Στους ξενέρωτους καιρούς.

 

 
       Mπορεί και να παρεξηγηθώ. Μακάρι με μια κουβέντα να μπορούσε κανείς να προκαλέσει μια σειρά συζητήσεων με επιχειρήματα και ανταλλαγές απόψεων.Μακάρι, αλλά δεν ζούμε σε τέτοιες εποχές. Ούτε και εγώ είμαι ειδική στα περί των πολιτικών συζητήσεων. Έτσι με το κίνητρο ενός πολίτη τούτης της χώρας , αλλά και της άλλης την πιο μεγάλης εξακολουθώ να σκέφτομαι. Όμως μήνες τώρα, χρόνια ας πω καλύτερα γράφω πάντα και λέω αυτό που νιώθω.
     Τριγύρω μας και δεν νομίζω πως το αμφισβητεί αυτό κανείς, εξαπλώνεται ο φασισμός. Νομίζω πως όλοι θα συμφωνήσουμε σε αυτό. Και είναι τρομακτικό. Είναι φρικιαστικό. Δεν υπάρχει μέρα που δεν δηλώνει την παρουσία του με όλο και περισσότερο αισθητό τρόπο. Ξυπνάς και ξαφνικά η πόλη έχει εκκενωθεί από άστεγους και πρεζόνια, τους εξαφανίζουν σε διάφορα στρατόπεδα μέσα σε κλούβες, ομάδες κάνουν περιπολίες. Φάτσες μυστiκές και παράξενες, δεν ξέρεις ακριβώς τι είναι καθαρίζουν για σένα την πόλη. Αποφασίζεται επιστράτευση. Οι ξένοι φοβούνται όταν κυκλοφορούν, όταν οδηγούν τα ταξί, όταν δουλεύουν στα βενζινάδικα δεκάδες χρόνια τώρα, όταν  πηγαίνουν τα παιδιά τους στα σχολεία , από εκεί που μπαίνουν από τους πρώτους στα πανεπιστήμια μας.
     Από την άλλη ζούμε σε μια βαθειά ναρκισσιστική κοινωνία, ανάπηρη λόγω ανωριμότητας. Ας πάρουμε τους εκπαιδευτικούς. Αποφασίζουν να υπερασπιστούν  τα διακιώματα τους μέσα στις εξετάσεις. Οκ.....Μέσα σε λίγες μέρες και πάλι θα βρεθούμε στο ίδιο έργο θεατές, ο φόβος και ο ναρκισσισμός να κάνουν το κουμάντο τους και να είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές.. Λίγη φασαρία, λίγος ντόρος και επιστροφή στις θέσεις μας.
     Η φωτογραφία και πάλι θα είναι λειψή. Γεμάτη απο απουσίες. Τα ίδια κλισέ, η λήψη από την ίδια γωνία. Τι στην ευχή λέμε , πως όλα αλλάζουν. Εγώ τα βλέπω όλα ίδια. Και μένω να ψάχνω αναστήματα. Άνθρωποι που ακόμα θα μπορούν να θυσιάζονται για τις ιδέες τους ( αυτό χωρίς κόστος δεν γίνεται ) . Αγωνιζόμενοι  είτε κινδυνεύοντας να απολυθούν , είτε βάζοντας πάνω απ΄όλα την αγάπη τους για τα παιδιά, μιας και αυτή η αγάπη τους έκανε υποτίθεται εκπαιδευτικούς  και όχι κάτι άλλο.
    Απλά ψάχνω αναστήματα. Νιώθω να ζω σε μια τεράστια φούσκα που ασφυκτιά από αγώνα για τα ιδανικά και σαν τα φύκια σε πνίγει μέσα στα λόγια. Σε τι ξενέρωτους καιρούς ζούμε , μωρέ αδερφάκι μου.