Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Με την ελπίδα μόνο και την χάρη


   Σαν αυτή η σφαίρα να έφυγε και να ξεκόλλησε από τους αριθμούς, τα προιόντα , τα παράγωγα , όλο αυτό τον κόσμο του απόλυτου και ακατανόητου κενού , που χρόνια τώρα ζούμε και να ήρθε να σφηνωθεί , καρφί μέσα στο κέντρο της καρδιάς. Εκεί που τα όνειρα , παντρεύονται την σκέψη και θέλουν να ζήσουν μαζί.
Κανονικά  δεν θα έπρεπε ούτε λεπτό να μην μπορούμε, άλλο να καθυστερούμε. Αδέρφια μας φθάσανε να  πληρώνουν με το αίμα τους . Και όμως όχι μονάχα καθυστερούμε , μα δεν ξέρουμε ούτε καν πως να κατανοήσουμε όλη αυτή την περιπέτεια που χρόνια τώρα ζούμε και μας τρώει τα σωθικά. Σαν η σκέψη μας αντί να ανοίγει, να κλείνει ερμητικά. Σ' ένα  κλειστό σύστημα  αριθμών  και διαδικασιών  του υδροκέφαλου κράτους, φυλακίσθηκε η σκέψη μας. Δεν μάθαμε, δεν μπορούμε, σχεδόν δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε.  Όχι να σκεφτόμαστε όμως γενικά και αόριστα, μα με μια σκέψη συγκροτημένη να προσδιορίζουμε σκοπό και τρόπο και μέσο. Τόσο καιρό με τις απολαύσεις που σαν καπνός μέσα από τα χέρια μας έφευγαν , ζήσαμε αγνοώντας την αδυναμία μας να συγκροτήσουμε τον εαυτό μας, την σκέψη μας και να φθάσουμε σε συμπεράσματα. Έτσι νομιμοποιήσαμε την μη σκέψη. Έτσι και αλλιώς η  μη σκέψη είναι πάντα πιο εύκολη , αφού δεν περιέχει ούτε ψίχουλο ευθύνης. Ούτε άδειοι σταθήκαμε , αυτό ίσως και να μην το αντέχαμε. Πιαστήκαμε και γεμίσαμε από σύμβολα και  λόγια. Μα εκεί δεν βρίσκει ρίζα δικιά του το χορτάρι. 
   Ζούσαμε επαναλαμβάνοντας σχεδόν με μανία ό,τι μας αποθέωνε και μας επιβεβαίωνε . Εκεί κάπου χάσαμε τον εαυτό μας, και τις ανάγκες του. Ούτε το χώμα που πατούσαμε , δεν προσκυνούσαμε . Στα χρόνια που πέρασαν , η Ιστορία κάποτε θα μας πει από πότε ακριβώς, ξεγράψαμε τις ερωτήσεις ποιός είμαι και που θέλω να φθάσω. Έτσι την ίδια ώρα που θέλαμε ,την ίδια ώρα δεν θέλαμε . Και  ναι και όχι στις Βάσεις και ναι και όχι στο ΝΑΤΟ και ναι και όχι στην ΕΕ . Ένας ατέλειωτος διχασμός, μια ατέλειωτη σύγκρουση. Σαν να περπατούσαμε σε σκοτεινούς διαδρόμους φαντασιώσεων  , κυνηγώντας αποσπασματικά τμήματα του άγνωστου εαυτού μας. Χωρίς ποτέ να σταθούμε με σεβασμό και αγάπη απέναντι του για να τον αφουγκραστούμε. Το έχουν αυτό  τα προδωμένα παιδιά.
Άλλωτε μαλθακοί , άλλωτε μανιοκαταδιωκόμενοι, άλλωτε εντελώς ανύπαρκτοι  και άλλωτε κάνοντας μικρά και μεγάλα θαύματα, προσπαθήσαμε να πιούμε το γάλα που μας στερήθηκε.
Με παρεμποδισμένη οπτική. Σαν κάποιος να μας εμπόδιζε να βασιστούμε κυρίως στον εαυτό μας και να ψάχναμε συνεχώς προστάτες για να στηριχθούμε. Τρέχαμε να εξαρτηθούμε από κάποιο ξένο, Ευρωπαίο , κάποιον άλλο που θα υπολογίζαμε ή θα θαυμάζαμε και που μονάχα αυτός θα μπορούσε να μας δώσει το πιο πολύτιμο από όλα , την εικόνα του εαυτού μας. Μια εικόνα που μονάχοι μας δεν είχαμε. Ετεροπροσδιοριζόμασταν, μετρούμενοι με το μέτρο του απέναντι. Μέχρι τώρα.
   Ας απαντήσουμε επιτέλους καθαρά ποιοί είμαστε και τι θέλουμε. Πόσο δύσκολες είναι αυτές οι απαντήσεις. Και πόση αλήθεια μας ωφείλεται για να μπορέσουμε να τις δώσουμε. Ποιός θα μπορέσει να πει την αλήθεια , αλήθεια  ; Μέχρι στιγμής ακόμα δεν ξέρουμε ακριβώς τι έγινε. Εδώ τολμάει ακόμα και ζητάει ο υπόλογος να τον εμπιστευθούμε. Την αλήθεια δεν την χρειαζόμαστε για να τιμωρήσουμε τους φορείς του μηδέν , αλλά κυρίως για να στηρίξουμε το γύρισμα της νέας μας σελίδας. 
Το να βγούμε από την κρίση  δεν σημαίνει να ξαναβρεθούμε εκεί που είμασταν. Σημαίνει να χαράξουμε άλλη πορεία. Να γυρίσουμε και να κοιτάξουμε μέσα μας και με άλλη γνώση του εαυτού μας , να πάμε προς άλλη κατεύθυνση.  Μονάχα έτσι θα ξεχρεώσουμε. Με την ελπίδα μόνο και την χάρη, αλλάζοντας τη συλλογική και ατομική αντίληψη της ζωής μας.
Όταν μπορέσουμε τα μουγκρητά , να τα μετατρέψουμε σε αναστεναγμούς με βάθος και ταυτότητα θα ακουστούν. Τα όνειρα μας είτε κλείνουν οι πόρτες , είτε όχι , δεν μας τα έχει δανείσει κανείς και αν τα αφήσουμε με  ανθρώπινο τρόπο μάζί με τις ιδέες μας ,  να μας οδηγήσουν , θα μας οδηγήσουν.

 Φωτογραφία Andre Kertesz
http://en.wikipedia.org/wiki/André_Kertész

14 σχόλια:

  1. πόσος χρόνος χρειάζεται για να φθάσουμε ίσαμε εκεί? Εκεί που με σκέψη ώριμη και γενναία θα ακολουθήσοθμε μαι επιτέλους πολιτική στρατηγική ποθ θα μας υπηρετεί. Αυτή την στιγμή που μιλάμε, μονάχα μεμοονωμένες φωνές υπάρχουν , κανένα εννιαίο σχήμα. Ακόμα και το ΚΚΕ δεν έχει μπορέσει να λύσει τα μάτια του και πιο κοντά μας να σταθεί. Ψάχνουμε τα σχήματα, ψάχνουμε τις φωνές, τους πνευματικού ανθρώπους. Μα είχαμε όλα αυτά και πιο πριν θα μίλαγαΝ. Αν κα΄ποιος μιλά ,έχει κάτι να πει γιατί να περιμένει την οποιαδήποτε κρίση. Έχουμε βαθύ χρέος και το οικονομικό είναι μονάχα η μια πλευρά. Πόσος χρόνος χρειάζεται για να αλλάξουμε εμείς πρώτα και μετά να επιβάλλουμε αλλαγές? Φοβάμαι πως δεν θα προλάβω στην ζωή μου αυτό να το δω...
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. οι μεγαλύτερες επαναστάσεις Μιχάλη , έχουν αρχίσει από απλές συζητήσεις. Φθάνει οι συζήτήσεις να γίνονται όταν είναι η κατάλληλη στιγμή και υπάρχουν οι προυποθέσεις. Και τώρα είμαστε σε μια τέτοια κατάλληλη στιγμή και έχει ήδη αρχίσει να γίνεται η συζήτηση μεταξύ μας...άκου πιο καθαρά τις φωνές μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Βάλια, αλλά αρπώ την ευκαιρία από το καλοπροαίρετο σχόλιο σου , να ζητήσω όσο το μπορούμε να γίνουμε περισσότερο επικοδομητική στην ανταλλαγή των απόψεων μας. Να μην αρκούμαστε στην καλή μας διάθεση να πούμε την καλή μας κουβέντα όσο σηματική και σπουδαία είναι αυτή. Γιατί και εγώ κακομαθαίνω αλλά και στερούμαστε το ύψιστο αγαθό , της συζήτησης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Διαθέτουμε την ελάχιστη αυτοπεποίθηση . Από οποιαδήποτε άλλη στιγμή, αυτή είναι η στιγμή που η αυτοπεποίθηση μας έχει κατρακυλήσει στα τάρταρα. Μάλλον όχι τυχαία, αλλά δεν θα προχωρήσω εδώ γιατί θα φανώ μανιοκαταδιωκόμενη. Οι άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτίμηση , εσύ θα το γνωρίζεις καλύτερα από μένα, συνηθίζουν εύκολα, βολεύονται ακόμα πιο εύκολα και διεκδικούν ελάχιστα ή καθόλου. Στο σημείο μηδέν που είμαστε, οι τελευταίοι της Ευρώπης όπως μας έκαναν να νιώθουμε και όπως από μόνοι μας κατατάξαμε τους εαυτούς μας να αισθάνονται, πως να αποτινάξουμε το μόρφωμα που μας κυβερνά? Η αυτοκτονία του συνανθρώπου μας είναι απλά ένας κρίκος σε μαι αλυσίδα θυμάτων πολλών που πληρώνουν ακόμα και με την ζωή τους το σύστημα που χτίσαμε. Ε δεν θα μας κάνεις να μην λέμε και κουβέντα για το κείμενο...Α! άντε καλή μέρα !
    Ξένια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το θέμα του ετεροπροσδιορισμού μας είναι τεράστιο και ειλικρινά χαίρομαι ποτ βάζεις τέτοιες διαστάσεις, στην σημερινή μας κατάσταση. Ο ετεροπροσδιορισμός μας κατά την γνώμη μου έχει προέλθει κυρίως αναγκαστικά και δεν είναι κάτι που θα πρέπει να το φορτωθούμε αποκλειστικά εμείς. Είμαστε πολύ περισσότερο και καλύτερα διαχειρήσιμοι , όσο είμαστε ετεροκαθορισμένοι. Ποιός δεν θα ήθελε με το κεφάλι κάτω το λαχταριστό ωραίο οικόπεδο? Πολλά τα ιστορικά παραδείγματα που μετά από μια συγκλονιστική εθνική πράξη, παραδωθήκαμε σε ξένες δυνάμεις ανευ όρων ( πχ δολοφονία Καποδίστρια)
    Καλή συνέχεια στην ωραιότατη πορεία σου.
    Οδυσσέας Ι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ... μέχρι τώρα είχαμε μάθει να "κανακεύουμε" τους εαυτούς μας , λέγοντας πως η ελληνική κρίση είναι απορροια μιας γενικότερης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης... Οι "βάρβαροι" κατά τον Καβαφη ήταν πάντα μια κάποια λύση αλλά οχι η σωστή λύση... Η πραγματικότητα είναι οτι η Ελληνική οικονομία ειναι μιά παλιάς κοπής Σοβιετικού τύπου οικονομία. Ενα υδροκέφαλο κράτος ( κομματικός στρατός απο δημόσιους υπαλληλους ) πού στην καλύτερη περίπτωση έχει παραγωγικότητα κοντα στο "μηδέν" αλλιώς "αρνητική" ( βλέπε ελλείματα) και μια "κρατικοδιαίτη" επιχειρηματικότητα με ολου του είδους τις "συναλλαγές" που αυτά συνεπάγονται... Ζούμε την "δικτατορία" της μετριότητας ( βλεπε συντεχνίες) και μάθαμε να πνίγουμε "οτι θα μπορούσε να είναι ξεχωριστό και πάνω από εμας". Επιβραβέψαμε την " μετριότητα" και χάσαμε με αυτογκόλ...
    Αυτά τα ολίγα...
    Κ.Παυλόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Στην κρίση ο καπιταλισμός απαντά πάντα με καταστροφή του κεφαλαίου. Μονάχα το κεφάλαιο που περισσεύει αν καταστραφεί , θα πάρει μπρος η το σύστημα ξανά για να φέρει την ανάπτυξη. Φυσικά μια ανάπτυξη με όρους του καπιταλισμού, προυποθέτει καταστροφές που επέρχονται ακόμα και μέσω πολέμων. Άπειρα τα παραδείγματα εδώ. Καταστροφή κεφαλαίου σημαίνει καταστροφή της εργατικής δύναμης και των μέσων παραγωγής. Αυτή θα λένε βέβαια ότι είναι μια συστημική κρίση.Τούτο αποδεικνυέται και με το μένος που επιτίθονται στα εργατικά κεκτημένα. Άρα αφού η καταστροφή έχει σαν σταθερό θύμα την εργατική πράξη , δεν μπορεί παρά να υπάρχει μέγα θέμα ταξικής πάλης. Με λίγα λόγια πως η εργατική δύναμη, θα μπορέσει να σταθεί ως τάξη απέναντι σε αυτούς που θέλουν να την καταστρέψουν. Τώρα αν σε αυτή τηνν πάλη επισέρχονται τα στοιχεία της αυτογνωσίας μας, ωφείλω δημοσίως να πω , οτι εδώ και λίγο διάστημα είναι που αρχίζω να το αντιλαμβάνομια και να το συμμερίζομαι. Δυστυχώς μέχρι τώρα όλα αυτά τα θέματα ήταν τρομερά ταμπού. Κάτι που νομίζω πως κράτησε το κομμουνιστικό κόμμα σε λιμνάζοντα νερά και ίσως εκέι να μπήκε και αυτογκολ. Περιθώρια βελτίωσης και διεύρυνσης οριζόντων υπάρχουν. Είνια η στιγμή να κατακτηθούν και να εξαντληθούν. Λυπάμαι που δεν θα σε ακούσω. Εξαιρετικά , αιχμηρό κείμενο.
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Να φθάσουμε εκέι ποτέ άραγε?
    Τζένη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αληθινός αναστοχασμός, εκ βαθέων εξομολόγηση για ''το ποιός και τί''του καθενός μας στην παρελθούσα ''πολιτεία''.Μας αφορούν οι περιγραφές και οι εξομολογήσεις σας, τις κάνετε και για λογαριασμό κάποιων που τους ειναι αδιανόητη αυτή η διαδικασία. Τους βοηθατε παρότι δείχνουν να αντιστέκονται, αυτό φαινεται εξάλλου πολύ καθαρά και στα σχόλια φανατικών αναγνωστών -ιών της στήλης σας. Ας αναπτύξουμε καλύτερα το κριτήριο του προσδιορισμού και όπως ορθά σημειώνεται ''....να πάμε προς άλλη κατεύθυνση.. γιατί ..Μονάχα έτσι θα ξεχρεώσουμε''.
    Σπυρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ο κρότος από τον πυροβολισμό ενός όπλου δε σημαίνει μόνο το τέλος αλλά και το σύνθημα για την εκκίνηση ενός αγώνα. Ενός αγώνα, που, στον τόπο μας, βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της προθέρμανσης, της προετοιμασίας. Γιατί όμως δεν κάνουμε το βήμα να πάμε παραπέρα, να μπούμε στον αγώνα και να μη νοιαζόμαστε ποιος θα λάβει την πρώτη θέση; Ίσως γιατί μετά τον εμφύλιο και τη μεταπολίτευση αισθανθήκαμε την ανάγκη να «αλητέψουμε», λες και κάποιοι μας χρωστούσαν. Ίσως γιατί βρισκόμαστε κάτω από ένα περίεργο καθεστώς «ομηρίας» από το ίδιο το κράτος και όχι μόνο. Ίσως γιατί έχει κυριαρχήσει η δύναμη της αδράνειας, την οποία είναι δύσκολο να νικήσουμε. Ίσως πάλι γιατί συμβαίνουν όλα τα παραπάνω μαζί. Είναι σα να έχει χυθεί βενζίνη στους «δρόμους» του τόπου τούτου και κανείς να μην έχει το θάρρος να πάρει ένα σπίρτο, να το ανάψει και να το ρίξει.
    Όμορφο κείμενο, όπως πάντα.
    Πένυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Aν σκεφθούμε πως ένας Έλληνας όταν βγαίνει στο εξωτερικό προκόβει, ενώ αντίθετα μένοντας στην Ελλάδα , χάνει τμήμα του εαυτού του και τελικά μπορεί και να μαραζώσει , ισως βοηθηθούμε στην σκέψη μας. Αφού η δυνατότηατ για προκοπή υπάρχει μέσα μας, γιατι θάβετε όταν σπαραμένουμε στην Ελλάδα. Μέσα αναπτύσουμε μια δέσμευση από εικόνες που μας κατακλύζουν, χωρίς να τις έχουμε ζητήσει. Εικόνες κακής σχέσης με το κράτος , πελατιακές σχέσεις , κακή σχέση με την παιδεία, με την έρευνα κλπ. Έτσι νομίζω πως αποκτούμε έναν δεύτερο κακό εαυτό που πρέπει να παλέψουμε. Πράγματι ο κρότος του πυροβολισμού είναι μια έναρξη. Ο δρόμος όμως είναι μεγάλος, γιατί μια ιδέα καινούργια για καινούργια κατεύθυνση, απαιτεί χρόνο για να χωνευθεί. Βλέπεις Πέννυ η Ιδέα δεν κουνβαλά το φορτίο της ρητορικης της διατύπωσης , αλλά το πραγματικό της φορτίο. Από αυτή την σκοπιά μια κρίση μπορεί και να μας ωφελήσει, αν επωφεληθούμε τον χρόνο για ενδοσκόπηση και αν καταφέρουμε να εστιάσουμε στο προσδιορισμό του που τελικά θέλουμε να πάμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Συμφωνώ Κώστα και στο αυτογκόλ και στο κανάκεμα και στο μηδέν της παραγωγικότητας. Να μην ξεχνάμε όμως για να μην την ξαναπάθουμε πως στο κάδρο ήταν και το κράτος, όλων των κυβερνήσεων από το 78 τουλάχιστον και μετά, που ενδιαφέρφηκε να δανειστεί και να δημιουργήσει τις προυποθέσεις του υπερδανεισμού. Αναπόφευκτες προυποθέσεις.Και αυτό το εκανε σκόπιμα , εξυπηρετώντας τις λογικές εξυπηρετήσεως πελατειακού χαραχτήρα και οι οποίες μας έφθασαν καθόλου τυχαία σε αυτά τα νούμερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή