Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Μάθαμε τις κρυφές αλήθειες μας , να τις ονομάζουμε λάθη



 
     Κάθε έργο μας , κάθε ανθρώπινη δημιουργία περιέχει αθέατες και δυσάρεστες αλήθειες. Αυτά που με απλοικότητα ονομάζουμε '' λάθη΄΄. Απροσεξίες , αστοχίες, σημεία που μπορούν να διορθωθούν. Διαφορετικά δεν θα ήταν ανθρώπινο έργο. Οι προσδοκίες μας τις περισσότερες  φορές αυτό το αγνοούν. Μάθαμε τις κρυφές αλήθεις μας να τις ονομάζουμε λάθη και γι΄αυτό να τις θάβουμε βαθειά. Ίσως θα έπρεπε να τις ονομάζουμε βάρη, για να προσπαθούμε να τις αποτινάξουμε.
      Ανέκαθεν με συγκινούσαν τα ''λάθη''. Περισσότερο άρχισαν να με συγκινούν όταν άρχισα να δουλεύω κοντά σε ανθρώπους που προσπαθούν ν΄αναγνωρίσουν αθέατες και πολλές φορές δυσάρεστες αλήθειες ,  και να ανακουφιστούν απελευθερωμένοι πια  μέσα από  αυτή την ανακάλυψη . Μια προσπάθεια που δοκιμάζει πολλές ήττες , αφού στην κάθε νέα στιγμή ,μας περιμένει  ένα καινούργιο ανθρώπινο ''λάθος '', με αναίδεια και γοητεία να μας μπλέξει στα δίχτυα του. Λάθη , περίτεχνες χάντρες σε ένα βραχιόλι που δένει γύρω από τον καρπό των χεριών μας.To στολίδι που μας κάνει μοναδικούς.  . Οι  αναμνήσεις και οι εμπειρίες της ζωής του καθένα μας. Αλήθεια πόσο ανιαρή θα ήταν μια ζωή χωρίς λάθη.
      Δείχνει η εποχή μας να μην έχει πολλή ανάγκη την αναγνώριση ''Ναι έκανα λάθος, δεν ντρέπομαι να το πω, το παραδέχομαι. Όλοι κάνουμε  έτσι κι άλλιως ας δούμε τώρα πως θα πάμε παρακάτω'' .  Αντιθέτως όλοι επιδιδόμαστε με μεγάλη διάθεση να βρούμε το ''λάθος'' του άλλου. Λογικό. Αφού στην ουσία δεν μας ενδιαφέρει η βελτίωση αλλά το κυνήγι των εντυπώσεων. Άλλωστε αν αποδεχθούμε μια δική μας κρυφή αλήθεια , θα πρέπει ν την αντιμετωπίσουμε κάτι που δεν είναι ούτε πάντα , ούτε για όλους το ίδιο εύκολο. Είναι αλήθεια , ότι η αλήθεια απαιτεί  το ψυχικό σθένος. Καταλήγει τότε αυτός που παραδέχεται το ''λάθος΄ του να θεωρηθεί κυρίως αδύναμος,  ευαίσθητος, παράξενος, διαφορετικός Ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά σπάνιος. Και αυτό συμβαίνει σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες, στις σχέσεις, στην πολιτική.Οι νοοτροπίες που δεν αλλάζουν είναι μονότονες εικόνες που χαμογελούν χαιρέκακα , μιας και κανείς δεν μπορεί να τις αλλάξει. Φοβόμαστε ν΄ αναγνωρίσουμε τα ''λάθη μας''. Και έτσι αφηνόμαστε δεμένοι μαζί τους να ταξιδεύουμε , αλυσοδεμενοι . Ούτε καν στην χώρα του επόμενου λάθους δεν μπορούμε να φθάσουμε..Το παλιό μας θέλει κατάδικους του.   Και πως να τα καταφέρεις  άραγε τότε ΄΄οι ικανοί να μην αδικηθούν ΄΄ ;
     Όλο και περισσότερο πιστεύω πως αν σαν μονάδα , δεν καταφέρεις να δεις διαφορετικά τα πράγματα, τίποτα δεν θα αλλάξει προς το καλύτερο ούτε σε σένα , ούτε  στο σύνολο. Όμως δεν απελπίζομαι. Ίσως γιατί έχω ανακαλύψει με χαρά πως η ζωή μας δεν αποτελείται κυρίως από μεγάλες αποφάσεις , κομβικές επιλογές και άλλα τέτοια μεγαλόστομα. Όλες αυτές οι φανφάρες '''άδραξε την μέρα ΄΄πασχίζουν να ανακαλύψουν ένα νόημα που πιθανότατα δεν κρύβεται, γιατί  απλά δεν υπάρχει. Αντιθέτως είναι όλες αυτές οι ενδιάμεσες διάρκειες, όλα αυτά τα καθημερινά μεταξύ οριακών στιγμών που ξεσπούν στα κεφάλια μας, που φέρνουν την ελπίδα. Ζούμε με αυτούς που θέλουμε κάθε μέρα , κάθε νύχτα, περιμένοντας να γίνει κάτι φοβερά οριακό και να αναλάβει ίσως αυτό την δική μας ευθύνη, απέναντι σε μια πιο ουσιατική ζωή. Περιμένοντας όμως ζούμε.  Θα μπορούσαμε να πούμε ΄΄ζούμε περιμένοντας΄΄. Εκεί σ΄αυτά τα ενδιάμεσα θα μπορούσαμε να ασχοληθεί ο καθένας με τα'' λάθη'' του, για να πάψουν να είναι αδόμητα τα οράματα του. Η παραδοχή τους, θα μας έδινε μια διαφορετική αίσθηση του χώρου, αφού θα έπρεπε να πλατύνουμε για να δεχθούμε το διαφορετικό και το εξίσου σημαντικό.  Θα μας ανακούφιζε. Θα μας έδινε μια  βαθύτερη  αίσθηση ελευθερίας στα χείλη. Μια διάρκεια μεγαλύτερη. Και μια συνέχεια. Χωρίς διάρκεια και συνέχεια ούτε ένα καινούργιο λάθος δεν μπορείς να κάνεις. Αλήθεια πόσο θυμό θα πρέπει να φέρνει αυτό.


 Φωτογραφία Anna Shakina
     

http://www.vetonews.gr/editorial/item/18947-mathame-tis-kryfes-alitheies-mas-na-tis-onomazoume-lathi?fb_action_ids=387550188024003&fb_action_types=og.likes&fb_source=other_multiline&action_object_map=%7B%22387550188024003%22%3A172220109619770%7D&action_type_map=%7B%22387550188024003%22%3A%22og.likes%22%7D&action_ref_map=%5B%5D

7 σχόλια:

  1. όλη η ζωή μας μια αράδα από "όμορφα" λάθη που την ομορφιά τους την αντιλαμβανόμαστε στο τέλος......
    Μακή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι θα ήμουν άραγε χωρίς τα λάθη μου;
    Ένα άγαλμα σε μουσείο;
    Προτιμώ να βαδίζω δίπλα στον κόσμο...
    Να γεύομαι, να αισθάνομαι
    Να πονάω και να ζω...
    Ακόμη και με το κεφάλι μπανταρισμένο...

    Προσυπογράφω κάθε λέξη σου Αννίτα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και μένα τα "λάθη" σας με ενδιαφέρουν μιας και αναδημοσιεύω εδώ τα κείμενά σας, εν αγνοία σας και χωρίς την άδειά σας, νομίζοντας ότι η πρώτη δημοσίευση γίνεται στην Ostria, από την οποία έχω το "ελεύθερο αναδημοσίευσης".

    Και με την ευκαιρία ας ζητήσω την άδειά σας για τις επόμενες "κλοπές" μου.

    Λέω λοιπόν πως τα "λάθη¨ σας με ωφελούν γιατί με αναγκάζουν να διαβάζω επιμελώς τα κείμενά σας, να διορθώνω τις αποστάσεις σημείων στίξεων από τις λέξεις, να τονίζω λέξεις, φράσεις και παραγράφους.

    Όλα αυτά μα πιο πολύ τα κείμενά σας.

    Ευχαριστώ

    υγ. οι αναδημοσιεύσεις γίνονται εδώ = dikaex.blogspot.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σας δίνω την άδεια της αναδημοσίευσης με χαρά . Σας ευχαριστώ πολύ για την προσοχή που τους δίνετε. Εύχομαι καλή συνοδοιπορία

      Διαγραφή
  4. Η παραδοχή των λαθών μας… τα βάρη μας όπως τα ονοματίζεις πολύ σωστά … χρειάζεται και αυτοκριτική.
    Πόσοι έχουν την ικανότητα να την κάνουν;
    Πόσοι μπορούν να ζητήσουν συγνώμη από τον άλλο αν τον έχουν βλάψει καθ΄ οιονδήποτε τρόπο;
    Μιλώντας με τον εαυτό μου βρίσκω να έχω ζητήσει συγνώμη και να έχω αγνοήσει όχι συνειδητά όμως λάθη μου που βάρυναν την καρδιά μου και άργησα να απαλλαγώ από αυτές τις τύψεις.
    Ψάχνοντας όμως ανακάλυψα πως εγώ συγνώμη δεν έχω ακούσει από κανέναν άρα ; Εγώ ήμουν σε όλα λάθος ;
    Μπερδεύομαι στις σκέψεις μου…

    Καλημέρα Ανν Λου
    Μακάρι να ήταν όλα τόσο απλά όπως οι λέξεις !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Έχω την αίσθηση πως η ικανότητα για υατογνωσία ισοδυναμεί με κάποιο τρόπο με την ικανότητα να ζεις. Νομίζω πως από την στιγμή που φθάνουμε στην πολύ υπέυθυνη θέση να μπορούμε να ζητήσουμε συγνώμη, με ένα τρόπο καθόλου μαγικό , αλλά πολύ λογικό, δίπλα μας σιγά σιγά θα έχουμε μονο ανθρώπους που θα κάνουν το ίδιο προς εμάς. Κατά κάποο τρόπο δεν θα ανεχομαστε κανέναν άλλο, όσο δύσκολη κι αν είναι η δουλειά του φιλτραρίσματος. Όσο αγαπάμε τον εαυτό μας , άλλο τόσο θα απαιτήσουμε να μας αγαπήσουν ή να μας φερθούν οι άλλοι. Οι λέξεις θα συμφωνήσω Levina είναι εύκολες, ποτέ όμως αν σέβονται τον λόγο τους, δεν βγαίνουν άκοπα , γι΄αυτό και τις εμπιστεύομαι. Όπου φυσικά έχω μυριστεί σεβασμό.
    Σε ευχαριστώ πολύ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλησπέρα, τυχαία σε βρήκα Ανν Λου και με ενθουσίασε ο τρόπος που γράφεις, που προβάλεις σκέψεις, ανησυχίες και προβληματισμούς, με ωμές αλήθειες, ως προς συζήτηση και ανίχνευση του εαυτού μας. Πιστεύω να έχουμε μια αμφίδρομη ουσιαστική επικοινωνία.
    Θα χαρώ να σε φιλοξενήσω και στο δικό μου ...σπίτι. Καλή συνέχεια από: http://followkoko.blogspot.gr/

    ΑπάντησηΔιαγραφή