Ο θόρυβος των αριθμών

 

  Αριθμοί . Παντού τριγύρω αριθμοί για όσα μετριούνται με αριθμούς και για όλα τ΄άλλα , γι΄αυτά που δεν μετριούνται με αριθμούς , κυρίως σιωπή. Μερικές φορές άγχος, θυμός , οργή. Η ανασφάλεια του σήμερα , ο φόβος της αυριανής μέρας και ο θόρυβος των αριθμών.
     Στην μέση , ανάμεσα στους αριθμούς , τριγύρω μας τα παιδιά μας. Λαχταρούν  να πάψουν λιγάκι οι αριθμοί για ν΄ακούσουμε πιο καθαρά την δική τους φωνή.
     Πως και τι παιδιά άραγε μεγαλώνουμε σήμερα, μέσα σ΄αυτό τον χαμό;
Από την μια τα χιλιάδες παιδιά , για τα οποία το αυτονόητο των δικαιωμάτων τους από την μια στιγμή στην άλλη , παύει να υπάρχει, γιατί οι γονείς τους αδυνατούν να τα μεγαλώσουν. Εδώ να σημειώσουμε ότι το ποσοστό των φτωχών παιδιών που ζουν στην Ελλάδα είναι απο τα υψηλότερα της Ευρώπης. Και από την άλλη τα παιδιά της άλλης φτώχειας, της άλλης όχθης, εκείνης της εκμαυλιστικής καταναλωτικής ευμάρειας. Τα παιδιά των γονιών με την εγωκεντρική αντίληψη για τον κόσμο. Δυστυχώς αρκετές φορές παχύσαρκα παιδιά,  παιδιά με διατροφικές διαταραχές, παιδιά πρώιμης σεξουαλικότητας , νεανικής βίας,  παιδιά μειωμένης δημιουργικότητας που απεγνωσμένα εγκλωβίζονται σ΄ένα ανελέητο κυνηγητό απόκτησης συνεχώς καινούργιων αγαθών και υποκατάστατων ζωής.
     Το μεγάλωμα των παιδιών που σε  άλλες συνθήκες θα μπορούσε να ήταν μια συναρπαστική αλληλοεμπλουτιστική εμπειρία σήμερα τινάζεται στον αέρα. Κανένας αριθμός , δεν μπορεί να εκφράσει την αγωνία και την μοναξιά του παιδιού που με τις ευαίσθητες  κεραίες του έχει συλλάβει ,  την περιρέουσα οικογενειακή απόγνωση. Κανένας αριθμός δεν μπορεί να απαντήσει στην εσωτερική του φωνή που ουρλιάζει ρωτώντας  '' μήπως κάτι έκανα και φταίω εγώ και η μαμά δεν χαμογελά πια; και ο μπαμπάς είναι τόσο  νευρικός;''
Προχθές περπατώντας είδα δυό χεράκια να γλυστρούν  γύρω από το λαιμό της μάνας για να την παρηγορήσουν που έχασε την δουλειά της μένοντας άνεργη . '' ''Εγώ θα σου βρω  μαμά δουλειά'' της είπαν  για να τη παρηγορήσουν , τα μκρά χεράκια, αναλαμβάνοντας ένα τεράστια δυσανάλογο του μεγέθους τους βάρος. Κανένας αριθμός δεν παρηγορεί αυτό το παιδί.
     Σε όσους φίλους μου λένε πως μεγάλωσαν με λιγότερα και δεν πάθανε τίποτα , τους απαντώ πως οι περισσότεροι ενήλικες ζουν με την πεποίθηση - ψευδαίσθηση πως στην παιδική τους ηλικία ήταν ευτυχισμένοι και προστατευμένοι και πως θέλουν και ξεχνούν. Και πως αυτή την επιλεκτική μνήμη  την έχουν κυρίως οι περισσότερο ικανοί και ταλαντούχοι. Χωρίς φυσικά να αρνούμαι τις εξαιρέσεις. Ξεχνούν πως αναγκάστηκαν όταν ήταν παιδιά να μάθουν να κρύβουν τα συναισθήματα , τις επιθυμίες , τις ανάγκες τους προκείμένου να μπορέσουν να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των γονιών τους και να κερδίσουν έτσι την ''αγάπη'' τους.  Ως ενήλικες κυνηγούν την επιτυχία , έχουν όμως ταυτόχρονα και την υποβόσκουσα αίσθηση ότι δεν αξίζουν τίποτα. Χωρίς να τους έχει επιτραπεί ποτέ να εκφράσουν τα πραγματικά τους συναισθήματα και έχοντας χάσει την επαφή με τον πραγματικό τους εαυτό εκδραματίζουν συνεχώς καταπιεσμένα συναισθήματα ζήλιας, θυμού απαξίας και πέφτουν  σε επεισόδια κατάθλιψης ή άλλης καταναγκαστικής συμπεριφοράς. Άλλωστε αν τα πράγματα δεν ήταν έτσι , θα πολεμούσαμε με άλλα όπλα στην σημερινή μας μάχη με την απώλεια και το γκρέμισμα των ψευδαισθήσεων.
     Θα έπρεπε η πρώτη έντολή να όριζε '' Τίμα τα παιδιά σου'' , ώστε να μην χρειαστεί ποτέ να κτίσουν μέσα τους τοίχους προστασίας και να αμύνονται αργότερα απέναντι σε φανταστικούς εχθρούς με φρικτά όπλα που μπορούν να καταστρέψουν τον κόσμο ολόκληρο και τον εαυτό τους εντελώς.
     Η αδυναμία επιβίωσης ενός παιδιού σήμερα αποτελεί σκάνδαλο για τον πολιτισμό μας. Όπως σκάνδαλο αποτελεί και η επερχόμενη φυσικοποίηση της εξαθλίωσης σαν παράπλευρη απώλεια ενός πολέμου από παλιά αρχινισμένου. Όπως σκάνδαλο είναι να γίνεται και για ένα πολύ μεγάλο αριθμό παιδιών η τηλεόραση , δεύτερη αν όχι η πρώτη οικογένεια τους. Σαν να ζούμε σ΄ένα εικονικό κόσμο, όπου το παιδί είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει την πραγματικότητα.
     Τα κεφαλάκια που επιστρέφουν σε λίγες μέρες στα σχολειά ,  μας  έχουν ανάγκη. Κι όμως αντί να βρουν εμας, θα  συνεχίσουν να ασφυκτιούν στριμωγμένα σ΄έναν ανεμοστρόβιλο μιας πρωτάκουστης κρίσης από την μια και ενος εγκλωβισμού σε μια άγονη , στεγνή ,πλασματική επάρκεια από την άλλη , που στην πραγματικότητα καμουφλάρει το κενό. Τα παιδιά πλημμυρίζουν και εσωτερικεύεουν θυμό για όλα αυτά που τους κληρονομούμε.
      Κι όμως παιδί σημαίνει κάτι πέρα από αυτά. Και αυτό το πέρα καταστρατηγούμε σήμερα, μην μπορώντας να πάψουμε λίγο για να το  ακούσουμε. Το παιδί είναι η φαντασία του , είναι το γιατί του , είναι η απαίτηση στην διαθεσιμότητα μας, στην αντοχή μας , στην έκπληξη . Το παιδί είναι η ικανότητα του στην ελπίδα και στην πίστη πως μια άλλη ζωή είναι εφικτή. Γιατί το κάθε παιδί έχει τον δικό του μοναδικό τρόπο υπέρβασης των κρίσεων. Και αν του σταθούμε  ποιοτικά διαθέσιμοι και το σεβαστούμε  θα ήταν σαν να του διασφαλίζαμε την ικανότητα του στην ελπίδα και στην πίστη. Έτσι που να καταφέρει να χτίσει ένα καλύτερο αύριο. Πιθανόν στην ζωή τους να τους τύχουν ακόμα πιο δύσκολα πράγματα. Περισσότερος εσωτερικευμένος θυμός για όλα αυτά που τους προκαταλαμβάνουμε. Μεγαλώνουμε θυμωμένα παιδιά.
      Οι διάφορες φτώχειες μας ,τραυματίζουν σήμερα  τα παιδιά μας .  Η πολλαπλή τους κακοποίηση μυρίζει θάνατο του μέλλοντος μας. Σημαίνει κενό , τρύπα .
Αλήθεια μπορεί κανείς να συλλογισθεί που μπορεί να υπάρχει έστω ένα  αντίτιμο γι΄αυτό το θάνατο;
Τι κρίμα το ερώτημα σχεδόν δεν ακούγεται. Είναι τόσο δυνατός ο θόρυβος των αριθμών.
   

Το ψηφιακό έργο φιλοτεχνήθηκε ειδικά για το κείμενο '' Ο θόρυβος των αριθμών'' από τον Jnk Artworks
https://www.facebook.com/jnk2007




    

Τα ακατόρθωτα

Ίσως ο καλύτερος τρόπος να λειάνουμε τα ακατόρθωτα είναι να τα εμπιστευθούμε. Ποιοί θυμούνται να εμπιστεύονται σήμερα όμως ; Είναι σαν να ψάχνουμε ανάμεσα μας τους πιο χορτασμένους.

Φωτογραφία Jeen Na

Άλλο το ''κάνω λάθος'' και άλλο το ''είμαι λάθος''

    Για ποιά Ελλάδα θρηνούμε σήμερα ;
    Στο στόχαστρο ο αντιαισθητικός ελληναρισμός. Τα καγιέν, τα αυθαίρετα, τα μπουζούκια , οι αγαπούλες και όλα τα σύμβολα του χυδαίου τρόπου ζωής που έφθασε στο απόγειο του, μέσα από μια κουλτούρα δήθεν εκδημοκρατισμού .
     Θρηνούμε για την Ελλάδα της απρόσκοπτης ευμάρειας , του ατομικού ευδαιμονισμού . Θρηνούμε την απωθητική εικόνα που παρουσίασε τμήμα της κοινωνίας μας , όταν το να ξοδεύεις κα να επιδεικνύεις ήταν ισοδύναμο με το να υπάρχεις. Όταν η φοροδιαφυγή ήταν μαγκιά.
Η γενίκευση  αυτής της απωθητικής εικόνας όμως είναι καταχρηστική και άδικη.Άλλο κάνω λάθος και άλλο είμαι λάθος. Θρηνούμε την Ελλάδα που έκανε λάθος, όχι την Ελλάδα που είναι λάθος.
     Στο σημείο που είμαστε προέχει να αντέξουμε να δούμε την εικόνα της νέας μας πραγματικότητας κατάματα και να ζήσουμε με τα νέα δεδομένα, αγωνιζόμενοι να την αντιπετωπίσουμε , θεμελιώνοντας νέα τάξη πραγμάτων.
     Άλλο όμως η άρθρωση ενός κριτικού και αποστασιοποιημένου συναισθηματικά λόγου και άλλο οι εμπαθείς μαζικού τύπου ενοχοποιήσεις , όπως αυτές εξακολουθούν να κυκλοφορούν ολόγυρα , ακόμα και σε μορφή βιβλίων με περισσή αλλαζονεία. Σε τι βοηθά όλη αυτή η καταγγελτική ρητορεία , από ανθρώπους γέννημα θρέμα του πολιτικού συστήματος που μας έφερε μέχρι εδώ, στον σημερινό μας αγώνα να μην ενδώσουμε στην έσχατη καταστροφή ;
 Όπως δεν έχει θέση στην σκέψη μας το ''φταίνε πάντα και μόνο οι άλλοι'' έτσι δεν έχει θέση και η μαζική αυτουπονόμευση. Κάναμε λάθη , δεν είμαστε λάθη.
     Το να είσαι Έλληνας σήμερα , σημαίνει να ζεις μια ζωή που όλο και περισσότερο μοιάζει με μια περιπέτεια με αβέβαιο τέλος. Από την μια στιγμή στην άλλη χάνονται όλες οι βεβαιότητες μιας ζωής . Καμιά προστασία από το φόβο και την ανασφάλεια για το αύριο. Το να είσαι Έλληνας σήμερα σημαίνει πως ένας στους τρεις ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Και πως κάποιοι από εμας θα βγουν στην απέξω και μάλιστα με το στίγμα του απαξιωμένου. Το να είσαι Έλληνας σήμερα σημαίνει να ζεις μέσα στο φόβο και μάλιστα βουβά και να σου ροκανίζουν από πάνω και την αυτοεκτίμηση σου.
Μια σταγόνα όραμα, μια σταγόνα εμπιστοσύνης που οι ιθύνοντες θα εμπνεύσουν , θα μας έδινε νέα πνοή . Μια νέα κατεύθυνση , προς μια νέα τάξη πραγμάτων . Αξιοκρατία , πειθαρχία , νέα υλικά.
     Η συνεχιζόμενη ενοχοποίηση είναι ένας επιπλέον επιβαρυντικός μηχανισμός. Το '' μη μιλάς φταίς, μαζί τα φάγαμε', τώρα θα πληρώσεις'' , όχι απλά δεν βοηθά αλλά δημιουργεί τις συνθήκες εκείνες ώστε αδρανείς και ακυρωμένοι να βυθιστούμε στο πενθος του επικείμενου θανάτου μας.
Έτσι όμως χάνει η ζωή τα δίκια της και κερδίζει μονάχα ο τρόμος.
Η αίσθηση πως τα χαρτιά στην τράμπουλα είναι σημαδεμένα μας τραβά δύναμη από το μεδουλι μας , όσο έχει αφήσει στην ησυχία του η ροκανισμένη μας αυτοεκτίμηση.
     Μια σταγόνα όραμα, μια μικρή  έμπρακτη ένδειξη πως ανατέλει μια καινούργια τάξη πραγμάτων , θα έφερνε μια ελπίδα σε νέα βάση και θα μας έδινε δύναμη αντοχής στο σκληρό μας σήμερα. Ένα κομμάτι ουρανού, ένα κομμάτι αύριο. Αλλά ένα αύριο ανοιχτό και ανεμπόδιστο, χωρίς απατηλές αξίες και σημασίες και υποκατάστατα ζωής.
Ο Καμύ στο '' Μύθο του Σίσυφου'' τελειώνει λέγοντας '' Θα πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο.'' Μιας και  τελικά αυτό που δεν εκχωρείται ποτέ είναι το δικαίωμα μας στην ελπίδα. Μια ελπίδα που με σύμμαχο την ώριμη , κριτική σκέψη , ίσως και να μπορεί να αποτελέσει το μεγαλύτερο όπλο διεκδίκησης από αυτούς που τώρα ούτε καν μας ακούν.

Ψηφιακό έργο Jnk Artworks
https://www.facebook.com/#!/jnk2007

    

Το δέντρο που πληγώναμε

      Δεν γνωρίζω ποιοί άλλοι εκτός απο μας φταίνε. Από μας που ανεχόμαστε να μην υπάρχουν αντιπυρικές ζώνες, κρουνοί, μηχανισμοί, σώματα προστασίας, δασοφύλακες, δασονομία και τόσα άλλα. Από μας που επιτρέπουμε να μένει αφύλαχτο το σπίτι μας και στο τέλος μέσα από τα χέρια μας να το χάνουμε.
     Δεν ξέρω αν  οι υπόλοιποι υπαίτιοι είναι  ντόπιοι ή ξένοι πολιτικάντηδες , τοκογλύφοι ή σκέτοι αναίσθητοι ψυχροί  πολυεθνικάριοι. Στην πραγματικότητα δεν με βασανίζει τόσο τι είναι αυτοί, όσο τι είμαστε  εμείς. Δεν λέω πως δεν θα ήθελα να ξέρω ποιοί και πως δολοφόνησαν το χώμα μου. Αλλά θα ήθελα πάρα πολυ να μπορώ να κάνω μια ευχή εδώ  και να πιάσει .Μια ευχή για υποδειγματική έρευνα και παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων. Των υπεύθυνων αυτής της βιβλικής καταστροφής της Χίου, που θα την τραβήξει χρόνια πίσω πληγώνοντας τον υπερήφανο λαό της. Ένα λαό που με την επινοητικότητα και την εργατικότητα του, διατηρούσε μια οικονομική αυτάρκεια , εκμεταλλευόμενος τους πόρους του. Μια ευχή, που όμως ούτε καν αυτή δεν μπορώ να κάνω. Γιατί αν μπορούσα να την κάνω , σήμερα δεν θα θρηνούσαμε.

Φωτογραφία από την ταινία ''Το δέντρο που πληγώναμε''

To νερό γνωρίζει

Η αναζήτηση ξεκινάει από ένα παιχνίδι, το παιχνίδι γίνεται βάσανο, το βάσανο γίνεται απορία και ηαπορία γίνεται μία Απέραντη Ερημική Γνώση.
Πανταχού παρόν σε όλα τα στάδια το πιο ωραίο υγρό, το Νερό.
Και όπως παντού και στον καθένα η Μητέρα-Μήτρα, ο Πατέρας και ένας Φύλακας Άγγελος που εμφανίζεται την πιο κρίσιμη στιγμή.
Η πορεία προς την οριστική Ταυτότητα ίσως και να κρατάει μια ολόκληρη ζωή… Οριστική Ταυτότητα σημαίνει Λύτρωση…
… Στην αρχή φαινόταν μία πολύ μικρή εκδορά.
Ούτε καν εκδορά.
Μία μικρή γρατσουνιά.
Και μία μικρή σταγόνα αίματος επίσης.
Κόκκινη και άστραφτε.
Εγώ, λέω Εγώ, προσέξτε με, Εγώ, στεκόμουν δίπλα στο νερό.
Πολύ νερό μα πάρα πολύ νερό, τόνοι νερού που έτρεχαν και είπα:
Καλού κακού ας μπω να πλυθώ ολόκληρος, και το νερό τη γνωρίζει καλά τη δουλειά του, το νερό ίσως μπορέσει να απαλύνει την εκδορά.
Το νερό γνωρίζει….
Ξεβρακώθηκα και έπεσα μέσα.
Μέσα στον ποταμό.
Αααα! Ααααααχ! Νερό, ωραίο νερό, άχρωμο και διαφανές αιώνιο νερό.
Παντού στο κορμί μου νερό.
Με έπλενε το νερό και κάπου κάπου το ρουφούσα κιόλας το νερό.
Με τόσο πολύ νερό επάνω μου έγινα κι εγώ νερό.
Και μετά βγήκα από τον ποταμό.
Ήμουν αχόρταγος όμως.
Και ήθελα να ξαναμπώ μέσα στον παγωμένο ποταμό…

Απόσπασμα απο το δραματοποιημένο αφήγημα του Δημήτρη Τσεκούρα ''Το νερό γνωρίζει''

Ζωγραφική Ilke Kutlay
http://www.casadellartegallery.com/ilke-kutlay-a18.html

Η μάχη που δίνουμε δεν είναι ο ένας με τον άλλον

 

     Σε τι μέρες άραγε ζούμε; 

     Μέρες απώλειας.

     Μέσα μας κατάβαθα μας ζούμε μέρες απώλειας.

     Ούτε οι πρώτοι , ούτε οι τελευταίοι θα είμαστε θα μου πεις.

     Βλέπεις ενώ η τεχνολογία και η επιστήμη εξελίσσονται με τρελό ρυθμό, ο ψυχικός κόσμος του ανθρώπου παραμένει σχεδόν αμετάβλητος . Τα ίδια θέλω , τα ίδια πρέπει με λίγο διαφορετικό περιτύλιγμα μεταφέρονται από γενιά σε γενιά. Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία.

Οι ίδιες ανάγκες για τρυφερότητα και αγάπη , εξουσία, θαυμασμό,αλλά και ανεξαρτησία και φόβοι και ενοχές. Το ίδιο φορτίο μοιρασμένο σε πολλά πολλά μικρότερα κιβώτια ταξιδεύει από γενιά σε γενιά. Και όσο οι ματαιωτικές και απογοητευτικές συμπεριφορές μας δεν αλλάζουν, όπως συμβαίνει δηλαδή αιώνες τώρα , τόσο ο ψυχισμός μας δεν θα παρουσιάζει στην ουσία μεγάλες διαφορές.

     Στις μέρες της δικής μας απώλειας όμως πίσω . Σε μας που προερχόμαστε από ένα λήθαργο . Σε μας τους ενοίκους της  απλωμένης,  μακροχρόνιας κατευνασμένης κατάστασης , ότι όλα είναι μπροστά μας χωρίς πρόβλημα , χωρίς έλλειψη . Μια μακροχρόνια συγκάλυψη και γρήγορη , ταχύτατη μεταμφίεση, έτσι που οτιδήποτε μας πονούσε και μας δυσκόλευε να μένει πίσω και εμείς να περνάμε μπροστά , θριαμβευτές. Παληκάρια της φακής.

     Στην πράξη κανένας δεν φαίνεται μέσα και έξω να μπορούσε να φανταστεί την έκταση της κακοποίησης που υποστήκαμε, όταν από την μια στιγμή στην άλλη, άλλαξαν όλα τα δεδομένα της ζωής μας. . Την έκταση , όχι την ύπαρξη της κακοποίησης  δυστυχώς και εκεί υπάρχουν ευθύνες. 

     Η απώλεια είναι μια τρύπα, ένα κενό εκεί που μόλις λίγο πριν , υπήρχε η παρουσία. Κάθετι που θέλεις να έχεις και το χάνεις .Δηλαδή κάθε απώλεια είναι και μια ματαίωση. Καθημερινά ζούμε ματαιώσεις μικρότερες ή μεγαλύτερες που πρέπει να τις διαχειριστούμε αντί να τις κουκουλώσουμε ή να τις ξεχάσουμε αναζητώντας υποκατάστατα. Υποκατάστατα δηλαδή δεκανίκια, παραμύθια και μεγάλα λόγια. Και η διαχείριση αυτή της απώλειας είναι η ζωή μας όλη , έτσι απαντώ σε όσους μου λένε δεν έχει χρόνο η ζωή για τέτοια, είναι πολυτέλειες. 

     Διαβάζω την αρθρογραφία της εποχής, ακούω την ειδησεογραφία. Ένα φουσκωμένο ποτάμι οργής, και θυμού χωρίς κατεύθυνση, που τρέχει να πνίξει και να ματώσει τον κάθε απέναντι. Ένα ποτάμι χωρίς λογική  επεξεργασίας και αναστοχασμού της θέσης μας. 

Αναστοχασμός! Τι στα κομμάτια είναι αυτός ο αναστοχασμός και η επεξεργασία της απώλειας ; Είναι σαν να λέμε ανοίγω ένα παράθυρο για να δω κατάματα την νέα πραγματικότητα και να βρω τρόπους να ανοίξω νέους ορίζοντες. Αυτό σε βοηθά να κάνεις η απώλεια ,αν την διαχειριστείς σωστά. Σε βοηθά να τολμήσεις να ανοίξεις το παράθυρο και να φέρεις κοντά σου νέα υλικά για το νέο χτίσιμο κι ας είναι και ρίσκο και το άνοιγμα και το χτίσιμο.Μια φορά εσύ παλεύεις και δημιουργείς.

     Η οργή και ο θυμός όταν είναι χωρίς κατεύθυνση , είναι ένα δεκανίκι, ένα καμουφλαζ να μην δούμε την πραγματικότητα κατάματα για άλλη μια φορά  και μας ζητήσει σοβαρές και ώριμες τοποθετήσεις και αποφάσεις.  Σαν ένα πρεζάκι που έχει απόλυτη εξάρτηση από το υποκατάστατο . Αλλά στη απεξάρτηση το θέμα είναι να αντέξεις την αποστέρηση χωρίς να τρελαθείς  Για όσους φυσικά καταφέρουν να επιβιώσουν . Γιατί μπορεί να φαίνεται κλισέ το ΄΄ ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό''  του Νίτσε , αλλά δεν παύει να είναι αλήθεια. Μάσκες που πουλάνε στο παζάρι είναι οι άγονοι θυμοί . 

     Γι' αυτό όλα αυτά τα '' που ήσουν εσύ Ελληναρά μου''  όταν και όλα αυτά γινόντουσαν , τώρα δεν έχουν θέση. Τώρα σβήνουν οι αυταπάτες και παλεύουμε για να αξιοποιήσουμε και να χτίσουμε το αύριο πιο σωστό ή γινόμαστε μέρος και εμείς της απώλειας.

Να κρατηθούμε έχουμε. Από τους δεσμούς και από το νόημα. Το νόημα που εμείς οι ίδιοι θα δώσουμε στην όποια δραστηριότητα μας και στους δεσμούς μας από τους ανθρώπους μας, την οικογένεια μας , τους φίλους μας , τον διπλανό μας. Και από δεσμούς πάμε καλά, πιο καλά από τους άλλους τους εκεί πιο πέρα.

      Και θα ήταν το ίδιο μαύρο αποτέλεσμα που θα φθάναμε,  αν την σημερινή κατάσταση την αφήσουμε χωρίς επεξεργασία και ακόμα χειρότερα αν την συνηθίσουμε σαν κάτι αναπόφευκτο και μοιραίο, σαν μια παράπλευρη απώλεια σ' ένα συνεχιζόμενο πόλεμο. Η ανθεκτικότητα στην υποταγή  μυρίζει θάνατο. 

    'Όσο βγαίνεις έξω και συναντάς τους ανθρώπους στις κούτες στα πεζοδρόμια , κανείς δεν θα είναι ποτέ καλά  από εδώ και πέρα είτε είναι περιφρουρημένος από αυτή την εξαθλίωση είτε όχι.

Η μάχη που δίνουμε δεν είναι ο ένας με τον άλλον. Είναι όλοι μαζί με την σημερινή απώλεια για την καινούρια μέρα. Εμείς πρέπει να συνυπάρχουμε, να συμβαδίσουμε. Αν θέλουμε να μην γίνουμε όμηροι μιας μοίρας που άλλοι διάλεξαν για μας μας και εμείς την πορευθήκαμε.

   

Φωτογραφία Στέλιος Μπακλαβάς
https://www.facebook.com/stelios.baklavas?ref=ts

O Θεός των μικρών πραγμάτων.

Στο περιβόλι που μυρίζει θυμάρι και μαιντανό.
Στο σιδεράκι στην άκρη της εξώπορτας ,  που στέκει εκεί για να μας εξυπηρετήσει να  ξεκολλήσουμε την λάσπη από τα παπούτσια μας.
Στο λευκό ψαθάκι σου.
Στα κουρτινάκια τα πλεγμένα με το  βελονάκι.
Στα ραδίκια , στο λάδι και στις ελιές.
Στα ακυρωμένα κόμπλεξ μας.
Στις γλάστρες με το πήλινο πιατάκι , στην βεράντα με τα τσιμεντοπλακάκια σου.
Στο σβήσιμο του τσουλαριού ,
Στο αγιόκλημα του θερινού.
Στην κρυφή αυλή με το σιδερένιο στρογγυλό τραπεζάκι.
Στα κόκκινα, δαγκωμένα  χείλη σου.
Στο κλείσιμο των σκυλάδικων.
Στο καλοσιδερωμένο σου μαντήλι.
Στο  φαγωμένο τακουνάκι σου στις πλάκες.
Στην βελούδινη επιδερμίδα σου .
Στο χνουδάκι του ροδάκινου.
Στο τελευταίο σου κοίταγμα στο καθρέφτη του χωλ , λίγο πριν φύγεις.
Στο κόπασμα της ευρωπαικής μας ψυχοαφαίμαξης.
Στο μυρωδιά της φρέσκιας ντομάτας στην χωριάτικη.
Στα δουλεμένα χέρια σου.
Στο κόμπο της φωνής σου .
Στην χαρά σου για την επιτυχία του άλλου.
Στα φυσικά καστανά σου.
Στο δείλιασμα σου.
Στην λήξη της ναυλον καψούρας.
Στο παραμύθι στο αυτάκι του μωρού σου , πριν κοιμηθεί.
Στην χιλιοδιπλωμένη σου χαρτοπετσέτα που διπλώνεις άλλη μια φορά γιατί δεν χόρτασες την κουβέντα της παρέας.
Στο Δύση  του ονείρου της αφίσας.
Στο ξεκάρδισμα του φίλου.
Στην ατέλεια σου και στο ψεγάδι σου.
Στην βεγγέρα της βεράντας.
Στην διαδρομή από την δουλειά στο σπίτι , με το μυαλό σου στην μυρωδιά της.
Στο σπάσιμο των ρεάλιτι αναρρηχιτικών ,καναλοεπιλεγμένων , άχρηστων αξεσουάρ.
Στα μεταξωτά στο ΄΄φέρεσθαι΄΄σου.
Στα αφανές επάγγελμα σου.
Στην αρμονία της κλίμακας.
Στην τιμιότητα σου.
Στην αξιοπρέπεια σου.
Σε όλα αυτά που βουβά  ζητούν να ξαναθυμηθούμε και να μην  φοβηθούμε, εκεί να ξανακοιτάξουμε.
Και στον θεό όλων των μικρών και ασήμαντων πραγμάτων.


 Φωτογραφία Ferdinando Sciana

Ημερολόγιο καταστρώματος

Ναι τις Κυριακές το μεσημέρι, είμαι απ΄αυτούς που κάθομαι και παίζω με το αλάτι, ενώ οι άλλοι έχουν σηκωθεί, μα κάποια γεύση έχει χαθεί- εσύ δεν το κατάλαβες.



ΥΓ : Στους 17,000 που φύγαν μετανάστες στην Γερμανία το πρώτο εξάμηνο του 12 και στον Αύγουστο.