Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Που κοιμάται σήμερα το θυμικό μας ;


  Που να κοιμάται , άραγε σήμερα το θυμικό μας ;
Σε ποιά γωνιά του άχρονου χρόνου μας, έχει κουρνιάσει για να γιγαντωθεί ξανά την μέρα ακριβώς εκείνη, που θα θέλουμε να πράξουμε για να αλλάξουμε και να προχωρήσουμε.
     Που να κοιμάται άραγε σήμερα το θυμικό μας ; Εκείνο που σέρναμε μαζί μας , σε όλη την ζωή μας. Το πρώτο από τα όπλα που αντιπαραθέταμε σε εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς, της κάθε μικρής ή μεγάλης μέρας που επίμονα μας ζητούσε να την εμπιστευθούμε και να υπηρετήσουμε την χαρά. Αυτό που άφοβα του δίναμε ονόματα πολλά και δυνατά. Ένα από αυτά και η φιλοπατρία.
     Που να κοιμάται άραγε σήμερα το θυμικό μας ; Σε ποιά αχόρταγη πατρίδα ; σε ποιά σπηλιά θανάτου κουλουριασμένο , περιμένει την στιγμή που θα θελήσουμε να ξεκολλήσουμε και να πάμε παρακάτω  ; Ποιά αρχέγονη ματαίωση ακούραστα το θρέφει ; Να πάμε να το βρούμε , να το αναγνωρίσουμε και να το περιορίσουμε σε εξέχουσα βιτρίνα στο μουσείο των αναμνήσεων , έστω στην κεντρική σάλα. Έτσι που  να προχωρήσουμε και να λευτερωθούμε από τούτο το ιστορικό αδιέξοδο και τα ασήκωτα του βάρη.
     Το θυμικό αυτό μας απομόνωνε σε ατομικά κελιά, αφήνοντας μας μοναδική παρέα τον κατακερματισμένο μας εαυτό και την θολή του εικόνα. Αυτόν τον εαυτό , που την ζωή του , την έτρεχε με στόχο  να βρει ένα προστάτη. Αυτόν που την Κυριακή θα θεοποιούσε και την Δευτέρα θα αποκαθήλωνε με την ρετσινιά πως δεν τον τίμησε , δεν τον κατάλαβε, δεν τον αφουγκράστηκε, δεν τον τακτοποίησε βρε αδερφέ όσο ήθελε, όταν ήθελε και όπως ήθελε. Τον διασχισμένο εκείνο εαυτό που θα καταλάβαινε πάντα , εκείνο που ήθελε να καταλάβει και όχι ,αυτό που ήταν για να καταλάβει.
     Που κοιμάται άραγε σήμερα το θυμικό μας; αυτό που αναζητούσε και δεχότανε το καθυσηχαστικό χάδι και την κολακεία στην κάθε ανησυχία του ; χωρίς κανείς από τους προστάτες του να κάνει τον κόπο να ψελλίσει ούτε γράμμα από την αλήθεια , που μεταίωρη ακόμα χάσκει πάνω από τα κεφάλια μας . Το θυμικό μας, που υπό την πίεση της ανασφάλειας μας , δίκην μέλλοντος έμπαινε στην ύπνωση της ηρεμιστικής αναμονής ενός επόμενου προστάτη ηγέτη που θα το κολλάκευε συμβολικά , αλλά και πρακτικά και ας ήξερε και αγγλικά  με διορισμούς , με επιδόματα , έτσι που να κρατηθεί ζωντανό , ένα μωρό τριών χιλιάδων ετών.
     Που κοιμάται σήμερα το θυμικό μας ; Αυτό που μας κρατά δέσμιους σε πείσματα ''δήθεν απόλυτων αληθειών''. Μα αλήθεια, αυτές οι απόλυτες αλήθειες , οι μεγάλες αγεφύρωτες εσωτερικές μας αντιθέσεις , δεν μας εμποδίζουν από την ειλικρινή και βαθειά μας ένωση , την ένωση του διαφορετικού ; Αυτό το θυμικό , που μας εγκλωβίζει στην ακινησία του παρόντος και μας στεγνώνει την ψυχή.
     Σαν απειροελάχιστη στιγμή στο βλέμμα του Οδυσσέα . Σαν σταγόνα της ομίχλης στα γκρίζα τοπία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Κομματάκια στους αφιλόξενους χώρους που μας ταξίδευαν οι ταινίες του, εκεί που μύριζε η μελαγχολία και η νοσταλγία , ίδιες με τις δικές μας στο ασάλευτο παρόν μας.
     Που κοιμάται σήμερα το θυμικό μας ; Να πάμε να το ξυπνήσουμε , να το αναγνωρίσουμε , να το κατανοήσουμε και να το διώξουμε από μέσα μας. Γιατί αυτό που δεν μας δίνουν οι αριθμοί , πρέπει να μας το δώσει η υπέρβαση του εαυτού μας. Οι αντιθέσεις δημιουργούν και φέρνουν πόνο. Τον πόνο όμως τον κερδίζει, η παραίτηση από τις απόλυτες αλήθειες και η γνώση. Γιατί η γνώση είναι μνήμη. Η γνώση που μας δείχνει πως η κάθε στιγμή δεν εξαντλείται στον εαυτό της αλλά έχει διάρκεια . Και η διάρκεια συναντά την κάθε προηγούμενη και την κάθε επόμενη στιγμή και γίνεται ο χρόνος , χώρος.  O χώρος της διάρκειας. Όπως τα γράμματα μιας λέξης , που μέσα στην διαφορετικότητα τους κανένα δεν είναι ο εαυτός του, αλλά το όλον της.
     Που κοιμάται άραγε σήμερα το θυμικό μας , για να το δαμάσουμε και να πάψουμε να σπαταλάμε την ζωή μας σε διλλήματα;

Φωτογραφία John Gutman
http://www.johngutmann.org/

18 σχόλια:

  1. Κοιμάται τον ύπνο του εξ αμύνης δικαίου και θα ξυπνήσει την πολύ τελεταία στιγμή τότε που θα πρέπει όπως εύστοχα λες να πράξουμε για να αλλάξουμε. Τότε δυστυχώς θα ξυπνήσει, αν δεν έχουμε προλάβει κάτι να συνειδητοποιήσουμε και να αλλάξουμε, για να ακυτώσει με οποιαδήποτε εξήξηση και με οποιοδήποτε κόστος , την κάθε μας προσπάθεια να υπηρετήσουμε την χαρά. Αυτό , αν μπορούσαμε αυτό τον φαύλο κύκλο να σπάγαμε, έστω μια φορά. Αν μπορέσουμε να βγούμε λίγο από τον εαυτό μας με αναστοχαστική διάθεση, για να υπηρετήσουμε το εμείς. Και μετά ας ξαναγυρίσουμε, θα είμαστε ήδη αλλιώς. Την καλή μέρα μου
    ΣΛ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το επίθετο ο θυμικός, η -ή, το -όν, παράγεται από την αρχαία λέξη θυμός, που κατά τους αρχαίους σήμαινε ψυχή, εξού και το επίθετο προσδιορίζει παν σχετικό με την ψυχή και το συναίσθημα. Το θυμικό(ν) ως ουσιαστικό, παράγωγο και αυτό της λέξης θυμός, ορίζεται ως η ψυχή, ως προς το μέρος της που αναφέρεται στο συναίσθημα. Καλύτερα από εμένα ξέρεις πως η νοσούσα ψυχή μόνο νοσηρά συναισθήματα αναπάραγει και πως τα νοσηρά συναισθήματα μεγαλύτερη πληγή ανοίγουν στη νοσούσα ψυχή. Και αν ο γιατρός είναι και "αλμπάνης" ...βράσε όρυζα, αγαπητή Αννίτα. Στην περίπτωσή μας όμως, φοβούμαι, πως τα πράγματα έχουν πάει πολύ παρακάτω. Το θυμικό πλέον νοσεί βαρύτατα, και δεδομένης της ανεπαρκούς θεραπείας επ' αυτού επεκράτησαν τα άγρια, πρωτόγονα ένστικτα, που με ψυχραιμία και μέθοδο αναδείχθηκαν και αναγορεύθηκαν από τους υποκινητές τους σε "κοινό περί δικαίου αίσθημα και λαϊκή επιταγή". Αυθαίρετη αναγωγή, πέρα από κάθε γνώση, κάθε μνήμη, κάθε υγιές συναίσθημα, πλην όμως με μέθοδο και συγκεκριμένο πλάνο υποκινηθείσα. Δεν πρόκειται πλέον για ανθρώπους υπό συναισθηματική φόρτιση ή εξάντληση, αλλά για ένα τσούρμο αλλόφρονες. Αλοίμονο, στο τέλος. Κρίνοντας από το ποιοι συντηρούν τη νόσο και ποιοι επαίρονται ότι εκφράζουν το συναίσθημα μας, δε θέλω ούτε να σκέφτομαι ποιοι θα αναλάβουν να φτιάξουν το κλουβί για τους τρελλούς ούτε ποιοι, τελικά, θα κριθούν ως τέτοιοι. Σίγουρα πάντως η φωνή της λογικής, σήμερα, λιθοβολείται, χωρίς έλεος, χωρίς συναίσθημα.
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Για να σβήσουμε από μέσα μας το Θυμικό και να το αφήσουμε σαν είδος μουσειακό σε μια περίοπτη προσθήκη, δεν θα πρέπει να απελευθερωθούμε από τους αρχέγονους φόβους. Γιατί μόνο αν απελευθερωμένοι από το φόβο για το μέλλον θα μπορέσουμε να σταθούμε στο ύψος που η εποχή μας καλεί. Αυτό το μωρό των 3000 ετών ( ειλικρινά πόσο σπάνια είναι η ευρηματικότητα σου) για να ενηλικιωθεί πολύ θα το ήθελε και πολύ θα του έπρεπε η γνώση της αλήθειας και η τιμωρία των προδωτών, η κατατρόπωση των εφιαλτών , αλά έστω και 'ετσι εμείς πρέπει να προχωρήσουμε , ακόμα και πονώντας . Το πισωγύρισμα, με την έννοια των ίδιων σταθερών νοοτροπιών, στις 17 Ιουνίου πρέπει να είναι μον΄δρομος.
    Ξένια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Απολύτως σύμφωνος με την αγαπητή Γιούλη, φοβάμαι πως τι Θυμικό , στην αγκαλιά της μάζας; γίνεται αυτοκαταστροφικό μίσος με στόχο την ασυγκράτητη αυτοκαταστροφή μας!
    Δημήτρης Μαργαρίτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. πολλές φορές κάθομαι σκέφτομαι , πως θα μπορέσω να εξηγήσω στα παιδιά μου , ετούτη την κατάσταση που φθάσαμε και δεν βρίσκω λόγια κατάλληλα. Τα λόγια που θα δείξουν τους δρόμους που χαθ'ηκαμε, τα ψέματα που είπαμε και μας είπαν , την βαθειά πληγή που ανοικτή μένει μέσα μας για όλα αυτά που νομίζαμε και πιστέψαμε και τώρα δεν είναι εκεί για μας. Ποιά λόγια θα μπορέσουν να τους δείξουν την τρύπα που ολο και μεγαλώνει μέσα μας για μια ζωή που δεν θα φέρει τις στιγμές που στα νιάτα μας ονειρευτήκαμε. Θύματα ή όχι ενός πολύ μεγάλου πολέμου , που γίνεται μέσα ή έξω από τα σύνορα μας, εμείς παίξαμε το ρόλο του θύματος, του πιονιού αλλά και του δημίου. Αν αυτή την στιγμή, κλείσουμε τα μάτια και αφήσουμε μονάχα τα δάκρια μας να κυλούν, τότε το τέλος μας θα είναι αβάσταχτα σκληρό. Θα είναι ένα τέλος της βαθύτερης αποσύνθεσης , ό,τι θετικού και ενεργού μας είχε απομείνει. Τουλάχιστον τώρα, αυτές τις δραματικές στιγμές των τεκτονικών κινήσεων που γίνονται δίπλα μας και μέσα μας, ας ξυπνήσουμε, έστω και τώρα και ας ακούσουμε την συνειδηση μας, έστω τώρα. Συγνώμη για το έντονο κείμενο, μα με τέτοιο κείμενο, ποταμό και τέτοια συγκυρία, βρίσκομαι σε μεγάλη ψυχική ένταση.
    Σταύρος Χ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Που ηταν τέτοια κείμενα, καμια τριάρα χρονια και πιο πολυ πιο πίσω. Που ήταν αυτό που επρεπε τοτε να μιλήσουν και όμως σιωπούσαν. Αλήθεια σιωπά ο χορός στην τραγωδία. Σιωπά το τρίτο το καραρό μάτι, όταν τα γεγονότα τρεχουν μπροστά του; Ταράχτηκαβ οι αστοί , γιατι κινήθηκε ανωδικά ο λαός. Ταράχτηκε το σύστημα γιατι απλά ακούστηκς ο ρόγχος του λαού. Σκέψου τι θα συμβεί, όταν κινηθούν οι μεγάλες λαικές αντιδράσεις. Που ήταν αυτά τα κείμενα που επικαλλούνται το αίσθημα της αλληλεγγύης, όταν μας κλεβανε τα νιάτα μας και τα γερατειά μας. Δεν μίλησαν για το έγκλημα. Ελαχιστοι και μόνοι. Μέσα σε αυτούς και εσύ. Που ηταν οι πνευματικοι, οι καλλιτεχνες, οι δημοσιογράφοι, οι σκηνοθέτες, ολοι. Ποσο πρεπει η τεχνη να αλλαξει απο δω και περα και κάποιοι να μιλήσουν επιτέλους.
    Φτου ξελεφτερία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Υπερβαση του εαυτού μας λοιπόν. Με γνωση πως η προσκόλληση στις εμμονές των αντιθέσεων μας και των απόλυτων αληθειών μας βαραινουν με τόνους την κίνηση μας. Με λίγες ελπίδες, αναρρωτίεμαι, αν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα. Και αν δεν υπ´αρχει , τότε τι περιμ´ενει μετά....
    Αλήθεια πόσο ακουραστη είσαι.....
    Φενάκη απο άρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν υπάρχει καμιά τέτοια περίπτωση , να κερδίσουμε το θυμικό μας. Μα καμία καμία καιμία. Διανύουμε την διαδρομή ενός προαναγγελθέντος παρακμιακού θανάτου.
    Αντώνης Αλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν χωράς πουθενά...
    Δημήτρης Η

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τώρα διψάμε. Τώρα έχουμε τα μάτια μας κλειστά και γλύφουμε τις τρύπες των πληγών μας, τώρα δεν ακούμε πια. Ζητάμε, φωνάζουμε, σκίζουμε, αγανακτούμε, μισούμε, φοβόμαστε. Δεν ακούμε, διψάμε και πεινάμε. όχι στην απόλυτη πρακτική της μορφή αυτή η δίψα και αυτή η πείνα , αλλά στην μεταφορική της. Εμείς πια δεν έχουμε τίποτα λογικό πάνω μας. Είμαστε ολόκληροι ένα θυμικό. Το θυμικό μας κοιμάται στην αγκαλιά μας. Κοιμάται μέσα στην σπηλιά του μυαλού μας και σβήνει την σκέψη μας στο μίσος και στην δίψα. Είμαστε Αννίτα μου πολύ διψασμένοι αιώνες τώρα και σκοτισμένοι. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να μας μονιάσει. Πάντως αρνιά που βγήκανε βράδυ από την στάνη , δεν ξαναμπένουν και ας τους τρέχουν ξοπίσω τους οι λύκοι. Φοβάμαι το αύριο , το ομολογώ. Μα το παρελθόν με πέθαινε. Αδιέξοδο.
    Η σελίδα σου νομίζω παίζει τον ρόλο του ψυχολουτρού. Αδύνατον άνθρωπος που μπάινει και διαβάζει, να μην μπει ξανά και ξανά. Ποιός χάνει την ευκαιρία του λυρικού χαδιού στους πόνους μας. Μοναδική ευκαιρία , ενδοσκόπικής ματιάς. Εμένα τουλάχιστον αυτό εύκολα δεν μου συμβαίνει, ούτε αυτές τις διεισδυτικές σκέψεις σου , εύκολα και τόσο συχνά αλλού τις συναντώ. Σου είμαι ευγνώμων.
    Χρήστος Ράπτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πέρασα τα πενήντα , για να καταλάβω πονώντας πως δεν έχω καμιά ανάγκη της απόλυτες αλήθειες . πέρασα σχεδόν την μισή ζωή μου , για να θελήσω να νιώσω πως το περισσότερο από το δέρμα μου, έχει απονεκρωθεί και θέλω τώρα άλλο να βγάλω πιο ανθρώπινο. πιο κοντά στο μέγεθος μου , πιο κοντά στις ανάγκες μου. Σήμερα με το θυμικό σου, με έκανες και έψαξα εκείνο το αλησμόνητο κείμενο σου το Δέρμα. Βρήκα ετούτα τα δυό κείμενα να ανήκουν την καρδιά του πυρήνα της σκέψης σου. η μοναχική , εσωτερική διαδρομή που μας ενώνει στο τέλος , αν το θελήσουμε. Πέρασα την μισή ζωή μου για να κατάλάβω πως τα τόσα και τόσα κελιά που κλείστηκα , για να υπερασπιστώ την απόλυτη αλήθεια μου, ήταν κελιά για να θαφτώ, και να μην δω τον ήλιο κατάματα. Και κοίτα , τώρα πότε βρήκα όλα αυτά να τα δω. Τώρα που σφυρίζει και ουρλιάζει η σειρήνα του συναγερμού και ο καθενας πρέπει να βρεθεί στο πόστο του. Υπέρβαση είναι ό,τι μας κάνει να αφουγκραστούμε τον ερχομό της ζωής καλύτερα . Σωστά ; Είτε αυτό σημαίνει να πολεμήσεις στα πλάγια, είτε εμπροσθοφυλακή ,είτε να αλλάξεις σύστημα για να γίνεις πιο αποτελεσματικός. Και να που λες πως και η παραίτηση , είναι κατά μια έννοια αγώνας . Σου χρωστώ. Σε τούτη ακριβώς την στιγμή, που μια εποχή πεθαίνει και μια νέα γεννιέται. Σε τούτην ακριβώς την στιγμή, σου χρωστώ. Και είναι χρέη που δεν ξεπληρώνονται.
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. To τίποτα δεν πλησιάζει. Το τίποτα ήταν εδώ.
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Aυτό τον τελευταίο καιρό, καταπιάνεσαι με τα αδιέξοδα ξανά , αλλά με αυτά που φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού. Παλαιότερα καταπιανόσουν με τα αδιέξοδα μονάχα με την αόρατη μορφή τους, όπως αυτά τα ζούμε και τα βιώνουμε στο πετσί μας αλλά δεν το μαρτυράμε. Και στις δυό περιπτώσεις, καταφέρνεις να μιλήσεις απλά για πράγματα τόσο μεν καθημερινά, αλλά και τόσο απλησίαστα. Κάτι σαν τα ταμπού. Δεν συνηθίζουμε να μιλάμε για αυτά που γράφεις, με την διεισδυτικότητα που το κάνεις, ίσως γιατί κάπου εκεί, θα αρχίζει η ευθύνη του να πράξουμε για να αλλάξουμε. Έτσι κλεινόμαστε σε ένα καβούκι, που εσύ το λες κελί και κοιτάμε το ελληνικό, το ευρωπαικό, το παγκόσμιο πρόβλημα από την προσωπική φυλακή μας. Για όλα αυτά, η μαχητική σου παρουσία , τουλάχιστον στα δικά μου μάτια μεγενθύνεται. Για σκέψου όλοι να είχαμε αυτή την αντοχή και την δύναμη να εκθέτουμε τις ιδέες μας καθημερινά σε δημόσιο διάλογο. Θα μου πεις κάνω την δουλειά μου...Αλήθεια πόσοι κάνουν την δουλειά τους ερασιτεχνικά? Νιώθω πολλές φορές , όταν σχολιάζω τα κείμενα σου, πως μπαίνω σε ένα σαλόνι αληθινής ζωής. Ευχαριστώ πολύ και καλή σου δύναμη και συνέχεια.
    'Αρης Δαβαράκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αυτό που στα κείμενα , δεν ξεπερνιέται , είναι η αμεσότητα σου. Μιλάς για την πολιτική σκηνή με τόσο προσωπικό τρόπο, με τόσο άμεση και ζεστή γραφή, που εγώ τουλάχιστον ακούω την αναπνοή σου πάνω στο πρόσωπο σου. Μας μιλάς ψιθυριστά , και η φωνή σου φθάνει στα έγκατα.
    Μιχάλης Δημητριάδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Σας χιλιοευχαριστώ για τα ζεστά σας λόγια. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω , να επιμείνουμε όλοι σε ένα επoικοδομητικό διάλογο για όλα αυτά που μας πληγώνουν και μας πονούν. Η σελίδα είναι ανοικτή, κανένα σχόλιο δεν λογοκρίνεται, όμως αυτό που όλους βοηθά , είναι του καθενός το μικρό λιθαράκι , στο δημόσιο μας διάλογο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. θα σας παρακαλούσα πολύ, αυτό το κείμενο , ιδιαίτερα τις παραμονές των εκλογών να το δώσετε ακόμα και χωρίς αμοιβή, προς δημοσίευση παντού. Το έχουμε όλοι ανάγκη. Κια όχι μόνο για τις εκλογές...
    Τάσος Θωμαδάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Το θυμικό μας κοιμάται αγκαλιά με το τηλεκοντρόλ στο καναπέ. Και αν δεν ξυπνήσουμε εκεί καρφωμένο, θα μείνει για όλα μας τα χρόνια , της υπόλοιπης ζωής μας. Και επειδή δεν θα μεσολαβήσει, ούτε παράδειγμα , ούτε νόημα για τους επόμενος....θα είναι βαθειά κοιμισμένο το θυμικό μας για χρόνια πάρα πολλά...Εξαιρετικό κείμενο
    Γιώργος Καρτάλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. 27 minutes agoΦώτης ΚατσιμπούρηςΚαλημέρα Αννίτα! Πρώτα απ' όλα συγγνώμη για την τόσο καθυστερημένη απάντηση. Σε συγχαίρω για το εξαιρετικό κείμενο σου. Είναι ιδιαίτερα επίκαιρο και αποτυπώνει μια βαθύτερη προσέγγιση και μια άλλη οπτική των αιτιών της συλλογικής κακοδαιμονίας που μας ταλανίζει σαν λαό κι έρχεται εντονότερα στην επιφάνεια στην εποχή της κρίσης που διανύουμε. Για την γραφή σου δεν έχω παρά να επιβραβεύσω την ιδιαίτερη ατμοσφαιρικότητα των επιχειρημάτων και τον ξεχωριστά γλαφυρό τρόπο που τα αναπτύσεις, χωρίς να υστερούν σε λογική και διείσδυση παραστατική και νηφάλια, ψυχογραφική συνάμα. Εξάλλου όλο το κείμενο δίνει ξεκάθαρα την αίσθηση μιας συλλογικής και ιστορικά διαχρονικής ψυχανάλυσης του λαού μας.
    Αν επιχειρούσα να δώσω μια απάντηση στο βασικό ερώτημα, θα έλεγα πως το θυμικό μας κοιμάται και θωπεύει εαυτόν πάνω στην κλίνη των αντιφάσεων, της αδυναμίας προσδιορισμού ταυτότητας στον παρόν, στο άμεσο και αισθητό χωροχρονικό επίπεδο που ζούμε την καθημερινότητα μας ατομικά και συλλογικά. Κοιμάται στην αδυναμία απάντησης υπαρξιακών ερωτημάτων που θα μπορούσαν να καθορίσουν μια σφριγηλή και λιγότερη νοσηρή πορεία στο παρόν και να χτίσουν ένα αξιόπιστο και εφικτό όραμα για το μέλλον που θα εμπνεύσει τους ανθρώπους αυτής της χώρας. Μια πρόταση που θα μπορούσε να συνεπάρει κι άλλους λαούς και να ανακόψει τη νοσηρή και αυτοκαταστροφική πορεία της ανθρωπότητας που προδιαγράφει μια μοίρα με απόντα τον Άνθρωπο και θύμα τις κοινωνίες του, ανά τον κόσμο, καταβροχθίζοντας λαούς στο βωμό χρηματοοικονομικών προταγμάτων.
    Σε χαιρετώ και σου εύχομαι καλή συνέχεια
    Φώτης Κατσιμπούρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή