ιοι δίδυμοι πύργοι γίνανε γκατζετάκια και αναμνηστικά φλυτζανάκια. Μια επιβεβλημένη θετική σκέψη, που σε οδηγεί πιο εύκολα να δεχθείς πως καμιά απολύτως υποχρέωση δεν έχει η κοινωνία να σε φροντίσει. Υποχρώση έχεις μόνο εσύ για τον εαυτό σου. Μα άνθρωπος γίνεσαι απ΄όλα τα κομμάτια σου, και από αυτά της θλίψης ακόμα περισσότερο. Αντίφαση. Ακόμα ένα κομμάτι του παζλ. Που μπαίνει αυτό άραγε;
     Η διάψευση των προσδοκιών καταφθάνει διαχρονικά με θλίψη. Χιονοστιβάδα κομματιών για το παζλ τότε. Μένουν οι φίλοι να φωτίζουν με τα στιχάκια τους, τους πόνους μας. Και  η ευχή να μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να είναι διαυγής, σαν έναστρος ουρανός και όχι αναγκαστικά και απαραίτητα ευτυχής.


Γλυπτική Nadine Fourre
http://www.equilibrezen.com
   
   

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Αφιερωμένο



Σήμερα το πρωί στο mail  μου έφθασε αυτή η εικόνα, με την κουβέντα ''σου την αφιερώνω για  το ''Η ελπίδα μέσα μας''.
Πιστεύοντας πολύ στους δέκα που θα πάνε στην αντίθετη κατεύθυνση , μερικοί από τους οποίους έχουν βολτάρει για μεγάλη μου τιμή και χαρά  στην σελίδα αυτή, σας την αφιερώνω και εγώ.

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Μείνε να το παλέψουμε



   Σε είδα χθες βράδυ  φορώντας τις πυτζάμες να μιλάς σε αργή κίνηση,  μπροστά από μια κάμερα, με το Skype.  Ψάχνοντας φίλους και γνωστούς, ν΄ακούσεις ένα σ΄αγαπώ και το πως πάει.
Έφυγες λίγους μήνες πριν . Να προλάβεις ν΄αρπάξεις αν έχει μείνει καμιά ευκαιρία, έτσι είπες. 'Ετοιμος δεν ήσουν αλλά αφού σου έτυχε. Έκλεισες γρήγορα εισητήριο , μην μετανιώσεις , πριν το πολυ καταλάβεις. Εγώ έμεινα. Και για μένα και για σένα.
     Κοίτα όμως να το παραδεχτείς. Και πριν φύγεις πολύ καλά δεν ήσουνα.  Κατα βάθος ήθελες να φύγεις , δεν την πολυπίστευες εδώ την φάση. Να παραδεχτείς σε παρακαλώ και το άλλο. 4 -5 χρόνια πριν ξεσπάσει η κρίση,δυσκολευόσουν όχι με τα οικονομικά, εντάξει μ΄αυτά τα κατάφερνες. Με τα συναισθηματικά σου. Δεν τα βόλευες . Με δυσκολία χαιρόσουν . Θυμάσαι ; Είχες αρχίσει το πρωί να δουλεύεις βαριεστημένα, το μεσημέρι ψιλοαδιαφορούσες . Το απόγευμα όλο και έβαζες κάτι παραπάνω  να μην μπεις από νωρίς στο σπίτι, και πέσεις πάνω στα παιδιά και τα δικά τους. Το βράδυ , στα ''ψαγμένα΄΄και πιο  αργά εξαντλημένος.
     Καλύτερα να πω δηλητηριασμένος. Αδιάφορος ; Αρκετά. Τρύπησες και άρχισες να χύνεσαι έξω. Σου έτρωγε σιγά σιγά  τα σωθικά η κατανάλωση. Δεν μέτραγε  τι πίστευες, ούτε ποιός ήσουν. Σημασία είχε τι πίστευαν οι άλλοι για σένα , τι εικόνα τους έδινες. Η εικόνα, η οθόνη, η κάμερα, το μακριά.
     Θα γινότανε αυτό αργά ή γρήγορα , εδώ που τα λέμε. Για τριάντα τόσα χρόνια η Ελλάδα αντάλλαξε την φτώχεια που είχε περάσει έως τότε με την ευχαρίστηση να συμπεριφέρεται σαν να ήταν εύπορη.  Σαν να , όμως . Και ακόμα και τώρα να σου μιλήσω με το χέρι στην καρδιά αντίλογος δεν ορθώθηκε σε αυτό. Γιατί μέχρι ένα βαθμό είναι ανθρώπινο. Είναι βλέπεις και όμορφη η γωνιά μας, είναι ωραία εδώ, μαγικά, έχει ήλιο , θάλασσα , τρώμε και σουβλάκι στ΄όρθιο , πίνουμε και ρακές και σκάμε στα γέλια, ρίχνουμε μανταρίνια και κλαίμε. Τα μπερδέψαμε όμως. Μας έφαγαν οι ψευτοευκολίες. Και μείναμε στην θολούρα μας.
     Γιατί άλλο είναι να απολαμβάνεις πράγματα και άλλο να χαίρεσαι τον εαυτό σου.Και τον εαυτό σου μπορείς να τον χαρείς όταν του δώσεις την ευκαιρία να ξεδιπλωθεί και να γίνει κάτι.  Μέσα από την δουλειά. Δεν σου μιλαώ για προτεσταντικού τύπου ασκητισμό της εργασίας. Σου μιλώ για την ολοκλήρωση που φέρνει η δουλειά στον άνθρωπο. Είμαστε αυτό που είναι τα έργα μας. Για να βρούμε τι αξίζουμε πρέπει να πράξουμε έλεγε ο Γκαίτε. Δεν είμαστε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε ή αυτό που επιδεικνείουμε σαν νεκρό σκηνικό βιτρίνας. Όλους μπορείς να τους ξεγελάσεις, αλλά την τρύπα σου δεν  μπορείς.  Αυτή αν πας να την ξελάσεις , θα σε ρουφήξει. Και σε ρούφηξε.
     Σύμφωνοι, δεν είμαστε  όλοι το ίδιο. Είμασταν όλο και περισσότεροι όμως. Να το παραδεχτείς γιατί από την παραδοχή αρχίζει και η διόρθωση. Και αφήσαμε την πολιτική στους χειρότερους.
     Τώρα πακετάρεις και φεύγεις. Δεν αντέχεις να ζεις εδώ, πήρες μια βαλίτσα πήρες και τα βιβλία του Πετρόπουλου, την μπλούζα της Ελένης  και γυρνάς την γη να βρεις που δεν υπάρχει κρίση , να σταθείς. Φευγάτος. Θυμάσαι ποιόν ονομάζαμε στην σχολή   φευγάτο ; Τον ταξιδευτή, τον αντί, τον ονειροπόλο. Τώρα , ποιόν θα λέμε τώρα φευγάτο; Λίγο πριν φύγεις μου μίλαγες για την πόλωση, τους φασίστες την επικείμενη σύγκρουση. Κι αφού φεύγεις , εσύ και το γαμάτο βιογραφικό σου τότε  ποιά Ελλάδα πάμε να σώσουμε ρε γαμώτο; Αυτή που μπαίνει στο αεροπλάνο και μετακομίζει;
     Σε είδα χθες βράδυ στο Skype. Είχες ένα ποτήρι νερό μπροστά σου και με ρώταγες πως πάει.  Μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων . Στο γλαυκό της σβηστής οθόνης, έκρυψα το πρόσωπο μου στις παλάμες μου και ξέσπασα. Δεν αντέχω να σκορπίζουμε. Μείνε να το παλέψουμε.
     Εγώ θα μείνω ακούς;


Φωτογραφία Isabel Quintanilla

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Ντροπή

Δεν συνηθίζω ποτέ να ασχολούμαι με την επικαιρότητα στην σελίδα αυτή. Ειλικρινά όμως με γέμισε θλίψη και θυμό αυτή η είδηση. Είτε παραιτήθηκε η επιτροπή, το ΔΣ, ή όποιος άλλος. 

Γι΄αυτό και δεν θέλω να φροντίσω καθόλου την αισθητική της παρουσία. ( ακριβώς όπως μου κάθησε και στο στομάχι)



Παραιτήθηκε το ΔΣ του ΕΚΕΒΙ και η Επιτροπή για τη Φιλαναγνωσία

11/12/2012 - 13:51


Το σκάνδαλο της επιλογής βιβλίων για τη Φιλαναγνωσία παρέσυρε στην παραίτησή του το Δ.Σ του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου...
Παραιτήθηκε το ΔΣ του ΕΚΕΒΙ και η Επιτροπή για τη Φιλαναγνωσία
όπως και της Επιτροπής που είχε την ευθύνη για το πρόγραμμα Φιλαναγνωσίας.


Ο υπουργός Πολιτισμού Κώστας Τζαβάρας μετά την αρθρογραφία  του Βήματος (Λώρη Κέζα, Βήμαgazino, 9.12.2012 και Λ. Κουζέλη 19/11/2012 και 27/11/2012 ζήτησε την παραίτησή όλων των μελών του Δ.Σ. του ΕΚΕΒΙ, του Προέδρου κ. Θανάση Βαλτινού, της Διευθύντριας του ΕΚΕΒΙ κ. Κατρίν Βελισσάρη όπως  και της Επιτροπής  για την Φιλαναγνωσία. Προανήγγειλε μάλιστα και έλεγχο για το κατά πόσο αδιάβλητη είναι και η  Επιτροπή Κρατικών Βραβείων Βιβλίων για Παιδιά .


Υπενθυμίζουμε ότι η επιλογή βιβλίων για τη φιλαναγνωσία είχε καταγγελθεί από πολλούς μικρότερους εκδότες ότι ευνοούσε σκανδαλωδώς τις εκδόσεις  Πατάκη, που είχε στον κατάλογο το ¼ περίπου του συνόλου των βιβλίων που θα αγοράζονταν για να ενισχύσουν το πρόγραμμα.


Επελέγησαν συνολικά 498 βιβλία εκ των οποίων τα 33 ανήκουν σε τέσσερα μέλη της επιτροπής. Θέμα δεοντολογικό, ηθικό αλλά και νομικό. Θέμα έχει δημιουργηθεί κυρίως γιατί μερίδα του λέοντος στα επιλεγμένα βιβλία  έχουν οι δύο συγγραφείς μέλη της επιτροπής, Μάνος Κοντολέων και Βαγγέλης Ηλιόπουλος, συνδεδεμένων και των δυο με τον προαναφερθέντα εκδοτικό οίκο.


Το Θέμα είχε απασχολήσει και την Ένωση Ελληνικού Βιβλίου χωρίς όμως να προκύψει κάτι θετικό.


Πηγή: tovima.gr

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Η ελπίδα μέσα μας


 
  Χαμηλός ο ήλιος του Δεκέμβρη. Ψάχνω στο ραδιόφωνο μουσικές ,σταματημένη στο φανάρι της Αλεξάνδρας. Γλυστερή και σιωπηλή η κουρασμένη Αθήνα. Στην πραγματικότητα δεν ψάχνω μουσική, ελπίδα ψάχνω. Ελπίδα σε μια διατύπωση σαφή αλλά και ευρεία . Να πατάει στον ορατό κόσμο , ν΄ανοίγεται σε τούτη την ζωή που ζούμε , αλλά να κρατά ανοιχτή και την δυνατότητα για όλα αυτά που δεν βλέπουμε ακόμα.  Αυτή την ελπίδα είχα ανάγκη για να βγάλω την μέρα, να βγάλω τον καιρό. Πίστη στην ίδια την ζωή. Αυτό είχε ανάγκη ο κάθε πόρος του δέρματος μου.
     Και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ρημαγμένης χώρας;  Δεν μπορεί  θα περάσει. Και θα υπάρξει ένα επόμενο στάδιο. Αν δεν το ελπίσω , δεν θα έχω κίνητρο ούτε μέχρι το περίπτερο να πάω.
     Με εμπιστοσύνη που όμως;
Στο μεταξύ μας ίσως. Έλα όμως που  το να φύγει κανείς και να οικοδομήσει μια άλλη κατάσταση , ν΄αντέξει στα δύσκολα απαιτεί μια εσωτερική δύναμη κάτι σαν ψυχικό  τσαμπουκά τον οποίο ακόμα δεν έχουμε. Μάθαμε να τρώει ο ένας τον άλλο. Αλληλεγγύη, ψυχική δύναμη, ήθος, έχουμε τέτοιες αρετές;  Ίσως τώρα σιγά σιγά ν΄αποκτούμε. Γυρνάμε σαν να είμαστε εγκλωβισμένοι. Κλεισμένοι ερμητικά στον εαυτό μας, ίσως ακόμα να παλεύουμε να ξαναζήσουμε την αυταπάτη. Την αυταπάτη που μας έφερε σ΄αυτή την κατάσταση. Την ίδια ώρα που η συνειδητοποίηση της αυταπάτης είναι και η ελπίδα μας.
     Χρόνια πέρασαν με την  παιδεία μαρμαρωμένη.  Σαν να κόπηκε το νήμα του τι έχει ουσία και ήθος. Σερνόμαστε τώρα σε κάτι άθλιο.Τυραννιόμαστε από διάφορους φελλούς που έχουν λύσσα για χρήμα και εξουσία σε βαθμό εμμονής.   Σαν να βρισκόμαστε στην πιο βαθειά νύχτα. Είμαστε όλοι μουδιασμένοι. Ευνουχισμένοι από την υπερβολική ενοχοποίηση .  Κι όμως πιστεύω στους δέκα που θα πάνε στην άλλη κατεύθυνση, θα αντισταθούν στο να μην ξαναγίνουν τα ίδια λάθη. Σ΄αυτούς τους σημερινούς '' μη δεδομένους'', που δεν βρίσκουν καθρέφτη της εικόνας τους σ΄ αυτό που επικρατεί.
      Αυτή λες να είναι η ελπίδα που ηλεκτρίζει και προκαλεί σκιρτήματα; Ένα άλλο βλέμμα να δεις την ζωή. Να σταθείς, να ακούσεις πιο προσεκτικά , ν΄αντέξεις. Ο περιβάλλον ζόφος να μην σου φανεί αδιαπέραστος. Γιατί έτσι και αλλιώς πάντα υπάρχει άνοιγμα στον τοίχο της απόγνωσης και όχι μόνο ένα. Η ελπίδα δίνει υπόσταση, ουσία σ΄αυτό που συνεχώς εξελίσσεται.
     Μήπως ξεχάσαμε πως η ζωή είναι συνεχώς βαπτιζόμενη στα βάσανα , σε δοκιμασίες και την ίδια στιγμή σε χαρές; Πως ποτέ δεν έχει ούτε το ίδιο χρώμα , ούτε τον ίδιο τόνο; Πως η ελπίδα δεν φυτρώνει εδώ και εκεί , αλλά μέσα μας. Και αυτό θέλει δουλειά.
''Έρχεται πάντα μια στιγμή που τα όντα παύουν να παλεύουν και να διχάζονται και δέχονται τελικά να αγαπήσουν το ένα τ΄άλλο γι΄αυτό που είναι . Πρόκειται για το βασίλειο των ουρανών. '' Τα λόγια του Camus  οδηγούν σ΄αυτό το άλλο βλέμμα και συγκεντρώνουν σε δυό αράδες, το συνεχώς  κάθε φορά με άλλο τρόπο διαφεύγον  παρόν και το διαρκώς  ερχόμενο μέλλον.



φωτογραφία Sylvia Platchy
http://www.sylviaplachy.com
   


Κυριακάτικο και γιορτινό


Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Παραμύθι



    Πόσες χαρές χάθηκαν . πόσες δεν ήρθαν , έτσι που μπερδεύτηκαν τα φυσικά με τ΄αφύσικα στην παιδική μας ηλικία. Και αργότερα που αρχίσαμε να βάζουμε μια τάξη στα λάθη μας, να καταλανβαίνουμε τι είναι θλιβερό και τι χαμένη ζωή, τότε αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι είναι αδύνατο να μετακινήσει κανείς μια ανθρώπινη μοίρα. Σαν να ήταν αυτό το τελευταίο , αγαπημένο μας παραμύθι.




Φωτογραφία Ανν Λου

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Σαν χθες



Σαν χθες έφυγε από κοντά μας το 1990 ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Αφήνοντας εκείνο το '' όσο μπορείς '' να χωράει κι άλλο , κι άλλο , κι άλλο και το να μ΄αγαπάς, ανεκπλήρωτο.

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Διάδρομο ή παράθυρο ;





     Μπορεί και να μην προσέξουν την αλλαγή. Άσπρες , καμπυλωτές δέσμες στα εσωτερικά και λίγες  γκρίζες  μόνες τους στα φρύδια. Δυό γραμμούλες ζικ ζακ δεξιά του ματιού και μια ρυτίδα μόνη στην ρίζα του χαμόγελου. Ανεπαίσθητα πιο γερτοί οι ώμοι. Προστέθηκαν χρόνια. Κι όμως η καρδιά εξακολουθεί να κτυπά σαν τρελλή.
    Γυρνάς στο σπίτι σχεδόν την ίδια πάντα ώρα. Το αυτό και το εκείνο στην αδιασάλευτη τους σειρά. Ποτέ δεν ξεχνάς την σειρά. Τι ασφάλεια και αυτό. Λες να βάλει κανένα καινούργιο τραγούδι ο σταθμός ;  Το μελί φουλάρι σου πάει πολύ . Πλην δεν το πρόσεξε κανείς.
     Καταραμένη ρουτίνα. Από που τρύπωσες και έφτασες παντού.  Την αντιπαθούσες μια ζωή. Ίσως γι΄αυτό  ακόμα και στ΄ αεροπλάνα  διαλέγεις διάδρομο . Να έχεις την δυνατότητα, να σηκωθείς, να πας, να έρθεις, να μην έρθεις. Μαζεύεις όλα τα χαρτιά , τους λογαριασμούς, το τραπέζι, το γραφείο, Αναλογίζεσαι όλα αυτά που έχεις να κάνεις για να είσαι ένας σωστός πολίτης αυτής της υπό κατάρρευσης χώρας σου , ένα σωστό ήμισυ μιας ακόμα ''δεν μπορεί '' , μελλοντικώς υπό κατάρρευσης σχέσης , ε και κάπου εκεί φοβάσαι πως θα καταρρεύσεις και εσύ . Από τεμπελιά ;
     Όχι, όχι δεν φταίει η τεμπελιά που οι σχέσεις επαναλαμβάνονται πολλές φορές στο διάβα του χρόνου με ανείπωτη μονοτονία . Είναι ο φόβος μονολογείς. Ο φόβος στο καινούργιο. Και δεν υπάρχει περισσότερο καινούργιο από το σημερινό που έχεις ήδη αφήσει να παλιώνει. Πόσο θα ήθελες να έχεις την ικανότητα να μαντεύεις ποιό θα είναι το τέλος του κάθε καινούργιου. Αλλά δεν την έχεις και έτσι δεν έχεις το κουράγιο ν΄αναμετρηθείς μαζί του. Αν μονάχα κατόρθωνες να προετοιμαστείς για όλα. Να μην αρνείσαι τίποτα. Ούτε αυτά τ΄άγνωστα που σε φοβίζουν. Τους διαφορετικούς βηματισμούς που δεν καταλαβαίνεις. Θα κατόρθωνες τότε να γνωρίσεις την ανθρώπινη επαφή σ΄όλη την ζωντάνια της και θα έφθανες μέχρι τα βάθη της δικής σου ύπαρξης.
     Γιατί τι νομίζεις πως είναι η ύπαρξη μας;  Ένα μεγάλο ή ένα μικρό δωμάτιο.  Αυτό όμως το δωμάτιο δεν θέλησες να το γνωρίσεις ποτέ. Δεν το τριγύρισες απ΄άκρη σ΄άκρη. Τρελλαινόσουν να  κάθεσαι  οκλαδόν  σε μια γωνιά  και από κει να κοιτάζεις το κάθε καινούργιο να παλιώνει. Απότιστο και αφώτιστο τις περισσότερες φορές. Αφού την αφοσίωση την έκανες να μοιάζει  άλλωτε με φυλακή και άλλωτε με μεγάλη απάτη.
     Αν μπορούσες να κοιτάξεις, έστω για μια φορά τον φόβο χωρίς φόβο δεν θα μετρούσες τότε το ρίσκο σε  προγνωστικά , πιθανότητες και ποσοστά. Θα περπατούσες με βήματα πιο σταθερά , ευέλικτα , αυθόρμητα και ζωντανά. Μια ζωή με φαντασία , σαν ωραία περιπέτεια. Δεν το κάνεις όμως και το ξέρεις. Πολλές φορές γίνεσαι απορριπτικός, επικριτικός ακόμα και εχθρικός. Μέχρι που τα καταφέρνεις να διακόψεις κάθε επαφή , να κλειστείς στον εαυτό σου και να χαθείς στην ουσία,  ολότελα από τους άλλους . Ανεπαίσθητα και τυραννικά, ακριβώς όπως γλύστρησε στην ζωή σου αυτή η καταραμμένη η ρουτίνα. Σαν μια αυτοεκπληρούμενη επιθυμία.
      Σαν να επιμένεις να κρατάς εκείνη την γνωστή σου γωνιά. Να διαλέγεις πάντα διάδρομο και όχι παράθυρο. Έτσι απλά για να πηγαινοέρχεσαι και να νιώθεις πιο ασφαλής.
Χωρίς να καταφέρνεις να καταλάβεις ποτέ , αν το μελί σου φουλάρι το πρόσεξε κανείς όσο και όπως ακριβώς θα ήθελες . Για μια ζωή.
Πλημμυρίζεις από τη μουσική της γιορτής ''Ζήσε μαζί μου στον αέρα , στην φωτιά, στη βροχή.Μας περιμένουν άδειες μέρες , ραγισμένοι ουρανοί'' .
Έτσι όπως μπαίνουν οι στίχοι από το παράθυρο.


φωτογραφία Francois-Marie Banier

http://www.fmbanier.com/
     

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Προσχέδιο ( παράθυρο ή διάδρομο)





    Oι σχέσεις των ανθρώπων επαναλαμβάνονται με ανείπωτη μονοτονία , αποφεύγοντας κάθε φορά να ανανεώνονται. Δεν φταίει μονάχα η τεμπελιά μας γι΄αυτό.
     Φταίει ο φόβος, ο φόβος μας στο καινούργιο. Δεν έχουμε την ικανότητα να μαντέψουμε ποιό θα είναι το τέλος τουκάθε καινούργιου και έτσι δεν έχουμε το κουράγιο ν΄αναμετρηθούμε μαζί του. Αν μονάχα μπρούσαμε να προετοιμαστούμε για όλα . Να μην αρνούμαστε τίποτα, ούτε αυτά τ΄άγνωστα που μας φοβίζουν. Θα κατορθώναμε να γνωρίζαμε την ανθρώπινη επαφή σε όλη την ζωντάνια της και θα φθάναμε στο βάθος της δικής μας ύπαρξης.
     Γιατί τι είναι η ύπαρξη μας ; Ένα μεγάλο η ένα μικρό δωμάτιο. Αυτό ομως το δωμάτιο , δεν το  μάθαμε οι περισσότεροι , δεν το τριγυρίσαμε. Παρά μονάχα επιλέγαμε μια γωνιά του.  Σαν να κρατάμε '' παράθυρο'' ή διάδρομο για να πηγαινοερχόμαστε. Και έτσι να νιώθουμε ασφαλείς.



Φωτογραφία από την παράσταση '' Από το εγώ στο εμείς'' των nomades artcore
     

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Περιφραστική πέτρα



Εκεί που τελειώνουμε εμείς αρχίζει η θάλασσα.

Κική Δημουλά ( από το ποιήμα της  Περιφρστική πέτρα )





Γλυτπτική Nazar Bylik