Φύγε!
Σου το είχα πει. Δεν μπορώ, δεν ξέρω εγώ απο αυτά.Έχω μαζί μου , πάνω μου δεμένα ,βαρίδια πολλά. Αυτά είναι τα πόδια μου, αυτά τα βήματα κάνω. Τι θέλεις τώρα και με κοιτάς. Στρίψε και φύγε , δεν φταίω εγώ. Τι ήθελες να κάνω, αυτά είχα , αυτά μου δώσανε . Μην με πιέζεις , φύγε σου λέω!
Σου τα έχω ξαναπεί , εσύ μπορεί να θέλεις να μπεις , να με κατοικήσεις, να με γεμίσεις, μα εγώ δεν σε χωρώ και δεν σ' αντέχω. Είσαι βαριά, είσαι τεράστια και αλύτρωτη, είσαι πάντα τόσο μα τόσο διαθέσιμη. Δεν σε θέλω , δεν σε επιλέγω, φύγε.Στράγγισα να σου το λέω και εσύ δεν καταλαβαίνεις . Θέλεις πάλι να μπεις. Με κυνηγάς, με πατάς, μου ξύνεις πληγές. Άσε με να ξεχάσω, να ησυχάσω.
Χωρίς εσένα είναι πιο εύκολα .Πάρε απο πάνω μου τα φωσφορούχα μάτια σου, με τρυπάνε . Δεν θέλω μαζί σου άλλες κουβέντες. Είσαι ανελέητη, ούτε σκόντο κάνεις , ούτε πίσω μου κοιτάς. Δεν ξέρεις απο φυγές εσύ και πετάγματα. Εδώ τα στυλώνεις και δεν ξεκολλάς. Ξεκόλλα μ' ακούς ; Φύγε ρε παιδί μου , φύγε σε διώχνω και εσύ κάθεσαι , τι ξιπασμένη που είσαι . Τι νομίζεις πως είσαι, ποιός σε έχει ανάγκη μου λες; Δεν θέλω να σε κλάψω, ούτε να σε πάρω . Δεν θα σε διαλέξω ποτέ μου! Φύγε!
Άσε με στον κόσμο μου, τον διάλεξα στα μέτρα μου. Αν θέλω του δίνω, αν θέλω τον έχω, αν θέλω τον κάνω πιο εκεί. Ούτε που το καταλαβαίνω και γλυστρώ, γλυστρώ ,γλυστρώ, ξεγλυστρώ.Και τζάμια και βιτρίνες και ζελατίνες σωρό. Παίρνει απο λόγια ο κόσμος μου, καταλαβαίνει ότι του πω. Με αποδέχεται . Παραμερίζει να με δει πως πατινάρω με τα κόκκινα πατίνια μου , πως ρολλάρω στα μονοπάτια που διάλεξα για να την βγάλω καθαρή. Και το σπουδαιότερο, τον έμαθα εγώ και με θαυμάζει! Με θαυμάζει πολύ και με χειροκροτεί! Αν ακούσεις αυτό το χειροκρότημα , θα με καταλάβεις! όχι τίποτα άλλο , αλλά θα ήθελα να δω τα ξινισμένα απο την ζήλια μούτρα σου τότε. Είμαι πρωταγωνίστρια εγώ , μοιραία ! Ο κόσμος μου ξερει πως εγώ δεν αντέχω πολύ , έχω αδυναμίες . Έχω όμως και χάρες πολλές και έτσι με συγχωρεί. Αν μπορεί ας κάνει και διαφορετικά. Θα φύγω τότε ! Θα μείνει μόνος του. Στην πραγματικότητα , δηλαδή στην δική μου πραγματικότητα, ο κόσμος δεν μπορεί να σταθεί μόνος του χωρίς εμένα και έτσι βολεύομαι και εγώ και αυτός. Άντε δίνε του τώρα , φύγε ρε παιδί μου πως το λένε. Πήγαινε αλλού , εγώ δεν είμαι τόσο δυνατή. Άσε με στο ψέμα , άσε με εκεί που όλα βουλιάζουν πιο γλυκά.
Τι θέλεις από μένα , μου λες ; Γιατί με διάλεξες; Που με πας ; Φύγε θλίψη μου! Εγώ δεν σου αξίζω. Εσύ είσαι σπουδαία , καθαρή . Εσύ είσαι λεύτερο άπιαστο πουλί. Εσύ γεννάς ελπίδα, γεννάς ιδέες. Εσύ δεν χειροκροτάς . Ζεις και μεγαλώνεις στο βάθος της σιωπής. Ω ευγενικότερο των συναισθημάτων συναίσθημα , τι γυρεύεις στο μπαλκόνι μου μπροστά ; Τι θα σε κάνω τώρα , είμαι μεγάλη πια. Πόσο σε είχα αποφύγει στην ζωή μου. Γιατί πάνω μου σταμάτησες τώρα και μου ζητάς βόλτα να με πας ; Εσύ είσαι βαθειά, εσύ δεν τελειώνεις ποτέ.Φοράς το κάτασπρο πέπλο σου και στέκεσαι πάνω στη λίμνη μου. Με τα γυμνά σου μπράτσα μ'άρπαξες , αρχίζεις τώρα και με ρουφάς. Το χάδι σου , το χνούδι σου ,η γλώσσα σου . Πως θα μιλήσω τη γλώσσα σου , τις καθαρές σου λέξεις . Εσύ η αυθεντική.
Αρχίζω να κουνιέμαι. Να περπατώ. Κοίτα τα επιπόλαια , τα ανόητα μικρά μου βήματα. Που θα πάμε; πως θα περπατήσουμε μαζί; Με καταδέχθηκες , ήρθες στον μπερντέ μου και δεν έχω τίποτα να σε κεράσω . Μια κουταλίτσα γλυκό του κουταλιού μονάχα έχω. Μια κουταλίτσα λεμονανθό. Το γλυκό του γάμου είναι αυτό . Κάτσε να τα πούμε. Φοβάμαι, τρέμω θλίψη μου. Τώρα θα δεις αληθινά τι είμαι. Πως φταίω και εγώ. Τώρα θα τελειώσουν τα παραμύθια και θα βαρεθείς την μίζερη μου φύση. Πως να κάνω για να σε κρατήσω ; Εγώ που δεν σε ξαναθέλησα ποτέ πριν. Έλα θλίψη μου!Έλα! Εσύ θα μου κάνεις την αρχή . Θα με διδάξεις , θα με μάθεις να με μετρώ. Φέρε τα δάκρυα μου να ξεπλυθώ! Κάθαρση!
Έλα!
Στην Ευτυχία
Φωτογραφία Ruth Orkin
http://www.google.com/search?q=ruth+orkin&hl=en&client=safari&rls=en&prmd=imvnso&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=aQryTtP3NMjL8QOSg4jJAQ&ved=0CFAQsAQ&biw=1920&bih=1040#q=ruth+orkin&hl=en&client=safari&rls=en&tbm=isch&bav=on.2,or.r_gc.r_pw.r_cp.,cf.osb&fp=fbc9a5062b67da59&biw=1920&bih=1040
αχ Αννίτα μου, Αννούλα μου, αχ κορίτσι μου χρυσό...Πως να μπορούσα να πω κάτι ύστερα απο αυτά που διαβάζω...Τις λέξεις , τα χρυσά σου δάκρυα, το αποτύπωμα απο το χεράκι σου σε αυτόν τον κόσμο τον μικρό τον μέγα. Πως θα μπορούσα να σχολιάσω , μια σκέψη πηγή ζωής και διανόησης. Πες μου πως...δεν υπάρχουν λόγια. Κάνε κάτι τα κείμενα σου, να τα δουν πολλοί...να μάθουν πολλοί ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλης
Το θαύμα της αυτογνωσίας. Πόσοι το αντέχουν λίγοι. Πόσοι το διαδίδουν και το μοιράζονται , εγώ δεν ξέρω κανέναν άλλο. Πρώτη φορα βλέπω τα καταπράσινα μάτια της δύναμης να με κοιτούν κατάματα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΝ
Κάθαρση! Το ζητούμενο της διαδρομής με τα πολλά μονοπάτια. Πρέπει να διαλέξουμε μονοπάτι. Χωρίς σημάδια η διαδρομή. Επιβάλλεται να διαλέξουμε μονοπάτι. Είναι κι αυτός ο χειμώνας, τα μαύρα τα μεσάνυχτα...Μας σπρώχνεις. Στο βάθος περιμένει ο Χορός, λες. Εμείς σε ευχαριστούμε και προχωρούμε. Κάθε σου σκέψη κι ένα φωτάκι για ένα μας βήμα, μια καινούρια φορεσιά, να ντύσει τη γύμνια μας, για να βρεθούμε στο επόμενο σταυροδρόμι, "ευπρεπώς ενεδεδυμένοι" . Και πάλι σ' ευχαριστούμε και προχωρούμε. Δεν ηρεμείς. Προχωρήστε, λες. Παρακάτω, η φορεσιά θα είναι πιο λαμπερή. Θα τη φωτίζουν ηλιαχτίδες, γιατί "η Ηώς, η πριγκίπισσα της Αυγής, ελαφροπατώντας με το ένα πόδι στη Νύχτα και με το άλλο στην Ημέρα" μαζεύει σιγά-σιγά το πέπλο της. Κι εμείς σ' ευχαριστούμε ξανά και ξανά, ώσπου δεν θα έχουμε πια λόγια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιούλη
θέλω να μοιραστώ μαζίσου , την απόλυτη ευτυχία που νιώθω όταν διαβάζω τα κείμενα σου. Μια ευτυχία διαφορετική απο τις άλλες, αφενός γιατί σε ανακάλυψα τυχαία όταν μια μέρα διάβασα το φτεράκι της μέλισσας στο protagon, αλλά και μετά που κατάλαβα πως είσαι , αυτή που είσαι. Είμαι πολύ χαρούμενος λοιπόν , γιατί διαβάζω , σκέφτομαι και υπάρχω και σε όλα αυτά ρίχνεις φως και ελπίδα εσύ, όχι με χαζοκουβεντούλες αλλά με ότι πιο βαθύ και αληθινό έχει η ζωή να προσφέρει. Είμαι χαρούμενος και είμαι και ευγνώμων! Καλή συνέχεια κυρία μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Ξ
Έπρεπε να φθάσω σε τούτη την ηλικία, ούτε πολύ μεγάλη , ούτε πολύ μικρή για να καταλάβω πως η θλίψη είναι καθαρτική και πάρα μα πάρα πολύ βοηθητική για όλες τις σκέψεις , τις αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε στην ζωή μας και την συγκέντρωση μας στους αγαπημένους και στα αγαπημένα..Είναι κάτι σαν το μουσικό χαλί στα πόδια μας , ικανό να σηκώσει και απο τα βάρη μας κομμάτια. Εκεί πάνω σ'αυτό το χαλί συνάντησα εσας και την βαθειά και αληθινή αναπνοή σας, που με τίποτα δεν θέλω να την χάσω . Σας ευχαριστώ πολύ , απο καρδιάς που ήρθατε στο καραβάκι, που έρχεστε και που ξυπόλητοι καθόσαστε πάνω στο χαλί.Καλη μας συνέχεια, καλές μας γιορτές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιά είναι η τυχερή Ευτυχία?
ΑπάντησηΔιαγραφήΣταύρος Χ
Όλο και πιο συχνά καταλαβαίνω και εγώ πόσο άδικα είχα κρατήσει και εγω τον εαυτό μου μακρυά απο την δίνη της περισυλλογής και συνεχώς ανεβαλλα την κατα μέτωπο σύγκρουση με τον εαυτό μου. Για να μην δώ απο κοντά και τις ευθύνες αλλα κυρίως να μην στραγγισω όπως μας εγραψες απο την πιθανότητα να μην μπορώ τίποτα απο αυτα που θα ήθελα να αλλάξω τώρα , να αλλάζουν πια. Τελικά ακόμα και αυτο να συμβαίνει, η αποδοχη της πραγματικότητας μόνο ανακουφισικη μπορεί να είναι μακροπρόθεσμα αλλα σε όχι άβυσσο χρονικά διάστημα. Απο αυτή την άποψη , είμαι αισιόδοξος, και χαρούμενος που έχω τουλάχιστον πράγματα να περιμένω...καλές γιορτές σε όλους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦτου Ξελεφτερία
Μια σταγόνα ζωής , είναι και το δάκρυ της συνειδητοποίησης. Σ´ευχαριστουμε για όλα τα αόρατα που βρίσκουν σχήμα, χρώμα και μπαίνουν απο τη επίσημη κυρία πόρτα και όχι απο τους υπόνομους. Δεν υπάρχουν λόγια κατάλληλα, ίσως και καλύτερα να μην σχολιάζει κανείς τίποτα...μερικοί άνθρωποι είναι πολλοί σπουδαίοι για σχόλια. Θα μπορούσε να γίνει πάντως μονόπρακτο με πολλα πολλα χειροκροτήματα στο τέλος...και δάκρυα. Προπάντων δάκρυα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντώνης
Η λύτρωση, η κάθαρση, αξίες εντελώς και ακραία σπάνιες. Όποιος τις αναζητά επίσης σπάνιος και ακραία γοητευτικός, με μια γοητεία που συνεχώς αυξάνει , εμπλουτίζεται και με άλλες ,άλλες, άλλες δυναμικές . Όποιος την έμπνευση έχει με το μέρος του, έχει σκλαβώσει την ζωή για πάντα και ο ίδιος θα γίνεται αντικείμενο λατρείας, φθόνου, αγάπης, ανταγωνισμού. Φυλάξου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑννίτα μου ποτέ δεν έχω ξανα δει στο ίδιο κείμενο το Φύγε και το έλα σε τέτοια αρμονία.
Με εκτίμηση
Κράτησα και δεν σου έγραψα αμέσως. Κρατήθηκα και κράτησα. Γιατί τα λόγια κόλλαγαν στο σάλιο μου. Τ α λόγια πολλές φορές κολλούν στο σάλιο μου και μένουν για πάντα ανείπωτα. Δυσστυχώς , ίσως ποτέ δεν τα καταφέρω, να σου πω και να ακούσω επιτέλους και εγώ την φωνή μου. Γνώρισα κάποτε μια κοπελιά που μιλούσε για έναν κόσμο αλλοιώτικο, διαφορετικό. Εκεί που το να νιώθεις δεν είναι ντροπή αλλά το ζητούμενο. Μιλούσε και έγραφε, έγραφε και μιλούσε. Δεν ήξερες τι να πρωτοδιαλλέξεις. Καλύτερα την άκουγες αν την διάβαζες και καλύτερα την έβλεπες αν την άκουγες. Μα τις ήθελες όλες τς αισθήσεις σου αρματωμένες για να την χαρείς. με τις μισές έχανες. Τώρα η κοπέλα γίνεται πουλί και πετάει πια. Αυτό ήταν και το ριζικό της. Να πετάξει . Πολυ πολύ ψηλά στους αιθέρες. Τι λόγια και που να τα βρω για να της τα πω...τα πουλιά , είναι και μένουν πάντα πουλιά! Τουλάχιστον μια φωτογραφία!
ΑπάντησηΔιαγραφήο
Η Θλίψη, ένα παγκάκι και αυτό , μια στάση , στο μονοπάτι της Αυτογνωσίας. όλοι μπορούμε να περπατήσουμε το μονοπάτι προς τον «πυρήνα» του εαυτού μας και όσοι περισσότεροι είναι οι συν- οδοιπόροι τόσο καλύτερος θα είναι ο κόσμος όλος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ ο μικρός που μια ζωή έμαθα να λέω τα λόγια τα μεγάλα, αυτή τη φορά δε θα μιλήσω...
ΑπάντησηΔιαγραφήpanadamo
Θαρραλέα Αννίτα μου , βοηθάς να ψηλαφίσουμε τις πτυχές που φοβόμαστε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝέκτη