Κλωτσάμε πετραδάκια στο τέλος του δρόμου

Φοβάται ο άνθρωπος την απομόνωση. Φοβάται την απώλεια. Απο τα ψηλά στα χαμηλά, απο τα πολλά στα λίγα. Να μη σε θέλουν , αυτοί που σε ήθελαν , να σε μετρούν για σοβαρό λάθος τώρα, όταν χθες σε κοίταζαν στα μάτια. Να σε διώχνουν αυτοί που σε ζήτησαν. Φοβάται ο άνθρωπος την μοναξιά , την ανατροπή. Φοβάται το τέλος του παραμυθιού.
Στέκεται και κλωτσά τα πετραδάκια στο τέλος του δρόμου, σηκώνει σκόνη πολλή και καθυστερεί. Καθυστερεί να αποφασίσει, να δει το βάθος του , να πάρει δύναμη και να αναμετρηθεί με την δική του αλήθεια, αυτή που θα του δείξει συνέπειες, τρύπες, ανεπάρκειες.Την αλήθεια που γκρεμίζει τα ιδανικά σταθμά και λατρεύει τα ανθρώπινα μέτρα. Καθυστερεί να κόψει το τελευταίο σχοινί και να απομακρυνθεί. Και όσο καθυστερεί χάνει το μόνο που αναλλοίωτο φεύγει μαζί του. Την τιμή και την  αξιoπρέπεια του.Καθυστερεί να δει πως σαν τον μέτρησαν για λάθος, η ζωή έφυγε πια απο κει και πήγε παρακάτω. Φοβάται να πιστέψει πως τα βήματα του μέτρησε λάθοςκαι αστόχησε.
Γεμάτη λάθη και αδικίες η ζωή. Συστήματα πολιτικά, οικονομικά , κοινωνικά τούτα τα λάθη προσπάθησαν να λύσουν χρόνια τώρα. Τούτες τις αδικίες να γλυκάνουν και να σβήσουν. Χάθηκαν ζωές και οι αγώνες ακόμα δεν δικαιώθηκαν. Γυρνάει ο κόσμος γρήγορα και γίναμε όλοι σκλάβοι.
Στις σημερινές μας φυλακές, οι φύλακες απ'έξω παίζουν μπαρμπούτι, μιλούν γερμανικά και στα ζάρια έχουν τον φόβο μας. Εμείς,  τα σημερινά σοβαρά λάθη,  είμαστε απο τα πρώτα μεγάλα θύματα της παγκοσμιοποίησης που δρομολόγησε και όρισε η απληστία του τζόγου και του μαύρου, άκοπου κέρδους. Είμαστε εμείς που δείξαμε με τις πληγές μας πως καμιά νομισματική ένωση δεν μπορεί να συμβεί χωρίς να προυπάρξει πολιτική ένωση και πολιτική ένωση δεν μπορούμε να έχουμε όταν οι λαοί καλούνται να δεχθούν  τον πλούτο να μετακυλιστεί και να συγκεντρωθεί στα χέρια των λίγων ιδιωτών που απο τότε και μετά θα στήνουν εκείνοι το παιχνίδι.Για να το δεχθεί αυτό ο άνθρωπος ,πρέπει να ξεχάσει την φύση του. Και όσοι το σκέφθηκαν και προσπάθησαν να οικοδομήσουν τέτοια απανθρωποίηση έχουν πέσει σε πλάνη μεγάλη και σύντομα θα μαζέψουν αντι για κέρδη , στάχτες. Η ζωή μας μια πορεία γνωρίζει. Αυτόν της ευτυχίας, αργά ή γρήγορα προς τα κει θα κινηθεί. Νομοτελειακά.
Φοβάται να δεχθεί ο άνθρωπος  την πραγματικότητα.Να πιστέψει πως τον πρόδωσε το όνειρο του. Φοβάται να πει την λέξη . Δεν είναι η πρώτη φορά που ζούμε την προδοσία και την παρακμή της. Και άλλες φορές υπήρξαν. Κάθε μια με την δική της ένταση και τον δικό της φόβο.
Είναι ένα τέλος. Και σαν τέλος το ζούμε.
Παρακάτω θα μπορέσουμε να ανοίξουμε λίγο το παράθυρο να μπει φρέσκος αέρας , να δροσιστούμε. Είναι η ώρα της συνειδητοποίησης και των αποφάσεων. Όσα σημάδια και αν μας αφήσει αυτή η εποχή, όσα και αν χάνουμε , όσο βαθειά και αν είναι , δεν μπορεί παρά πιο πλούσιοι να γίνουμε. Πιο κει η μέρα είναι πιο καθαρή , η ελπίδα πιο ζεστή και το όνειρο θα ξανα έρθει με καλύτερους όρους, γιατί τώρα θα γνωρίζουμε καλύτερα και εμείς τι ζητάμε.Παρακάτω υπάρχει μια καινούργια μέρα Μια παραδοχή μας χωρίζει .