'' Ελάτε εδώ αν σας βαστάει ρε τσογλάνια '' Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος , πριν πέσει νεκρός απο την σφαίρα του Κροκονέα.
http://www.flickr.com/people/murplejane/
 |
http://www.flickr.com/people/murplejane/
Ποτέ ξανά...
ΑπάντησηΔιαγραφήpanadamo
Στα ίδια πεζοδρόμια, σήμερα:
ΑπάντησηΔιαγραφή-Ποιοι δικαιούνται να "τιμούν" τον αδικοχαμένο νεαρό;
-Ποιοι είναι αυτοί που διεκδικούν το δικαίωμα να "πονάνε περισσότερο" από τους άλλους;
-Γιατί οι "πολιτικά ενδεδυμένοι" αναξιπαθούντες πονούν περισσότερο από τους "ένστολους" συνομηλίκους τους των 600 ευρώ;
-Γιατί δίνουν την ευχέρεια σε κάποιους διεστραμένους να γυαλίσουν τα γαλόνια τους;
-Γιατί επιλέγουν να βάζουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσά μας;
Ποτέ ξανά... μην επιτρέψουμε σε κάποιους να αισθανθούν μεγαλύτερη εξουσία από όση πράγματι έχουν ή δικαιούνται ή πρέπει να έχουν. Είτε φορούν κουκούλα είτε κράνος, είτε κρατούν ξύλο είτε γκλομπ, είτε πετούν πέτρες και μολότοφ είτε χημικά.
Ποτέ ξανά ...μην ξεχάσουμε ότι οι νεκροί και τα σύμβολα είναι ιερά κι ο φόρος τιμής που τους αποτίουμε πρέπει να είναι ανάλογος. Όχι απαραίτητα θορυβώδης...
Αιωνία του η μνήμη!
Γιούλη
Να μην ξεχάσουμε ποτέ αυτούς που δεν θέλουν η δεν μπορούν να πάρουν την ζωή μας σοβαρά και μας την αφαιρούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Να μην ξεχάσουμε ποτέ , να αντισταθούμε με τροπο αξιοπρεπή όπως αξιοπρεπής είναι και η ζωή που μας πρέπει να ζούμε, σε όλους αυτούς που θέλησαν να περιορίσουν την ελπίδα μας για μια ζωή καλύτερη και δικαιότερη. Να μην ξεχάσουμε ποτέ τον ηθικό αυτουργό που όποιες το χέρι του εκτελεστή . Να μην ξεχάσουμε ποτε πως αλλα δικαιούμαστε. Αν είναι για να θυμόμαστε να πρέπει να κάνουμε θυσίες , να κάνουμε. Η ζωη τιμά αυτούς που την τίμησαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε όλη μου την χαρά που σας βρήκα.
Σοφία π.
Η αντίσταση μας είναι ακόμα στα σπάργανα. Υπάρχει όμως. Δεν απογοητεύομαι. Ένα πράγμα παρακαλώ μονάχα να σταθούμε και ικανοί και λίγο τυχεροί και να μείνουμε ανέπαφοι απο αντιπερισπασμούς, μικροφωνισμούς και οτιδήποτε άλλο μας κρατά μακριά απο το να εστιάσουμε βαθειά μέσα μας, στην αληθινή μας φωνή. Εκεί που κλείνονται όλα τα κλειδιά και όλα τα αντικλείδια για τα μικρά και τα μεγάλα αδιέξοδα. Και να στήσουμε αυτί για να ακούσουμε την πιο βαθειά και κρυμμένη αναπνοή της καρδιάς μας, αυτή που μιλά πια τόσο σιγά που κοντεύουμε νατην ξεχάσουμε. Και να επιμείνουμε. Μέχρι να δυναμώσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή