Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Νυχτερινές εξομολογήσεις


     Ένα τραγούδι γράφτηκε για μας. Μιλούσε για αστραπές . Μιλούσε για δακρυγόνα. Για αντισφυξιογόνες μάσκες. Μιλούσε για  δυστυχία. Ο ποιητής μας έστειλε το τραγούδι του. Οι ποιητές άρχισαν να νοιάζονται για μας. Το τραγούδι μιλούσε για δώρα και για δάκρυα. Και δεν χωρούσε ερωτήσεις. Ή ξέρεις και δεν ρωτάς. Ή δεν ξέρεις και  πάλι δεν ρωτάς. Ο ποιητής σταμάτησε να τραγουδά . Βγήκε από το δωμάτιο, λίγο νευρικά.
     Εμείς μείναμε στο δωμάτιο μουδιασμένοι. Μίσος πεντακάθαρο, χωρίς ρωγμές ενοχών. Έτσι μεταλλάσεται το πάθος. Έτσι μεταλλάσεται η ακόρεστη πείνα.
Όταν φτάσεις να πιστέψεις  ότι πίσω από το ενδιαφέρον, την φιλία, τον έρωτα, την αγάπη, οι άνθρωποι ανοίγουν τα μπακαλοδέφτερα τους και σημειώνουν τα κέρδη τους , είναι γι΄αυτούς αλλά και για το δικό σου ψυχικό υλικό, που σώνεται πάντα, ζημιά. Τότε πια σκύψε και ασπάσου τις εικόνες του ερέβους. Η μια λύση είναι να κλειστείς στον τάφο σου για κάποια χρόνια, όσα χρειαστούν μέχρι να πιστέψεις εκ νέου. Η άλλη λύση είναι να θρέψεις το σαράκι σου , με σχέδια που θα ανατρέψουν τους θριάμβους τους, να γεμίσεις τους ισολογισμούς των καλών σου φίλων, των αγαπημένων, των εντιμότατων συναδέλφων , με επισφάλειες και να σταθείς απέναντι για να καμαρώσεις τα έργα σου . Υπάρχει και μια τρίτη. Αυτό το σημείο του στέρνου που πονάει να το πετρώσεις, να το πετάξεις στα σκυλιά που τα λένε Λήθη και Λησμοσύνη. Θα μου πεις έτσι που πονάει στα χρόνια τα τσιγκούνικα που ζούμε , δεν θα σου μείνει μαλακό κομμάτι. Στο τέλος τέλος θα έχεις μέσα σου κενοτάφιο και όχι ψυχή.
     Τι να σου πω και εγώ, πως να φωνάξω μια απάντηση; Ξεφλουδίζοντας τα προσχήματα μπορεί και να τρομάξεις. Όπως και να έχει, εμείς δεν μιλήσαμε, δεν γράψαμε.
Αναμεταδώσαμε. Πολλές πολλές φορές. Σαν πολλαπλασιαστές.Όπως κοιτούν όσοι υπολογίζουν πως κάπου κοντά παραμονεύει ένα μεγάλο  τέλος, προς τα κάτω εκεί που είχε ξεμείνει και σαπίζει  ένα μαγιάτικο στεφάνι .
     Και εσύ ρε κοπελιά τι κάνεις; θα μου  ανταπαντούσε κάποιος. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πως έφτασα να καταφεύγω σε τόσες αυτοαναφορές, ζώντας και αναπνέοντας τόσα πολλά χρόνια για όλους τους άλλους. Τώρα συνειδητοποιώ τουλάχιστον με ανακούφιση ότι στο ατομικό μου σύμπαν, που ποτέ τίποτα δεν ήταν βέβαιο ή οριστικό  και όλα ήταν μονίμως υπό 'αιρεση , ήμουν πάντοτε σε κρίση. Νιώθω άνετα σ΄αυτήν . Σχεδόν την περίμενα να έρθει όπως αρκετοί συνάνθρωποι μου, ίσως και για να κρυφτούμε πίσω από την γενικευμένη κατάρευση  ή να διακαιολογήσουμε την - αδιόρατη μεν υπαρκτή δε- θλίψη που μας χαρακτήριζε εδώ και χρόνια , και να την απογυμνώσουμε από κάθε αυταρέσκεια.
     Οπότε να σου πω τι κάνω. Ντρέπομαι. Ντρέπομαι για το ζεστό παλτό, το πάπλωμα, το καλοριφέρ όταν ο ζητιάνος απλώνει το χέρι.Ντρέπομαι για τον άστεγο που γίνεται ένα με το νερό και την λάσπη, για τον μετανάστη που κοιτά σαν τρομαγμένο πουλί.  Ο κόσμος είναι αδιάβατος και εμείς ασθενικοί τραγουδούσε ο Σαββόπουλος.
     Μια λέξη στοιχειώνει την σκέψη μου. Ελευθερία. Να παλέψουμε γι΄αυτή; Κάθε ώρα , κάθε στιγμή όσες φορές κι αν με ρωτήσεςι θα σου πω ναι. Γι ΄αυτήν αξίζει να παλεύεις. Και για την αγάπη  και για την φιλία με τόλμη και τρυφεράδα, με συμπόνια, με θυμό , με αμφιταλαντεύσεις. Όλα παίζονται την κάθε στιγμή. Διεκδικούμε, γοητευόμαστε , αφήνουμε ένα κομμάτι από την καρδιά μας να ακουμπήσει την καρδιά κάποιου άλλου. Δίνουμε χρόνο, σκεψη, ουσία, εμπιστοσύνη, αγάπη, βλέμμα στο βλέμμα, κίνηση στην κίνηση. Στην τελική η αποδοχή των ανθρώπων που φύσει και θέσει δεν θα με αποδεχτούν ποτέ, δεν με ενδιαφέρει.
     Απ ΄αυτή την στάση αναμονής, που περιμένουμε, κοιτάζω πολλές φορές προς τον ουρανό.Τουλάχιστον σκέφτομαι αυτή η καταστροφή κοινωνική,πολιτική, ατομική,  που θα ρθει γιατί θα ρθει, για τον καθένα κάποια στιγμή, ίσως για πολλλούς την ίδια ακριβώς στιγμή,  ας είναι τουλάχιστον να έχει μια γεύση ελευθερίας.
     Ο ποιητής βγαίνοντας , άφησε την πόρτα ανοικτή.
   

Δημοσιεύθηκε
στο vetonews.gr    http://www./index.php?option=com_content&amp%3Bview=article&amp%3Bid=14925%3A2013-03-05-06-59-59&amp%3Bcatid=85%3A2012-09-02-10-34-45&amp%3BItemid=90#.UTW9PkSZwac.facebook

8 σχόλια:

  1. ΚΑΠΟΤΕ ΔΕΝ

    είναι παρά μιά λάμψη πίσω απ' τα βουνά -- κει κατά το μέρος του πελάγου. Κάποτε πάλι ένας αέρα δυνατός που άξαφνα σταματάει όξω απ' τα λιμάνια. Κι όσοι νογούν, το μάτι τους βουρκώνει

    Χρυσέ ζωής αέρα γιατί δεν φτάνεις ως εμάς;

    Κανένας δεν ακούει, κανένας. Όλοι τους πάνε κρατώντας ένα εικόνισμα και πάνω του η φωτιά. Κι ούτε μια μέρα, μια στιγμή στον τόπο αυτόν που να μη γίνεται το άδικο και φονικό κανένα

    Γιατί δεν φτάνεις ως εμάς;

    Είπα θα φύγω. Τώρα, Μ' ό,τι να 'ναι: το σάκο μου τον ταξιδιωτικό στον ώμο• στην τσέπη μου έναν Οδηγό• τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι. Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα μου θα πάω να βρω ποιός είμαι. Τι δίνω, τι μου δίνουν, και περισσεύει το άδικο

    Χρυσέ ζωής αέρα...
    Ο. Ελύτης - Ο Μικρός Ναυτίλος (1985)

    Ακόμη μια φορά με πολύ δυνατή γραφή το κείμενο σου. Κι οι λουκουμάδες με μπόλικο μέλι και κανέλα, άλλο να σου λέω και άλλο να το έχεις μπροστά σου, είναι συγκλονιστικό…
    Καλή σου μέρα και να Χαμογελάς https://www.youtube.com/watch?v=dH6kM1ienko
    Ηλέκτρα ;-*)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λυπάμαι που οι εξομολογήσεις συμπληρώθηκαν αφού είχες ήδη γράψει Ηλέκτρα

      Διαγραφή
    2. Εγώ δεν ήθελα να γράψω άλλα νωρίτερα, μην μπερδεύεσαι καλή μου. Τα διαβάζω όλα, μην αγχώνεσαι γι'αυτό, περιμένω να μεστώσουν μέσα μου και μετά, αν κρίνω ότι θέλω κάτι να πω, τραβάω το παραβάν της σιωπής μου. Εδώ και καιρό συνειδητοποίησα την Δύναμη της ανθρώπινης ψυχής και σου οφείλω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, το πως μέσα από το στενό κελί μου (ενδότερα) ή το δωμάτιο μου (κατ'εσέ) όλα ντύθηκαν με νέον, όλα πιο έντονα, όλα πιο ζωντανά. Δεν θέλω να γράψω παραπάνω, ξεφεύγω από το θέμα και θα μου βάλουν πάλι τις φωνές και δεν μπορώ τις φωνές, αρκετά μου έχουν ψάλει μέχρι τώρα! Κατέβασε και το σχόλιο μου, αν θέλεις. Και κάτι τελευταίο, μην λυπάσαι για τις εξομολογήσεις, δεν τελειώνουν αυτές...δίνω σημαίνει παίρνω.
      Ηλέκτρα

      Διαγραφή
  2. Όπως και το κείμενο αφήνει την πόρτα ανοικτή. Συνειδητοποιώ, ότι η έκθεση στον ΄ηλιο των σκέψεων και των συλλογισμών, μονάχα κουράγιο δίνει και ανοίγει παράθυρα για να δούμε καλύτερα τον δρόμο. Σε τελική ανάλυση αυτό το θαύμαζα πάντα. Δεν μπορούν όλοι να το κάνουν, όχι γιατί δεν το αντέχουν ακριβώς αλλά γιατί δεν μπορούν, δεν έμαθαν να συγκεντώνονται πάνω στους ίδιους. Καμιά φορά νομίζω πως ζούμε , ζωές ηδονοβλεψιών. Πως ένιωσα μ΄αυτό το κείμενο; Ξεμούδιασα.
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σαν να στέκεσαι μπροστά σε μια βιτρίνα και αποχαυνωμένος εξετάζεις τις λεπτομέρειες ενός υπέροχου εκθέματος, έτοιμο να σου μιλήσει, να βγει από την πραγματικότητα του. Άξαφνα, ένα πετραδάκι προσκρούει στον υαλοπίνακα βρίσκοντας το νεύρο του. Η μια ρωγμή ακολουθεί την άλλη και σε δευτερόλεπτα η στεγανή βιτρίνα έχει γίνει θρύψαλα. Κι εσύ, ακόμη το παρακολουθείς, περιμένεις, αναρωτιέσαι, θα ζωντανέψει; Θα φύγει από εκεί; Εκπνέεις αεράκι, ξεμουδιάζει τα φτερά του και απογειώνεται με ευγενικές κινήσεις, έχει μεταμορφωθεί σε πουλί λεύτερο. Το κοιτάς να χάνεται στον ορίζοντα, κοιτάς ψηλά και κάνεις γύρες τον εαυτό σου σα να χορεύεις μαζί του εκεί πάνω. Και ξέρεις, δεν το ελευθέρωσες εσύ και πάρεις τα πάνω σου γαλόπουλο, ένα πετραδάκι, μοναχά ένα πετραδάκι…
    ΣΤ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ίσως είναι ένα από τα καλύτερα σου!
    Ξενια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ωδή στις εξομολογήσεις και στις εικόνες που κρύβουμε μέσα μας λοιπόν, καλή σου μέρα κορίτσι μου!
    Ιφιγένεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κάποιες φορές νιώθω σα να βρισκόμαστε σε μια μόνιμη κατάσταση Χριστουγέννων, μιά ανταλλαγή δώρων οι εξομολογήσεις. Το τυλίγεις προσεχτικά με το χαρτί που έχεις με τα χέρια σου ζωγραφίσει και με το πολύχρωμο σχοινάκι που έπλεξες, δώρο ισάξιο μ'αυτό που πήρες και με πολύ θέρμη θέλεις να το χαρίσεις σ'αυτόν που σε μάγεψε. Το "θέλω να σου εξομολογηθώ κάτι" είναι καθαρμός ψυχής, άδειασμα της μικρής μας δεξαμενής, κι άλλος που σε ακούει ανοίγει και το αγκαλιάζει μέσα του σα φυλαχτό. Έτσι έχω μέσα μου κι' αυτόν...
    Ορέστης

    ΑπάντησηΔιαγραφή