Για την καρέκλα ρε γαμώτο..

Σαν δεν μπορεί κανείς λάθος να βρει στη πορεία του , τον φοβάμαι. Αυτόν πιο πολυ απο όλους. Σαν με κοιτά κατάματα για να μου πει πως άδικα πληρώνει πράγματα που δεν έκανε και όμως τα χρεώθηκε θέλω να τρέξω και να φύγω γιατί γνωρίζω πια.Και να του φωνάξω πως όλα αυτά που λες τα ξέρω όλα τα εχω ξανα δει και την στάχτη που ρίχνεις στα μάτια πιο πολυ από όλα τα άλλα την γνωρίζω. Καμια φορά η ζωή ωφείλει την ύπαρξη της σε όλους αυτόυς που πήγαν να μας την αρπάξουν. Μα και τον άλλο που την αράζει παρακεί στην ασφάλεια του και μου χαράζει πάλυ νέες άκοπες αρχές δεν τον ξεχωρίζω απο αυτόν που με πρόδωσε. Γράφω τότε στο μυαλό μου ένα τεράστιο γιατι και δεν καταλαβαίνω γιατι δυο λάθη θα κάνουν ένα σωστό; και γιατί τη θέση μου εκει πρέπει να βρω..αφου και εκεί θέση για μένα δεν υπάρχει..και μετά να λατρεύω και τον αλάνθαστο σωτήρα μου που κλέβει την φωνή μου.
Σαν δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει την ευθύνη του και να την αναλάβει, τον αποφεύγω γιατί μου παίρνει τις καλύτερες μου λέξεις και τις κάνει δικές του στην αναξιοσύνη του και με αφήνει με την απορία που τον αφήνω να λεηλατεί και δεν του μιλώ.
Απο τους δρόμους μαζέυονται οι λέξεις και εκεί διαλύονται οι αυταπάτες. Διψάμε. Οποίος δεν έχει καταλάβει πως υπάρχει θυμός και οργή και πως όποιος δεν μπορεί μοναχός του την ευθύνη του να βρει, θα του την υποδείξουν σύντομα , θα πρέπει να μην έχει επαφή με την πραγματικότητα και να μην ζει την δική του ζωη αλλά των άλλων. Μια δανειακή ζωή με πολλά ανταλλάμγματα. Για αυτό αστείο ακούγεται να λένε πως δεν είναι γατζωμένοι στις καρέκλες . Οι μέρες αυτές αφήνουν σημάδια. Βάλθηκαν να κουκουλώσουν και να θάψουν όλοι μαζι πως δεν έχουν εντολή. Και πως δεν λένε τα ονόματα που πρέπει να πουν. Απο όλους τους σωτήρες είναι λοιπόν αυτοί οι πιο λάθος . Κοντά τους και όσο παραμένουν , θα μετράμε καλύτερα απο την ουσία την απουσία . Και αυτό μας πνίγει και μας βουλιάζει και το ξέρουμε καλά.