Που πήγε ο χώρος ;

 

    Κάθε γνώμη μας εξαρτάται -και- από την οπτική γωνία από την οποία θα κοιτάξουμε , θα προσλάβουμε και θα εξετάσουμε ένα ερέθισμα. Αυτή είναι η γωνία λήψης και είναι μια από τις σημαντικότερρες παραμέτρους στην διαδικασία της διαμόρφωσης μιας γνώμης. Ίσως και γι΄αυτό η γνώμη πολλών από μας καθορίζεται σε τέτοιο βαθμό από την τηλεόραση , επειδή εκεί η γωνία λήψης αποφασίζεται από ειδικούς και σερβίρεται με τόσο επαγγελματικό τρόπο που δύσκολα κανείς αντιστέκεται.
     Από  άλλη γωνία βλέπεις εσύ αυτό που διαβάζεις εδώ και από άλλη γωνία το βλέπω εγώ που το έγραψα. Θύμα και θύτης είναι ρόλοι που εναλλάσσουμε μεταξύ μας για να εμπλουτίζουμε τις εμπιειρίες μας στο πεδίο της επαξεργασίας των πιθανών γωνιών λήψης. Στις μέρες μας άλλωστε το ιδανικό είναι να βλέπεις όλα από την γωνία όπου στην έχουν στημένη , αυτό όμως το καταφέρνουν λίγοι και εκλεκτοί.
     Τελικά όμως δεν ξέρω αν μόνο εγώ έχω αυτή την αίσθηση, κάθε περσινό καλοκαίρι είναι  πιο ευρύχωρο. Κάθε χρόνο όλο και κάτι λείπει. Λίγα τετραγωνικά, λίγος αέρας. Το περίεργο είναι πως λείπουν μόνο από μερικούς όχι απ΄όλους. Σκέφτομαι πως εξακολουθούν να υπάρχουν δημοσιογράφοι- αρθρογράφοι που συνεχίζουν να γράφουν με τις σίγουρες πένες τους και γράφοντας να μοιράζουν μαστίγια. Ο αποδέκτης του μαστιγίου , έχει την υποχρέωση , κάτι σαν αυτοτιμωρία , πρωί, μεσημέρι και βράδυ να μπαίνει σ΄ένα βλακώδες , ακατανόητο και συνεχές αυτομαστίγωμα . Ο παραπανίσιος,  ο τζαμπατζής, ο μαζί τα κάναμε , μαζί τα φάγαμε, μαζί σιωπήσαμε, μαζί ψηφίσαμε, μαζί δεν είδαμε, μαζί παραλείψαμε, μαζί συναινέσαμε . Κάποιοι   φαίνεται πρόλαβαν και μετανόησαν μεταξύ τους πάντα, αυτοσυγχωρέθηκαν , αλληλοεξομολογήθηκαν , προσαρμόστηκαν βρε αδερφέ και τώρα μοιράζουν μαστίγια στους υπόλοιπους. Το μαστίγιο σ΄αυτό τον τόπο είναι γι΄αυτόν που θα βάλει και την πλάτη. Πάντα δηλαδή των άλλων.
     Και γράφουν επώνυμοι και ανώνυμοι τα ίδια και συνεχώς. Συχνάζοντας στα ίδια . Πρωί , μεσημέρι και βράδυ . Όμοια και απαράλλαχτα. Γι΄ αυτούς κάθε επόμενο καλοκαίρι θα είναι πιο ευρύχωρο , μπορεί να χτίσουν  και κανένα δωματιάκι παραπάνω . Αφού ''γράφουν ΄΄και πυροβολούν τους παραπανίσιους που πρέπει μάλλον να φύγουν και φεύγοντας να δημιουργηθεί ο απαιτούμενος χώρος. Μια επιθυμία σε άλλους συνειδητή και σε άλλους ασυνείδητη και γι΄αυτό δυσκολοπροσβάσιμη στην ανάλυση της, στην περίπτωση που κάποιος θα ήθελε να κάνει την αυτοκριτική του δηλαδή.
     Δεν ζητάω καμία χάρη και από κανέναν. Το σεβασμό του λόγου μόνο θέλω. Λόγος δεν είναι ο ήχος των ντεσιμπέλ της φωνής που ανεβάζουν, αλλά η αρχή των πάντων. Ο λόγος την ώρα που γεννιόταν, ούτε ήξερε , ούτε δεν ήξερε. Ο λόγος ΕΙΝΑΙ και αυτό του αρκεί. Τι παρανόηση τόσος θόρυβος να χρεώνεται στο λόγο. Θέλω να ξέρουν πως υπηρετούν τον λόγο. Και να δείξουν πόσο πονάει η ζωή όταν γίνεται καρφί στο κόκκαλο πια. Αυτό θέλω. Να πάψουν να ''γλείφουν '' κάθε σταγόνα από τις απόψεις των ομοίων τους με αμοιβαία αυτοικανοποίηση και να πετάνε μέσα στην αρένα - εκεί που χάνονται άνθρωποι , αληθινοί άνθρωποι ,μαστίγια. Σε λίγο δεν θα υπάρχουν ούτε δάκτυλα. Oύτε χέρια να τα κρατήσουν. Ο λόγος είναι ο χώρος.
     Κι αν πρέπει  σαν αντάλλαγμα να σας αφήσω την αίσθηση πως με σώσατε, σας την αφήνω. Σας σώζω κι εγώ από το βάρος της ευθύνης. Νάτα πάλι τα  πραγματικά , τρομακτικά μεγέθη της ζωής. Μόνο οι άνθρωποι πολεμάνε  μεταξύ τους.

Ζωγραφική  Jan Dobkowski