Εκπλήσσομαι όταν κάποιος συμφωνεί μαζί μου.

     Στις συζητήσεις των τελευταίων ημερών , φίλοι νιώθω να  ρωτούν  και να πελαγοδρομούν ανάμεσα στο δεξιά ή αριστερά. Το συνειδητοποιώ καθώς ακούω και τα σχόλια τους στα κείμενα μου.  Υποθέτουν πως μιλώ σαν  αριστερή , όταν προσπαθώ να πληγώσω τις ψευδαισθήσεις των ''δεξιών'' και πολλοί μετά με λένε ''δεξιά'' , όταν προσπαθώ να βασανίσω τις αυταπάτες των αριστερών. Εμένα φυσικά η δική μου τοποθέτηση παραμένει και στις δυό περιπτώσεις αμετάβλητη.
     Όταν ξεκίνησα στην προσωπική μου σελίδα να μιλώ για την κατάσταση του τόπου μας, πρόθεση μου δεν ήταν να προσφέρω πολεμικά επιχειρήματα στην μια πλευρά , εναντίον της άλλης, αλλά να προσπαθήσω να κοιτάζω τα πράγματα με μια υψηλότερη προοπτική. Φυσικά ήξερα και αναγνώριζα , ευτυχώς εγκαίρως πως αυτή η υψηλότερη προοπτική , θα ήταν σύντομα άχρηστη , για όσους μάχονται για την παράταξη τους , μαχόμενοι ταυτόχρονα ( ιδιοτελώς ή ανιδιοτελώς , λίγη σημασία έχει εδώ) για τον εαυτό τους , δηλαδή για την ταυτότητα που τους επιτρέπει να προσανατολίζονται και να επιβιώνουν κοινωνικά.
     Βλέπεις στον βαθμό που έχει δίκιο ο ένας , παύει να έχει δίκιο ο άλλος. Έτσι για λόγους οικονομία ίσως ή και χρόνου , κατατάσουμε γρήγορα , με συνοπτικές κρίσεις , έστω και αν στον άλλον αποδίδουμε τα ζοφερότερα κίνητρα και τις ελεεινότερες προθέσεις.
     Έμαθα σιγά σιγά στην ζωή μου , ευτυχώς και αυτό εγκαίρως , ότι ο απέναντι σου , εκείνος που εσύ θεωρείς αντίπαλο ή εχθρό σου, εκείνος που ίσως είναι διώκτης σου , μπορεί να έχει εξίσου καθαρή συνείδηση και εξίσου αγνά κίνητρα όσο και εσύ,  και να διαπνέεται από την ίδια ακλόνητη πεποίθηση για το δίκαιο του. Δεν ξεχωρίζεται με μαχαίρι το άσπρο από το μαύρο. Ποτέ δεν αντιπάθησα κάποιον επειδή διαφωνούσε μαζί μου , σε πολιτικά ζητήματα, ούτε και συμπάθησα κάποιον μόνο και μόνο επειδή  έτυχε να συμφωνεί. Έτσι αντιλάμβάνομαι την πολυφωνία και έτσι προσπαθώ να υπερνικήσω την δική μου υποκειμενικότητα.
     Προσωπικά δυσβάστακτη μου είναι μονάχα η έλλειψη χιούμορ. Και χιούμορ δεν  σημαίνει η ικανότητα να γελάς εις βάρος των άλλων , αλλά την ικανότητα να γελάς μαζί με τους άλλους εις βάρος του εαυτού σου. Ωστόσο ακόμα και η παντελής έλλειψη χιούμορ φαίνεται να είναι συγχωρητέα, αν σκεφθεί κανείς πόσο βαθειά είναι η ανάγκη να έχει κανείς μια ταυτότητα και πόσο άτεγκτη είναι η λογική της περιφρούρησης της. Όλοι έχουμε λοιπόν ίσα δικαιώματα στην ψευδαίσθηση , αφού δεν έχουμε όλοι την ίδια ικανότητα ή το ίδιο θάρρος για γνώση. Όπως και να έχει πολλοί άνθρωποι θεωρούν περίπου αφύσικο, να πρεσβεύουν οι άλλοι αντίθετες αντιλήψεις. Εγώ για να πω την αλήθεια , εκπλήσσομαι όταν κάποιος συμφωνεί μαζί μου.
     Σκέφτομαι πως καθώς η δημογραφική και η οικολογική επιβάρυνση γίνονται βαθμιαία αφόρητες  στον πλανήτη και καθώς η απορρόφηση των κλασσικών κοινωνικών τάξεων από την μαζικοδημοκρατική χοάνη κινείται ταχύτατα , θα πρέπει η σκέψη μας και η αντίσταση μας να προσαρμοσθούν και να κινηθούν προς τα  νέα δεδομένα. Η σημερινή μεγάλη  θεμελιακή αντίθεση είναι η αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας. Νιώθω σαν μονόδρομο , την κοινή δράση , τον ανοιχτό διάλογο , την θεωρητική και οργανωτική σύγκλιση  των προοδευτικών δυνάμεων με στόχο την ανασυγκρότηση της οικονομίας. Ας είμαστε λίγο προσγειωμένοι .
Ίσως έχει έρθει η ώρα να απελευθερωθεί η ανθρώπινη ιστορία από το περιττό φορτίο των αρχέγονων ψευδαισθήσεων . Έτσι που ακόμα και το μικρό βάρος μιας ιδεολογικής σαπουνόφουσκας να γίνεται αμέσως αντιληπτό.  Ίσως.


Φωτογραφία Cosmin Bumbut
http://www.bumbutz.ro/journal/2012/5/vama-veche-romania-2012

Πλατεία Μητροπόλεως ,στο πέρασμα του χρόνου

1.

2.

3.

4.

5.

6.

1.  Πλατεία Μητροπόλεως 1892
2.  Το βασιλικό ζεύγος της Ελλάδας και η βασίλισσα της Αγγλίας, Αλέξάνδρα αποχωρεί με άμαξες την ημέρα της ονομαστική γιορτής του βασιλά Γεώργιου, 1905
3.  Μητρόπολη Αθηνών και Παναγία Γοργοεπίκοος, Άγιος Ελευθέριος 1968
4.  Ο γάμος του διαδόχου Παύλου με την πριγκίπισσα Φρειδερίκη , 1938
5. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το 1869 από την υπό κατασκευή Μητρόπολη Αθηνών. Αριστερά , κατά πάσα πιθανότητα βλέπουμε την σημερινή οδό Απόλλωνος. Σε πρώτο πλάνο τα σπίτια που υπήρχνα στο σημερινό οικοδομικό τετράγωνο που οριοθετείται από την Πανδρόσου , Μπενιζέλου Παλαιολόγου , Ανδριανού & Αγγέλου Βλάχου.Πιθανόν ένα μέρος των σπιτιών να απαλοτριώθηκαν και να έγινα μέρος της πλατείας Μητροπόλεως. Φωτογραφία William James Stillman
6.  Πλατεία Μητροπόλεως 2012

Απ΄έξω μας βλέπουμε καλύτερα

Μιλάω και παρατηρώ τις λέξεις και το μυστήριο που προέρχεται απ΄αυτό που σημαίνουν. Δεν άκουσες ποτέ τον εαυτό σου; Ακόμα περισσότερο απο το να με βλέπω απ΄έξω , αυτό δηλάδή που εσένα τουλάχιστον ,  σου επιτρέπουν οι καθρέφτες σου, θα ήθελα να με ακούω απ΄έξω ! Καμιά φορά βουλώνω τα αφτιά μου , για να ακούσω την φωνή μου μέσα μου, κι ακούω μόνο ένα αλλόκοτο μουρμούρισμα , σαν να ήμουν πιο κοντά σε μένα , και ν' άρχιζα ήδη να καταλαβαίνω ποιανού είναι η φωνή που μου ανήκει. Και  νιώθω έναν απέραντο φόβο που μ ΄έμποδίζει να συνεχίσω...

Fernando Pessoa απόσπασμα από το Ταξίδι στην Άβυσσο

Ταπεινό δικό μου σχόλιο, η αυτοπαρατήρηση είναι μια ύψιστη αρετή. Αυτοπαρατηρούμαστε όταν με διαύγεια προσπαθήσουμε να μας δούμε απ΄έξω , από πιο μακριά , από πιο ψηλά. Δεν θα μπορέσουμε όμως ποτέ να καταλάβουμε αν ακρωτηριαζόμαστε ή αν παλεύουμε για τα όνειρα μας , αν δεν κατορθώσουμε να ξεκολήσουμε από το εσωτερικό και δυσνόητο, εσωτερικό  μουρμουρητό μας . Βλέπεις τα χρώματα του κόσμου για να τα δεις πως απλώνονται και αγκαλίαζουν την γη, πρέπει να τα δεις απο ψηλά . Διαφορετικά βλέπεις την πατημασιά σου μόνο και αυτή θολή.



Χειροποίητη κούκλα Romantic Wonders
https://www.facebook.com/skepseis.lou#!/pages/Romantic-Wonders/211821288876263

Άτιτλο ποίημα...και για αυτό Κυριακάτικο

Αλήθεια, ποιά αλήθεια ;

   Aναρρωτιέμαι πολλές φορές , ποιά αλήθεια θέλω να μας έλεγε ο ''πολιτικός κόσμος'' σήμερα. Τι λείπει εντελώς απο την προσφιλή πολιτικολογία και τραπεζορητορεία.
     Κοιτώ τριγύρω μου και βλέπω να υπάρχει διάχυτη εντύπωση , πως μόλις εμφανισθεί στο διεθνές προσκήνιο η Ελλάδα ( αλλά ολόκληρη η Ελλάδα!) και υψώσει την φωνή για τα δίκαια της, η κοινωνία των εθνών , θα αφήσει τις δικές της έγνοιες και θα ενδιαφερθεί για τα ελληνικά αιτήματα, περίπου αποσβολωμένη από την ηθική τους λάμψη. Σαν να αρκεί να έχει κανείς το δίκιο με το μέρος του , για να έχει κάνει σχεδόν τα πάντα όσα εξαρτώνται από αυτόν. Αλήθεια το έχετε συναντήσει αυτό ποτέ στην ζωή σας, σε ατομικό επίπεδο ; Η ελληνική πλευρά , πολύ συχνά θεωρεί ως αδιανόητο , ότι άλλοι μπορούν να έχουν ( ειλικρινά ή όχι) διαφορετική αντίληψη , για το τι είναι δίκαιο.
     Θα ήθελα πολύ από εκεί , να ξεκινούσε να μας πει κάποιος την πικρή αλήθεια, που μας αφορά και μας οφείλεται. Να μας έλεγε πως όποιος μονίμως επαιτεί δάνεια  και επιδοτήσεις, για να χρηματοδοτήσει την οκνηρία και την οργανωτική του ανικανότητα , δεν μπορεί να περιμένει ότι θα εντυπωσιάσει κανένα και ποτέ με τα υπόλοιπα δίκαια του. Πως η έννοια του δικαίου , στο πολιτικό-διπλωματικό πεδίο , ορίζεται από την κάθε πλευρά για λογαριασμό της , αλλά αυτό που όλοι αποτιμούν παρόμοια και δεν μπορούν να ξεπεράσουν, είναι το κοινωνικό και  ιστορικό ειδικό βάρος της οντότητας μας. Τόσο μετρά η κάθε διεκδίκηση και ο κάθε ισχυρισμός , όσο η εθνική οντότητα που στέκει πίσω τους.
     Θα ήθελα επιτέλους να αναγνώριζε και να παραδεχότανε το σιωπηρό , διαρκές και κατά ένα μέρος συνειδητό και επαίσχυντο κοινωνικό συμβόλαιο , στο πλαίσιο του οποίου , η κάθε πολιτική ηγεσία , δεξιά, φιλελεύθερη , σοσιαλιστική, κοινοβουλευτική ή δικτακτορική ( ελάχιστες αποκλίσεις υπήρξαν) , ανέλαβε να υποστηρίξει και να ενισχύσει τις καταναλωτικές μας δυνατότητες , με αντίτιμο την πολιτική μας εύνοια ή ανοχή και την επωφελεία των σχετικών κοινωνικών και υλικών προνομίων. Προς άγρα και συγκράτηση της εκλογικής πελατείας προσφέρθηκε ποικιλία καταναλοτικών δυνατοτήτων και κρατικές θέσεις φυσικά. Σε τέτοια αγαστή σύμπνοια δεν θυμάμαι να ξαναβρέθηκε ο μπουζουκόφιλος  της επαρχίας και το τσόκαρο των Αθηνών.
     Και παρακάτω να προχωρούσε η αλήθεια. Να μας έλεγε για την βαρειά συνέπεια αυτού του σιωπηρού , κοινωνικού συμβολαίου, την εθνική μας εκποίηση και την συναφή πολιτική μας αποδυνάμωση. Το ξεπούλημα μας στην διεθνή αγορά. Θα ήθελα πολλά , αν σε αυτό το σημείο ζητούσα από την αλήθεια να είναι πολύ συγκεκριμένη και να μας δώσει διευθύνσεις και ονόματα ; Και να μας υπενθυμίσει , η αλήθεια και τις μακροπρόθεσμες συνέπειες που η οικονομική στενότητα των εκποιημένων πόρων , μας φέρνει. Να μας μιλήσει για την ανταγωνιστικότητα , για την παιδεία και για το σηματικό μειονέκτημα , στο οποίο μας καταδικάζει , μέσα στην παγκόσμια πολιτική.
     Θα ήθελα η αλήθεια να πήγαινε ακόμα πιο βαθειά και να μας έλεγε πως η εθνική μας προσπάθεια για ομοψυχία και συννενόηση δεν προσκρούει μονάχα στα οργανωμένα συμφέροντα της μειοψηφίας, γιατί αυτό θα μας κολάκευε και θα μας χάιδευε τα αυτιά , αλλά και γιατί αν ήταν μονάχα αυτά, θα μπορούσε να τα παραμερίσει η μεγάλη πλειοψηφία. Αλλά να προχωρούσε και να μας έλεγε ότι η προσπάθεια μας προσκρούει στις παθολογικές νοοτροπίες και στις παρασιτικές τακτικές της μεγάλης πλειοψηφίας. Κάτι σαν ένα τεράστιο πλαδαρό σώμα , που παρασιτεί εις βάρος ολόκληρου του εαυτού του , τρώει τις σάρκες του και συχνά και τα περιτώματα του.
     Και αν  φθάσει , η αλήθεια μέχρι εκεί , τότε να προχωρήσει παρακάτω. Να μιλήσει για το εμπόδιο που δημιουργούν οι ίδιοι οι πολιτικοί, στην συντριπτική πλειοψηφία τους. Έτσι όπως είναι ζωμωμένοι στην ψυχοπνευματική εξαθλίωση . Oχι μόνο γιατί η μόρφωση τους , ως προς το ποιόν και την συγκρότηση της είναι αεριτζίδικη και όχι μόνο γιατί για τις διεθνείς πολιτικοοικονομικές εξελίξεις γνωρίζουν λιγότερα και από αυτά που γράφονται στις εφημερίδες, αλλά και γιατί επιχειρούν πολιτικές πράξεις, νερουλών αποφάσεων.
     Θα ήθελα η αλήθεια , να πήγαινε ακόμα παρακάτω και να μας μιλούσε σε σημερινές συνθήκες , για την Ευρώπη και αν υπάρχει η πραγματική πολιτική ενότητα , ένα σύνολο κρατών δηλαδή που μπορεί να δράσει εννιαία και αποφασιστικά και να μπορεί να βοηθήσει στο λύσιμο των προβλημάτων μας, ιδιαίτερα τώρα που ο παγκόσμιος ανταγωνισμός μπαίνει σε πρωτόγνωρες φάσεις. Και πόσο αυτό κάνει ακόμα πιο αναγκαίο να σταθούμε στα πόδια μας ;
     Η αλήθεια όσο πικρή και αν είναι , θα μας βοηθούσε να σταθούμε στα πόδια μας, μπαίνοντας σε ένα επίπονο και τραχύ δρόμο εσωτερικής ανόρθωσης , που θα δυνάμωνε την οντότητα και το είδικό μας βάρος. Τότε δεν θα έπρεπε να μιλούμε για το μέλλον με όρους παρελθοντικούς και θα γυρνούσαμε σελίδα, ξεχωρίζοντας τα χλωρά από τα ξερά, ακόμα και να κάποια ερχόντουσαν από το παρελθόν. Θα ήταν πια συνειδητοποιημένα και θα γνώριζαν.
     Αλήθεια , ακούγεται σήμερα αυτή η αλήθεια;

Υ.Γ  Δεν αγνοώ, ούτε λησμονώ τις άκρως τιμητικές ατομικές εξαιρέσεις. Όμως οι κανόνες είναι τόσο εξόφθαλμοι και τόσο επαχθείς.

Φωτογραφία Stanco Abatzic
     

Διάλειμμα

Από τον Αρκά

Που κοιμάται σήμερα το θυμικό μας ;

  Που να κοιμάται , άραγε σήμερα το θυμικό μας ;
Σε ποιά γωνιά του άχρονου χρόνου μας, έχει κουρνιάσει για να γιγαντωθεί ξανά την μέρα ακριβώς εκείνη, που θα θέλουμε να πράξουμε για να αλλάξουμε και να προχωρήσουμε.
     Που να κοιμάται άραγε σήμερα το θυμικό μας ; Εκείνο που σέρναμε μαζί μας , σε όλη την ζωή μας. Το πρώτο από τα όπλα που αντιπαραθέταμε σε εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς, της κάθε μικρής ή μεγάλης μέρας που επίμονα μας ζητούσε να την εμπιστευθούμε και να υπηρετήσουμε την χαρά. Αυτό που άφοβα του δίναμε ονόματα πολλά και δυνατά. Ένα από αυτά και η φιλοπατρία.
     Που να κοιμάται άραγε σήμερα το θυμικό μας ; Σε ποιά αχόρταγη πατρίδα ; σε ποιά σπηλιά θανάτου κουλουριασμένο , περιμένει την στιγμή που θα θελήσουμε να ξεκολλήσουμε και να πάμε παρακάτω  ; Ποιά αρχέγονη ματαίωση ακούραστα το θρέφει ; Να πάμε να το βρούμε , να το αναγνωρίσουμε και να το περιορίσουμε σε εξέχουσα βιτρίνα στο μουσείο των αναμνήσεων , έστω στην κεντρική σάλα. Έτσι που  να προχωρήσουμε και να λευτερωθούμε από τούτο το ιστορικό αδιέξοδο και τα ασήκωτα του βάρη.
     Το θυμικό αυτό μας απομόνωνε σε ατομικά κελιά, αφήνοντας μας μοναδική παρέα τον κατακερματισμένο μας εαυτό και την θολή του εικόνα. Αυτόν τον εαυτό , που την ζωή του , την έτρεχε με στόχο  να βρει ένα προστάτη. Αυτόν που την Κυριακή θα θεοποιούσε και την Δευτέρα θα αποκαθήλωνε με την ρετσινιά πως δεν τον τίμησε , δεν τον κατάλαβε, δεν τον αφουγκράστηκε, δεν τον τακτοποίησε βρε αδερφέ όσο ήθελε, όταν ήθελε και όπως ήθελε. Τον διασχισμένο εκείνο εαυτό που θα καταλάβαινε πάντα , εκείνο που ήθελε να καταλάβει και όχι ,αυτό που ήταν για να καταλάβει.
     Που κοιμάται άραγε σήμερα το θυμικό μας; αυτό που αναζητούσε και δεχότανε το καθυσηχαστικό χάδι και την κολακεία στην κάθε ανησυχία του ; χωρίς κανείς από τους προστάτες του να κάνει τον κόπο να ψελλίσει ούτε γράμμα από την αλήθεια , που μεταίωρη ακόμα χάσκει πάνω από τα κεφάλια μας . Το θυμικό μας, που υπό την πίεση της ανασφάλειας μας , δίκην μέλλοντος έμπαινε στην ύπνωση της ηρεμιστικής αναμονής ενός επόμενου προστάτη ηγέτη που θα το κολλάκευε συμβολικά , αλλά και πρακτικά και ας ήξερε και αγγλικά  με διορισμούς , με επιδόματα , έτσι που να κρατηθεί ζωντανό , ένα μωρό τριών χιλιάδων ετών.
     Που κοιμάται σήμερα το θυμικό μας ; Αυτό που μας κρατά δέσμιους σε πείσματα ''δήθεν απόλυτων αληθειών''. Μα αλήθεια, αυτές οι απόλυτες αλήθειες , οι μεγάλες αγεφύρωτες εσωτερικές μας αντιθέσεις , δεν μας εμποδίζουν από την ειλικρινή και βαθειά μας ένωση , την ένωση του διαφορετικού ; Αυτό το θυμικό , που μας εγκλωβίζει στην ακινησία του παρόντος και μας στεγνώνει την ψυχή.
     Σαν απειροελάχιστη στιγμή στο βλέμμα του Οδυσσέα . Σαν σταγόνα της ομίχλης στα γκρίζα τοπία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Κομματάκια στους αφιλόξενους χώρους που μας ταξίδευαν οι ταινίες του, εκεί που μύριζε η μελαγχολία και η νοσταλγία , ίδιες με τις δικές μας στο ασάλευτο παρόν μας.
     Που κοιμάται σήμερα το θυμικό μας ; Να πάμε να το ξυπνήσουμε , να το αναγνωρίσουμε , να το κατανοήσουμε και να το διώξουμε από μέσα μας. Γιατί αυτό που δεν μας δίνουν οι αριθμοί , πρέπει να μας το δώσει η υπέρβαση του εαυτού μας. Οι αντιθέσεις δημιουργούν και φέρνουν πόνο. Τον πόνο όμως τον κερδίζει, η παραίτηση από τις απόλυτες αλήθειες και η γνώση. Γιατί η γνώση είναι μνήμη. Η γνώση που μας δείχνει πως η κάθε στιγμή δεν εξαντλείται στον εαυτό της αλλά έχει διάρκεια . Και η διάρκεια συναντά την κάθε προηγούμενη και την κάθε επόμενη στιγμή και γίνεται ο χρόνος , χώρος.  O χώρος της διάρκειας. Όπως τα γράμματα μιας λέξης , που μέσα στην διαφορετικότητα τους κανένα δεν είναι ο εαυτός του, αλλά το όλον της.
     Που κοιμάται άραγε σήμερα το θυμικό μας , για να το δαμάσουμε και να πάψουμε να σπαταλάμε την ζωή μας σε διλλήματα;

Φωτογραφία John Gutman
http://www.johngutmann.org/

Διαδρομή στα σύννεφα

Όλες μου οι αγάπες με ταξιδεύουν ψηλά στα σύννεφα.

Η διαύγεια

Εάν με ρωτούσαν , ποιό απ΄όλα τα μυστήρια
είναι εκείνο που θα μείνει για πάντα ανεξιχνίαστο ,
θα απαντούσα :
η διαύγεια.

Έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα

 

  Σε αίθουσα εκδηλώσεων κεντρικού  Δημοτικού σχολείου , πρόκειται εντός ολίγου να εκδηλωθεί πνευματικώς, η αριστεύσασα απόφοιτη της Τετάρτης Δημοτικού.
     Το κοινό καθισμένο και αυτό εύτακτα ,  πλειοψηφουσών των μανάδων με την ακράδαντη πεποίθηση πως το πνευματικό πόνημα της επικείμενης αριστούχου , αποκλείεται να κάνει ''μπαμ'', περιμένει την έναρξη της εκδήλωσης με αδημονία.
     Η επί της σκηνής μαθήτρια , ξερόβηξε. Ενακτήριο λάκτισμα.Έκθεση Ιδεών της μαθήτριας της Τετάρτης Δημοτικού , Ζέτας- Κάρλας Καραπαππά - Μεζέ , (δυό επίθετα, μαμά φεμινίστρια σκέφτεται το ακρωατήριο).
Θέμα της έκθεσης :  ''Γιατί να λατρεύουμε την οικογένεια μας, αλλά και διάφορα ζώα και γιατί οφείλουμε να είμαστε ευτυχείς''
 Η μαθήτρια κρατώντας το χειρόγραφο , ξεκινά την ανάγνωση.
     '' Εμείς οι νέοι , χρέος έχουμε να αγαπούμε την οικογένεια μας , και όποιος δεν σέβεται και δεν συμμορφώνεται με τις υποδείξεις της , κανονικά όπως λέει και ο πατέρας μου ( ο πατέρας μου οπλοφορεί και είναι συνταξιούχος επιλοχίας) θα πρέπει  να περνά από στρατοδικείο.
     Βεβαίως οφείλουμε να έχουμε σε υπόληψη  και τα φυτά και τα ζώα , γιατί χάρη σε δεδομένα ζώα , λαμβάνουμε μαλλί , χάδια , επικοινωνία, μετάξι, κρέας, γάλατα, φιλιά, λαμβάνουμε φιλάνθρωπα αισθήματα , επίσης κέρατα που τα χρειαζόμαστε σε διάφορες κατασκευές. Ενώ από τον βουλευτή σου , τι κέρατο είδες ρε τσόφλι , τονίζει στον μπαμπά, η μαμά. Δίνω προβάδισμα στα γυναικεία ζώα , διότι μου είπε η μαμά μου , πως με θέλει φεμινισμένη, γιατί αυτό πολύ σαγινεύει τα βόδια τους άντρες.
     Εμένα , όπως σας είπα με λένε Ζέτα - Κάρλα Καραπαππά -Μεζέ. Έτσι με αποκαλούν όλοι, εκτός από τους Αλβανούς συμμαθητές μου. Αυτοί με κοιτούν με ολάνοιχτα μάτια και δεν με αποκαλλούν τίποτα. Δεν γνωρίζω ειλικρινά γιατί τους προκαλώ τέτοια έκπληξη.
     Η λατρευτή μου οικογένεια και εγώ κατοικούμε απέναντι από ένα άλσος. Πρώτα το άλσος μας ήταν υποανάπτυκτο, μόνο δέντρα και αδέσποτα πουλάκια, πλην όμως τι να αρμέξεις από ένα πουλάκι ; Όμως ο καλός μας Δήμαρχος, μας φύτεψε στο άλσος και πεζούλια ισπανικά , αυτά που είναι όλο τσιμέντο. Πολλά παιδάκια έρχονται να αεριστούν στο άλσος μας. Επιπλέον ο Δήμαρχος, εφοδίασε το άλσος και με επικοινωνιακά δρομάκια, να περνούν τα μηχανάκια για ραντεβού. Εγώ δεν πάω ακόμα ραντεβού. Η μαμά μου διαπράττει ραντεβού, αλλά δεν το λέει, ούτε στον μπαμπά , ούτε σε μένα , ούτε στον αδερφούλη μου , που έχει χόμπυ την κόκα κόλα.
     Για την προβατίνα , τέλος να σας πω. Την προβατίνα η κυβέρνηση την τιμά σαν υπουργό και σαν οσιομάρτυρα. Επιπλέον συνδιαζόμενη επικοινωνιακά με την σούβλα και μέσω αυτής με τον Αθανάσιο Διάκο , υπερυψώνει την ιστορία μας , τότε που η Ελλάδα , είχε την ένδοξη περίοδο της. Αλλά και η Εκκλησία παραγγέλνει να υμνείται η προβατίνα , διότι μας κάνει αρνάκια χρήσιμα και όχι μονάχα για το Πάσχα.
     Γενικώς λοιπόν λατρεύουμε και την οικογένεια μας και τα ζωάκια. Α! Και γενικώς , άμα εκλείψουν τα ζωάκια ποιόν θα τρώμε , τον συνάνθρωπο μας ; μας βοηθούν να είμαστε καλοί Χριστιανοί και να πάμε στον Παράδεισο.
     Υστερογραφικώς,  σας λέω πως οφείλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι , γιατί όποιον κάνει τσακωτό το κράτος να δυστυχεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και να μην συμμορφώνεται , βρίσκει τρόπο και τον τιμωρεί.
Σας ευχαριστώ πολύ''
     Στην λήξη το χειροκρότημα , ήταν ασυγκράτητο . Η μαθήτρια Ζέτα Κάρλα Καραπαππά - Μεζέ κατακόκκινη, από την ντροπή, αποχωρεί και χάνεται στην αγκαλιά των συγκινημένων γονιών της.


Ζωγραφική Σοφία Καλογεροπούλου
http://vlicho.blogspot.com/2009/03/blog-post_7767.html

Βίρα - Μάινα

Στο πέρασμα του χρόνου

1.

2

3

4.

5.

6.

• 1. Ξενοδοχείο Grand Hotel D;Athenes, Οδός Σταδίου 32 και Κοραή 2, 1890 
• 2. Ξενοδοχείο Κεντρικόν Σταδίου 26 , Αθήνα 1926   
• 3. Χαυτεία , σπάνια απεικόνιση του Ξενοδοχείου Αττικόν με το φαρμακείο   του Βασιλείου στο ισόγειο, Σταδίου και Αιόλου
• 4.  Ξενοδοχείο Μετροπόλ Σταδίου 59, Δεκέμβριος 1944
• 5. Σταδίου την ημέρα της απελευθέρωσης  1944, αριστερά το ξενοδοχείο Bristol Σταδίου 53 και Αιόλου

• 6.  Σταδίου 1950

Καθρέφτης

Περάστε κόσμε

1.

2.

3.

4.

1. Η εκπαιδεύτρια του τσίρκου Ο(Α) ΜΑΡ , στο προάυλιο χώρο των βασιλικών στάβλων στην οδό Σταδίου, Αθήνα 1925-1926
Ψηφιακό αρχείο ΕΡΤ
Συλλογή Πέτρου Πουλίδη

2. Περαστικοί , παρακολυθούν την αρκούδα να χορεύει Αθήνα 1960
Ψηφιακό αρχείο ΕΡΤ
Συλλογή Πέτρου Πουλίδη

3. Αιόλου 1980 , φωτογραφία Ιωάννα Ανδρεάδη

4. Αθήνα 1960 , Φωτογραφία Ιωάννα Ανδρεάδη

Στήλες άλατος

   Δεν μπορούν να συννενοηθούν.
Σαν όλα μέσα τους να κοιτούν προς τα πίσω. Και δεν μιλώ μονάχα για την συνήθη καχυποψία που γενικώς παραδέρνει , την δηλητηριώδη υπόνοια ότι ο κάθε "άλλος", μπορεί να είναι επικίνδυνος ασχέτως  του τι φαίνεται. Μιλώ για το κενό. Για το κενό του μηδέν. Το μηδέν που παίρνει σαν έκφραση , την πολιτική άρνησης χωρίς θετική αντιπρόταση . Όταν λείπει βλέπεις η πνοή του νοήματος κάθε ανορθωτική προσπάθεια , που ζητά να υπερβεί τα δεδομένα είναι καταδικασμένη.  Μένουν για άλλη μια φορά ανυπόχρεοι , κολλημένοι στις δεδομένες αντιλήψεις  , ώστε να μην χρειασθεί να πράξουν, ούτε ν΄αλλάξουν. Και γλυστρά μέσα από τα χέρια της αριστεράς η ιστορική ευκαιρία συννενόησης. Από τον χώρο εκείνο , που ελπίζαμε να μπορέσει να μετατραπεί σε χρόνο. Γιατί ελπίδες έχεις , από εκεί που  τα νερά ήθελες να πιστεύεις πως δεν λιμνιάζουν και μπορούν να φέρνουν ανέμους δυνατούς, ανάταξης. Τώρα γιατί δεν μπορεί η αριστερά να διαχειρισθεί το πλειοψηφικό της ποσοστό ;
     Δεν μπορεί να πιστέψει ο ένας τον άλλο. Αυτό δηλαδή που συμβαίνει και με τους περισσότερους από μας τους ίδιους. Κλεινόμαστε υπέρήφανοι ή μη στον εαυτό μας και κοιτάμε το μισό , ιδιοτελές συμφέρον, αυτό που υποκατέστησε το κοινό συμφέρον. Αποκλεινόμαστε, στοιχειωμένοι σε κάποιο περιθώριο. Καθώς φαίνεται ο χρόνος που μας αφορά , έχει μονάχα παρόν και για τους πόνους μας το νοσταλγικό παρελθόν. Στήλες άλατος μέσα στην ροή του χρόνου.
     Γιατί αν είχαν εμπιστοσύνη στους ίδιους, σ' εμας και στους άλλους , θα είχαν εμπιστοσύνη και στην δυνατότητα. Θα άνοιγε τότε ο χρόνος και θα αποκτούσε την μορφή μέλλοντος. Αντί για αλληλοεμπιστοσύνη, τελικά με την βοήθεια και της συνήθειας , για άλλη μια φορά μας κυβερνά η μοίρα. Πόσο κλειστός είναι στα αλήθεια ο χρόνος τους.  Εκεί μέσα στο κλειστό χρόνο ζούμε στις ψευδαίσθήσεις μας , που δεν μπορούμε να τις μετατρέψουμε σε όνειρα. Γιατί το όνειρο, θέλει να υπηρετούμε το εμείς, θέλει υπέρβαση, θέλει υπευθυνότητα.
      Ένα καλό παράδειγμα του εμείς και ο χρόνος , είναι η εγκατάλειψη του δημόσιου χώρου. Κάθε οραματισμός εξανεμίσθηκε , δεκαετίες τώρα, εν ονόματι της  απόκτησης ακινήτου. Ενός ακινήτου που θα μας βοηθούσε να δαμάσουμε και πάλυ το χρόνο. Το ακίνητο που θα μας έφερνε αναγνώριση και ασφάλεια . Το μερικό συμφέρον. Τι να σου κάνει ένας Άρης Κωνσταντινίδης και ο μινιμαλιστικός μοντερνισμός του, μπροστά στην πελώρια ανάγκη μας για κοινωνική διάκριση μέσω του ακινήτου μας . Φθάνει να ρίξουμε μια ματιά στην αποπνεικτική εγκατάλειψη του δημόσιου χώρου. Σαν την εικόνα , των υπερπολυτελών αυτοκινήτων που έτρεχαν στους τρισάθλιους δρόμους.
     Πως να συννενοηθούν οι εγκλεισμένοι στο τώρα, πολιτικοί μας. Παραμένουν δεμένοι στις δεδομένες αντιλήψεις τους. Αφού δεν μπορούν να οραματισθούν το κοινό μέλλον, υπνοβατούν στο παρόν.  Παραμένοντας στην ανευθυνότητα και στην δυσπιστία , δεν μπορούν να συνυπάρξουν με ειλικρίνια στο δημόσιο βίο. Ο υπεύθυνος μπορεί να εμπιστεύεται , ο ανεύθυνος είναι εκ του προοιμίου καχύποπτος. Αυτή άλλωστε είναι η μακάρια προοπτική της ακινησίας της στήλης  άλατος , που μας κυβερνά μέχρι τώρα, χωρίς μεθοδικότητα, προγραμματισμό, πρόβλεψη. Δεν συννενοούνται γιατί γύρω τους είναι εκμηδενισμένη η ροή του χρόνου.
      Κάτι σαν το φάντασμα του εργοστασίου της ζυθοποιίας του Φιξ στην Λεωφόρου Συγγρού. Παλεύει εδώ και χρόνια να βρει την θέση που του αξίζει στη δημόσια ζωή μας και στις καρδιές μας.  Ένα κτίριο που κάποτε προσπάθησε να κάνει την υπέρβαση στο περιβάλλον του. Μα δεν καταφέραμε ποτέ να εντάξουμε την υπέρβαση στην ζωή μας, μέχρι τώρα.
     Μας μένει η ελπίδα. Οι αλλαγές στην επιφάνεια , που αναγγέλουν και αλλαγές στο βάθος , να έχουν διάρκεια , να απλωθούν στο χρόνο . Ο εσωτερικός δυναμίτης των πραγμάτων και των γεγονότων να μπολιάσει την πραγματικότητα, ώστε να δυναμώσει η αναστοχαστική μας ικανότητα. Έτσι που η κίνηση να γίνει από τα κάτω αλλά και από τα μέσα Ώστε οι ανατροπές να είναι μονόδρομος και να επιβάλλουν πολιτικούς που χαίρονται να είναι υπεύθυνοι.

 Φωτογαρφία Stanco Abadzic
http://www.vervegallery.com/?p=artist_biography&a=ST

Ο λαικισμός είναι

Ο λαικισμός είναι η κολακεία του ομαδικού θυμικού, το καθησυχαστικό χάδι στην ανησυχία του , μια τακτική της οποίας η θέρμη συντηρείται τελετουργικά στο πελδινό παρόν της κομματοσυντεχνιακής ιδιοτέλειας , καταστροφικά αδιάφορης για το ευρύτερο συμφέρον και ως εκ τούτου ανίκανης να χρειάζεται και να δημιουργεί πραγματικά συλλογικά υποκείμενα.

Παναγιώτης Κονδύλης




Γλυπτική Bruno Catalano

Μια αρκετά καλή μητέρα

     O D.Winnicott  , ο μεγάλος Βρετανός παιδιάτρος, παιδοψυχίατρος και ψυχαναλυτής, αφιέρωσε την ζωή του στην περιγραφή και την ανάλυση της ψυχοσωματικής κατάστασης της μητέρας . Είναι αυτός που υποστήριξε για πρώτη φορά πως το νεογέννητο είναι αδιαφοροποίητο από την μητέρα , λέγοντας ότι '' δεν υπάρχει μωρό από μόνο του , αλλά υπάρχει μωρό και μητέρα μαζί.''Ο συντονισμός της μητέρας με το μωρό της και η επαναλαμβανόμενη φροντίδα , δίνουν την ευκαιρία στο παιδί να αντιληφθεί ότι είναι ξεχωριστό από την μητέρα του. Η σταδιακή και προοδευτική μείωση του συντονισμού της μητέρας με το μωρό της , με ένα ρυθμό που το μωρό μπορεί να αντέξει ,δυναμώνει το μωρό, δινοντας του μια δύναμη αυτονομίας για όλη του την ζωή. Αυτή η σταδιακή και τρυφερή προσαρμογή από την πλήρη εξάρτηση του μωρού ,στην προσαρμογή του με την πραγματικότητα, ότι η μητέρα είναι ξεχωριστό όν, επιτελεί κοσμογονική εξέλιξη για το παιδί και το προικίζει με την ικανότητα, της έγνοιας, της αγάπης και την ικανότητα του για να αντέξει την ενοχή. Μια ανυπολόγιστης αξίας δύναμη, δηλαδή για όλη του την ζωή. Αφού με αυτή , ο άνθρωποις μπορεί να διαχειρισθεί τους δια βίου πόνους του , να τους καταπραύνει αλλά ακόμα και να προηγηθεί από αυτούς.
Ο D.Winnicot  ήταν ο πρώτος που θέλησε να απενοχοποιήσει την μητέρα, μιλώντας για την ΄άρκετά καλή μητέρα΄' ( a good enough mother ) , προσπαθώντας να αφουγκραστεί καλύτερα τον ανθρώπινο πόνο. Η αρκετά καλή μητέρα, κατορθώνει να πάρει μέσα της τα άγχη του μωρού της και αφού τα μεταβολίσει να γίνει  με την τυφερότητα της το μαξιλάρι που θα  τα ανακουφίζει.
Στην εφηβεία , πάλυ η μάνα πρέπει να αντέξει , αλλά αυτή την φορά το δικό της άγχος.

Φωτογραφία Ruthn Orkin

Σαν σήμερα γίναμε πολύ πιο φτωχοί

Σαν σήμερα έφυγε από κοντά μας το 1992, ο  Νίκος Γκάτσος.

Στα νησιά Galapagos

   Την πρωτοσυνάντησα στην Κυψέλη. Κρατούσε σφιχτά την  φθαρμένη τσάντα της, γεμάτη πεθαμένα έγγραφα και έντυπα. Έκανε πάντα την ίδια διαδρομή γυρνώντας από την δουλειά. Ο ομφάλιος λώρος που την ένωνε με την τσάντα ήταν σταθερά περασμένος στον ώμο της. Δεν εμπιστευότανε πλέον τα χέρια της.
     Ντυμένη σκούρα, αδιάφορα . Πόσων χρονών να ήταν  άραγε ; Είχα την αίσθηση μια βαριά ηλικιωμένης γυναίκας. Τα μαλλιά αυστηρά πιασμένα με ένα καφέ κοκαλλάκι πίσω . Ένα πρόσωπο , κλειδωμένο κρατούσε μακριά κάθε ξένη ματιά. Το πρόσωπο και η έκφραση του, είναι από τα λίγα που αποτελούν ιερή ιδιότητα του φέροντος. Γι'αυτό και ένιωθα πάντα παραβίαση ασύλου , την απόπειρα εισβολής σε έκφραση προσώπου , που επιθυμεί να παραμείνει κλειστό.
     Αργότερα ξαναείδα την βαριά ηλικιωμένη γυναίκα στην Κάνιγγος , στην Κλαυθμώνος, στα Ιλίσια. Σκούρα πάντα ντυμένη , υπέργηρη , υποζύγιο με την ίδια  τσάντα, φορτωμένη νεκρά έντυπα , να γυρνά από την δουλειά που όλο και λιγόστευε και όλο και τελείωνε. Ως που θα σωζόταν κάποια στιγμή εντελώς.
     Ίσως όμως και να μην ήταν η ίδια , αλλά δυο, τρεις γυναίκες  , που κέρδιζαν τον επιούσιο με τον ίδιο τρόπο. Για σήμερα , αλλά για αύριο δεν ήξεραν.
Δεν έμεινα έντιμη μέχρι το τέλος. Την κοίταξα , παραβίασα το άδυτο του προσώπου της , να δω την έκφραση της. Και δεν είχε καμία έκφραση. Δεν υπέφερε. Δεν αγκομαχούσε. Μόνο μαχόταν. Επέμενε να ζήσει. Κέρδιζε άλλο ένα βήμα. Μετατόπιζε άλλο ένα μέτρο  το φορτίο της, προς τον προορισμό του. Πραγματοποιούσε μια αλυσίδα από αγώνες και γι΄ αυτό δεν της περίσσευαν περιθώρια να φοράει έκφραση. Δεν είχε χρόνο ούτε για να υποφέρει , ούτε για να θυμηθεί. Πάνω στο ίδιο λουρί της τσάντας, βασίζονταν και άλλα στόματα, τώρα πια.
     Και μου θύμισε μια  χελώνα, που επιβίωνε σε ένα μικρό παρκάκι  κοντά στο σπίτι μου.  Το καλοκαίρι  χωρίς βροχές. Το καβούκι της κατασημαδεμένο με επουλωμένες ραγισματιές. Συχνά την έβρισκα ανάσκελα . Ζαβολιά μικρών παιδιών . Ίσως και να έμενε στην στάση αυτή για μέρες. Και δεν είχε καμιά έκφραση . Δεν λυπόταν , ούτε φοβότανε. ( Βέβαια καλύτερα θα εξιχνίαζε μια άλλη χελώνα , την έκφραση τούτης της χελώνας ). Μόνο προσπαθούσε να ζήσει. Κουνούσε τα πόδια της , χωρίς καμιά σπουδαία επιτηδειότητα , σίγουρη πως αυτή η κίνηση , δεν θα την επαναφέρει στην σωστή της θέση. Όμως τα κουνούσε. Μια μέρα την είδα να προχωρά προς την άσφαλτο της λεωφόρου. Ποτέ μου δεν έχω δει άτομο ( ναι άτομο ήταν) , τόσο αποφασισμένο.
     Προχθές ξανασυνάντησα πάλι την γυναίκα-υποζύγιο στην Ιπποκράτους. Τραβούσε το φορτίο της νικώντας τον δρόμο  βήμα -βήμα. Με τυφλή απόφαση να ζήσει. Όπως η χελώνα που προχωρούσε προς τη άσφαλτο. Ονειρευόμενη πως ζει ξένιαστη στα νησιά  Galapagos.

Ζωγραφική Joshua Miles

http://joshuamiels.com/22895/paintings

     

Σαν σήμερα το 1936

Το παρελθόν είναι εκεί για να το θυμόμαστε. Μονάχα όταν το θυμόμαστε και το τιμούμε θα καταφέρουμε να ακουμπήσουμε το αιχμάλωτο παρελθόν μας , στο παρόν μας και να το αφήσουμε να ησυχάσει. Οι άνθρωποι τείνουν να ξεχνούν. Αυτή είναι η μεγαλύτερη άμυνα μας. Τις άμυνες τις έχουμε ανάγκη μονάχα όταν αμυνόμαστε. Αλλά  πόσο αμυντικά μπορούμε να ζήσουμε ; Αλλά να ζήσουμε!

Άνευ σχολίου

Ο γκρεμιστής

Ο γκρεμιστής
Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατί εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης,
ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης.
Καὶ θέλει καὶ τὸ γκρέμισμα νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι.
Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι.

Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός, τοῦ χαλασμοῦ πατέρας,
πάντα κοιτάζω πρὸς τὸ φῶς τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας,
ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος, ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης·
τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής, κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης
καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι
τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά, γῆ χέρσα τὸ χωράφι.

Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές, καὶ κάλλιο οὐρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκῶστε, πόταμοι καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι,
καί, δυναμίτη, βρόντηξε καὶ σιγοστάλαξε αἷμα,
παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψέμα.

Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια
ξανάρχεται. Καλῶς νὰ ῾ρθῆ. Γκρεμίζω τὴν ἀσκήμια.
Εἶμ᾿ ἕνα ἀνήμπορο παιδὶ ποὺ σκλαβωμένο τό ῾χει
τὸ δείλιασμα κι ὅλο ρωτᾷ καὶ μήτε ναὶ μήτε ὄχι
δὲν τοῦ ἀποκρίνεται κανείς, καὶ πάει κι ὅλο προσμένει
τὸ λόγο ποὺ δὲν ἔρχεται, καὶ μία ντροπὴ τὸ δένει.

Μὰ τὸ τσεκοῦρι μοναχὰ στὸ χέρι σὰν κρατήσω,
καὶ τὸ τσεκοῦρι μου ψυχὴ μ᾿ ἕνα θυμὸ περίσσο.
Τάχα ποιὸς μάγος, ποιὸ στοιχειὸ τοῦ δούλεψε τ᾿ ἀτσάλι
καὶ νιώθω φλόγα τὴν καρδιὰ καὶ βράχο τὸ κεφάλι,
καὶ θέλω νὰ τραβήξω ἐμπρὸς καὶ πλατωσιὲς ν᾿ ἀνοίξω,
καὶ μ᾿ ἕνα Ναὶ νὰ τιναχτῶ, μ᾿ ἕνα Ὄχι νὰ βροντήξω;

Καβάλα στὸ νοητάκι μου, δὲν τρέμω σας ὅποιοι εἶστε
γκρικάω, βγαίνει ἀπὸ μέσα του μιὰ προσταγή: Γκρεμίστε!

Κωστής Παλαμάς

Παράδειγμα

Για να μεταβάλει μια σκέψη τον κόσμο, πρέπει καταρχήν να μεταβάλει την ζωή του φορέα της. Να μεταβληθεί η ίδια σε παράδειγμα.

Albert Camus

Τέχνη στο δρόμο  Moor Che
http://www.facebook.com/pages/MOOR-CHE/242506005835228

Τα παιδιά της εκκρεμότητας

     Υπάρχουν πολλοί που αυτοονομάστηκαν ναυαγοσώστες του Έθνους ή των ιδεωδών του. Κοινωνιολογούντες κήρυκες που είχαν αναλάβει εργολαβικά την αναμόρφωση μας.
Οι αποφάσεις τους παραμένουν άταφες. Η Ιστορία και ο χρόνος , θα μαδήσουν αδησώπητα την ετυμηγορία πολλών από αυτούς.Μέχρι τότε , μας έτυχε να πάμε αντάμα τους και να έχουμε φθάσει, εδώ που φθάσαμε.
     Εμείς τα γνήσια παιδιά του διχασμού , του ειρηνικού εμφυλίου των τριάντα τόσων χρόνων από την πτώση της δικτακτορίας μέχρι σήμερα. Τα παιδιά της εκκρεμότητας, που από την μεταπολίτευση και μετά , ποτέ δεν έκλεισε. Παιδιά μιας εσωτερικής εμφύλιας σύρραξης, που την κουβαλούσαμε πάντα μέσα μας , έτοιμη να ενεργοποιηθεί κυρίως κοντά στην οποιαδήποτε απογείωση μας.
     Κρυφά ή φανερά τα αρμοτολίκια του τότε γίνανε κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες του σήμερα. Αφαίμαξαν τον γενικό κορβανά και μείναμε να τους κοιτάμε άπραγοι , τρώγωντας τις σάρκες μας και τις αντιλήψεις μας σε μια υπόγεια και υποχθόνια αντιπαλότητα. Σαν νυχτερινοί ναυαγοί , σε πλατεία που επίμονα , προσποιείται την κοσμική από την γέννηση της. Στα ίδια τραπεζάκια, τα ίδια πρόσωπα, που πολύ νεώτερα , τα είχαμε κάπου καληνυχτίσει , εκεί ανάμεσα στο 70 και στο 80. Κατά πως φαίνεται ιδιοκτησία , τα είχανε τα τραπεζάκια ή κληρονομιά από τις ισχυρές τους οικογένειες. Όπως παλιά τα στασίδια των καλών οικογενειών στις εκκλησιές ,με τους αγίους των ίδιων καλών οικογενειών. Τα ίδια άτομα , να προσπιούνται , πως δεν παρήλθαν οι χρόνοι εκείνοι. Έτσι σαν τα επιδιορθωμένα γυναικεία πρόσωπα, με την επιχρήμασι συνενοχή των γιατρών , που γνωρίζουν τον τρόπο να βαλσαμώνουν.
     Οι βαλσαμωμένοι , που πιστεύουν πως η ζωή τους ωφείλει, εμείς όλοι τους ωφείλουμε για να τους αποπλύνουμε από το τεράστιο ανεπάγγελτο κενό τους. Αυτοί οι μέγιστοι μεσίτες.Και όσοι δεν υπάρχουν πια, μετέφεραν και κληροδότησαν το πνεύμα τους, τις περισσότερες φορές στους φυσικούς τους κληρονόμους. Ε, να τελειώνουμε με τους βαλσαμωμένους και τα κληρονομημένα τραπεζάκια τους.
     Εμείς οι ασταθείς. Οι διχοτομημένοι από μια βαθειά, σπλαχνική σχάση. Κληρονομιά και αυτή , η εθνική μας αρρώστια, παραμένει μέσα μας και αλλοιώνει το είδωλο μας στον καθρέφτη. Η ασθένεια της εκκρεμότητας που δεν έκλεισε όταν έπρεπε και διαιωνίζεται, μπλοκάροντας τον χρόνο μονάχα στον παρόν.Και μπλοκαρισμένοι στο παρόν, χωρίς αναπολήσεις από το παρελθόν, δυσκολευόμαστε να πάρουμε την εικόνα μας από μέσα μας.  Μένουμε αιχμάλωτοι της εικόνας που μας δίνει το περιβάλλον και τρομάζουμε με το μούδιασμα των αγορών και τον βηχαλάκι των δεικτών.  Πόσο δύσκολο έχουμε τα κρυφά και τα φανερά μας όνειρα να γίνουν ένα.

     Κι όμως έχω εαυτό ,σημαίνει σκέφτομαι , μπορώ να κρίνω και δεν με απορροφά , δεν με καταβροχθίζει το περιβάλλον και οι συνθήκες. Αντέχω ταυτόχρονα την θλίψη , την μοναξιά και τον θυμό μου αλλά και την αγάπη μου και την ελπίδα μου .Αντέχω και μονιάζω τα πιο αντιφατικά συναισθήματα. Γιατί η μάνα που με έχασε , είναι η ίδια με την μάνα που με γέννησε . Η μάνα που με ξέχασε , είναι η ίδια με την μάνα που με τάισε.  Ό,τι ξεχνάμε, θέλουμε να το ξεχνάμε για να συντονιζόμαστε στην αυτολύπηση μας , σε μια αόρατη δέσμευση μας στο παρελθόν , σε μια βαθειά νοσταλγία προς κάτι που εγκαταλείψαμε κακήν κακώς.

     Παραπλεύρως των εθνικών εκλογών μας, το μυαλό μου τρέχει σε όλους αυτούς, που ξέρω πως ονειρεύονται ένα αύριο ελεύθερο από τις εμμονές του σήμερα. Με ζητούμενη την ελπίδα για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη μακριά από εκλογικούς μηχανισμούς διαχείρησης της λαικής θέλησης.  Ελπίζω και εύχομαι την Κυριακή να σπάσουμε την παθογένεια της παθητικής, αστικής ,υπνοβατικής μας συμπεριφοράς. Να διαλύσουμε τις σταθερές του νοσηρού συντηρητισμού μας που μας ακυρώνουν κάθε επαναστατικό μας βήμα. Μήπως έτσι καταφέρουμε και ακουμπήσουμε το αιχμάλωτο παρελθόν μας , στο παρόν μας και το αφήσουμε να ησυχάσει.

     Το μέγεθος της ήττας ή της νίκης το αποφασίζει η ευαισθησία μας. Κάπου εδώ τα παιδιά της εκκρεμότητας , πρέπει να κλείσουν τους παλιούς  λογαριασμούς τους. Μιας και κάποιες αποφάσεις παραμένουν άταφες  και τύχες δεν υπάρχουν πια.

Φωτογρφία Andre Kertesz

http://rogallery.com/Kertez_A/kertez-andre-biography.html

    

Όνειρα!

Κλείστε την τηλεόραση για να ψαρέψτε όνειρα!

Αυτό δεν είναι;

Χρόνια μας πολλά!