Καρφωμένοι στις αλυσίδες τους

Σαν ξένους μας κοιτούν . Δεν είναι καθόλου αυτοί που περιμέναμε. Μας προδίδουν με μανία χωρίς να κρατούν ούτε το ελάχιστο πρόσχημα. Ρίξτε ναρκισσάκια στα πόδια τους. Δεν έχουν αλλάξει. Αυτοί ήταν απο την αρχή . Μας προσβάλλουν και μας εξεφτελίζουν, για να μας σώσουν καλύτερα μετά.

Μπορεί να μην μπορούν διαφορετκά. Μπορεί να μην φθάνουν πιο πολύ. Μπορεί τα παραπάνω να μην είναι για αυτούς. Να φθάνουν μέχρι  εδώ. Μπορεί να τους λείπει το κίνητρο. Και κίνητρο για να αφήσεις το ίχνος σου στην πολιτική δεν μπορεί να είναι η προσωπική σου ανάδειξη. Αυτό είναι κίνητρο για να ικανοποιήσεις την μητέρα σου . Αν σου έτυχε η δυστυχία , η μητέρα σου να ψάχνει την ανάδειξη και απόδειξη της μέσα απο εσένα. Και εδώ που τα λέμε δεν είναι λίγες αυτές οι μητέρες που αυτοπροσδιορίζονται ως οι έχουσες  τα τάδε παιδιά με τα τάδε μεγαλειώδη χαραχτηριστικά και ταλέντα που ήρθαν σε τούτο τον κόσμο τον μικρό τον μέγα , το λιγότερο για να σώσουν  τον κόσμο ολόκληρο και αν μείνει και κάτι απο την διάσωση, να ζεσταθούν και αυτές στην ψυχρή  στοιχειωμένη ζωή τους. Με το αζημείωτο φυσικά και με χαραχτηριστικά ταλαντούχο προσωπείο , θα τις σώσουν τα βλαστάρια τους. Με τα κοντά παντελονάκια στην αρχή και μέσα απο τους προεδρικούς τους θώκους αργότερα. Τα αγόρια τους , κυριώς τα αγόρια τους γιατί οι κόρες τους απο άλλα περισσότερο πάσχουν... Μαθαίνουν να προδίδούν τον εαυτό τους με ταλέντο.Παραχαράχτες των ολόδικων τους ονείρων στην αρχή και μελλοντικοί αυτόχειρες αργότερα.

Μα σαν βρεθούν στο διάβα σου και σταθούν μπροστά σου με οποιαδήποτε ιδιότητα , τότε έμπλεξες φίλε μου. Θα βροντοφωνάζουν πως ήρθαν στον κόσμο αυτό για να σε σώσουν , εσένα , την Ελλάδα , την Ευρώπη, τον κόσμο ολόκληρο και όταν θα σβήνουν τα φώτα καρφωμένοι στις αλυσίδες τους, θα ψάχνουν μέσα στις φυλακές που έχτισαν μόνοι τους να βρουν σχοινί να κρεμαστούν. Θα μείνουν ανείποτα τα λόγια τους. Όλα για την μητέρα τους...Ο μαγεμένος ύπνος τους...

Και εμείς αγόρια και κορίτσια των δικών μας φυλακών , στεκόμαστε και κοιτάμε την βαριά κληρονομιά μας. Πότε θα τελειώσει το παραμύθι . Πότε θα βρεθεί επιτέλους ο καινούργιος σωτήρας και πότε θα αρχίσει το ξεπούλημα μας επιτέλους; Ο σωτήρας μας ! Αυτός που για χάρη μας θα πέσει στο λάκκο με τα φίδια, θα λυγίσει τα σίδερα και θα καταπιεί φωτιές. Αυτός που θα μας πάρει αγκαλιά και θα μας νανουρίσει . Αυτός που θα κάνει το πιο σπάνιο , το πιο μοναδικό , το πιο πολύτιμο! Θα μας κοιτάξει στα μάτια..Θα μας φροντίσει , θα μας κανακέψει , θα μας ταίσει και θα μας στηρίξει. Αυτός..ο σωτήρας μας, η μάνα που δεν είχαμε. 

Και περνούν οι μέρες και περνούν οι ώρες και ο σωτήρας δεν φαίνεται.. Μα κανείς δεν μας θέλει ; Λίγο παέι να φανεί και ξανα χάνεται.. δεν μας θέλει! Δεν μας θέλει γιατί δεν υπάρχει. Δεν υπάρχουν σωτήρες! Μονάχοι μας..μπορούμε καλύτερα. Θα τραφούμε με μνήμες , θα ξεδιψάσουμε με αλήθειες , θα κοιμηθούμε στην δική μας αγκαλιά και θα αντριωθούμε. Βγάλτε ένα όνομα να τελειώνουμε! Τα υπόλοιπα θα τα κάνουμε εμείς γιατί πρόκειται για μας και την ζωή μας. Φθάνουν οι μεγαλόχαροι. Είναι επικύνδυνα τα μονοπάτια και άγρια. Φθάνουν τα είδωλα στις λίμνες. Μονάχοι μας!