Σκέψεις

     Από μικρή όταν έβλεπα θέατρο, ηθοποιό πάνω στην σκηνή συγκλονιζόμουν. Τότε δεν καταλάβαινα γιατί. Ο Ρασκόλνικοφ, ο χαμογελαστός άνθρωπος, η Στέλλα, η Νόνα, η Ρόουζ, η Φόνισσα, η Τζασμίν έπαιρναν σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μου. Ξεκολλούσαν από τις σελίδες του βιβλίου, έπαιρναν μια, δυο, τρεις χιλιάδες αναπνοές, κοκκίνιζαν τα μάγουλα τους, σηκώνονταν οι τρίχες της κεφαλής τους, το βλέμμα τους ζωντάνευε μπροστά μου, ο βηματισμός, το γέλιο, τα δάκρυα έτρεχαν όπως οι χείμμαροι των διαχρονικών λέξεων κυλούσαν από το ανθρώπινο στόμα τους. 

   Έμπαινε κι έβγαινε ο ηθοποιός στο πετσί τους κάθε νύχτα. Νύχτα γίνονται αυτές οι δουλειές. Το πρωί το πετσί του άλλαζε. Πήγαινε να πληρώσει τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, να στρώσει το κρεβάτι, να βάλει πλυντήριο, να φτιάξει φαγητό για το μεσημέρι, να κολλήσει γραμματόσημα, να κατουρήσει. 

       Το βράδυ θα ξαναγινόταν η Ρόουζ, η Έλενα, ο άγριος σπόρος, η Μαρία Μπράουν, εσύ, εγώ. Θα μπαινόβγαινε από το ένα πετσί στο άλλο σαν να 'ταν όλα ένα το δικό του. Ένας άνθρωπος με χιλιάδες δέρματα. Κι αυτό θα γινόταν όπως εδώ και στη Μαδρίτη, και στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι, στην Λυόν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ξέρουν να αλλάζουν οι άνθρωποι δέρματα και να μιλούν μια γλώσσα, την ίδια γλώσσα αυτή που τους ενώνει, αυτή που δεν τους χωρίζει, αυτή που τους γνωρίζει τον ίδιο τον εαυτό τους σε όλες τους τις μορφές, αυτό είναι το θέατρο. 

     ΄Οσο μεγαλώνω ο θαυμασμός μου για το θέατρο και τον ηθοποιό μεγαλώνει. Ίσως φταίει που συνειδητοποιώ ή που το δέρμα μου σπάει. 

Σκέψεις μετά την παράσταση ''170 Τετραγωνικά (Moonwalk)''