Σαν δροσιά

     Μεγαλώνοντας κανείς  ( κινητή γιορτή, ας μην το ξεχνάμε) , σιγά σιγά συνειδητοποιεί πως καθώς το εξωτερικό πεδίο μοιάζει να '' μαζεύει'' , να συρρικνώνεται ( γιατί ούτε άπειρες επιλογές έχει πια, όπως νόμιζε μικρός, αλλά oύτε ττην ίδια ενέργεια να τρέχει να τις ψάνει) , το εσωτερικό πεδίο απλώνει και βαθαίνει. Τη θέση της ξέφρενης δραστηριότητας , των άπειρων επιθυμιών , παίρνουν άλλα πράγματα, εντελώς άλλης ποιότητας, αρχίζει να στοχάζεται τον κόσμο , να τον ονειρεύεται δημιουργικά, παρά να θέλει να αφήσει ντε και καλά την σφραγίδα του πάνω σε ό,τι ακουμπάει. Είναι η στιγμή που αρχίζει να μοιράζεται και να αποκτά την ικανότητα να αποδεσμεύει από τα δεσμά του  αποκλειστικά δικού του φόβου,    αυτούς που αγαπά. Αντί για δεσμά , αφήνεται ελεύθερα στην επιλογή τους και η ζωή αρχίζει και κυλά περισσότερο ανεμπόδιστα. Αυτή η άποψη για μένα τουλάχιστον που μεγάλωσα μέσα στις μόδες των κομμάτων , των πολιτικών νεολαιών , του γενικότερου κλίματος ''ότι υπάρχεις μόνο επειδή κάνεις '' αλλά και του φόβου της απώλειας, είναι ανακουφιστική. Κάτι σαν να βρίσκεσαι από τον καύσωνα , στην δροσιά. 

      Καταλαβαίνω πια τις ανάγκες που κρύβονται πίσω απ'αυτές τις εμποδισμένες μας οπτικές . Καταλαβαίνω πως  χειρίζομαι τους άλλους για ασήμαντες αφορμές σημαίνει πως ζητώ μια μπουκιά φαί , γιατί είμαι στερημένος άνθρωπος . Μπερδεύω τις επιθυμίες με τα νευροκυκλωθυμικά μου , ψάχνω πάλι μια μπουκιά φαί. Ερωτεύομαι χωρίς να θελήσω να παραδοθώ αλλά με την κρυφή ανάγκη να εξουσιάσω ή να εξουσιαστώ ,πάλι μια μπουκίτσα φαί ζητώ. Δεν ακούω όταν μου μιλούν παρά μονάχα τον αντίλαλο μου και σ'αυτόν αποκρίνομαι. Αυτή είναι η στέρηση , η Μεγάλη πείνα, η ακλόνητη ακινησία.   

          Αν δεν ξεβολευτείς από τα στερεότυπα σου, φίλε, αδερφέ και εαυτέ μου , δεν θ΄αλλάξει τίποτα. 

      

Φωτογραφία Bruce Mozert