Θα περάσω ξημερώματα, να δούμε τον κομήτη να περνάει κοντά από τη Γη. Νεάντερταλ τον λένε τον κομήτη, είναι πρασινωπός, κάτι πενήντα χιλιάδες χρόνια έχει να θεαθεί από τη Γη είναι η αλήθεια. Και θα είναι ορατός με γυμνό οφθαλμό. Ακούς, με γυμνό οφθαλμό!
Όμως η πόλη θα κοιμάται όταν περάσει. Μετά από λίγες ώρες θα ξυπνάει και όλα θα μπουν στη σειρά και στην τάξη ξανά. Όλα θα μοιάζουν συνηθισμένα και η ζωή θα κάνει τα συνηθισμένα της, ενώ εγώ θα παραμένω να θέλω να πάω στο Μεξικό. Τα αυτοκίνητα θα μποτιλιάρονται στους δρόμους. Ο κολλητός μου θα μπαινοβγαίνει στο νοσοκομείο γιατί στα τελευταία νέα το ουρικό ήταν πολύ αυξημένο. Τα παιδιά στο δεύτερο θα φεύγουν για το Βερολίνο για μεταπτυχιακά ταυτόχρονα, τι σύμπτωση κι αυτή! Εμείς θα συνεχίσουμε να πίνουμε με χάρτινα καλαμάκια για να σώσουμε τον πλανήτη. Μια μέρα θα σηκωθεί κάποιος μέσα στην Βουλή, θα χαιρετήσει χιτλερικά και δεν θα πέσει το ταβάνι να τον πλακώσει. Κάποια παιδιά θα βιάζονται, κάποιες γυναίκες θα δολοφονούνται και τότε η ελπίδα θα θέλει να τρυπώσει από κάπου αλλά θα τα βρίσκει όλα κλειστά. Θα καιγόμαστε τα καλοκαίρια και θα βουλιάζουμε τους χειμώνες. Και η Μανουέλα θα πηγαίνει κάθε Τρίτη στο Κροκόδειλο για κεραμεική. Και θα είναι ωραία αυτά που φτιάχνει. Ωραία και αυθεντικά όπως τα ποιήματα της Ειρήνης.
Για αυτό θα περάσω από το σπίτι σου στις 4 τα ξημερώματα να σε ξυπνήσω. Να δούμε τον πρασινωπό πλανήτη. Λένε πως αν δουν τον πλανήτη δυο μαζί, τότε πολλαπλασιάζονται με άλλους δυο και άλλους δυο και άλλους δυο και ξαφνικά είναι πολλοί αυτοί που ξυπνάνε μέσα στην καρδιά της νύχτας να δουν ένα κομήτη που περνάει κάθε πενήντα χιλιάδες χρόνια από τη Γη. Και είναι σαν οι άνθρωποι τότε να ξεκολλάνε και να καταλαβαίνουν λίγο περισσότερο, λίγο λιγότερο, δεν έχει σημασία, τι έχει και αξία και τι όχι.
Θα περάσω. Κοίτα να μου ανοίξεις!