Αυτό που δεν λέγεται.
Αυτό που γεννήθηκε πριν χρόνια αμνημόνευτα.
Αυτό που χτίζει μέσα μας κελιά.
Αυτό που βουλιάζει βαρύ σαν οργή.
Αυτό που κοιμάται σαν γέρος και ξυπνάει σαν παιδί.
Αυτό που διαλέγει τις μέρες που θάρθουνε σαν δική μας αρχή.
Αυτό που την ίδια ώρα είναι φίλος και εχθρός.
Αυτό που μιλά χωρίς ν'ακούγεται.
Αυτό που μας ταίζει την πιο ηχηρή μοναξιά.
Αυτό που δεν το ξέρουν ούτε αυτοί που μας αγάπησαν.
Αυτό που σημαδεύει και σκέφτεται.
Αυτό που κυλά μέσα στο αίμα μας και μαζί του χάνεται.
Αυτό που φωτίζεται απο το φως του σύμπαντος.
Αυτό που δροσίζει του νου τις τρύπες.
Αυτό που μας γεμίζει και ύστερα μας αδειάζει.
Αυτό που μας κρατά ζωντανούς
Αυτό που δεν παρηγοριέται.
Αυτό που αντί για βήματα έχει φτερουγίσματα.
Αυτό που μας πυροδοτεί πάντα την κατάλληλη στιγμή.
Το μοναχικό ζειμπέκικο της Κυριακής. Ο δικό μας μικρός θεός. Κομποσχοίνι στο λεπτό καρπό μας.
Προσμονή χωρίς ελεημοσύνη.
Ο δικός μας λόγος .
Αυτό που εμπόδια όταν έρθουν δεν τα γνωρίζει.
Άνεμος δυνατός που όταν έρθει, μας παίρνει, μας στροβιλίζει μας ξαναβαφτίζει.
Είναι εδώ μας έφτασε. Το ακούω. Πάρε και γράψε θα μας πει. Δικό σου το χαρτί , δικό σου και το μελάνι. Δικά σου τα λάθη , δικά σου και τα πάθη.
Πάρε και γράψε ότι η ψυχή σου λαχταρά. Ήρθε η στιγμή. Η ζωή σου σε κοιτά.
Αυτό που γεννήθηκε πριν χρόνια αμνημόνευτα.
Αυτό που χτίζει μέσα μας κελιά.
Αυτό που βουλιάζει βαρύ σαν οργή.
Αυτό που κοιμάται σαν γέρος και ξυπνάει σαν παιδί.
Αυτό που διαλέγει τις μέρες που θάρθουνε σαν δική μας αρχή.
Αυτό που την ίδια ώρα είναι φίλος και εχθρός.
Αυτό που μιλά χωρίς ν'ακούγεται.
Αυτό που μας ταίζει την πιο ηχηρή μοναξιά.
Αυτό που δεν το ξέρουν ούτε αυτοί που μας αγάπησαν.
Αυτό που σημαδεύει και σκέφτεται.
Αυτό που κυλά μέσα στο αίμα μας και μαζί του χάνεται.
Αυτό που φωτίζεται απο το φως του σύμπαντος.
Αυτό που δροσίζει του νου τις τρύπες.
Αυτό που μας γεμίζει και ύστερα μας αδειάζει.
Αυτό που μας κρατά ζωντανούς
Αυτό που δεν παρηγοριέται.
Αυτό που αντί για βήματα έχει φτερουγίσματα.
Αυτό που μας πυροδοτεί πάντα την κατάλληλη στιγμή.
Το μοναχικό ζειμπέκικο της Κυριακής. Ο δικό μας μικρός θεός. Κομποσχοίνι στο λεπτό καρπό μας.
Προσμονή χωρίς ελεημοσύνη.
Ο δικός μας λόγος .
Αυτό που εμπόδια όταν έρθουν δεν τα γνωρίζει.
Άνεμος δυνατός που όταν έρθει, μας παίρνει, μας στροβιλίζει μας ξαναβαφτίζει.
Είναι εδώ μας έφτασε. Το ακούω. Πάρε και γράψε θα μας πει. Δικό σου το χαρτί , δικό σου και το μελάνι. Δικά σου τα λάθη , δικά σου και τα πάθη.
Πάρε και γράψε ότι η ψυχή σου λαχταρά. Ήρθε η στιγμή. Η ζωή σου σε κοιτά.
Τι να νιώσω , τι να σκεφθώ , που να ταξιδέψω , τι να πρωτοψάξω και για ποιά απο όλες τις απώλειες μου να πρωτοκλάψω.Που ήσουν τόσα χρόνια? Γιατί να μην σε ξέρω καλύτερα</ Να είσαι Αννίτα μου πάντα καλά να μας θυμίζεις πως ίσως και να μπορούμε γιατί δεν το αντέχουμε όλοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε όλη όλη την αγάπη μου , μια φίλη και συνάδερφος
Βάλια
Το αυτό νομίζω έφυγε απο την Ελλάδα πια.Βουλιαξε στην οργή του όπως το λες. Τώρα έχουμε ακροδεξιά κομμάτια στην ασυννενόητη νεα διοικητική τραπεζική κυβέρνηση του τόπου μας. το αυτό αυτοκτόνησε για να μην δει την απόλυτη ξεφτύλα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλέξης
Αυτό που δεν χάνεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που δεν θα το μάθουμε τελείως ποτέ.
Αυτό που σου ζητά να ξανα γράψεις .
Αυτό που μου ζητά να ξανά φωτογραφήσω.
Αυτό που μας ενώνει , και μας χωρίζει μαζί.
Αυτό που δεν γνωρίζεις.
Αυτό που φωνάζει σιωπώντας.
Αυτό που δεν γνωρίζει συμβιβασμούς.
Αυτό ..του απόλυτου γιος και της λαχτάρας κόρη.
Σε νιώθω
Ορφέας
αυτό...είναι ένα ποίημα που ψάχνει μουσική!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το καλό ,όλων αυτώ που δεν λέγονται και δεν πράτονται. Επειδή σε ξέρω λίγο ήταν ζήτημα χρόνου και ίσως χώρου...και μάλλον τα βρήκες . Μέσα σου ήταν φυσικά πάντα. Τώρα είμαι σίγουρηη θα δούμε πάρα πολλά..να γίνονται, να λέγονται και κυρίως να γράφονται.Γιατί εσύ απο το τελευταίο ζεις...
Σ