Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Η απουσία







Για την καρδιά μου αρκεί το στήθος σου,
για την ελευθερία σου αρκούν τα φτερά μου.
Απ’το δικό μου στόμα φτάνουν ως τον ουρανό
όσα εκοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα.
Μέσα σου στέκει το ξεγέλασμα της κάθε ημέρας.
Έρχεσαι σαν τη δροσιά πάνω στα στόματα των λουλουδιών
Στέλνει στα καταχθόνια τους ορίζοντες η απουσία σου.
Στους αιώνες των αιώνων αλαργεύοντας
σαν της θαλάσσης τα κύματα
Και είπα τότε πως ετραγούδαγες στον άνεμο
ωσάν τα πεύκα και ωσάν τα κατάρτια των πλοίων
Σαν πεύκο είσαι εσύ και σαν κατάρτι πανύψηλη και αμίλητη.
Και ξαφνικά μελαγχολείς, σαν επιβάτης σε μπάρκο.
Φιλόξενη, ανοιχτόκαρδη σα δρόμος παλιός.
Σε κατοικούν φωνές και αντίλαλοι της νοσταλγίας.
Ξυπνάω εγώ και τότε, κάπου-κάπου, αποδημούνε
τα πουλιά που εκοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα.



Pablo Neruda

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Το καραβάκι χαμηλώνει ταχύτητα


Αγαπημένοι μου φίλοι,

Το καραβάκι θα χαμηλώσει ταχύτητα . Τώρα  δα που φθάνει στο καλοκαιρινό του γυαλό , θα βγει στο καρνάγιο να ελένγξει τα ύφαλα του. Βλέπετε το ταξίδι του βασίζεται στα βιώματα του , και τον χειμώνα που πέρασε του πέσανε πολλά και ήταν βαθιά και πρωτόγνωρα τα νερά. Φαντάζομαι θα συμφωνείτε αρκετά σε αυτό.
Θέλει χρόνο λιγάκι να πάρει δυνάμεις , να τα κοιτάξει από λιγάκι πιο μακριά  και πιο καλά να τα συνειδητοποιήσει.
Σας αφήνει με μια μικρή θλίψη και μελαγχολία , από αυτές που χαίρεται απεριόριστα όποτε τις νιώθει, γιατί ξέρει πια πολύ καλά πως με γρήγορα βήματα του ανοίγουν και άλλους δρόμους σκέψης και δημιουργίας.
Το καραβάκι δεν θα σταματήσει τελείως. Θα ανοίξει την μαίστρα του και θα ταξιδεύει περιπατητικά και κόστα κόστα. Που και που κάτι θα γράφει. Μέχρι που θα ξαναβγεί στα βαθιά.
Καλή μας αντάμωση

Αυτοσχέδιο καράβι του Βασίλη

Καθρέφτισμα μας

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Γιατί ;


Nα αγαπάς την ποίηση


Να αγαπάς την ποίηση, γιατί είναι ολόκληρη η γυναικεία ύπαρξη.

Virginia Woolf


Σκηνή από την ταινία Orlando της Sally Potter. Η ταινία είναι βασισμένη στην νουβέλα της Virginia Woolf Orlando




Σπάνια φωτογραφία της Frida Kahlo από το μουσείο Frida Kahlo στο Μεξικό.


Τhe awakening of a woman -Cinematic orchestra




Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Μελαγχολικοί και θλιμμένοι


      Φίλοι  μου λένε πολλές φορές , πως τους αρέσει να κοιτούν μόνο  μπροστά και ποτέ πίσω. Να προχωρούν μονάχα. Πως νιώθουν ενοχλητική παραφωνία κάθε αναστοχαστική σκέψη και πως καμιά χρησιμότητα δεν της βρίσκουν, αφού τα περασμένα δεν αλλάζουν και τα μελλούμενα περιμένουν μπροστά.
    Μου παραμένει πάντα η απορία πως ακριβώς, περιμένουν ν' αλλάξουν την σελίδα με όρους όμως ελπίδας. Γιατί η ελπίδα δεν είναι μαγικό, ταχυδακτυλουργικό τρικ να ξεπηδήσει από το μαύρο καπέλο. Φόβος είναι μονολογώ και αμέσως έρχονται στο μυαλό μου τα λόγια του τραγουδιού ΄΄παλλικαρού , παλλικαρού στην απαλάμη του Θεού''.
      Από την άλλη , έχω κουραστεί να ακούω την άποψη ότι  η σημερινή κρίση και όχι μονάχα η οικονομική αλλά και η πολιτική , η κοινωνική, η ηθική , αν την αξιοποιήσουμε λέει σωστά , θα μπορούσαμε να μας κάνει πιο ώριμους και να βελτιώθούμε σαν κοινωνία. Και αναρρωτιέμαι  πάλυ, για το Θεό , θα ηθικοποιήσουμε ακόμα και μια κρίση που αφήνει πίσω της εκατόμβες νεκρών ;
     Άλλο όμως αυτό και άλλο αυτή η  κρίση , για την οποία φυσικά και δεν είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι και συννένοχοι , με την βαρβαρότητα με την οποία ενέσκηψε , να μας υποχρεώσει σε μια αδυσώπητη πρόσωπο με πρόσωπο συνάντηση με την απώλεια . Ας μην χανόμαστε προσπαθώντας να  ψυχολογοποιήσουμε τις αγορές και να  βουλιάζουμε μονίμως μέσα στις ενοχές και στην αίσθηση της τιμωρίας  του '' όπως έστρωσες θα κοιμηθείς'' . Οι αγορές  είναι φύσει και θέσει ανάλγητες και τις ενδιαφέρει μονάχα η μεγιστοποίηση της αποδόσης.
    Αν δημιουργώ σημαίνει εγκαταλείπω πρόταιρες βεβαιότητες και ασφάλειες και δοκιμάζω κάτι που δεν μου είναι γνωστό, τότε μια τέτοια πρόκληση και πρόσκληση δημιουργίας καλούμαστε τώρα να αποδεχθούμε και να δοκιμάσουμε.
     Αν δεν καταθέσουμε τα όπλα, αν δεν φυσικοποιήσουμε αυτή την αφύσικη και επιβεβλημένη από αλλότριες δυνάμεις κατάσταση, ε, τότε όλα  είναι δυνατά και όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Ο καθένας έχει  την δυνατότητα να μετουσιώσει την οδύνη του σε δύναμη δημιουργίας. Όπως  ερωτευμένος που μετατρέπει τον πόνο του ζωντανού χωρισμού  σε τέχνη  και τον απαλύνει.
     Η μελαγχολία μας δεν είναι για να την αποφεύγουμε . Η μελαγχολία είναι δρόμος εμβάθυνσης. Άλλωστε εμείς οι άνθρωποι γεννιόμαστε θλιμμένοι. Θλιμμένοι γιατί με το πρώτο  χτυποκάρδι μας, ήδη  γνωρίζουμε πως είμαστε φτιαγμένοι από φθαρτά υλικά . Έχουμε όμως μια ζωή μπροστά μας με αυτό να συμφιλιωθούμε και μαζί με την γνώση του να βρούμε τρόπο να ευτυχήσουμε.
   Δεν είμαστε άοπλοι σε αυτό τον αγώνα . Η αυτογνωσία, η ταπεινότητα , η σύμπνοια προς τον εαυτό μας και προς τους άλλους, η βαθύτητα της σκέψης μας και του συναισθήματος μας , η επιείκια και η αλληλεγγύη μας απέναντι στο αδύνατο , είναι τα όπλα μας.
     Μελαγχολικοί και θλιμμένοι αλλά με το βλέμμα στραμμένο στην κατεύθυνση της προοπτικής , έτοιμοι να παλέψουμε για να φέρουμε  και να εγκαταστήσουμε για τα καλά την έκπληξη. Ταξιδευτές σε αχαρτογράφητα μεν νερά, αλλά με την ελπίδα , λάμπα στο πυροφάνι να φωτίζει την διαδρομή.  Γιατί η ζωή χωρίς φόβους και αδυναμίες τελικά  είναι μάλλον σκοτεινή και καθόλου μα καθόλου παλικαρού.

φωτογραφία από την ταινία Γη και Ελευθερία

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Σας προτείνω



    O S.Freud , το 1929 έγραψε το έργο του '' Ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας''.  Μέσα σε αυτό το έργο ο Freud , ξεκινά μια περιήγηση στον κόσμο του πολιτισμού και δίνει έμφαση στις πηγές που προκαλούν πόνο στον άνθρωπο . Αφήνοντας πίσω τις δυο από αυτές που είναι πάρα πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστούν , δηλαδή το περιβάλλον , αφού η φύση δεν θα εξουσιαστεί ποτέ και το εφήμερο της ζωής, εστιάζει , στον τρίτο παράγοντα που είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Αναπόφευχτα λοιπόν, καταπιάνεται με τον πολιτισμό.
''...Η λέξη πολιτισμός σημαίνει το σύνολο των επιτευγμάτων και των θεσμών , με τα οποία ο τρόπος της ζωής μας απομακρύνεται από αυτόν των ζωωδών προγόνων μας και τα οποία εξυπηρετούν τους δυό σκοπούς : την προστασία του ανθρώπου απέναντι στην φύση και την ρύθμιση των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων.''
   Θα ήθελα να σας προτείνω να διαβάσετε αυτό το εξαιρετικά σημαντικό βιβλίο . Ο λόγος που το προτείνω ιδιαίτερα τώρα, είναι  ότι στις λίγες σελίδες του ( είναι βιβλίο 40 σελίδων) , καταπιάνεται ίσως με όλα τα βαθειά αίτια που προκαλούν όλα αυτά που σήμερα μας καταδυναστεύουν.
     Ιδιαίτερα στο δεύτερο μέρος του βιβλίου , όπου συγκενρώνει όλη την  γνώση του για να απαντήσει στο ερώτημα ''ποιά τύχη περιμένει τον πολιτισμό και ποιές μεταβολές πρόκειται να δεχθεί΄΄ , εμβαθύνει και παρουσιάζει τη σπουδαιότητα της εκπαίδευσης και ιδιαίτερα της μη θρησκευτικής.
     Το βιβλίο θα μπορούσε να έχει και τον τίτλο, το Μέλλον μιας αυταπάτης και αυτό γιατί μας βάζει στην διαδικασία να ξεχωρίσουμε την αυταπάτη, από την πλάνη.
''Η αυταπάτη , δεν είναι το ίδιο με την πλάνη και δεν είναι αναγκαστικά πλάνη. Χαραχτηριστικό της είναι ότι προέρχεται από ανθρώπινες επιθυμίες και από αυτή την άποψη πλησιάζει μια παρανοική ιδέα. Μια πίστη μπορεί να χαραχτηριστεί ως αυταπάτη , όταν στα κίνητρα της προέχει η εκπλήρωση μιας επιθυμίας και για αυτό η σχέση της προς την πραγματικότητα παραβλέπεται.


Εκδόσεις Επίκουρος
Μετάφραση Γιώργος Βαμβαλής ( η καλύτερη μετάφραση)
Κόστος  ε 11, 30


Ζωγραφική Irene Sherin



Διάλλειμα


Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Αθήνα 2012



Το περιοδικό Foreighn Policy , στο τελευταίο του τεύχος και ο φωτογράφος Timothy Fontek , αποθανάτησαν τμήμα του κέντρου της Αθήνας του 2012.




Ο στόχος





Πέθανες -κι έγινες και εσύ ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης , ο πατριώτης.
Τριανταέξι στέφανα σε συνόδευσαν,
τρεις λόγοι αντιπροέδρων ,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που πρόσφερες.
Α ρε Λαυρέντη, εγώ που το ξερα τι κάθαρμα ήσουν
Τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή, μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη , δεν θα έρθω την ησυχία σου , να ταράξω.
( Εγώ , μια ολόκληρη ζωή , μες στην σιωπή θα την εξαγοράσω, πολύ ακριβά ,
και όχι με τίμημα το θλιβερό σου σαρκίο)
Κοιμού εν ειρήνη . Ας ήσουν πάντα στη ζωή ο καλός, ο λαμπρός άνθρωπος , ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Δεν θα σαι ο πρώτος, ούτε δα ο τελευταίος.

Μανόλης Αναγνωστάκης
από την συλλογή  Ο στόχος 1970


Ζωγραφική Josh Miels

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Eίσαι ό,τι πιο σπουδαίο ρίσκαρα



Σε αντίσταση , στην έκπτωση και στην φτήνια που μας περιβάλλει, αφεθείτε αν θέλετε σε αυτή την δημιουργία. Βάλτε δυνατά την μουσική και αφήστε τις εικόνες να περάσουν μπροστά από τα μάτια σας. Ίσως βρείτε ένα δικό σας κομμάτι, σε ένα βλέμμα, μια έκφραση. Και αν έτσι πράγματι γίνει , ίσως νιώσετε την ανάγκη να το  μοιραστείτε και με φίλους. Γιατί αυτό που μας συμβαίνει, είναι ό,τι πιο σπουδαίο έχουμε ρισκάρει ποτέ. Έτσι νομίζω.




Επιμέλεια project Σταύρος Συμεωνίδης
http://www.youtube.com/user/stasym?feature=results_main

Κάτι πρέπει πούμε


Φαίνεται πως η Δημοκρατία ακόμα και όταν εμείς παύουμε να πιστεύουμε στους εαυτούς μας, εκείνη εξακολουθεί να πιστεύει σε μας. Κάτι πρέπει να της απαντήσουμε , κάτι πρέπει τώρα να της πούμε, κάπως να την προστατέψουμε. Ιδιαίτερα τώρα που μπήκαν στην πόλη τα μαύρα πουλιά. 








Φωτογραφίες Γ.Λοβέρδος

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Ένα θέλω


     Δεν θέλω οι Έλληνες να φύγουν εκ νέου μετανάστες. Να φύγουν στην ξενιτιά και εκεί να χαρίζουν την πανέμορφη σκέψη τους.
     Δεν θέλω , άλλο να ζω σε μια χώρα που ο  εκπαιδευτικός σχεδιασμός , αρχίζει και τελειώνει στη εκάστοτε ιδέα για τις πανελλήνιες. Δεν θέλω άλλο πανεπιστήμια , χωρίς έρευνα, τεχνολογία και σχολειά χωρίς βιβλία και βιβλιοθήκες.
     Δεν θέλω να δω άλλη απόγνωση στα μάτια των αρρώστων από την έλλειψη φαρμάκων. Δεν θέλω να ζω ανάμεσα σε  γιατρούς που απομακρύνθηκαν από τον τίτλο, καλός θεραπευτής και σωστός άνθρωπος.
     Δεν θέλω να ζω άλλο  σε μια κοινωνία που ο δάσκαλος δεν έχει κύρος.Δεν θέλω να ξαναδώ τον γεωργό και τον κτηνοτρόφο εξαρτημένο από τις επιδοτήσεις και τις δημαγωγίες.
     Δεν θέλω να ανήκω ξανά σε μια κοινωνία , που δεν ξέρει τι της γίνεται. Δεν θέλω να μην αποδίδεται δικαιοσύνη.
     Δεν θέλω άλλο ο πόλεμος της ανεργίας , να ξεσπά πάνω μου. Δεν θέλω να στέκω αμέτοχη στην αναδιανομή του πλούτου επί το δικαιότερον.
     Δεν θέλω να αδιαφορώ για τον τίμιο επιχειρηματία που παράγει πλούτο και να ξεχνώ να τον τιμήσω στην παροχή υπηρεσιών και στην παραγωγή προιόντων , σαν να μην τον βλέπω.
     Δεν θέλω να ζω στην ζούγκλα του νόμου των τοκογλύφων . Δεν θέλω μελανοχίτωνες στους δρόμους , να βαράνε , να βρίζουν , να φονεύουν όποιον δεν τους γουστάρει σαν θηρία.
     Θέλω να ζω με αξιοπρέπεια.
     Για αυτή την αξιοπρέπεια θα αγωνιστώ. Είμαι αποφασισμένη να αναλάβω την ευθύνη που μου αναλογεί. Ν' αλλάξω , όσο και αν δυσκολεύομαι το μικρό ,δικό μου κομμάτι , που συντήρησε το τώρα που ζω. Θέλω να φύγει, να ξεκολλήσει από πάνω μου, αυτός ο καταραμμένος μεγαλειώδης εαυτός που  κράτησε σαν περιττά λέπια πάνω μου, την υπερεκτίμηση της δημιουργικότητας μου, τις φαντασιώσεις παντοδυναμίας, την επιδειξιομανία, την καχυποψία και επιφυλακτικότητα, σε κάθε νέο . Την ίδια ώρα που μέσα μου , κυριαρχούσε η αδυναμία και αυτό το αναθεματισμένο το αίσθημα της ενοχής και της ντροπής , πως μάλλον είμαι κατώτερη και αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθώ. Αυτός ο μεγάλειώδης εαυτός που με έκανε την Κυριακή να θεοποιώ τους κάθε νέους σωτήρες μου ( και είχα ανακαλύψει πολλούς)  και την Δευτέρα να τους αποκαθηλώνω. Το κομμάτι μου αυτό που με εμπόδισε να ζω με χαρά , αλλά να μάθω και να υπηρετώ την χαρά χωρίς να βουλιάζω σ΄ένα ατελείωτο κυνήγι μη ρεαλιστικών ιδανικών, χωρίς ποτέ να έχω συνειδητοποιήσει πόσο μαγικό είναι να είσα ένας απλός , συνηθισμένος άνθρωπος , με αξίες και μεράκια.
     Το κομμάτι μου εκείνο , που με κράτησε άδικα και γενικώς επικριτική , μιας και δεν είχα άλλο τρόπο να υποστηρίξω τον υποτιμιμένο μου εαυτό, εκτός από αυτή την χρόνια και στείρα κριτική στους άλλους . Το κόμματι μου εκείνο που με παρότρυνε συνεχώς να αναζητώ όλους και όλα εκείνα, που θα με τροφοδοτούσαν με μια αίσθηση ταυτότητας , αφού την δική μου ταυτότητα  την άφηνα  να γλιστρά , σαν κόκους άμμου μέσα από τα δάχτυλα μου.Το κομμάτι μου εκείνο που με διατηρούσε εξαρτημένη από όλους και όλα εκείνα , που θα με επιβεβαίωναν , γιατί χωρίς αυτά θα ένιωθα άδεια και μόνη και λίγη. Ετεροπροσδιορισμένη και όχι αυτόφωτη.
     Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω . Η ελπίδα , εκείνο το εσωτερικό φως , που φέρνει την διεκδίκηση της ζωής , είναι δίπλα μου. Δεν είμαι ούτε τεμπέλα , ούτε διεφθαρμένη, δεν μου ταιριάζουν αυτές οι ρετσινιές.Θα προσπαθήσω να αισθανθώ το δικαίωμα του συνανθρώπου μου στην διαφορετικότητα. Να αποδεχθώ το συγκριτικό του πλεονέκτημα όπου αυτό υπάρχει και να μεγαλώσω για να χωρέσω τον αλληλέγγιο μου, συμφιλιωμένη μαζί του.
Θα αγωνιστώ γιατί θέλω να ζήσω με αξιοπρέπεια και θέλω και τα παιδιά μου να μάθουν , να μην αντέχουν να ζουν χωρίς αξιοπρέπεια. Και αυτό είναι δική μου δουλειά να τους το δείξω.

ΥΓ Ζητώ συγνώμη από όσους , δεν αναγνωρίζουν εδώ τον ευατό τους. Άλλωστε για μένα μιλώ...


 Φωτογραφία Cosmin Bumbut
http://www.bumbutz.ro/journal/2012/5/vama-veche-romania-2012

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Τσαλαπετινός



Tσαλαπετινός ή έποψ, ένα πανέμορφο πουλί. Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να διακρίνει αν είνα κατα βάθος ευχαριστημένο ή στο ελάχιστο ευτυχισμένο, έτσι όπως βαρύνεται αδίκως από τον μεγαλειώδη του εαυτό. Καταναλώνει όλη του την ζωή, σ΄ένα ατέλειωτο αγώνα για αναγνώριση της μεγαλοσύνης του, μιας που για αυτόν είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Έτσι που τελικά να περνά η ζωή απο μπροστά του και εκείνος, χαμένος στους προσωπικούς του λαβυρίνθους ,να μην μπορεί να αποδέχεται τους άλλους αλλά κυρίως τον εαυτό του , χωρίς να τους επικρίνει άδικα και ανούσια, ανεξάρτητα από το αν η πραγματικότητα αλλά κι η ηθική απαιτούν οι άλλοι να είναι κάτι παραπάνω.

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Μαριονέτες

   
     Από πιτσιρίκα θυμάμαι πολύ καλά, πως όταν έβλεπα μαριονέτες κολλούσα. Κάτι μακρινό και απροσδιόριστο με έδενε για τα καλά με τα σχοινάκια τους και τις σκαλωτές χορευτικές κινήσεις τους. Οι μαριονέτες χόρευαν, άλλοτε αργά και άλλοτε πιο γρήγορα , μα πάντα πειθήνια , χωρίς όμως και ποτέ να καταφέρουν να με πείσουν πως χόρευαν ακριβώς  πρόθυμα και εμένα με άγνωστους μηχανισμούς με  κατέκλυζε μια αδιόρατη νοσταλγία. Ίδια και απαράλλαχτη, με αυτή που ακόμα με πιάνει , όταν μυρίζω γιασεμί. Σαν να ήμουν  και εγώ κομματάκι , του κομματιαστού κορμιού τους. Σταγονίτσα της μακαριότητας τους.
     Αναρρωτήθηκα, πολλές φορές  τι θα μπορούσε να είναι αυτό που με ενώνει μαζί τους. Όταν άρχισα αργότερα να ψάχνω την αλήθεια, άρχισα και να καταλαβαίνω. Θα μου πεις , υπάρχουν πολλές αλήθειες. Υπάρχει η αλήθεια του καθένα μας, υπάρχει η αλήθεια του άλλου, υπάρχει η γενικότερη, η κοινωνική, η αλήθεια της ιστορίας, της μουσικής, της λογοτεχνίας. Αναρρίθμητες αλήθειες.
     Κοινό σε όλες όμως τις αλήθειες, είναι η σπουδαιότητα τους, η αυθεντικότητα και  η δύναμη τους. Η αλήθεια είναι όπλο. Είναι αυτή που σε απελευθερώνει από τις ψευδαισθήσεις , από τα ψέμματα, που συνηθίζουμε να λέμε στους άλλους και στους εαυτούς μας. Για αυτό και μας είναι αβάσταχτη η αλήθεια, η  αλήθεια που, την ίδια στιγμή , μας είναι αναγκαία. Βλέπεις η άγνοια της , έχει υψηλό κόστος που πληρώνεται ακριβά πολλές φορές. Πολλοί και αυτοί που καραδωκούν , να εκμεταλλευθούν , την θέση της άγνοιας.
     Το να γνωρίσουμε , για παράδειγμα, πως έπλεξε η κοινωνία μας το πελατιακό της σύστημα , που την  διάβρωσε και ποιές είναι οι δικές μας ευθύνες σε αυτό, είναι μια αλήθεια που μα ς επιτρέπει να μετακινηθούμε από την θέση του θύματος, στην θέση του υπεύθυνου πολίτη, που γνωρίζει την ιστορία του . Μια ιστορία που μπορεί να την αγκαλιάσει, να συμφιλιωθεί και να ζήσει μαζί της.
     Γι΄αυτό και όσο δεν απαιτούμε αλήθειες, πρώτα από τον εαυτό μας και μετά από τους τριγύρω μας, δεν πιστεύω σε θαύματα. Δεν λησμονώ, πως είναι πολλοί αυτοί που από φόβο , δεν ψάχνουν καθόλου για αλήθεια. Είναι αυτοί που δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν πως η ιστορία μας, είναι αυτή που καθορίζει το παρόν. Καμιά αξία δεν έχει να τους το πεις. Βλέπεις κάποιες αλήθεις ή τις κατακτάς μονάχος σου ή τις έχασες για πάντα. Δεν γίνονται όλα σε αυτή την ζωή με εξουσιοδότηση.
     Ανθρώπινος ο φόβοςτης αλήθειας. Οι αναμνήσεις , οι ανάγκες , τα συναισθήματα, έχουν από καιρό και για τα καλά διωχθεί από την σκέψη μας. Τα απωθήσαμε μακριά , για να μην μας αναστατώνουν.
     Είναι λοιπόν αυτές ακριβώς , οι επώδυνες , απωθημένες, αξεδιάλυτες αναμνήσεις που μας μεταμορφώνουν σε μαριονέτες και χάνουμε τον έλεγχο και την ευθύνη πλεύσης στην δική μας ζωή. Όσο οι τρομακτικές εμπειρίες παραμένουν στο σκοτάδι , στο ίδιο σκοτάδι παραμένουν και τα σχοινάκια και το πρόσωπο του μαριονοπαίχτη.
     Φέρνω στα μάτια μου,  τα καλοραμμένα μικροσκοπικά τους ρούχα , τα εκφραστικά τους μάτια. Θυμάμαι το τέλειο λύγισμα τους , στην τελευταία τους υπόκλιση . Βαθειά εγκατεστημένες οι μαριονέτες , σ' ένα σκοτεινό λαβύρινθο , που οδηγεί σ΄ένα φαύλο κύκλο επανάληψης, μου ξανά φέρνουν το έντονο  άρωμα της ακαθόριστης νοσταλγίας μέχρι τα ρουθούνια μου.
     Καταλαβαίνω όλο και καλύτερα, πως από τον σκοτεινό λαβύρινθο μπορούμε να βγούμε μόνο αν θελήσουμε να ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή , που σιγοτραγουδά την δική μας αλήθεια, φωτίζοντας στιγμές της δικής μας ιστορίας. Έτσι κάπως ξεκινά ένα ταξίδι προς την ελευθερία.
     Μονάχα που όταν το ξεκινάμε αυτό το ταξίδι , μπορεί να μας φαίνεται δύσκολη και ατελείωτη η ώρα . Όταν αργότερα ξαναπηγαίνουμε,  η διαδρομή γίνεται πολύ σύντομη και εύκολη πια. Ίσως να είμαστε σε αυτή την δύσκολη  αρχή. Εκεί που το κοινό δεν χειροκροτά, αλλά κρατά την αναπνοή του. Το κομμάτι της αληθινής ζωής , της πραγματικότητας,  έχει βλέπεις μόλις αρχίσει.


Χειροποίητες κούκλες Romantic Wonders

Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Ψυχαναγκασμός της επανάληψης



Ψυχαναγκασμός της επανάληψης

Ο άνθρωπος απέναντι στους φόβους του αντιδρά με ένα ισχυρό και πλούσιο οπολοστάσιο μηχανισμών άμυνας. Ξεχνά, όμως πως κάθε φορά που κάνει υπερβολική χρήση καποιου τέτοιου μηχανισμού, απομακρύνεται πολύ, από τα συναισθήματα του, την ιστορία του και κυρίως τις αληθινές ανάγκες του. Ένας τέτοιος δίκοπος μηχανισμός είναι , ο μηχανισμός του ψυχαναγκασμού της επανάληψης. Εξαναγκάζουμε τον εαυτό μας, να περπατήσει , στα ίδια μονοπάτια, να κάνει τις ίδιες επιλογές, να πει τα ίδια λόγια, να ζητήσει και να κτίσει το πανομοιότυπο περιβάλλον, γιατί δεν ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ το φόβο που το νέο θα φέρει στην ζωή μας. Από την υπέρβαση λοιπόν , επιλέγουμε την ματαίωση της βαθύτερης επιθυμίας μας. κάτι σαν ακρωτηριάσμος, σαν αυτοκαταστροφή.

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Σκέψεις



     Λέω στον εαυτό μου καμιά φορά , σκέψου, τι θα συνέβαινε αν τρύπωνε ενας δαίμονας στην πιο μοναχική μοναξιά του καθένα μας και του έλεγε '' Αυτή τη ζωή , όπως την ζείς και όπως την έχεις ζήσει έως τώρα , θα είσαι υποχρεωμένος να την ξαναζήσεις , όχι μια αλλά αναρίθμητες φορές. και σε αυτή , δεν θα υπάρχει τίποτα καινούργιο , αλλά καθε πόνος και καθε χαρά και καθε σκέψη και αναστεναγμός και καθε τι ανείποτα μικρό η μεγάλο στη ζωή σου , θα ξαναγυρίσει υποχρεωτικά σε σένα , όλα στην ίδια διαδοχική σειρά και ακολουθία. Η αιώνια κλεψύδρα της ύπαρξης γυρίζει πάνω -κάτω ξανά και ξανά κι εσύ μαζί της , ένας κόκκος άμμου. Σκέφτομαι πως αν γινότανε ποτέ αυτός ο διάλογος, θα ριχνόμαστε μάλλον σε βαθειά μελαγχολία και θα καταριόμασταν τον δαίμονα που μίλησε έτσι. Αλλα επειδή πάντα υπάρχουν μεγαλειώδεις στιγμές , μέσα στις στιγμές που ζούμε , μπορεί καΙ να του λέγαμε ''ποτέ δεν ξανά άκουσα κάτι τόσο θείο!''
Αμέσως μετά , προσπαθώ να καταλάβω τι φέρνει την διαφορά , ανάμεσα στις δυό απαντήσεις, και μου έρχεται στο μυαλό η φράση του Νίτσε, ''αγάπα το πεπρωμένο σου'' με άλλα λόγια , δημιούργησε το πεπρωμένο που μπορείς να αγαπήσεις.

Χωρίς λόγια ...σκέτο

Τα φτερά μας





Αρκετές φορές, έχω δει ανθρώπους-πουλιά. Με τα φτερά τους να ξεδιπλώνονται σιγά-σιγά , από την πιο βαθειά κρυψώνα τους. Τα καλοσωρίζω τότε σιωπηλά, και περιμένω όταν θελήσουν , κάτι να μου πουν να καταλάβω, πως έγινε αυτό το απίθανο θαύμα.Και έχω ακούσει στους ψιθύρους τους , πως τίποτα δεν τους βοήθησε , όσο η σκληρή κριτική σε ό,τι πιο οικείο είχαν. Και όταν ακόμα και τότε ξεροσταλιασμέη περιμένω , να μου πουν τι ήταν αυτό, το πιο οικείο, το καταλαβαίνω πια μόνη μου, ακούγοντας το παντοδύναμο κτύπημα των φτερών τους στους αιθέρεες και βλέποντας τους να απομακρύνονται με το αετήσιο πέταγμα τους.

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Ο θησαυρός έχει πια βρεθεί.




Ποτέ δεν θα ξεχάσω την μέρα που ανακάλυψα τον θησαυρό. Το μαγικό εκείνο κλειδί που θα νομιμοποιούσε την παιδικότητα μου , ανεξάρτητα από την ηλικία που  θα  βρισκόμουνα. Για αυτό το σημερινό μου αντίο , στην Ζώρζ Σαρρή, βγαίνει από την πιο βαθιά από την παιδική μου ψυχή. Ο θησαυρός της Βαγίας, έχει βρει την παντοτινή του θέση στις καρδιές μας και από εκεί μας προστατεύει , με τον δικό του μοναδικό  τρόπο.

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012

Τίμα τα παιδιά σου



   Και απλώθηκε παντού ένα παράπονο, σκόρπιο και ασυντόνιστο. Από τα εσωτερικά των διαμερισμάτων , που μετατράπηκαν σε φωλιές αγωνίας ακούγεται, ένας πηχτός ήχος. Τηλεοράσεις , υπολογιστές , ραδιόφωνα και τηλέφωνα , φέρνουν τα κακά μαντάτα , με έξαψη που πολλές φορές μοιάζει με χαιρεκακία, που τελικά την ζούμε αυτή την προδοσία και νομοτελιακά ακολουθήθηκε η πεπατημένη των προδοσιών και δεν παρεκλύναμε , επικινδύνως προς την ευτυχία . Άλλοτε ακόμα και με ωμή αδιαφορία των στενών ορίων της κακίας ξαδέρφη, ακούγονται πράγματα πιο οριακά,''κυρίες και κύριοι δεν σας λυπάμαι, αντί για σας λυπάμαι τα παιδιά της Αφρικής'' και αυτά επιβεβαιώνοντας την αρχέγονη μοίρα και καθόλου φυσικά , τον μπούσουλα που χάθηκε γενικώς.
      Αμέσως μετά , με πλησιάζει μέσα απο το πηχτό ήχο, και βλέπω κατάματα το πρόσωπο της ειρωνείας και του κυνισμού που επί μισθώσει, μιλούν μέσα στα αυτιά τα μέσα και τα έξω , των ενοίκων των διαμερισμάτων. Καλοζωισμένοι δημοσιογράφοι ,  φανταχτεροί της εφτάψυχης σόουμπιζ, πολιτικοί δεινόσαυροι  φορώντας την ειρωνεία και τον κυνισμό, τους απευθύνονται , τους διακόπτουν χωρίς ποτέ να τους έχουν ακούσει , έτσι ώστε στην οθόνη να ξαναλάμψει ένα τελευταίο χαμόγελο της τέλειας , ολοκαίνουργιας οδοντοστοιχίας τους και η εκπομπή να κλείσει.
      Aισθάνομαι την ειρωνεία , σαν μια από τις χειρότερες κακοποιήσεις που μπορεί ο άνθρωπος να υποστεί. Από παλιά αναρρωτιόμουν πως γίνεται  και η ειρωνεία δείχνει να πληρώνεται αδρά . Πως το επιτρέπουμε και τελικά αφήνουμε να βγει τόσο μεγάλο κέρδος από τα καταπιεσμένα μας συναισθήματα . Και αυτό  να συμβαίνει εκεί  μπροστά στα μάτια μας, χωρίς να δείχνουμε καμιά αντίσταση και η οθόνη πάντα να κλέινει με το απαστράφτον δημοσιογαρφικό για παράδειγμα χαμόγελο , στην απογείωση του παθολογικού ναρκισσισμού του. Πως γίνεται , και μιλιά δεν βγάζουμε.
     Η υποταγή στον κυνισμό και στην ειρωνεία , που μας τύλιγε , είναι μαι καλή απόδειξη θαρρώ , του παιδικού τρόπου , που επιλέγαμε για να ξεπεράσουμε τα βάσανα μας.  Ο φόβος , μας κάνει να μην μας ενδιαφέρει και τόσο πολύ να ακούσουμε αλήθειες και να κλείνουμε τα αυτιά , όχι πια τόσο ερμητικά ευτυχώς, σε φωνές λογικής που ξεχώριζαν ανάμεσα μας. Το σημαντικό ήταν πάντα να βρεθεί ένας παλιός ή νέος μεσίας. Τα τρομοκρατημένα παιδιά προσπαθούν να ξεχάσουν τον φόβο και την κακοποίηση , μέσα στην ζεστή αγκαλιά μιας καινούργιας αγάπης , κάποτε  της αγάπης αυτής της αναγνωρίζουν και καλοσύνη και την θεοποιούν, έτσι που έστω προσωρινά να μην νιώσουν ξεκρέμαστοι και μόνοι.  Φοράς μια μάσκα , πιστεύεις το παραμύθι και νομίζεις πως θα ξεχαστείς και αποκοιμιέσαι.  Στην πραγματικότητα βέβαια, απομακρύνεσαι από τον εαυτό σου, την ιστορία σου και τα συναισθήματα σου.
     Ανθρώπινη είναι η ανάγκη του παραμυθιού. Ανθρώπινη η ανάγκη του νανουρίσματος. Πες μου ένα ψέμα να αποκοιμηθώ τραγουδάμε. Το παραμύθι το χρειαζόμαστε γιατί είναι πολύ δύσκολο να παραδεχθούμε πως δεν νοιαστήκανε για μας, δεν μας αγαπήσανε τότε που περισσότερο από ποτέ το είχαμε ανάγκη. Πως στην πραγματικότητα, σταθήκαμε απλά και σκέτα νούμερα και ψήφοι και δεκανίκια με ή χωρίς συμμετοχή σε ένα σύστημα απάνθρωπο που όλα τελικά αγοράζονται και πουλιούνται. Είναι εύκολο να την λες , πάρα πολύ δύσκολο να  αισθανθείς την ψύχρα της προδοσίας. Πονάει η δύση  των προσδοκιών.
     Κανονικά , η πρώτη πρώτη εντολή θα έπρεπε να είναι ,τίμα τα παιδιά σου , ώστε να μην χρειαστεί ποτέ να χτίσουν μέσα τους τοίχους προστασίας απέναντι στον πόνο και να αμύνονται αργότερα απέναντι σε φανταστικούς εχθρούς με φριχτά όπλα , που μπορούν να καταστρέψουν τον κόσμο.
     Είμαι απ΄αυτούς που πιστεύουν πως εμείς οι Έλληνες είμαστε άνθρωποι που δεν ικανοποιούμαστε από την απραξία ακόμα και αν αυτή πρόσκαιρα μας φέρνει μια βολή. Οι πιο πολλοί νιώθω να έχουμε την φαγούρα της δράσης. Φαίνεται όμως πως για την συνομοταξία των καθιστών , οι όρθιοι αντιπροσωπεύουν κάτι ανεξέλεγκτο , υπερβολικά απρόβλεπτο . Μεγάλος μπελάς να οργανωθεί η ζωτικότητα.
     Και  πιστεύω , πως αυτοί οι άνθρωποι που θα θελήσουν ειλικρινά να μάθουν την αλήθεια του τι συνέβει αλλά  και την δική τους την προσωπική αλήθεια, θα αλλάξουν ολόκληρο τον κόσμο. Δεν θα είναι ''ήρωες'', πιθανόν να είναι πολύ σεμνοί άνθρωποι, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συναισθηματική τους ειλικρίνεια θα καταφέρει να σπάσει τον τοίχο της άγνοιας, της άρνησης , της βίας. Ο πόνος του να νιώσεις πως προδόθηκες , δεν είναι παρά ένα συναίσθημα. Ένα συναίσθημα δεν είναι ποτέ ολέθριο όταν κατευθύνεται στα πρόσωπα που σου προκάλεσαν  τον πόνο. Επομένως και το μίσος ακόμα  δεν είναι ολέθριο , εφόσον είναι συνειδητοποιημένο και δεν μετατρέπεται σε αντανακλαστική , τυχαία δράση. Αυτή η συνειδητοποίηση , είναι που θέλει τον χρόνο της.  Έτσι που να καταφέρουμε να γίνουμε λίγο πιο ευρύχωροι και να χωρέσουμε και τους άλλους μέσα μας, μιας και ο κόσμος μας χρειάζεται όλους.

Φωτογραφία Andre Kertez
http://en.wikipedia.org/wiki/André_Kertész

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Καροτσάκι



Φωτογραφία Ορφέας Εμιρζάς

Να μην ξεχνιόμαστε




Υψηλή τέχνη της αποτυχίας


Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος , δεν θέλει συστάσεις. Έχοντας μόλις τελειώσει το τελευταίο του Βιβλιο ''Ύψηλή τέχνη της αποτυχίας'', σας το συνιστώ για πολλούς λόγους. Μέσα από τις σελίδες , ενός σχεδόν άτυπου ημερολογίου , κρατά τον σφυγμό μιας δεκαετίας που ξεκίνησε ως ορισμός της επιτυχίας , με την ακλόνητη πεποίθηση , ότι γίναμε Ευρώπη , για να καταλήξει πριν καν εκπνεύσει το 2010 , στο γκρέμισμα της νεοπλούτικης βιτρίνας και της αυταπάτης. Επειδή η πραγματικότητα , όπως την ζούμε είναι σκληρή και αφόρητη, στο βαθμό που ένα βιβλίο επιχειρεί να μας δείξει την υψηλή τέχνη της αποτυχίας, που καλούμαστε , τώρα να μάθουμε, είναι ευπρόσδεκτο. Πέρα από αυτά, φέρνει μια θετική ματιά , έστω και αν ακόμα δεν ξέρουμε που να την βασίσουμε.  Κάτι σας το στίχο του Σέφερη ,    
                 Είτε βραδιάζει
                 είτε φέγγει
                 μένει λευκό το γιασεμί''












Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Πέρνα στιγμή μου, πέρνα!

      Αισθάνθηκα πως το παλαιότερο μου αυτό κείμενο , είναι σήμερα ίσως για όλους μας ακόμα πιο επίκαιρο. Θέλω να ζητήσω την κατανόηση σας, για την αναδημοσίευση του, είχα όμως την ανάγκη να το κάνω. Για μένα είναι σήμερα πιο κατανοητό ακόμα και από τότε , πέντε μήνες νωρίτερα που το έγραψα. Το συντροφεύω με το ποίημα του Καβάφη ''Απωλείπειν ο Θεός Αντώνιον'', γιατί δεν μπόρεσα να βρω τίποτα άλλο που να περιγράφει την απώλεια και το κάθε τέλος , με μεγαλύτερη διαύγεια.





   Δεν ξεχνιούνται οι στιγμές που νιώσαμε παντοδύναμοι.Ένα εμείς και Αυτή! Η μεγάλη ιδέα, η χίμμαιρα, η ηδονή. Παντοδύναμοι στον ανεξέλεγκτο έρωτα μας. Πανίσχυροι με το νεογέννητο μωράκι μας στο στήθος. Μεθυσμένοι, ζαλισμένοι, με στάχτες μες στα μάτια,απο την γλύκα του φιλιού της, θαμπωμένοι , σχεδόν ακινητοποιημένοι απο την αύρα του ζεστού της κορμιού. Του εντελώς δικού της μα και του άλλου της επιτυχίας, του πλούτου, της εξάρτησης, της ανάδειξης, της επιρροής του πανίσχυρου εαυτού μας. Δεν ξεχνιούνται εύκολα οι στιγμές που όλη η γη ήταν δική μας. Εμείς και Αυτή, ένα. Τα σπλάχνα απο τα σπλάχνα μας.
   Αυταπάτη! Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μέσα σε αυταπάτες. Τα γόνατα που μας χόρευαν μωρά παιδιά δεν ήταν τα δικά μας.  Τα χείλη που μας τραγούδησαν τα πρώτα νανουρίσματα δεν ήταν τα δικά μας. Μα τα πρώτα μας βήματα τα κάναμε μόνοι μας. Όταν εμείς το πήραμε απόφαση και μόνο τότε. Άλλωστε αυτά τα βήματα ήταν το ζητούμενο. Σ ' αυτά τα βήματα μπροστά η όποια ιδέα , μητέρα και χίμμαιρα που είναι ώριμη και δυνατή κανονικά χαίρεται και νιώθει την ικανοποιήση της προσφοράς. Κοντά της μάθαμε, κοντά της μεγαλώσαμε , απο αυτή τραφήκαμε για να ανοίξουμε τα δικά μας φτερά.  Αυτό που μας ενώνει , είναι αυτό που μας χωρίζει. Ο χρόνος ο αμείληχτος ο φθονερός θα μας το έδειχνε. Μας το έδειξε.
   Η μεγάλη ιδέα, η χίμμαιρα, ο τρελλός έρωτας, το πιο βαθύ φιλί, η απογείωση στα πελάγη της πιο απίστευτης επιτυχίας, η μέθη της νίκης, όλα αυτά που είναι εκέι , τα βλέπουμε, τα ακουμπάμε, τα ζούμε, έρχεται η στιγμή που τα χάνουμε. Είναι εκεί που τελειώνει αυτός ο χρόνος, χάνεται η αυταπάτη και ξαναμένουμε μόνοι.
   Είμαστε μόνοι , είμαστε όλοι μόνοι. Εμείς και οι δυνάμεις μας, οι αρετές μας, οι ανάγκες μας, οι διαθέσεις μας, τα μεράκια μας, οι κληρονομιές μας. Οι στιγμές μας. Όλα αυτά που ζώντας φοβόμαστε ότι θα χάσουμε. Γιατί αν χαθούν θα μαγαλώσει το κενό. Και το κενό όλοι το  έχουμε, άλλοι μεγαλύτερο και άλλοι μικρότερο.
   Αχ και να βάζαμε το χέρι μας μπροστά. Όχι , όχι για να σταματήσουμε την στιγμή.Αυτή και να θέλαμε , δεν σταματά, μα για να την χαιρετήσουμε λεβέντικα , παλικαρίσια. Αχ και να της φωνάζαμε , πέρνα στιγμή μου πέρνα! Ξέρω πως σε χάνω μα ήταν πολύ σπουδαίο που σ'είχα. Χωρίς εσένα θα ήμουν αδύναμος και λίγος και μόνος πάντα. Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει και δεν το αποδεχόμαστε; Να πούμε, ναι άλλαξαν τα πράγματα, ξεθώριασαν αυτά τα παλιά χρώματα, χάθηκαν εκείνα τα πέρα, ξοδεύτηκαν τα μέσα. Τι μας εμποδίζει να δούμε πως άλλαξε η εικόνα ; Δεν το μάθαμε τότε που ήταν να το μάθουμε. Δεν μας το δίδαξαν. Κρατηθήκαμε της αυταπάτης φύλακες.
   Μικρά ποδαράκια κάνουν μικρά βηματάκια. Μας αποχωρίζονται τα μικρά μας βηματάκια. Τελείωσε η παράσταση. Υπόκλιση, χειροκρότημα, ξανά υπόκλιση, ξανά χειροκρότημα. Ένας κόμπος στο λαιμό . Που θα ξαναβρεθεί κάτι τόσο μεγάλο , τόσο σπουδαίο, τόσο χρωματιστό, τόσο γεμάτο. Ήταν η καλύτερη παράσταση μας. Μας αποθεώνει το κοινό μας. Το κοινό μας! Εμείς δηλαδή! Χειροκροτούμε όρθιοι, βαθειά συγκινημένοι, πενθούντες. Θα ξαναμείνουμε  μόνοι τώρα. Εμείς και η πραγματική ζωή..Αποχωρεί η πρωταγωνίστρια , αποχωρεί η αυταπάτη. Αυλαία!






Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Γράμμα σ' έναν δάσκαλο

 

     
     Αγαπητέ μου συνάνθρωπε, άγνωστε δάσκαλε,

     Σου γράφω , τώρα που ξαναρχίζουν τα σχολειά μας. Δεν σε γνωρίζω προσωπικά. Ξέρω όμως αρκετά  για την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι . Κοντεύεις να κλείσεις , δυό χρόνια στο γυμνάσιο της πόλης μας, μακριά από το σπίτι σου και τους ανθρώπους σου, στην Αθήνα. Με τον ψαλλιδισμένο σου μισθό , δεν μπορείς, να φέρεις βόλτα τα έξοδα σου. Να στείλεις στην οικογένεια σου , την βοήθεια που περιμένει , αλλά ούτε και τα δικά σου τα προσωπικά έξοδα να καλύψεις με αξιοπρέπεια. Πόσο αλήθεια άδικο και επώδυνο είναι αυτό για σένα. Συμμερίζομαι τα βάσανα σου. Όμως , αν σου γράφω  , είναι για να σε παρακαλέσω , για κάτι άλλο , εξίσου σοβαρό και άδικο .
     Θέλω να σε παρακαλέσω , να αντέξεις και να μην μεταφέρεις την πίκρα σου στους μαθητές σου.Είναι στιγμές , που σε βλέπω να περνάς την πόρτα του σχολείου σου , με το κεφάλι κατεβασμένο , να μπαίνεις μέσα στην αίθουσα και να παραμένεις έτσι. Εκεί μπροστά στα παιδιά , που ψάχνουν τα μάτια σου και σε παρατηρούν, παραμένεις σκυφτός. Εσύ τους φέρνεις την αποτυχία , να διαβάσουν από τα πρώτα τους αναγνώσματα.Όχι την δική σου αποτυχία, μα την μεγαλύτερη , αυτής της κοινωνίας. Μην με παρεξηγείς, δεν είναι που δεν καταλαβαίνω τις δυσκολίες σου, είμαι στην ίδια βάρκα άλλωστε με σένα. . Μα θέλω να σου θυμίσω , πως είσαι δάσκαλος.                                                  
      Εσένα δεν σου επιτρέπεται να διαδίδεις την απογοήτευση. Μην μεταγγίζεις την πίκρα σου στα παιδιά. Άλλα ζητούν αυτά από σένα. Εσύ θα τους μάθεις να σκέπτονται . Όχι τόσο πολύ , για να διεκδικήσουν το ψωμί τους, αλλά περισσότερο για να κρίνουν και άρα να υπάρχουν. Σε κοιτούν στα μάτια , για να τους μάθεις να διακρίνουν το κύριο από το δευτερεύον. Μην προκαταλαμβάνεις , σε παρακαλώ την εμπειρία τους. Είναι παιδιά ακόμα, πιθανόν στην ζωή τους να τους τύχουν ακόμα πιο δύσκολα πράγματα, να τους λείψει ακόμα και η ελευθερία. Προστάτεψε τα από τον κόσμο, αλλά και τον κόσμο από αυτά , γιατί από την άγνοια τους, θα μπορούσαν να γίνουν , μεγαλώνοντας οι τυφλοί καταστροφείς του.
     Στον αγώνα σου  αυτό, είσαι μόνος σου , σε καταλαβαίνω. Η κοινωνία υποβιβάζει συνεχώς το κύρος σου. Αλλά και η οικογένεια προκειμένου , να κρύψει τις δικές τις υπεκφυγές , υπονομεύει τη πειθώ σου . Από την μιά , αφήνει τα παιδιά της στα χέρια σου και από την άλλη δεν σε εμπιστεύεται και πολύ.
          Σου θυμίζω όμως πως είσαι δάσκαλος και απέναντι σου , έχεις παιδιά. Στα φρέσκα πρόσωπα τους , μπορείς να να δεις το καινούργιο , την αθωότητα , για χάρη της οποίας αξίζει να καταφέρεις να συγκρατηθείς. Έτσι που να μην, από απόγνωση, τα μάθεις πως ένα και ένα κάνουν μηδέν. Γιατί αν αυτό μάθουν, μόλις μπορέσουν , και θα μπορέσουν γιατί από την εφηβεία και μετά το φτύσιμο ενός κόσμου άδικου γίνεται δημοφιλές, θα βουλιάξουν στον θυμό. Και εσύ θα έχεις βάλει στην απόγνωση τους , τα λιθαράκια σου.
     Αυτά που αναλαμβάνεις, στην πραγματικότητα , δεν πληρώνονται με τίποτα. Εσύ παίρνεις την άγουρη ύπαρξη και με τα χέρια σου , την αποσπάς από τα εφήμερα και την τοποθετείς στην διάσταση του χρόνου. Πόσο περήφανος και χαρούμενος πρέπει να νιώθεις γι΄αυτό.
     Για άλλους καιρούς είναι αυτά. Έτσι δεν σου έρχεται να μου πεις; Σε κατανοώ . Βλέπεις η κοινωνία , δεν ανταμοίβει , και όχι μόνο τώρα, αυτούς που παλεύουν με τα αόρατα.
     Να διεκδικήσεις , να αγωνιστείς για τον μισθό και τα δικαιώματα σου. Στους αγώνες σου αυτούς, θα με βρεις δίπλα σου. Μαζί θα διεκδικούμε. Μα την ίδια ώρα να προστατέψεις τα παιδιά. Θα ήθελα τόσο πολύ , να μου ΄λεγες πως από τα σχολειά μας , δεν χάθηκαν  οι άνθρωποι που τις δυσκολίες τις παίρνουν σαν πρόκληση. Και πως δεν ήρθε ακόμα η ώρα σου να μαραζώσεις , πρωτού ακόμα μαραζώσεις. Και ότι υπάρχουν και άλλοι με την ίδια αντοχή και αξιοπρέπεια. Πόσο θα ήθελα αυτά να μου απαντούσες.


   
     Φωτογραφία Salih Agir
http://www.salihagir.com/

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

θέλω να μην με φοβάσαι







Θέλω να μην με φοβάσαι , όταν σου μιλώ για τα αντίθετα. Όταν στέκομαι απέναντι σου και σου δείχνω την τρύπα που άφησαν , στο διάβα τους οι νεκροί. Θέλω να μην με φοβάσαι , όταν σου μιλώ με την καθαρή , δική μου συνείδηση και τα εξίσου με τα δικά σου αγνά κίνητρα, για το δικό μου δίκαιο. Θέλω να μην με φοβάσαι , όταν με λόγια γυμνά , δεν περπατώ για να σε συνατήσω τον δρόμο της κολακείας. Θέλω να μην με φοβάσαι , οταν σου μιλώ με τις δικές μου ακλόνητες πεποιθήσεις, για τις συνέπειες που εγώ βλέπω. Θέλω να μην με φοβάσαι , γιατί μόνο τότε ίσως να μπορέσεις να μου πεις πως μ΄αγαπάς. Μιας και η αγάπη , είναι και για τους δυό ανάγκη μας, βαθειά και αναλοίωτη.

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Η βαθειά μας φτώχεια



To ωραίο είναι η ενότητα μέσα από την πολλαπλότητα.










   


 Ο Βασίλης Καραποστόλης γεννήθηκε στην Aθήνα το 1951. Eίναι καθηγητής Πολιτισμού και Eπικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο Aθηνών. Έχει δημοσιεύσει μελέτες και δοκίμια για τα ήθη στο σύγχρονο κόσμο, την κοινωνική συμβίωση, την ηπιότητα και τη βία στη γλώσσα κ.ά. Tελευταία βιβλία του: Προς το Παρόν - κείμενα για τα σύγχρονα ήθη, εκδόσεις «Πλέθρον», Xειροποίητη Πόλη - η Aθήνα ανάμεσα στο ναι και το όχι, εκδόσεις «Aλεξάνδρεια». Το Πρώτο 'Αγγιγμα είναι το πρώτο του μυθιστόρημα, από τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη.  Ένα ιδιαίτερα σημαντικό βιβλίο του, το οποίο συνιστώ ανεπιφύλαχτα σε όλους είναι το ''Διχασμός και εξιλέωση, περί πολιτικής ηθικής των Ελλήνων '' εκδόσεις Πατάκη.


ΥΓ ΄ Είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα , από αυτά που μας λέει Ο Κος Καραποστόλης, όταν σκεφθούμε εκτός από την τέχνη, την δημοσιογραφία, την αρχιτεκτονική, την φιλοσοφία, την ερευνιτική πλέυρά της επιστήμης ? Τηρουμένωνν των αναλογιών , σε σχέση με την τέχνη, φυσικά. Kαι αυτό το εσωτερικό μας σκόρπισμα είναι νομίζω η βαθύτερη μας φτώχεια.