Έκλεισα την φωνή και έμεινα απέναντι από την βουβή εικόνα. Θυμωμένα στόματα ανοιγοκλείνανε, χειρονομίες και βλέμματα στο κενό. Πρώην, τέως , μελλοντικοί βουλευτές είναι αδιανόητο, αλλά βρίζονται και φωνάζουν ακόμα. Εδώ μπροστά μας. Θα πρέπει μάλλον να μην μας βλέπουν, να είμαστε για αυτούς, κάτι σαν αμελητέες ποσότητες. Μέσα μας και έξω μας κενό. Εμείς και η ανύπαρκτη αυτοπεποίθηση μας που τελικά μέρα με την μέρα, μας κλειδώνει όλο και περισσότερο στον εαυτοπλανήτη μας και μας απομακρύνει επί της ουσίας, εντελώς από τον διπλανό μας και τα προβλήματα του. Σαν να μην μπορεί κανείς να αντέξει τον εαυτό του σκέτο και γυμνό από το καλούπι που κατάσαρκα έραψαν πάνω του οι ψευδαισθήσεις. Σαν να μην μπορεί κανείς να ζήσει χωρίς την ψεδαίσθηση του παρόντος και των άπειρων , ελλαστικών αλλά και ανύπαρκτων εναλλακτικών λύσεων , που τόσο πολύ μας άρεσε να παρουσιάζουμε στον εαυτό μας .
Σαν να είχαμε , ένα εαυτό φτιαγμένο μόνο από ύλη και τώρα που μας παίρνουν την ύλη και τα αγαθά της , ξαφνικά χάνουμε τον εαυτό μας. Πανικοβλημένοι πενθούμε για όλα αυτά που θα μας λείψουν. Σαν ένα παράξενο πένθος θανάτου.
Συνεχίζω να κοιτώ την βουβή οθόνη. Συνεχίζουν να μαλώνουν στην σιωπή που τους επιβάλλω. Καταντήσανε φαντάσματα αρπακτικών. Ίσως και το μόνο που μένει σ΄ένα φάντασμα είναι να βρυκολακιάσει.
Συστατικό στοιχείο του απέραντου κενού μας είναι η δυσπιστία , σε βαθμό πια απιστίας απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Σ΄ ένα πολιτικό σύστημα παραμορφωμένο , οι θεσμοί του οποίου στηρίζονται όσο στηρίζονται στο γράμμα και όχι στις ψυχές μας. Γιατί εκεί έχασαν πια την θέση τους. Από αυτό το πολιτικό σύστημα , διδαχθήκαμε από τα πρώτα μας βήματα την αδιαφορία για τον διπλανό μας. Αφού απέναντι στην δυσπιστία μας και στην κλιμακούμενη απώλεια της εμπιστοσύνης μας, το πολιτικό σύστημα αντί να ξεκινήσει παίρνοντας διορθωτικά μέτρα πρώτα για το ίδιο, ενδιαφέρθηκε μονάχα να αυτοπροστατευθεί διορίζοντας κόρες και γιούς έως την ύστατη στιγμή. Χτυπήθηκαν πάρα πολλοί από μας. Πολλά άδικα θύματα, ιδιαίτερα από τις αδύναμες τάξεις. Σπάσαμε σε χίλια κομμάτια και μαζί με μας και το ηθικό και η αυτοπεποίθηση μας. Σαν να χάθηκε η οποιαδήποτε κατεύθυνση και άρχισε το παρόν να μεταβάλλεται σε αιωνιότητα.
Εμείς οι ίδιοι αρχίζουμε να συνηθίζουμε τον άστεγο, τον αυτόχειρα, τον συνταξιούχο που δεν μπορεί να υποστηρίξει την ζωή του, τον ελεύθερο επαγγελματία που ψυχοραγεί. Σε όλα αυτά τα θεάματα εξοργιζόμαστε άρυθμα και μετά σαν βρεθούμε μόνοι ξεφυσάμε με ανακούφιση που ακόμα δεν ήρθε η σειρά μας. Η σειρά μας, το εγώ μας το μοναδικό μέλημα μας. Τελικά εμείς οι ίδιοι γίναμε πιο αδιάφοροι από το αδιάφορο σύστημα μας. Ζούμε μόνοι μας , ο καθένας για τον εαυτό του και δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε τίποτα. Ο διπλάνός μας είναι ένας άγνωστος και νιώθουμε σαν κοινωνία μονάχα την οικογένεια μας.
Αν μπορούσαμε να πάρουμε τον εαυτό μας σοβαρά. Να προσδιορίσουμε τα όρια του, τα θέλω , τους στόχους του . Αν απλώναμε το χέρι να πιάσουμε σφιχτά τις ευθύνες μας και μαζί με αυτές και το χέρι του διπλανού μας. Έχουμε πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση όχι μονάχα γιατί πικραινόμαστε που όλη η Ευρώπη μας θεωρεί επαίτες και λαμόγια αλλά γιατί ζήσαμε δεκαετίες αποφεύγονατς τις ευθύνες μας.Αυτή η χαμηλή αυτοεκτίμηση μας κάνει αδιάφορους τώρα. Και αυτή η αδιαφορία μας τρώει τα σωθικά και αφήνει την οργή μας χωρίς κατεύθυνση και στόχο, με εξανεμισμένες ελπίδες.
Δεν ξέρω αν το μέλλον είναι υποχρεωτικά συνδεδεμένο με την ελπίδα. Αν καταφέρναμε όμως να κάνουμε μια εσωτερική στροφή και να κοιτάξουμε κατάματα τις ευθύνες μας, στην διάσταση της υπομονής και της αλληλεγγύης , ελπίδα θα φαινότανε. Η ελπίδα,το εσωτερικό αυτό φως , φέρνει την διεκδίκηση της ζωής. Μονάχα οι αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι , στέκουν αδιάφοροι μπροστά στην ζωή και παραιτούνται. Η ευθύνη θα μας έκανε να ξεκολλήσουμε από την άρρωστη φαντασίωση της αιωνιότητας του τώρα και να ανοίξουμε φτερά . Φορείς πια του μέλλοντος και του αληθινού αγώνα , του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Αλλά μαζί , ενωμένοι και προς συγκεκριμένη και νέα κατεύθυνση.
Φωτογραφία Αndre Kertesz
http://en.wikipedia.org/wiki/André_Kertész
Καλημερα!! απλα θα μας θυμησω τα λογια καποιου που αγαπουσε αυτον τον τοπο. .(ισοκρατης-436π.χ)φιλια ποπη
ΑπάντησηΔιαγραφήπολυ καλο το αναδημοσιευω με την αδεια σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Ισοκρατης ειπε η δημοκρατια μας αυτοκαταστρεφεται διοτι κατεχρασθη το δικαιωμα της ελευθεριας και της ισοτητας, διοτη εμαθε τους πολιτες να θεωρουν την αυθαδεια ως δικαιωμα ,την παρανομια ως ελευθερια, την αναιδεια του λογου ως ισοτητα και την αναρχια ως ευδαιμονια!!!!!!!!!! φιλια ποπη
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιά αιωνιότητα και μια μέρα. Η κουβέντα , η σκέψη, η γραφή, η οποιαδήποτε δημιουργία που θα μας ξεκολλήσει από την αιωνιότητα του άρρωστου σήμερα , είναι η μια μέρα. Μπράβο συναδέρφισσα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΛ
Δεν είναι επιλογή είναι μονόδρομος. Αν θέλουμε κάποια στιγμή να ξαναμπούμε στην τροχιά της ζωής και να βρούμε τον μύτο της άλλης κατεύθυνσης που θα μας οδηγήσει στη εξέλιξη και στην πρόοδο , πρέπει να κάνουμε την στροφή προς τα μέσα μας. Στο είτε αλλάζουμε , είτε βουλιάζουμε, ας κρατήσουμε το αλλάζουμε. Έχουμε μπόλικο δρόμο , έχουμε μπόλικη δουλειά και θέλει δύναμη, την δύναμη που απαιτεί η συνειδητοποίηση της δικής μας ευθύνης σε όλα αυτά που συμβάινουν. Η οργή μας και πολύ καλά το λες, μονάχα τότε θα είναι δυνατός αέρας στην νέα μας έναρξη Μπράβο για την διαύγεια, μπράβο για την συγκρότηση , μπράβο γιατί ο δρόμος της αλήθειας φέρνει μοναξιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαύλος Τ
Καλά κάνετε και επιμένετε αγαπητή μου για την ''εσωτερική στροφή''που πρέπει να κάνουμε. Να αναγνωρίσετε ομως οτι δεν θα μπορούν όλοι να την κάνουν ενώ κάποιοι θα προσπαθήσουν αλλά θα ''εκτροχιασθούν''. Η ιστορία για την οποία μιλάτε θα έχει θύματα, θα έχει πληγωμένους ανθρώπους, χαμένους στις υγρές ρούγες των πόλεων, οχι μόνο απο την οικονομική ανέχεια, αλλα και απο κάτι χειρότερο, την παντελή απώλεια της πίστης σε οτιδήποτε σε κρατά ζωντανό και δημιουργικό στη ζωή
ΑπάντησηΔιαγραφήσπυρος
Αλήθεια είναι. Είμαστε καταβάθος αδιάφοροι , κλεισμένοι στον εαθτοπλανήτη μας και μάθαμε μονάχα να ζητάμε. Θα συμφωνήσω με τον Σπύρο , ίσως όλοι να μην την αντέξουν την εσωτερική στροφή. όμως δεν έχει καν ξεκινήσει ούτε απο αυτούς που θα την μπορέσουν. Και τελικά είμαστε στον ίδιο παρονομαστή και οι έχοντες και οι μη έχοντες την ικανότητα. Αλήθεια γιατί το ΚΚΕ ήταν απών ώς κόμμα από την κηδεία του Χρίστουλα? Η μεθόδευση και των κομμάτων μη εξουσίας , τους απλούς παρατηρητές του ξεπουλήματος και της διαφθοράς είναι και αυτή τεράστια. Που δεν στάθηκαν ικανοί , αυτοί να ξεσηκώσουν προς την σωστή και γενναία τακτική ,αλλά στρογγυλοκάθησαν στα βουλευτικά και κομματικά τους ένδρανα. Από τα κάτω η κίνηση ναι. Αλλά και με ασπίδα προστασίας την παιδεία , που κάποτε πρέπει να αποκτήσουμε. Θέλω να σε σφίξω στην αγκαλιά μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞένια
Πεπρωμένο φυγήν αδύνατο
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΜ
Η ελπίδα, που αναφύεται από τον επαναπροσδιορισμό μας, ύστερα από μία εσωτερική αναζήτηση της προσωπικής μας ευθύνης για τα τεκταινόμενα, είναι μία κουβέντα που την έχουμε ξανακάνει εδώ, όλοι μαζί. Και όλοι ήμασταν σύμφωνοι, θυμάμαι. Η ελπίδα, που θα αναφανεί από τον επαναπροσδιορισμό μας, ύστερα από μία εσωτερική αναζήτηση της ευθύνης μας για μελλούμενα είναι μια άλλη κουβέντα, αυτοτελής αλλά και απολύτως συνεχόμενη με την προηγούμενη. Και τα δύο θέλουν το χρόνο τους και για να κατασταλλάξουν και για να χαράξουν νέες πορείες. Απαιτείται χρόνος προσωπικής ανασύνταξης, αναζήτησης συντρόφων,οριοθέτησης της αφετηρίας, προσδιορισμού της διαδρομής. Ουτοπίες! Εκλογές τώρα! Τώρα, που το δράμα του εαυτοπλανήτη καθενός μας δεν επηρεάζει το διπλανό του. Τώρα, που η φθορά των δύο έχει ωφελήσει τους άλλους δύο- ή μάλλον τους δέκαδύο! Τώρα, που ενώ γίνεται αντιληπτή η ανάγκη ανατροπής των πάντων, οι συνθήκες δεν είναι ώριμες για την ανατροπή και κανείς δε θα ξεβολευτεί! Δεν είναι η πρώτη φορά, που το έλλειμα ουσιαστικής, κοινωνικής και πολιτικής παιδείας, που μας χαρακτηρίζει ως όλον, θα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης των νομέων-φορέων της εξουσίας, όλων των αποχρώσεων, ενεργούντων σε αγαστή συνεργασία όλα αυτά τα χρόνια. Πρωτοστάτησε η αριστερά στην απομείωση του χρόνου. Χωρίς πρόταση, χωρίς πρόθεση να πολεμήσει το θεριό εκ των έσω, χωρίς βούληση συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων, συνεργάσηκε και συντήρησε το έκτρωμα. Δεν έχουν άλλοθι. Όχι, πια! Όπως και νά' χει, επειδή το "διακύβευμα" του μέλλοντος, θέλω να πιστεύω, δε θα πάψει να είναι ο άνθρωπος, η πρότασή σου να τον γνωρίσουμε, αναζητώντας τον πρώτα μέσα μας, είναι πρωτίστης σημασίας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιούλη
ΥΓ. Βάλε φωνή στην τηλεόραση, σε παρακαλώ. Πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι ακούμε τα ίδια πράγματα.
-Τους κάνουν μία ερώτηση: Δεν απαντούν. Λένε άλλα αντ' άλλων. -Εναλαμβάνεται η ερώτηση: Επαναλαμβάνουν τα "άλλα αντ' άλλων".
-Διευκρινίζουν την ερώτηση. Επαναλαμβάνουν τα "άλλα αντ' άλλων".
"Είμαι ανόητος;" αναρωτιέσαι. Καταλαβαίνεις πως όχι από τους μορφασμούς του δημοσιογράφου, αλλά και μία επιβεβαίωση από τους οικείους σου τη χρειάζεσαι. Αυτοί που σε αγαπούν, ψέματα δε θα σου πουν. Οι δικοί σου άνθρωποι σε υπολογίζουν, δε θα σε αφήσουν να καταρρεύσεις δίχως λόγο.
ΥΓ2. Θερμή παράκληση στους δημοσιογράφους: Κρύψτε αυτόν τον Πάνο Παναγιωτόπουλο, σας παρακαλώ. Ξεχάστε ότι υπάρχει. Προσποιηθείτε ότι δεν πέρασε ποτέ από τα λημέρια σας. Κρύψτε τον. Διαβάστε το κείμενο της Αννίτας, και ας είναι αυτή η πρώτη σας αγαθοεργία. Θα σώσετε το νευρικό σύστημα μίας συνανθρώπου σας, από βέβαιη κατάρρευση.Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Υποκλίνομαι
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρήστος Ραπτης
Σπύρο, βεβαίως και αναγνωρίζω πως κάποιοι δεν θα μπορέσουν να κάνουν την ''εσωτερική στροφή'' καθώς και πως άλλοι υα εκτροχιασθούν. Δεν είμαστε φτιαγμένοι όλοι από το ίδιο μέταλλο. Νομίζω όμως πως όσο υπάρχει οργή, αν βρει αυτή η οργή κατεύθυνση , θα υπάρξει και δυνατότητα ανατάξεως. Σε αυτές τις στιγμές που θα αρχίσουμε να ελπίζουμε, θα βρεθεί και τρόπος να υποστηριχθούν όλοι οι 'οριακά'' ακολουθούντες ή οριακά εκτροχιασμένοΙ. Υπάρχουν τρόποι βοήθειας ,σε τέτοιες περιπτώσεις νομίζω. Είτε υποστηρίζοντας , είτε καμιά φορά κουκουλώνοντας πληγές. Το κουκούλωμα εδώ και σας παρακαλώ να μην με παρεξηγήσετε , δεν έχει την έννοια του δεν θέλω να κοιτάξω κατάματα, αλλά ακρβώς επειδή δεν μπορώ να κοιτάξω κατάματα, με βοηθούν να προχωρήσω παραβλέποντας. Δεν θα αποφύγουμε τα άδικα θύματα, αλλά τουλάχιστον να τα λιγοστέψουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ μου Χρήστο σε ευχαριστώ για το καλοπροαίρετο σχόλιο σου . Θέλω να σε παρακαλέσω την πολύ σημαντική σου συμμετοχή στην σελίδα αυτή να την συνοδεύεις με το οξύ πνεύμα που σε διακρίνει και την σοφία σου. Φοβάμαι πως η κολακεία μου κα΄νει κακό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιούλη μου, θα βάλω την ένταση στην τηλεόραση καλά λες για να ακούμε τα ίδια. Αλλά μονάχα απ΄έξω θα τους ακούω, από μέσα θα ακούω τις δικές μας φωνές για να πάμε με άλλο βηματισμό, προς άλλη κατεύθυνση, επιτέλους...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον Παναγιωτόπουλο ,τι να πω...ασχολίαστος, έχεις τα χίλια δίκια
Για αυτό το δύσκολο δρόμο της αυτογνωσίας μιλάς με πάθος πρωτόγνωρο. Την ίδια στιγμή που όλα τα στόματα κρατιούνται κλειστά. Για την αυτογνωσία που έστω και τώρα μεσοστρατίς πρέπει να κάνουμε , για να γλυτώσουμε από την καχυποψία που μας δέρνει εμας που δεν χαρήκαμε την μεγάλη μάνα την πατρίδα να μας βυζαίνει το πρώτο γάλα. Και μας παράτησε σχεδόν μονάχοι μας να μεγαλώσουμε. Με μισά σχολειά, μισά πανεπιστήμια, μισά όλα . Και εμείς περηφανευόμαστε για ένα Παρθενώνα...μονάχα που αυτοί που όταν χτίζαμε εμείς παρθενώνες αυτοί τρώγανε μπανάνες, έρχονται τώρα και μιλούν καλύτερα αρχαία Ελληνικά και ξέρουν από μας καλύτερα την ιστορία μας. Θέλει πολλή δουλειά Αννίτα μου. Πόσο τυχερός που σε γνωρίζω νιώθω. Σκορπάς δύναμη, ζωή..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλης
Στην χώρα της πλατείας Κλαυθμώνος, , δηλαδή στην χώρα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ απόλυσαν δημόσιους υπαλλήλους ποίοι? αυτοί που από την εποχή του Κωλλέτη έστησαν ένα δημόσιο τομέα κατ΄εικόνα και καθ'ομοίωση της δικής τους αθλιότητας, για να μπορέσουν να εξυπητεήσουν καλύτερα μέσω του δημοσίου τομέα τα μονοπώλια, τους κεφαλαιοκράτες , τους εργολάβους κλπ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας είπαν πως τώρα πρέπει οι ιδιωτικοί υπάλληλοι να χαρούν γιατί απολύθηκαν οι του δημοσίου. Ότι τώρα οι εξανδραποδισμένοι του ιδιωτικού τομέα πρέπει να χειροκροτήσουν. Να χειροκροτήσουν όχι γιατί η κυβέρνηση τους βγάζει από την ανεργία και την ανέχεια αλλά γιατί ρίχνει και άλλους στην φτώχεια και στην ανέχεια.
Συκοφαντήσανε τον ελληνικό λαό , τολμήσανε να του πούν ότι μαζί τα φάγαμε. , υβρίζουν και απολύουν τον δημόσιο υπάλληλο ως ''κοπρίτη'' , κατηγορούν τον μισθωτό ως ασυνείδητο και μάλιστα κατά συρροήν.Το ιδεολογικό τους τροπάρι είναι χυδαίο και ύπουλο. Η αλληλεγγύη και η αυτογνωσία έχει νόημα και μάλιστα μεγάλο. Αυτό ήταν που δεν έιχαμε μέχρι τώρα. Η λαική συμμαχία, σε συστράτευση και αλληλεγγύη ανάμεσα σε όλα ρτα στρώματα που υφίσταντια την εκμετάλλευση , θα φέρει την άλλη μέρα. Η εσωτερική στροφή, είναι τουλάχιστον για μένα μια καινούργια ιδέα, Την νιώθω ως την επανάσταση του σήμερα .Αυτή μαζί με την λαική οργή και αφύπνιση θα σταματήσει το χυδαίο , τραμπούκικο τρόπο που προσπαθούν να καταληστεύσουν τον λαό.
Ο κοινωνικός αυτοματισμός, το διαίρει και βασίλευε, το καομμάτιασμαι της κοινωνίας και το ξεμονάχιασμα κάθε κοινωνικής ομάδας , πρέπει να σταματήσουν. Σε αυτό τον αγώνα χρειαζόμαστε όλοι. Όλοι για έναν και ένας για όλους!
Τις απαγορεύσεις να εκφαρστούμε όπως επιθυμούμε δεν τις περίμενα σε αυτή την σελίδα και μάλιστα από σένα , που σε διακατέχουν τέτοια δημοκρατικά και εύαίσθητα αισθήματα. Αν νομίζεις πως θα μας σταματήσεις να εκφράζουμε τον θαυμασμό μας είσαι γελασμένη.
Καληνύχτα σας!
ΝΜ
Όταν πρωτοσυνάντησα τούτο τον τόπο , είπα πόσοι θα ενδιαφερθούν άραγε ...λίγοι και από αυτούς τους λίγους ακόμα πιο λίγοι θα είναι αυτοί που θα συμμετέχουν ενεργά. Τώρα βλέπω ακριβώς τι γίνεται. Πρώτα πρώτα μετρώ εμένα που κάθε μέρα θα μπω να δω και με αγωνία διαβάσω και μετά βλέπω και την συμμετοχή των άλλων αναγνωστών, τα σχόλια, τον ενθουσιασμό, την ορμή. Είναι ένας μικρός κήπος θαυμάτων. Η αύρα του ξεφεύγει πα΄νω από την μαντρούλα υου και φτάνει στα μεγάλα λιβάδια , το καταλαβαίνει κανε΄ςι , όταν βλέπει τα κείμενα σαν χελιδονάκια στους λαους ιστότοπους. Και νιώθω ένα σχεδόν παιδικό ενθουσιασμό που οι ιδέες δεν φυλακίζονται, που τα όνειρα βρίσκουν χαραμάδες να ξεφύγουν. Δεν ξέρω αν ξέρεις μέχρι που φθάνεις , μέχερι που διάβάζεσαι . Καλά κάνεις και σκύβεις το κεφάλι... Καλά κάνεις και κρατιέσαι... Τα ύψη και τα πετάγματα , θέλουν αυτή την ταπεινότητα. Άγνωστη μου αδερφή, σε θαυμάζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦτου ξελεφτερία
Ανν Λου, βλέπεις καθαρά, βλέπεις με τα μάτια της ψυχής και αυτό είναι Υπέροχο, όπως Υπέροχοι είναι και οι φίλοι σου που έχουν σχολιάσει παραπάνω!!! Δεν έχω να προσθέσω παρά μόνο αυτό: "Η Γνώμη είναι μορφή Δράσης"...και εσύ έχεις Ισχυρή Γνώμη!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε χαιρετώ Ανν Λου!!!
Σε χαιρετώ και χαίρομαι γιατί σε βρήκα!!!
Καλώς ήρθες Κική !
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλησπέρα Αν Λου. Διάβασα το άρθρο σου, στην δημοσίευση μιας φίλης στο φέισμπουκ και ήρθα για να σου ευχηθώ πρώτα από όλα καλές γιορτές και στη συνέχεια να σε συγχαρώ για το άρθρο σου στο σύνολό του! Ο επίλογος, όπου αναφέρεις, ότι η ελπίδα να έρθει, όταν συνειδητοποιήσει ο καθένας μας την ευθύνη που έχει στον εαυτό του και στις σχέσεις του με τους άλλους, όπου μπορεί να αντλήσει την δύναμη να οργανώσει την πραγματικότητά του, στο βαθμό που μπορεί, αν απαλλαγεί από την παιδιάστικη φαντασίωση του, είναι η αλήθεια της πραγματικότητάς μας που μόνο αν την αναλάβουμε, θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε σθεναρά τις δυσκολίες μας, όποιες κι αν είναι αυτές. Μπορεί να ζούμε σε ένα σύστημα, το οποίο δεν μας βοηθά όπως θα θέλαμε, αλλά είναι στο χέρι μας να γίνουμε ουραγοί του ή να ηγηθούμε του εαυτού μας οδηγώντας τον εκεί που υπάρχει ελπίδα, οργάνωση, ουσιαστικό παρόν και δυναμικό μέλλον. Να είσαι καλά και καλή συνέχεια! Αγγελική Μπολουδάκη
ΑπάντησηΔιαγραφή