Μια τίμια ανθρώπινη συναλλαγή

      Μπερδεύομαι. Δεν καταλαβαίνω. Ακούω τα νέα. Ο κόσμος κλυδωνίζεται επικίνδυνα. Πάει και έρχεται. Άλλοι λένε ο κόσμος αλλάζει και κάνει θόρυβο.

      Στον εσωτερικό κόσμο πάλι, άκρα του τάφου σιωπή. Ένα ελλατωματάκι να θες να παλέψεις , κάτι να  δεις λιγάκι διαφορετικά , τίποτα βρε παιδί μου. Κάθε μέρα όλα εκεί, σταθερά και αναλλοίωτα. Πραγματικές ανατροπές, γίνονται δύσκολα εκεί μέσα στα έγκατα. Κουβαλάμε από δω και από εκεί τα πρόσωπα μας , ίδια και απαράλλαχτα , κάποιες φορές και χειρότερα θα τολμούσα να πω, μέρα την μέρα εν μέσω λιμών, σεισμών και καταποντισμών. Απαθείς, αναίσθητοι, αδιάφοροι , αμέτοχοι και γενικώς με πολλά στερητικά α, να στήνουν τρελλό χορό.

     Τελικά που είναι ωρέ αδέρφια ο εχθρός ; έξω ή μέσα είναι ; Να βγεις στους δρόμους ή να στριμώξεις κάπου τον εαυτό σου ; Η αλήθεια είναι πως κάνω πότε το ένα πότε τ΄άλλο.  Καμιά φορά ( για να μην το χοντραίνουμε ) κάνω και καμιά εκδρομή.

      Στην τελική ό,τι αλλάζει , αλλάζει σιγά σιγά και μια ωραία μέρα το βλέπεις και ξεπετά μπροστά στα μάτια σου,απρόβλεπτα και ξαφνικά, αυτό για το οποίο πάλευες, χρόνια.   Τόσο γιγάντιο που να μην μπορείς πια να το αμφοσβητήσεις, ούτε εσύ ο ίδιος.

     Tα βλέμματα λένε καθρεφτίζουν . Αλλά τι ; Πρώτα πρώτα το βλέμμα που ρίχνουμε εμείς στον εαυτό μας, στον καθρέφτη. Βλέμμα που δεν διαπιστώνει , ψάχνει. Συνήθως πως φαινόμαστε στα μάτια των άλλων. Κοιτάζω ή βλέπω ; Άλλοι σε κοιτάζουν όπως τα παιδιά ,  με εμπιστοσύνη μέχρι να τους δώσεις την επόμενη συγκίνηση.  Υπάρχουν βλέμματα πεινασμένα , αυτάρκη, σιωπηλά και φλύαρα. Βλέμματα που θέλουν να σου πάρουν κάτι ερήμην σου. Αν συλλάβεις το βλέμμα κάποιου νάρκισσου την στιγμή που δεν το φωτίζει κάποιος στόχος κατάκτησης, θα τρομάξεις. Έρημος.Κάποια άλλα που σου δημιουργούν την αίσθηση της απόστασης και του ανοίκειου. Κάποια πιο σπάνια βλέμματα, αντανακλούν κάτι που δεν είναι προσωπικό. Σαν ένα φως να τα έχει μαγέψει, να τους έχει κάνει κατάληψη. Τα βλέμματα που δεν ζητούν τίποτα, μου προκαλούν πάντα δέος.

     Προχθές γυρνώντας,  έπεσα πάνω σ΄ένα νέο. Μου άπλωσε το χέρι . Του έδωσα. Δεν μιλήσαμε. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου κοιταχτήκαμε βαθειά στα μάτια, με επίγνωση πως εκείνη την στιγμή κάναμε απλώς μια ανθρώπινη συναλλαγή . Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο . Ήταν από τις φορές που ένιωσα να ανταλλάσω ένα ισότιμο βλέμμα . Κάτι που τελικά μπορεί να φέρει μέσα σε μια στιγμή τα πάνω κάτω. Την ανατροπή.

Ζωγραφική Μανώλης Χάρος


Δημοσιεύθηκε στο http://www.vetonews.gr/editorial/item/18846-mia-timia-anthropini-synallagi