Στο πανηγύρι

 

 
      Στο πανηγύρι την βρήκα και στο πανηγύρι την έχασα. Ήταν μεγάλο πανηγύρι . Με την σκοποβολή του , τα γιαπωνέζικα μπιλιάρδα, τις μπουκάλες, τις σαμπάνιες και τα αλογάκια.
     Τ΄αλογάκια στριφογύριζαν βουίζοντας, τα μπιλιάρδα έκαναν καραμπόλες, οι μηλόπιτες μοσχοβολούσαν και οι καραμπίνες άδειαζαν. Ξέρω καλό σημάδι και καυχιέμαι. Όχι , όχι δεν την συνάντησα στην σκοποβολή , στις μηλόπιτες την πρωτοείδα. Ναι ναι έτρωγε λαίμαργα , εγώ πασαλειμένος την ρώτησα : '' 'Eι!Πως σε λένε ; Πες μου τ΄όνομα σου.'' Και αυτή μου είπε '' θα στο πω μετά ...''Από κει βρεθήκαμε στο σκοπευτήριο κι εκεί την έχασα...
    Στην αρχή σκόπευσα κι έριξα κάτω όλους τους στόχους. Σε κάθε νίκη μου φώναζε : '' Μπράβο ! Μπράβο !!'' Σαν δεν απόμεινε τίποτα όρθιο , έριξα κάτω τ΄αυτγό του συντριβανιού και σημαδεύοντας το την ρώτησα '' Έι! Πως σε λένε ;  Πες μου τ' 'ονομα σου.'' Την άκουσα να μου λέει '' θα στο πω μετά, θα στο πω μετά..''
     Τραβώ τ΄αυγό πηδάει, γυρνώ δεν ήταν πλαί μου. Την έχσα, μα την ξαναβρήκα. Έτρεχα σαν τρελλός σκουντουφλώντας πάνω στο πλήθος που με έβριζε και ...να , την κξαναβρίσκω στις μπουκάλες. Αγόρασα κρίκους , πολλούς πολλούς κρίκους που τους ρίχναμε μαζί και κάθε φορά που πέταγα τον κρίκο την ρώταγα : '' Έι ! Πως σε λένε ; και αυτή μου έλεγε '' θα σου πω μετά..''
     Ωπ! Πάει κι αυτό. Έλα τώρα να πάμε στις κούνιες , στις μεγάλες τις κούνιες ανεβαίνεις , ανεβαίνεις, ανεβαίνεις όλο και πιο ψηλά κι ύστερα κατεβαίνεις, κατεβαίνεις και πεθαίνεις. Την έχσα στις κούνιες . Ψάχνω ξανά στις μπουκάλες...ψυχή. Τ αφώτα ανάβανε , οι ίσκιοι σαλεύανε και ... να την ξαναβρίσκω στ΄αλογάκια. Τ΄αλογάκαι μόλις ξεκινούσαν και εγώ μόλις πρόφτασα να της φωνάξω : ''Έι , Έι !! Πως σε λένε ; Πεσ μου τ΄όνομα σου .'' Την ακούω να μου λέει '' θα σου πω μετά..''
     Η ορχήστρα , οι χρυσές καρότσες , οι πολυέλαιοι. , όλα , όλα μπαίνουν σε κίνηση. Κθότανε ολομόναχη πάνω σ΄ένα χάλκινο τέρας της αποκαλύψεως , που την μια λες και σφηνώνονταν στον ουρανό και την άλλη καταποντίζονταν στην κόλαση. Κάθε φορά που περνούσε από μπροστά μου καθισμένη πάνω στο χάλκινο τέρας της και ανέβαινε και κατέβαινε γελώντας , της φώναζα : '' Έ, Έι !! Πες σε λένε ; και μόνο από την κίνηση των χειλιών της μάντευα την απάντηση '' θα στο πω μετά ...θα στο πω μετά..'' Να έτσι την έχασα.
     Την πρωτοείδα στις μηλόπιτες και την έχασα στο σκοπευτήριο. Την ξαναβρήκα στις μπουκάλες και την έχασα στις κούνιες και να...που στ΄αλογάκια την βρήκα και στα αλογάκια την έχασα. Κάθε φορά που περνούσε από μπροστά μου , έγερνε το κορμί της γελώντας.
     Κι να, τ΄αλογάκια γυρίζουν όλο και πιο αργά και η ορχήστρα σταματά. Όλα σταματούν. Εγώ ορμώ στ΄άλογο της , που σταματούσε μπροστά μου , αλλά αυττή δεν ήταν πια εκεί. Που να πήγε κι έτρεχα μέσα στην σκόνη κι έτρεχα πίσω απ΄τις σκιές κα φώναζα : Έι ! Πως σε λένε ; Πες μου τ΄όνομα σου. ''
     Στο πανηγύρι τη βρήκα και στο πανηγύρι την έχσα. Μην πηγαίνετε ποτέ στα πανηγύρια. Εκεί βρίσκει ο ένας τον άλλο κι έπειτα χάνονται αναζητώντας. Να όπως εγώ τώρα δεν ξέρω τ΄όνομα της . Της φωνάζω : ''Έι Έι Έι !!! Ψάχνω , ψάχνω , ψάχνω παντού , μα δεν θα την βρω ποτέ, ποτέ, πια...

Ζαν Κοκτώ ''Στο πανηγύρι''



Φωτογραφία Mario Cattaneo
http://pinterest.com/motomu/mario-cattaneo/