Εμείς οι άνθρωποι μοιραζόμστε με τον κόσμο την εικόνα που έχουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αν η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας είναι περιορισμένη αυτό μας κάνει να είμαστε απελπισμένοι ή υπερόπτες ή επιθετικοί , να έχουμε άσχημες συμπεριφορές και δυσάρεστες διαθέσεις. Αν η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας είναι διευρυμένη τότε έχουμε μετριοφροσύνη, απλότητα , θέλουμε να προσφέρουμε , μπορούμε να αγαπάμε και χαιρόμαστε με το παραμικρό. Οι σχέσεις με τα πάντα γύρω μας καθορίζονται από την σχέση που διατηρούμε με τον εαυτό μας. Μια σχέση που χτίστηκε από παλιά και είναι η απάντηση που δώσαμε στα ερωτήματα , ποιος είμαι ; είμαι ικανός, μπορώ να τα καταφέρω; Αξίζω ; Αξίζει να με αγαπούν; Αξίζω να έχω αυτά που θέλω ; . Η κάθε μας συμπεριφορά είναι απάντηση σ΄αυτά τα ερωτήματα.
Αν νιώσουμε τον διπλανό μας υπερβολικό στις εκδηλώσεις του , είναι ίσως γιατί έχουμε εμείς μια υπερβολικά συγκρατημένη διάθεση και φοβόμαστε την ίδια ώρα που λαχταράμε την ικανότητα του να χαίρεται με το παραμικρό. Ίσως έχουμε υπερβολικά αφεθεί στο τιμόνι της λογικής, απομακρυνόμενοι από το συναίσθημα μας, ,μη ξέροντας τι να το κάνουμε. Αν νιώθουμε τον διπλανό μας στερητικό , μπορεί να είναι ίσως γιατί μας κυβερνά μια ακόρεστη δίψα που κουβαλάμε από παλιές άνυδρες στιγμές της ζωής μας. Είναι σπουδαία στιγμή όταν ακούμε την γνώμη των αγαπημένων μας ανθρώπων , των φίλων για μας. Σπουδαία ως προς το περιεχόμενο της όχι μονάχα για μας, αλλά και για τους ίδιους . Είναι στιγμή γιορτής , όσο σκληρή κι αν είναι η κριτική. Μια στιγμή που μπορεί να φέρει αναγέννηση αν γίνει αντικείμενο αναστοχασμού και δεν κλειστεί με φόβο στα ψυχοντουλαπάκια. Μην φοβάστε να μιλάτε, αλλά ούτε να ακούτε. Μιλήστε όπως νιώθετε, φθάνει την ίδα ώρα να ακούτε.
Κάθε στιγμή μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας ό,τι μας περιορίζει και να διεκδικήσουμε καινούργια ταυτότητα , ένα νέο υπέροχο πεπρωμένο. Η εικόνα μας είναι κάθε φορά μπροστά μας . Μέσα από σένα βλέπω εμένα. Αφού σε κοιτώ με τα δικά μου μάτια. Δεν έχει τόσο σημασία ποιοι είμαστε μέχρι χθες και πόσο μεγάλο είναι το φορτίο που ο καθένας μας κουβαλάει. Από την στιγμή που πραγματικά θα το πάρουμε απόφαση ν' αλλάξουμε θα υπάρξει μια εσωτερική δύναμη που θα μας καθοδηγήσει και θα είναι πάντα δίπλα μας στον ταξίδι της εκπλήρωσης.
Γλυκιά μου Ανν... γράφεις ότι σκέφτομαι και μάλιστα πολύ συχνά τώρα πια μια και την ζωή την νοιώθω να φεύγει με εξαντλητικά γρήγορους ρυθμούς... το τι θα έπρεπε να γίνει το σκέφτομαι... η εφαρμογή όμως σε όλα αυτά; Πόσο εύκολη είναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο εύκολα να τινάξεις συνήθειες, φοβίες και αντιλήψεις χρόνων;
Αυτό ποιός θα μου το μάθει;
μη το ξεχάσω...
Καλημέρα :-)
"Αν είσαι λογικός άνθρωπος, πας προς την κατεύθυνση που κοιτάζεις", μου έλεγε η μάνα μου όταν ήμουν μικρή. "Αν κοιτάζεις προς τα επάνω, πας προς τα πάνω. Αν κοιτάζεις προς τα κάτω, πας προς τα κάτω. Το θέμα είναι να μπορείς να διακρίνεις πού θέλεις να πας και πού πας". Θύμωνα τότε, γιατί μάλλον αυτό με φόρτωνε με πολλές ευθύνες: να είμαι λογική, να κοιτάζω, να διακρίνω... Είχε όμως ένα μεγαλείο αυτό που έλεγε. Τίποτε δε φαινόταν απίθανο. Εξαρτιόταν από εμένα. Μου έτυχε -και εξακολουθεί να μου τυχαίνει- να αλλάξω πολλές φορές το βλέμμα και τη ρότα μου. Το λάθος βλέμμα και η λάθος πορεία όμως απέκτησαν νόημα και αξία, αφού κατάφερα να τα διακρίνω. Με τη δική μου λογική και τη δική μου ικανότητα διάκρισης, όποια και αν είναι και όπως αυτή διαμορφώνεται όλα αυτά τα χρόνια από τους ανεκτίμητους ανθρώπους που περιέβαλαν τη ζωή μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά ευχαριστώ για όσα με κάνεις να σκέφτομαι, σου έχω πει άπειρες φορές. Άλλη μία δεν βλάπτει. Ευχαριστώ, λοιπόν.
Φιλιά,
Γιούλη