Έρχεται πάνω μας με τα λαμπιόνια της

   Συζητήσεις στις γωνίες, πνιχτοί  δρόμοι , σφιχτά χείλη και προσποιήσεις. Σκυφτοί , βιαστικοί και κλειδωμένοι διανύουμε τις καθημερινές μας αποστάσεις. Απο δω και απο κει. Σταγόνα σταγόνα. Στην γωνία της αποβάθρας ίσως κάποιο κρυφό γελάκι , μια ματιά στο πουθενά και έφθασε το δρομολόγιο που περιμέναμε. Δεν θα αργήσουμε. Θα φθάσουμε εγκαίρως στην ελπίδα. Αν αστοχήσουμε , θα φθάσουμε τουλάχιστον στην κίνηση. Άστο να τσουλάει, κάπου θα πηγαίνει. Κυνηγημένα πουλιά. Σπάνια πουλιά. Εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους που όμως πρέπει απο τη ίδια ταίστρα να τσιμπήσουν τα σποράκια που τους αντιστοιχούν και  απο την ίδια ποτίστρα,  να πιούν. Αγωνιζόμαστε να προλάβουμε την μπουκιά μας. Καμιά φορά ζητάμε να ξεχάσουμε και άλλες να θυμηθούμε, τις στιγμές που καταφέραμε να αφιερωθούμε και να τυλιχθούμε σ'αυτή την μεγάλη αγκαλιά , της ζωής την αγκαλιά. Στιγμές τα καταφέρνουμε και αφιερωνόστε . Μετά φοβόμαστε και ξαναφεύγουμε.
   Ο δρόμος, η δουλειά, τα παιδιά, άντε και κάποιο σινεμά. Το Σάββατο μέρα ελεύθερη , θα έχει πιο πολλά. Άστο να τσουλάει. Δεν αφιερωνόμαστε . Φοβόμαστε, κρυβόμαστε στου νου τα ύψη. Μιλάμε στις σκιές και φεύγουμε. Φεύγουμε απο τα μεράκια μας και μας τρώνε τα σαράκια μας.Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας το περνάμε προσπαθώντας να της αφιερωθούμε . Να την πολιορκήσουμε και να την διεκδικήσουμε. Φοβόμαστε, κρατάμε αποστάσεις. Χάνουμε τις όψεις μέχρινα σιγουρευθούμε. Στήνουμε καλομελετημένα οχυρά με περίεργα ονόματα, φεύγουμε μακριά , σε άλλη χώρα . Πολυ μακριά εκεί που θα μπορέσουμε να κλείσουμε τα αυτιά , να μην ακούσουμε και θυμηθούμε και πονέσουμε. 'Αλλες φορές βρίσκουμε προφάσεις με ονόματα. Τις λένε Μαρίες, Τασούλες, Πάνους, Μιχάληδες, σε προχωρημένες ηλικίες Ταμάρες και Λουντμίλες. Εκεί που τρώμε και τις συντάξεις.
   Να μην ξεχάσουμε να πάρουμε στο Μαράκι άλλο ένα ζευγαράκι αθλητικά και τα φωτάκια στο φετεινό  δέντρο, άντε μια μικρή προσπάθεια να τα ξανα αγοράσουμε και ας είναι τσουχτερά. Θα φτιάξω και εκείνη την μηλόπιτα , τι νοστιμιά! Θα μυρίσει και Χριστούγεννα και κανείς δεν θα καταλάβει. Ούτε καν εμείς. Θα το κρύψουμε βαθειά πολύ βαθειά Την απαίτηση της ζωής να της αφιερωθούμε. Να μην μπερδεύουμε τον εαυτό μας, να μην τον ξεγελάμε  και τον ξεχνάμε στην γωνία. Βέβαια τώρα βιαζόμαστε και συνήθως όταν βιαζόμαστε φοβόμαστε. Έρχεται κατα πάνω μας αυτή με τα λαμπιόνια και τα σαξόφωνα της. Θα πέσει πάνω μας με τις απαιτήσεις της. Ώρα είναι να την μυρίσουν τα μέσα μας και να μας ζητούν εξηγήσεις. Είναι δύσκολη εποχή , μας τυραννά φτώχια ορατή και αόρατη.
   Τελικά δεν κάναμε και πολλά ταξίδια μακρινά. Ριζούλες στα πόδια μας και μπαίνουμε σε δάση πυκνά. Μα φθάνει να ταξιδέψει η ψυχή , αυτό είναι αρκετό. Σε όνειρα, σε αισθήματα υγρά , ένα μυστικό κόσμο να αναπνεύσει . Το πιο μακρυνό ταξίδι μας θα είναι αυτό. Μια σταγόνα αρκεί για να μας βρέξει , αν το επιτρέψουμε μέχρι το κόκκαλο. Αν της αφιερωθούμε θα φέρει μια βροχή. Την βροχή μας. Και αυτή θα αρχίσει να κυλά στα πεζοδρόμια , να τα ξεπλένει αυτά και τα μάτια μας.

Ζωγραφική Στέφανος Ρόκος
http://www.stefanosrokos.gr/