Κοιτάς γύρω.
Ο χρόνος αρχίζει να είναι το θέμα για τους περισσότερους που ξέρεις. Για μερικούς αρχίζει να δείχνει ήδη λιγοστός. Ήρθε και η ανεργία και ο χρόνος βούλιαξε σε αχαρτογράφητα νερά. Ο ωφέλιμος χρόνος, αυτός ο απόλυτος ζωτικός χρόνος στριμώχνεται σε κάποια μικροσκοπικά μεσοδιαστήματα . Ένθετο , αραχνούφαντο φύλλο ανάμεσα στις ρουτίνες , στο μόχθο, στην υποταγή, στις απανταχού ανάγκες σου. Στριμώχνεις αισθήματα, όνειρα, κουβέντες εμπειρίες σε μικροσκοπικά αεροστεγώς κλεισμένα ψυχοντουλαπάκια . Κυνηγάς να αποκλείσεις τα κενά , τις διαφυγές, τα χασομέρια. Γιατί άραγε σε φοβίζουν τα κενά ; Αλήθεια πιστεύεις πως μπορείς να ζήσεις χωρίς κενά και διαφυγές;
Κοιμάσαι βαριά , ανονείρευτα. Ξυπνάς με κράμπες . Ένα πρωί ξύπνησες αλαφιασμένος από ένα όνειρο.
Ο ''Χρόνος'' λέει με τ΄αμπάρια του φορτωμένα με όλα του κόσμου τα καλά και τα κακά, περίμενε καρτερικά δεμένος στο λιμάνι . Γεγονός πρωτοφανές , δηλαδή αφού ποτέ ξανά δεν είχε συμβεί κάτι παρόμοιο. Το καράβι αυτό δεν είχε πιάσει ποτέ λιμάνι , φόρτωνε , ξεφόρτωνε , ανεφοδιαζόταν πάντα εν πλω. Κινούνταν διαρκώς πότε πιο γρήγορα και πότε πιο αργά.
Αυτή την φορά όμως αναγκάστηκε να σταματήσει, όταν το πλήρωμα του απηυδισμένο από την ανέχεια και απλήρωτο για χρόνια , αποφάσισε να κάνει ανταρσία και να στασιάσει. Οδήγησε το περήφανο '' Χρόνο '' στην μαρίνα όπου τον έδεσε και απειλούσε να τον κρατήσει δεμένο μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματα του. Με τον '' Χρόνο'' δεμένο , το Χθες ήταν οριακά παρελθόν και δεν κατάφερνε ακόμα να γίνει Ιστορία, ενώ το Αύριο φαινόταν αμφίβολο. Το Σήμερα δεν μπορούσε να αποχωρήσει χωρίς το ''Χρόνο'' , είχε παγιδευτεί στο Τώρα σ΄ενα λιμάνι στην άκρη του πουθενά. Η κατάσταση φαινόταν αδιέξοδη. Όλοι παρακολουθούσαν την ακινησία του ''Χρόνου '' με κομμένη την ανάσα για πολύ καιρό. Όλα όμως πήραν το δρόμο τους όταν το Σήμερα εξουθενωμένο από την ασυνήθιστη διάρκεια του και κακογερασμένο από την ταλαιπωρία της βίαιης παραμονής του, τελικά πέθανε. Τότε το Αύριο αναγκάστηκε να αναλάβει υπηρεσία , αποκαλύπτοντας πως ο ''Χρόνος'' ουδέποτε είχε σταματήσει να πλέει. Συνέχιζε έστω και ανεπαίσθητα το αέναο ταξίδι του. Βέβαια οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να παρατηρήσουν τέτοια φαινόμενα γιατί είναι συνεχώς απασχολημένοι με την επαναφορά στο κανονικό. Και όλα τα άλλα ήταν μια συνηθισμένη ψευδαίσθηση.
Τινάχτηκες αλαφιασμένος . Η μέρα σου μπήκε ξανά γρήγορα στο γνωστό της ρυθμό. Τα συνηθισμένα παράπονα, το ίδιο. Παγκόσμια κρίση, ανεργία , τράπεζες. Αλήθεια είσαι έτοιμος να ζήσεις έξω , μακριά απ΄ αυτή την παγκόσμια αρπαγή του χρόνου ;
Πεταχτά πήρες ένα τηλέφωνο δύο φίλους, να χωρέσεις σε ένα πεντάλεπτο όλη την ελπίδα. Δυό ωφέλιμες ασυναρτησίες με συναδέλφους. Ένα ουσιαστικό σχόλιο στο κείμενο του Μιχάλη. Χρόνο ζητάμε και χρόνο χαρίζουμε σε όσους αγαπάμε. Αφού ο χρόνος παρασέρνει μαζι του όλες τις συντεταγμένες και όλες τις στεριές. Αυτό είναι όλο.
Εξαιρετικότατον
ΑπάντησηΔιαγραφή