Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Σκλάβος σου για πάντα


     Τα καλοκαίρια , τις Παρασκευές τα βράδια , γίνονται πολύ συχνά γάμοι. Παρασκευή βράδυ λοιπόν, ένας γάμος.
     Ανάμεσα στα άτεχνα και αγχωμένα βήματα ενός αγαπημένου μπλουζ, ο γαμπρός σταματάει και δίνει φιλί στην νύφη. Είναι ξεκάθαρο από την αμηχανία του , πως γι΄αυτόν , το πάτωμα γλυστράει επικύνδινα . Το μόνο στέρεο έδαφος είναι αυτή. Κρατιέται από τα χείλη της και τελικά δεν πέφτει.
      Ύστερα οι γνωστές γύρες ενός καθ΄έξιν χορευτή ζειμπέκικου . Για μια στιγμή όμως μια περίεργη λάμψη κι ύστερα οι κινήσεις, γεμάτες ένα είδος μελαγχολίας ή και θλίψης και οι σαφείς ενδείξεις μιας αληθινής υπέρπτησης.
       Έπειτα ο πατέρας και η μάνα , χορεύουν για τέσσερις, ( τα χέρια , τα μάτια ηλεκτρικά φορτία) .
        Πάνω στα φτηνά τραγούδια, ενάντια στις στημένες διαδικασίες , κόντρα στο τέλος του νοήματος, θριαμβεύει το ανθρώπινο δράμα. Ο έρωτας, η αγάπη, η απώλεια, το τέλος, οι μεθυσμένοι που διψάνε να πούνε τις κουβεντούλες τους.
      Και έπειτα για λίγα δευτερόλεπα ακούγεται λιγότερο κακόηχη  , εκείνη εκεί η λέξη που αν δεν την γνωρίζεις σωστά, είναι μια σκέτη παρωδία, -οικογένεια-. Και αν δεν την γνωρίζεις σωστά, τουλάχιστον να θελήσεις κάποτε να την μάθεις σωστά ή έστω να σταθείς απλά τυχερός.  Μαζί με το μέσα σου, αυτή η τύχη, θα αφήνει την κάθε κρίση απ΄όπου κι αν προέρχεται , ό,τι πρώτο συνθετικό κι αν έχει να ουρλιάζει έξω και χωρίς εσένα.Μέχρι να σε ξανασυντρίψουν ξανά οι πραγματικότητες , θα είσαι ζωντανός.  Και γιατί όχι ; Ευτυχισμένος.
      Το πρωί φεύγοντας, νόμισα πως άκουσα τον γαμπρό να της ψιθυρίζει  τα λόγια του ποιητή : '' Κι αν είναι να περάσω
                 μια ζωή στην σκλαβιά έτσι κι αλλιώς
                 ας είμαι λέω σκλάβος της αγάπης.''
Όχι δεν νομίζω, είμαι σίγουρη , έτσι είπε.


http://www.vetonews.gr/editorial/item/19075-sklavos-sou-gia-panta     


Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Σε χαμηλότερες ταχύτητες





Αγαπημένοι μου φίλοι

    Το καραβάκι πιάνει καλοκαιρινά πλάτη και θα χαμηλώσει ταχύτητα. . Δεν θα δέσει, δεν θα πιάσει κάβο, αλλά θα ταξιδέψει με τις μηχανές του στις χαμηλές στροφές. Θα διαβάζει ποίηση, λογοτεχνία και θα σκέφτεται. Θα γράφει που και που. Θα φέρνει κοντά σκέψεις και συναισθήματα . Θα κάνει έλεγχο και συντηρήσεις , θα δώσει ευκαιρία αναστοχαστικής ανάπαυλας και θα ξαναφουλάρει τις μηχανές .Θα βάλει μπρος για νέα ταξίδια σε χαρτογραφημένα , αλλά και σε αχαρτογράφητα νερά. Όσοι είσαστε μαζί του από τα πιο παλιά , θα την γνωρίζετε αυτή την χαμηλή πορεία που κάνει το καλοκαίρι. Οι πιο νέοι θα την γνωρίσετε. Ανάγκη περισυλλογής και ανασύνταξης.
     Θέλω να σας ευχαριστήσω από καρδιάς όλους για την σύμπλευση μας . Τους επιβένοντες , τους φίλους φανερούς ή σιωπηλούς, όλους που περνάτε από εδώ. Να σας πω, πως χωρίς εσάς, δεν θα είχε νόημα.
    Αυτές τις μέρες , τα πρωινά και τα σούρουπα , το φως έχει αντήχηση . Να τα λέμε και αυτά . Άλλο περισσότερο απαραίτητο για το θέρος δεν γνωρίζω. Χαρείτε το.



Ζωγραφική Ανδρέας Ζυμβραγός

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Ένας ανώνυμος, ένας ακόμα.



     Δεν με ξέρει κανείς. Δεν μου συμπαραστάθηκε ποτέ κανένας επώνυμος. Δεν φτιάχτηκαν για μένα στιχάκια με ομοιοκαταληξία. Δεν μου σφίξανε αδερφικά το χέρι , δεν με χτύπησαν στον ώμο με νόημα. Δεν πέσανε πάνω μου τα φώτα της δημοσιότητας, δεν με κοίταξε κανείς στα μάτια με κατανόηση. Δεν έγινα κατάληψη. Ένας ακόμα άνεργος είμαι του ιδιωτικού τομέα.
      Μόλις τελείωσα τις σπουδές ,  έμαθα να βρίσκω δουλειά , ακόμα και εκεί που δεν υπήρχε μονιμότητα. Να στέλνω αριστογραμμένα  βιογραφικά, να διεκδικώ. Έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου. Ήμουν συνεργάσιμος, φιλικός, γέλαγα με την καρδιά μου με τους συναδέλφους μου. Δεν πρόδωσα, δεν άπλωσα το χέρι ν΄αρπάξω. Βοήθησα και έδωσα.
      Όταν μου χρωστούσαν τέσσερις μήνες μισθούς ζήτησα να πληρωθώ. Με ειρωνεύτηκαν που είχα το θάρρος να διαμαρτυρηθώ . Εδώ δεν μιλάς , δεν αντιστέκεσαι. Με απολύσανε. Με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκα με άλλους 1,200,000 άνεργους  στον ΟΑΕΔ. Πες μου έχεις πάει κανένα πρωί έξω από τον ΟΑΕΔ ; Να δεις πόσα όνειρα και βιογραφικά  λιώνουν στα βρώμικα σκαλιά του.
       Ξέρω πως δεν θα μου δωθεί ο λόγος ποτέ. Ξέρω πως δεν θα βρεθώ σε κανένα παράθυρο και πως θα με γράφουν κάτω κάτω στα ονόματα των κομπάρσων μιας ιστορικής ταινίας, που άλλοι την έγραψαν , άλλοι την σκηνοθέτησαν, άλλοι πρωταγωνίστησαν, άλλοι την διήθυναν και άλλοι την αποτέλειωσαν. Δεν θα γίνω γιγαντοοθόνη. Για μένα δημόσια συμπαράσταση δεν θα υπάρξει ποτέ. Σαν να είμαι ένα λάθος, ένας αποσιωπημένος αριθμός, ένα στατιστικό στοιχείο, του ιδιωτικού όμως τομέα. Αυτό το όμως, άργησα , αλλά το κατάλαβα.
       Αυτή είναι η πραγματικότητα μου , η δική μου και όλων αυτών που βρέθηκαν στην θέση μου και στην 1η του μήνα δεν έχουν πληρωθεί για αρκετούς προηγούμενους μήνες. Πάντα μου άρεσε να πατώ τα πόδια μου στην πραγματικότητα και να μην ονειροβατώ. Απο το πόσο γερά  πατάς  τα πόδια σου στην πραγματικότητα και το πόσο την αντέχεις , κρίνεται και όλη η αντίσταση σου στο κύμα της παραίτησης και της άρνησης στην ζωή που ακολουθεί αυτή την βία που έχει το όνομα ανεργία. Η ανεργία αποτυπώνει την ύπαρξη της στους αριθμούς και στα στοιχεία . Ο άνεργος στην ψυχή του.
       Δεν το βάζω κάτω. Μπορεί γι΄αυτή την χώρα να είμαι αποπαίδι, δεν θα σταθώ όμως ούτε άδειος , ούτε γυμνός, να με πάρει το κύμα .Θα γίνω ΄΄μάνα'' του εαυτού μου. Θα με θρέψω. Τα όνειρα είναι δωρεάν. Συμπαραστέκομαι σε ΟΛΟΥΣ τους τίμιους , άνεργους ανθρώπους και σε κανέναν άλλο χαραμοφάη.
      Δεν θα πάψω να νιώθω χρήσιμος, γιατί είμαι χρήσιμος, εδώ ή ακόμα και σ΄έναν εργοδότη κάπου στο εξωτερικό. Έχω σκέψη , ιδέες, ταλέντα. Δεν ήμουν ποτέ μονάχα η δουλειά μου.
      Αρχίζω να καταλαβαίνω σιγά σιγά γιατί πάντα μου άρεσαν τα ανεξήγητα , τα ανείπωτα , τα άμορφα. Όλα όσα δεν χωράνε, όσα περισσεύουν , όσα κρύβουν μυστικά. Σαν το λευκό πανί που περιμένει να φυσήξει ο αέρας για να φουσκώσει και να ξεκινήσει. Και όπως πιστεύω στην ποίηση, στους άγραφους νόμους, πιστεύω και στην δύναμη της ψυχής. Αυτό είναι. Πιστεύω.
   




Ζωγραφική Δημήτρης Αναστασίου.


http://www.vetonews.gr/editorial/item/19010-enas-anonymos-enas-akoma      

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Για την συνύπαρξη



     Το να έχει κανείς έναν κοντινό του άνθρωπο ,που να συνδυάζει αντίθετες απόψεις με μια βαθιά ,σταθερή φιλία,μπορεί να ευνοήσει θαυμαστά την εξέληξή του όσο είμαστε (όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές απέναντι στους γονείς και σε άλλους ,μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους) υποχρεομένοι να θεορούμε το Άλλο οπωσδήποτε λάθος,κακό,εχθρικό αντί απλός <<Άλλο>> ,δεν καταφέρνουμε να αποκτήσουμε μια χαλαρή και δίκαιη σχέση με τον κόσμο ,όπου βεβαίως πρέπει να υπάρχει χώρος για το καθετί ,για τη θέση και την αντίθεση ,για εμένα και γι'αυτόν που είναι εντελώς διαφορετικός από εμένα.Μόνο  υπό την προθπόθεση και την αποδοχή ενός τέτοιου κόσμου ,που θα συμπεριλαμβάνει τους πάντες και τα πάντα ,μπορεί κανείς να διαμορφώσει και τον δικό του εσοτερικό κόσμο ,με τις εσοτερικές αντιθέσεις και αντιφάσεις του,ανοιχτό και ευρύχωρο και ευάερο.  


Ρίλκε ( απόσπασμα από το βιβλίο '' Η σοφία του Ρίλκε εκδ. Πατάκη)

Ζωγραφική Octavio Ocampo

Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Μάθαμε τις κρυφές αλήθειες μας , να τις ονομάζουμε λάθη



 
     Κάθε έργο μας , κάθε ανθρώπινη δημιουργία περιέχει αθέατες και δυσάρεστες αλήθειες. Αυτά που με απλοικότητα ονομάζουμε '' λάθη΄΄. Απροσεξίες , αστοχίες, σημεία που μπορούν να διορθωθούν. Διαφορετικά δεν θα ήταν ανθρώπινο έργο. Οι προσδοκίες μας τις περισσότερες  φορές αυτό το αγνοούν. Μάθαμε τις κρυφές αλήθεις μας να τις ονομάζουμε λάθη και γι΄αυτό να τις θάβουμε βαθειά. Ίσως θα έπρεπε να τις ονομάζουμε βάρη, για να προσπαθούμε να τις αποτινάξουμε.
      Ανέκαθεν με συγκινούσαν τα ''λάθη''. Περισσότερο άρχισαν να με συγκινούν όταν άρχισα να δουλεύω κοντά σε ανθρώπους που προσπαθούν ν΄αναγνωρίσουν αθέατες και πολλές φορές δυσάρεστες αλήθειες ,  και να ανακουφιστούν απελευθερωμένοι πια  μέσα από  αυτή την ανακάλυψη . Μια προσπάθεια που δοκιμάζει πολλές ήττες , αφού στην κάθε νέα στιγμή ,μας περιμένει  ένα καινούργιο ανθρώπινο ''λάθος '', με αναίδεια και γοητεία να μας μπλέξει στα δίχτυα του. Λάθη , περίτεχνες χάντρες σε ένα βραχιόλι που δένει γύρω από τον καρπό των χεριών μας.To στολίδι που μας κάνει μοναδικούς.  . Οι  αναμνήσεις και οι εμπειρίες της ζωής του καθένα μας. Αλήθεια πόσο ανιαρή θα ήταν μια ζωή χωρίς λάθη.
      Δείχνει η εποχή μας να μην έχει πολλή ανάγκη την αναγνώριση ''Ναι έκανα λάθος, δεν ντρέπομαι να το πω, το παραδέχομαι. Όλοι κάνουμε  έτσι κι άλλιως ας δούμε τώρα πως θα πάμε παρακάτω'' .  Αντιθέτως όλοι επιδιδόμαστε με μεγάλη διάθεση να βρούμε το ''λάθος'' του άλλου. Λογικό. Αφού στην ουσία δεν μας ενδιαφέρει η βελτίωση αλλά το κυνήγι των εντυπώσεων. Άλλωστε αν αποδεχθούμε μια δική μας κρυφή αλήθεια , θα πρέπει ν την αντιμετωπίσουμε κάτι που δεν είναι ούτε πάντα , ούτε για όλους το ίδιο εύκολο. Είναι αλήθεια , ότι η αλήθεια απαιτεί  το ψυχικό σθένος. Καταλήγει τότε αυτός που παραδέχεται το ''λάθος΄ του να θεωρηθεί κυρίως αδύναμος,  ευαίσθητος, παράξενος, διαφορετικός Ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά σπάνιος. Και αυτό συμβαίνει σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες, στις σχέσεις, στην πολιτική.Οι νοοτροπίες που δεν αλλάζουν είναι μονότονες εικόνες που χαμογελούν χαιρέκακα , μιας και κανείς δεν μπορεί να τις αλλάξει. Φοβόμαστε ν΄ αναγνωρίσουμε τα ''λάθη μας''. Και έτσι αφηνόμαστε δεμένοι μαζί τους να ταξιδεύουμε , αλυσοδεμενοι . Ούτε καν στην χώρα του επόμενου λάθους δεν μπορούμε να φθάσουμε..Το παλιό μας θέλει κατάδικους του.   Και πως να τα καταφέρεις  άραγε τότε ΄΄οι ικανοί να μην αδικηθούν ΄΄ ;
     Όλο και περισσότερο πιστεύω πως αν σαν μονάδα , δεν καταφέρεις να δεις διαφορετικά τα πράγματα, τίποτα δεν θα αλλάξει προς το καλύτερο ούτε σε σένα , ούτε  στο σύνολο. Όμως δεν απελπίζομαι. Ίσως γιατί έχω ανακαλύψει με χαρά πως η ζωή μας δεν αποτελείται κυρίως από μεγάλες αποφάσεις , κομβικές επιλογές και άλλα τέτοια μεγαλόστομα. Όλες αυτές οι φανφάρες '''άδραξε την μέρα ΄΄πασχίζουν να ανακαλύψουν ένα νόημα που πιθανότατα δεν κρύβεται, γιατί  απλά δεν υπάρχει. Αντιθέτως είναι όλες αυτές οι ενδιάμεσες διάρκειες, όλα αυτά τα καθημερινά μεταξύ οριακών στιγμών που ξεσπούν στα κεφάλια μας, που φέρνουν την ελπίδα. Ζούμε με αυτούς που θέλουμε κάθε μέρα , κάθε νύχτα, περιμένοντας να γίνει κάτι φοβερά οριακό και να αναλάβει ίσως αυτό την δική μας ευθύνη, απέναντι σε μια πιο ουσιατική ζωή. Περιμένοντας όμως ζούμε.  Θα μπορούσαμε να πούμε ΄΄ζούμε περιμένοντας΄΄. Εκεί σ΄αυτά τα ενδιάμεσα θα μπορούσαμε να ασχοληθεί ο καθένας με τα'' λάθη'' του, για να πάψουν να είναι αδόμητα τα οράματα του. Η παραδοχή τους, θα μας έδινε μια διαφορετική αίσθηση του χώρου, αφού θα έπρεπε να πλατύνουμε για να δεχθούμε το διαφορετικό και το εξίσου σημαντικό.  Θα μας ανακούφιζε. Θα μας έδινε μια  βαθύτερη  αίσθηση ελευθερίας στα χείλη. Μια διάρκεια μεγαλύτερη. Και μια συνέχεια. Χωρίς διάρκεια και συνέχεια ούτε ένα καινούργιο λάθος δεν μπορείς να κάνεις. Αλήθεια πόσο θυμό θα πρέπει να φέρνει αυτό.


 Φωτογραφία Anna Shakina
     

http://www.vetonews.gr/editorial/item/18947-mathame-tis-kryfes-alitheies-mas-na-tis-onomazoume-lathi?fb_action_ids=387550188024003&fb_action_types=og.likes&fb_source=other_multiline&action_object_map=%7B%22387550188024003%22%3A172220109619770%7D&action_type_map=%7B%22387550188024003%22%3A%22og.likes%22%7D&action_ref_map=%5B%5D

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Περιπλανήσεις


Κύριε , αμάρτησα ενώπιόν σου : ονειρεύτηκα πολύ. Έτσι ξέχασα να ζήσω.
Μόνο καμιά φορά μ΄ένα μυστικό που το είχα μάθει από παιδί
ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο
αλλά εκεί κανείς δεν με γνώριζε. Σαν τους θαυματοποιούς
που όλη τη μέρα χάρισαν τ΄όνειρο στα παιδιά
και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί και από τους αγγέλους-
ο άλλος αδελφός μου πέθανε στο γηροκομείο κι όταν
πήγαινα να τον δω , μου ζητούσε τόσα χρήματα παρακλητικά
που ο θάλαμος ευώδιαζε Χριστούγεννα. Και συχνά διέσχισα έναν επικίνδυνο δρόμο για να προλάβω ένα φάντασμα
ή τις νύχτες έψαχνα απεγνωσμένα μέσα στο παρελθόν
μήπως και βρω μια λεπτομέρεια
που να με διαιώνει . Αλλά εκείνο που μ΄έκανε να απορώ
είναι που ύστερα από μια ολόκληρη εξέγερση εγώ
είχα ακόμα το κεφάλι πάνω στους ώμους μου.
Κι ίσως αυτό να γινε γιατί πάντα ένας κήπος απλωνόταν γύρω μου
χωρίς κανείς να τον βλέπει.

Ποίση Τάσος Λειβαδίτης ( Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα, εκδ Κέδρος)

Ζωγραφική Paul Klee

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Απέναντι σε μια μαύρη παγωμένη οθόνη


 

     ''Τα Ματ πηγαίνουν να κλείσουν τους πομπούς της ΕΡΤ, τα Ματ πηγαίνουν να κλείσουν τους πομπούς της ΕΡΤ''.  Στον επόμενο τόνο βρίσκεσαι απέναντι σε μια μαύρη παγωμένη εικόνα.
      Πως νιώθεις ; Θα ανοίξεις τώρα τους βόθρους της υποκουλτούρας να ενημερωθείς ; To πιστεύεις ; Όλες αυτές οι υπερβολικές μανικιουρίστ, οι δεκάδες ηλεκτρολόγοι, όλοι αυτοί οι  απίθανοι ανεπάγγελτοι τύποι , οι έντελώς άσχετοι με το θέμα τηλεόραση, που έπαιρναν υπέρογκους μισθούς και τσέπωναν αποζημιώσεις και ό,τι άλλο είχαν κατορθώσει να περάσουν από τους εκάστοτε, προισταμένους, γενικούς και όποιον άλλο ΄΄δικό ΄΄τους είχαν  θα πάψουν να πληρώνονται. Αυτό δεν ήθελες ; Πόσες φορές δεν είχες πει να '' κλείσει το ρημάδι ; " Nα σου πω και εγώ το είπα κάποιες φορές. Το είπα ακόμα περισσότερο όταν είδα ταλαντούχους φίλους μου που είχαν δουλέψει και είχαν προσφέρει τις δημιουργικές τους δουλειές, να απολαμβάνουν σιωπηρές απορρίψεις, γιατί δεν είχαν τους '' δικούς ΄΄τους για να τους προωθήσουν.
     Άλλος όμως ο θυμός και άλλο η εμμονή . Ο θυμωμένος διακρίνει , ξεχωρίζει και αργά ή γρήγορα έχει διαύγεια στην σκέψη του. Θα το θυμάσαι πως η ΕΡΤ ήταν το αρχείο της, ήταν το τρίτο της πρόγραμμα, ήταν αυτή που έπαιζε τον Εξάντα, που την έβλεπαν οι ομογενείς στα πέρατα της γης, ήταν αυτή που είχε κρατήσει το ραδιόφωνο μακρια από τα playlist των εταιριών που μας τρώγανε τα αυτιά,   ήταν η στήριξη σε τόσους και τόσους νέους δημιουργούς.  Και δεν είναι μόνο αυτό. Ήταν κυρίως  ο δημόσιος χαρακτήρας της .
    Σε δηλώσεις τέως υπουργού  ακούσαμε χθες το αλησμόνητο '' να πάει και η ΕΡΤ να βρει λεφτά εκεί που βρίσκουν τα άλλα κανάλια''. Να πάει δηλαδή να βρει τον Σουλειμάν της και όλες αυτές τις καρικατούρες ,τα best seller και τα σουξέ,  που φέρνουν ακροαματικότητα και κέρδος.. Έτσι που να είναι κερδοφόρος η ΕΡΤ. Μετά θα κάνουμε κερδοφόρα και τα δημόσια νοσοκομεία και τις δημόσιες συγκινωνίες και τα Δημόσια σχολεία.
     Δεν είναι μόνο αυτό. Είναι που στην μαύρη παγωμένη εικόνα ακυρώθηκε η άλλη εικόνα της ενημέρωσης .Μπήκε λουκέτο στην πιθανότητα της ποίησης. Στην αύρα μιας περισσότερο  ουσιαστικής παιδείας.  Σε  μια ραδιοτηλεόραση που δεν ήταν υποχείριο κανενός κεφαλαίου και κανενός συστήματος ( μην τα λαμβάνεις σαν λόγια κομμουνιστών μόνο αυτά)  με υπαλλήλους που δεν ήταν τρομοκρατημένοι πως από στιγμή σε στιγμή θα χάσουν την δουλειά τους.
    Αυτό που δεν μπορώ να χωνέψω είναι η απίστευτη χολή που βγήκε από πολλών τα στόματα. Συνάνθρωπος για τον συνάνθρωπο. Έτσι γίναμε ; Έτσι μας κάνανε;  Δεν ξέρω. Εξαθλιωμένους και δαρμένους. Επιχαρείς με το πλήγμα του διπλανού μας.
     Απέναντι σε μια μαύρη παγωμένη εικόνα για λίγα λεπτά , στέκεις εσύ και η σιωπή σου. Ξέρεις πια καλά πως όσο σου μιλούν για διαρκή άνοδο του εθνικού εισοδήματος , εσύ θα ξέρεις πως το βιωτικό σου επίπεδο με την έννοια τους βίου , της ζωής συνεχώς θα μειώνεται. Θα ξέρεις πως όσο τους επιτρέπεις να σε αμφισβητούν απομακρύνεσαι από την συνέχεια και την αποθέωση της ζωής. Θα ξέρεις πως ό,τι δεν περιέχει πνεύμα , έχει ημερομηνία λήξης.
Ξέρεις ακόμα πως δεν είσαι ούτε τα επιχειρήματα σου, ούτε οι απόψεις σου. Είσαι τα έργα σου. Και πως μέσα στην ζωή σου , έχεις εγκυβωτιμένες και άλλων ζωές. Γι΄αυτό άκου την σιωπή σου. Την εκρηκτική της δύναμη.Τα αθέατα δάκρυα της.  Και ενίσχυσε κάθε σταγόνα δημιουργικής δύναμης που μιλά για αξίες και ήθος από όπου κι αν έρχεται.

   
   
      

Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

Το σπιρτόκουτο




     Θυμήσου μια μέρα που μπήκες στο αυτοκίνητο και έφυγες. Βγήκες από την πόλη , από τα γκρίζα και νεφελώδη τοπία που αγάπησες και ξεμάκρυνες. Άρχισαν μέσα από τα παράθυρα του αυτοκινήτου να μπαίνουν χρώματα. Έτρεχαν τα σύννεφα στον ουρανό , οι ρόδες στην άσφαλτο και εσύ ξεκόλλαγες , από βάρη και έγνοιες. Έστω και προσωρινά, πόσο σπουδαίο είναι αυτό το προσωρινό. Αν το καλοσκεφτείς ολόκληρη η ζωή μας είναι προσωρινή. Μια διαφυγή από το προσωρινό , μπορεί να είναι και αιώνια .
      Έχει πολλά βάρη η καθημερινότητα μας. Πολλές έγνοιες ,  ετικέτες και αριθμούς. Ετικέτες πάνω στα προιόντα που αγοράζουμε, στα τετράδια , στα κουδούνια των πολυκατοικιών, στις βαλίτσες , στις λεζάντες , στις καρέκλες, στις βιτρίνες. Ιδεολογικές, πολιτικές ετικέτες.Άνθρωποι ετικέτες, απόψεις ετικέτες, επιλογές ετικέτες. Καβγάδες για τις ετικέτες, εντυπώσεις για τις ετικέτες.Ετικέτες  στερεότυπα.  Ετικέτες στις σχέσεις μας, στα όνειρα μας, στις επιλογές μας. Οι ετικέτες μας οριοθετούν. Από δω μέχρι εδώ, μετά αρχίζει η άλλη ετικέτα, που δεν προβλέπεται.
      Ετικέτες που μας φοριούνται από πολύ νωρίς. Κτυπημένες πάνω στο δέρμα μας, ίσως και ακόμα πιο βαθειά,  σαν τατού. Εκπαιδευόμαστε στην ανάγνωση, επικόλληση και αξιολόγηση τους. Ακριβώς ό,τι η φύση αρνείται να κάνει, αφού στην φύση ετικέτες δεν υπάρχουν. Ετικέτες που αφήνουν έναν πολύ μικρό χώρο στον καθένα για να ζει. Ένα σπιρτόκουτο. Εκεί μέσα σ΄αυτό το μικρό χώρο βασιλεύουν  μικρά πράγματα όπως είναι οι αριθμοί και οι ετικέτες. Τους γνώρισες τους αριθμούς από νωρίς και αυτούς. Είναι αυτοί που σε κυβερνούν, που σε πουλούν και καμιά φορά σ΄αγοράζουν . Αριθμοί που υπάρχουν για να πληρωθούν, αν όχι από σένα τουλάχιστον από αυτούς που μένουν πίσω.   Οι αριθμοί , οι διαγνώσεις και οι αναλύσεις. Μια κάλπικη πτήση .
     Θυμήσου μια μέρα που βγήκες από το σπιρτόκουτο. Πήρες τις κουβέντες που δεν είπες ποτέ, τράβηξες τις φωτογραφίες που  δεν τόλμησες, ποτέ, ξεκόλλησες όλα τα διαχωριστικά περιβραχιόνια που μόνος σου είχες ράψει  στα μπράτσα των ανθρώπων , των σχέσεων, εσένα του ίδιου και τα τσαλαπάτησες στην λάσπη. Έριξες κάτω τις ετικέτες. Μπήκες στο αυτοκίνητο και έφυγες. Ήταν η ίδια  μέρα που μεγαλώσανε τα καλοκαίρια, εσύ μπόρεσες να γλύψεις το αλάτι σε κάθε πόρο του δέρματος της , είδες τριγύρω σου όλους τους ανθρώπους ισότιμους , χωρίς να έχεις ανάγκη να τους ανεβοκατεβάζεις στα ασανσερ της ανασφάλειας σου και θυμήθηκες τα ανέμελα μπλε σταράκια σου  που δεν χώρεσαν ποτέ στο σπιρτόκουτο. Ήταν η μέρα που πήρες στα σοβαρά τον εαυτό σου.
        Τα σύννεφα κυλούσαν στον ουρανό και εσύ ταξίδευες με την ορμή σου. Αν έχεις δει πανί φουσκωμένο από τον αέρα , θα καταλαβαίνεις τώρα πως μια φορά να φύγεις, πίσω δεν ξαναγυρίζεις. Αν ρωτάς το γιατί, είναι απλό, η ζωή έξω από το σπιρτόκουτο έχει πολλές ομορφιές για να μπορέσεις να την ξεχάσεις. Ίσως γιατί βασίζεται σε σένα και σε πιστεύει. Ίσως γιατί για να την χαρείς θέλει να είσαι ολόκληρος , δηλαδή ακέραιος. Μια φορά να ξυλώσεις τα διαχωριστικά , γίνεσαι ένα με όλους και ξεκινάς.
Ετών 47, 64, 55,, 19, 34, 78, ποτέ δεν είναι αργά αν όχι για μια περισσότερο δίκαιη ζωή, τουλάχιστον για μια περισσότερο ανθρώπινη ζωή.


Ζωγραφική Δημήτρης Αναστασίου

Δημοσιεύθηκε στο http://www.aixmi.gr/index.php/spirtokouto/

     

Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

Μια τίμια ανθρώπινη συναλλαγή


      Μπερδεύομαι. Δεν καταλαβαίνω. Ακούω τα νέα. Ο κόσμος κλυδωνίζεται επικίνδυνα. Πάει και έρχεται. Άλλοι λένε ο κόσμος αλλάζει και κάνει θόρυβο.
      Στον εσωτερικό κόσμο πάλι, άκρα του τάφου σιωπή. Ένα ελλατωματάκι να θες να παλέψεις , κάτι να  δεις λιγάκι διαφορετικά , τίποτα βρε παιδί μου. Κάθε μέρα όλα εκεί, σταθερά και αναλλοίωτα. Πραγματικές ανατροπές, γίνονται δύσκολα εκεί μέσα στα έγκατα. Κουβαλάμε από δω και από εκεί τα πρόσωπα μας , ίδια και απαράλλαχτα , κάποιες φορές και χειρότερα θα τολμούσα να πω, μέρα την μέρα εν μέσω λιμών, σεισμών και καταποντισμών. Απαθείς, αναίσθητοι, αδιάφοροι , αμέτοχοι και γενικώς με πολλά στερητικά α, να στήνουν τρελλό χορό.
     Τελικά που είναι ωρέ αδέρφια ο εχθρός ; έξω ή μέσα είναι ; Να βγεις στους δρόμους ή να στριμώξεις κάπου τον εαυτό σου ; Η αλήθεια είναι πως κάνω πότε το ένα πότε τ΄άλλο.  Καμιά φορά ( για να μην το χοντραίνουμε ) κάνω και καμιά εκδρομή.
      Στην τελική ό,τι αλλάζει , αλλάζει σιγά σιγά και μια ωραία μέρα το βλέπεις και ξεπετά μπροστά στα μάτια σου,απρόβλεπτα και ξαφνικά, αυτό για το οποίο πάλευες, χρόνια.   Τόσο γιγάντιο που να μην μπορείς πια να το αμφοσβητήσεις, ούτε εσύ ο ίδιος.
     Tα βλέμματα λένε καθρεφτίζουν . Αλλά τι ; Πρώτα πρώτα το βλέμμα που ρίχνουμε εμείς στον εαυτό μας, στον καθρέφτη. Βλέμμα που δεν διαπιστώνει , ψάχνει. Συνήθως πως φαινόμαστε στα μάτια των άλλων. Κοιτάζω ή βλέπω ; Άλλοι σε κοιτάζουν όπως τα παιδιά ,  με εμπιστοσύνη μέχρι να τους δώσεις την επόμενη συγκίνηση.  Υπάρχουν βλέμματα πεινασμένα , αυτάρκη, σιωπηλά και φλύαρα. Βλέμματα που θέλουν να σου πάρουν κάτι ερήμην σου. Αν συλλάβεις το βλέμμα κάποιου νάρκισσου την στιγμή που δεν το φωτίζει κάποιος στόχος κατάκτησης, θα τρομάξεις. Έρημος.Κάποια άλλα που σου δημιουργούν την αίσθηση της απόστασης και του ανοίκειου. Κάποια πιο σπάνια βλέμματα, αντανακλούν κάτι που δεν είναι προσωπικό. Σαν ένα φως να τα έχει μαγέψει, να τους έχει κάνει κατάληψη. Τα βλέμματα που δεν ζητούν τίποτα, μου προκαλούν πάντα δέος.
     Προχθές γυρνώντας,  έπεσα πάνω σ΄ένα νέο. Μου άπλωσε το χέρι . Του έδωσα. Δεν μιλήσαμε. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου κοιταχτήκαμε βαθειά στα μάτια, με επίγνωση πως εκείνη την στιγμή κάναμε απλώς μια ανθρώπινη συναλλαγή . Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο . Ήταν από τις φορές που ένιωσα να ανταλλάσω ένα ισότιμο βλέμμα . Κάτι που τελικά μπορεί να φέρει μέσα σε μια στιγμή τα πάνω κάτω. Την ανατροπή.


Ζωγραφική Μανώλης Χάρος


Δημοσιεύθηκε στο http://www.vetonews.gr/editorial/item/18846-mia-timia-anthropini-synallagi