Σάββατο 20 Μαρτίου 2021

Αγρίμια

 



       Yπάρχουν άνθρωποι που θέλεις να τους ρωτήσεις από ποιόν πόλεμο έρχονται. Στο βλέμμα τους έχουν σπασμένα κρύσταλλα, στα μαλλιά τους σκόνη. Περπατούν βιαστικά τις συνηθισμένες καθημερινές διαδρομές τους ενώ δίπλα τους πέφτουν καρφιά. Κάποια τους πετυχαίνουν, τους τραυματίζουν, κάποια τα γλυτώνουν την τελευταία στιγμή. Εκείνοι συνεχίζουν, προχωρούν, δεν χάνουν λεπτό. 

     Άνθρωποι που τα ρούχα τους έχουν κολλημένα πάνω τους ξεραμένα αίματα, τις περισσότερες φορές δικά τους. Επιζούν σε πολύ δύσκολες συνθήκες γιατί το έχουν συνηθίσει από την πρώτη μέρα της ζωής τους. Άνθρωποι αγρίμια. 

            

Κυριακή 14 Μαρτίου 2021

Δεν

 



        Σκέφτομαι πως χλευάστηκε ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας, έμπορος, όταν του προτάθηκε να παραδώσει τα κλειδιά της επιχείρησης του, αφού δεν τα κατάφερε με τα επιδόματα των αναστολών να βγεί. Σκέφτομαι πως για να μπορείς να χλευάσεις αυτόν τον άνθρωπο σημαίνει πως ΔΕΝ καταλαβαίνεις τι σημαίνει η αγωνία να κρατήσει την δουλειά του όπως την έφτιαξε, και μαζί μ΄αυτή και τους εργαζόμενους. 

       Σκέφτομαι πως χλευάσθηκε και λοιδωρήθηκε ο νέος που δεν ήθελε την αστυνομία στο Πανεπιστήμιό του, όταν τον ειρωνεύθηκαν απεικονίζοντας τον σε εικόνες βανδαλισμών, σε φωτογραφίες που τον έδειχαν τρεις κι ο κούκος, όταν τον αποκαλούσαν ειρωνικά "για καμαρώστε ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα''. Ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν πέντε, ούτε δέκα, ήταν εκατοντάδες μέσα και χιλιάδες έξω. Και ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν ούτε οι γνωστοί - άγνωστοι ασύλληπτοι, ούτε οι κομματοκινούμενοι. Σκέφτομαι πως για να μπορείς να χλευάσεις αυτόν τον νέο, τον ένα από τους χιλιάδες που έλιωσαν τα παντελόνια τους για να βρεθούν σε εκείνο εκεί το Πανεπιστήμιο και που δεν θέλουν να το δουν σε παγκόμια πρώτη να φυλάσσεται από την αστυνομία, αυτό σημαίνει πως για σένα η ελευθερία στεριώνει με το ξύλο. Και πως μάλλον ΔΕΝ έχει η σκέψη σου άλλο τρόπο να την υπηρετήσεις, διαφορετικά ΔΕΝ θα τα επέτρεπες όλα αυτά, ΔΕΝ θα τα υποστήριζες. Θα πρότεινες και θα αγωνιζόσουν για άλλους τρόπους. 

      Σκέφτομαι πως στην εποχή που θεριεύει και κυβερνά ο φόβος για την ζωή, αν ήσουν πράγματι με τον Άνθρωπο, αν τον συναισθανόσουν, δεν θα έσπερνες κι άλλο φόβο. Θα ήθελες να καλλιεργήσεις ένα περιβάλλον ασφάλειας και θαλπωρής, ένα περιβάλλον που να ανακουφίσει τον πόνο, ικανό να κρατήσει την αγωνία, να υποστηρίξει τις αντοχές και όχι να τερματίσει τις ανθρώπινες δυνάμεις. Ένα περιβάλλον ικανό να ευδοκιμήσει τις κοινωνικές αλλαγές που ευαγγελίζεσαι. 

        Αν όμως συναισθανόσουν τον δίπλα σου, κι αν επειδή τον συναισθανόσουν, τον συμπονούσες. Αν όμως αν... Γιατί μέχρι τότε ισχύει το ΔΕΝ.