Αντίφαση

       Τα παιδιά τρελλαινόντουσαν για κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες. Εύκολο φαγητό, μέσα σ' ένα τεταρτάκι τελειώνεις. Λίγη προσχή να ψηθεί σωστά μόνο. Από τότε που ξεκίνησε ο Γιάννης διατροφή, της ζήτησε να μην βάζει τις πατάτες μέσα στο ίδιο ταψί με το κοτόπουλο. Ρουφάει το κοτόπουλο το άμυλο και γεμίζει λιπαρά της έλεγε. 

Ψάρι το καλύτερο φαγητό της έλεγε ο Γιάννης. Ψάρια να τρώμε Μαρία, είναι για μας καλό και για τα παιδιά καλύτερο. Ειδικά τα ψητά. Αποφεύγεις και το αλεύρωμα και τη τηγανίλα. Νευρίαζε όταν τον άκουγε να τα λέει αυτά. Γρατσούναγε τότε με τα κόκκινα νύχια της το κατάλογο του ντελίβερι και μονολογούσε πίσω μου σ΄έχω...

     Τουλάχιστον τρεις μέρες την βδομάδα η Μαρία δούλευε 13 ώρες. Νοσηλεύτρια τα πρωινά στο νοσοκομείο και τα απογεύματα στο ιατρείο του γιατρού να κλείνει τα ραντεβού και να δίνει αποτελέσματα εξετάσεων. Στο ιατρείο έπρεπε να πηγαίνει στην πένα. Από το βράδυ ταίριαζε τα ρούχα και τα παπούτσια στη καρέκλα για να γλυτώσει χρόνο το πρωί που έπεφταν όλα μαζί. Όπως και τον καφέ από το βράδυ τον έβαζε στη καφετιέρα. Το πρωί να έχει μόνο να πατήσει το κουμπί. Ο Γιάννης δούλευε στο τμήμα πωλήσεων μιας εταιρείας συστημάτων συναγερμών. Είχε κι αυτός ακατάστατο ωράριο, πολλές φορές πέρα από το ωράριο καταστημάτων. Ήταν μέρες που τα παιδιά τους τα έβλεπαν μόνο λίγο πριν κοιμηθούν. Όμως ο Γιάννης είχε πάντα ένα τρόπο και τα γύρναγε όλα στο γέλιο. Όλα καλά έλεγε και την κοιτούσε όπως τότε στην αρχή τους. Ξεχνιόταν τότε κι αυτή και του χαμογελούσε.

    Η Μαρία ήταν όμορφη και κρατιόταν καλά. Σαρανταδυό χρονών έκλεισε φέτος. Τα εικοσιδύο τα είχε περάσει με τον Γιάννη. Στιγμή δεν της έμενε για τον εαυτό της, με εξαίρεση το  εβδομαδιαίο μανικιούρ. Σ΄ένα άγνωστο και απώτερο μέλλον έδιωχνε την στιγμή που θα γραφόταν στο γυμναστήριο. Σ΄ένα ακόμα πιο μακρινό μέλλον θα μάθαινε ισπανικά που ήθελε πάντα. Πρώτα έπρεπε να πάρουν τα παιδιά τα διπλώματα των αγγλικών. Ήταν και το μικράκι που είχε κλίση στο χορό και ήθελε να κάνει χιπ χοπ. Τι, να έκανε πως δεν το έβλεπε;

   Την μέρα που είδε στον υπολογιστή τα αποτελέσματα της τελευταίας μαστογραφίας είχε κάνει επιτέλους ψάρι ψητό και θα ήταν όλοι χαρούμενοι. Για μια στιγμή νόμισε πως βούλιαζε. Έλυσε την ποδιά της και τη δίπλωσε τακτικά στα τέσσερα. Την έβαλε στο πρώτο συρτάρι της κουζίνας. Έστρωσε με προσοχή το τραπέζι. Είδε πως η μπλούζα της είχε ένα σημάδι ψηλά στο ύψος του ώμου. Ίσως λερώθηκα όταν έκοβα τη ντομάτα για την σαλάτα, σκέφθηκε. Δοκίμασε να τη καθαρίσει με νερό αλλά δεν έβγαινε. Δεν θα βγει σκέφθηκε. Δεν θα καθαρίσει.    

     Έριξε τα μαλλιά της μπροστά για να καλύψει την λερωματιά. Φώναξε τα παιδιά. 

      

      

Για ποια βάση μιλάμε;

     Ένας παππούς αφήνει το τόπο των καλοκαιρινών διακοπών του, το αγαπημένο του χωριό και επιστρέφει στην θορυβώδη Αθήνα. Φροντίζει να βάλει στο πορτοφόλι του τη φετεινή φωτογραφία που τράβηξε με τα εγγονάκια του. Αυτή που τράβηξαν μια τυχαία μέρα μπροστά στην καρυδιά της αυλής για να θυμούνται άλλο ένα καλοκαίρι που πέρασαν μαζί. Το βλέμμα του ξεχειλίζει από ευγνωμοσύνη για τα δώρα της ζωής. Αυτός ο άνθρωπος γνωρίζει να ευγνωμονεί, και αυτό τον οδηγεί να γνωρίζει ν΄αγαπά.

   Μια μέρα πριν την αναχώρηση του πέρασε να προσκυνήσει όπως ο ίδιος είπε το Γυμνάσιο του χωριού του. Τα Ιερά και Όσια τα προσκυνάς. Απ΄αυτό το εξατάξιο Γυμνάσιο αποφοίτησε, και αμέσως δεκαοχτώ χρονών παιδί μπάρκαρε σε φορτηγό. Τα μπάρκα τότε ήταν από τρια ως πέντε χρόνια. Απ΄αυτό το εξατάξιο Γυμνάσιο βρέθηκε να ταξιδεύει στους ανοικτούς ορίζοντες. Έφυγε παιδί και γύρισε νεαρός άντρας, έφυγε από την αγκαλιά της μάνας του και μπήκε στην αγκαλιά της θάλασσας. Ταξίδεψε και στα ταξίδια του έμαθε και έφτιαξε πολλά για τη ζωή, γιατί η ζωή μοιάζει με θάλασσα. Πέρασε και από άλλες ακαδημίες και σχολές, όμως δεν ξέχασε από που ξεκίνησε. 

      Γι' αυτό τώρα ευγνωμονεί το Γυμνάσιό του. Αυτό το απλό εξατάξιο Γυμνάσιο που διδάχθηκε Αρχαία, Λατινικά, Ιστορία, Μαθηματικά, Φυσική, Γεωγραφία και τόσα άλλα. Αυτό το εξατάξιο Γυμνάσιο του χωριού του που τον έμαθε να κοιτά μακριά ακόμα και σε στόχους που δείχνουν απλησίαστοι χωρίς να τον σταματούν τα εμπόδια και οι φουρτούνες. Αυτό το απλό εξατάξιο Γυμνάσιο που του έδειξε τον τρόπο να εκτιμά τους ανθρώπους, τον τρόπο να σκέφτεται, να παίρνει αποφάσεις, να λύνει προβλήματα, να στηρίζει το διπλανό του, να θεμελιώνει την προκοπή του. Αυτό το εξατάξιο Γυμνάσιο που του έδειξε πως οι  δρόμοι που ανοίγουν την ανθρώπινη σκέψη είναι δρόμοι δίκαιοι που αξίζει να τους διαβείς χωρίς να τους φοβάσαι, ακόμα κι αν στην αρχή δεν έχεις το τρόπο, γιατί παρακάτω θα τον βρεις. Δεν θα σου χαρισθεί. Θα βρεις τον τρόπο παρακάτω με τις δυνάμεις σου.

  Μαζί με το Γυμνάσιο ήταν και η οικογένεια του, η γειτονιά του, τα βιώματά του που χάραξαν μέσα του το στίγμα του. Αφού η Παιδεία είναι πρωτίστως θέμα ανατροφής.

  Σήμερα όλοι που μιλάμε για την βάση του 10 αν θέλουμε να κουβεντιάζουμε με σκοπό να συννενοηθούμε θα ήταν καλό να δούμε τα πρόσωπα μας στους καθρέφτες μας και να αρχίσουμε τη κουβέντα μας απ΄αυτό το σημείο που μας συμπεριλαμβάνει όλους. Για ποιά βάση μιλάμε; Τη βάση της Παιδείας; Της ανατροφής; Tης επιτυχίας στο Πανεπιστήμιο; Τι σημαίνει πρώτα πρώτα για μας τους ίδιους η είσοδος των παιδιών μας στο Πανεπιστήμιο; Είμαστε ευτυχείς γιατί η επιτυχία τους ανοίγει δρόμους; Είναι μια επιτυχία που μας εφησυχάζει γιατί μας δίνει κοινωνική κάλυψη; Κάλυψη όμως σε τι; Σε ό,τι δεν κάναμε ή σε ό,τι κάναμε; Ποιά ανάγκη θέλουμε να καλύψουμε; Ποιός αλήθεια ενδιαφέρεται να μας παρέχει τέτοιου είδους καλύψεις;  Mιλάμε για όλα τα παιδιά ή μόνο για τα παιδιά μας; Γιατί υπάρχουν παιδιά που απέχουν από την βάση;

    Δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να δώσουμε απάντηση. Θέλει δύναμη υπέρβασης. Ξέρω όμως πως την απάντηση την έχουν ήδη τα παιδιά. Την έχουν πάρει μέσα από το ψωμί και το γάλα τους. Κάποια στιγμή θα μας την δώσουν τα ίδια, με τα έργα, με τις πράξεις ή με ό,τι προσκυνήσουν.