Νοστάλγησα το σύρμα

   ''Σύρμα έρχονται'' φωνάζαμε και σταματούσαμε. Σταματούσαμε , και μπαίναμε στην τάξη. Στην τάξη της γειτονιάς, του δρόμου, του σχολειού, της οργάνωσης. Στην τάξη της τάξης. Μπαίναμε στην τάξη, μια κουβέντα είναι αυτή. Πως να μπει στην τάξη δηλαδή ένας  πιτσιρικάς ; όλη η ζωή είναι μπροστά του και το ξέρει.  Πρώτο και τελευταίο του όνειρο τα ίδια. Όλα μια Ανατολή. Χνούδι στα μάγουλα, μυρίζει γάλα. Σκληρά και κοφτερά στήθη. Μαλλιά σπαθιά. Μέσες λυγερές . Κορδόνια οι φωνές. Πάνω στις ράγες του τραίνου για την Αχαγιά τα λέγαμε, με πετραδάκια φτιάχναμε τα σχέδια  κατάχαμα, στον χωματόδρομο. Στα φοιτητικά μας μαγειριά , στην Κα Γιωργία, και με την κρεατόσουπα τα αποτελειώναμε.
Τίποτα περιττό . Ωραίοι και μοιραίοι. Άγραφοι μαυροπίνακες . Αψηφούσαμε τότε. Τις συνέπειες , τα κύματα, τις άδειες νύχτες, τα αδέσποτα λόγια. Ήχοι κρυστάλλινοι.
Κόψαμε γέφυρες.
   Κράτησα την ζωή μου, ταξιδεύοντας να βρω το καταφύγιο. Σφαγείο δίπλα μου, περιμένοντας να έρθει και η δική μου η σειρά. Νοστάλγησα το σύρμα. Να ορμήσω, ν'αψηφήσω , να μην μετρήσω. Περπάτησα στις ίδιες γειτονιές. Πέρασα απο τις ράγες του τραίνου ξανά. Δεν μας βρήκα εκεί. Είχαμε πάει λίγο παρακάτω. Τούτη εποχή , είναι μια άλλη. Δώρα ψεύτικα μοιράζει. Ολόκληρη την ζωή μου, κάτι πάντα νοσταλγώ. Ένα αδιόρατο κάτι.Φέρνει πόνο η νοσταλγία . Σαν τον μετανάστη στην δική σου γη. Μέρα , νύχτα δένεις , λύνεις την πληγή.
  Ακολούθησα την γραμμή της ρυτίδας μου. Βρήκα την ρίζα της για πρώτη φορά. Πολλές , ασημιές ρυτιδούλες  μικρές και μεγάλες . Πονεμένες μέσες, αδύναμα γκριζαρισμένα μαλλιά. Θαμπές επιδερμίδες , αδύναμες , ξεφτυσμένες βλεφαρίδες. Οι εκδρομείς. Στην μέση πια , και άλλου νέου προορισμού.
   Νοστάλγησα να σας φωνάξω , να μαζευτούμε, να ξαναειδωθούμε. Δική μας είναι τούτη η ζωή, με τα ποτάμια , τις λίμνες και τις θάλασσες της. Ναι ναι δεν τα καταφέραμε και πολύ καλά. Δεν τον πιάσαμε ακριβώς τον σκοπό. Και αφήσαμε, και προδώσαμε, και εγκαταλείψαμε και αλλάξαμε. Εμείς είμαστε αυτοί. Σ΄'ένα κομματάκι σπασμένου καθρέφτη , είδα το πρόσωπο. Στα μάτια , του χρόνου οι βαφές, τρέχουν λυωμένες στα μάγουλα, σαν μαύρα δάκρυα.. Γυαλιστερές βελονίτσες στα δάχτυλα η γνώση, απ΄όλα που είδαμε, και πιστέψαμε, και χάσαμε , και αφήσαμε  να φύγουν . Προδωθήκαμε και προδώσαμε. Πέσαμε και σηκωθήκαμε.Όσοι σηκώθηκαν και όσοι θα σηκωθούν λίγο πιο μετά, παρακάτω. Να μαζευτούμε. Πιο σκυφτοί και πιο αληθινοί. Να μαζευτούμε και να πάμε στις γραμμές του τραίνου να τα πούμε ξανά. Είμαστε πολλοί. Πως περάσαν τα χρόνια! Σαν σατέν , σαν μετάξι.    Νοστάλγησα να σας δω. 'Ολοι μαζί εδώ, και το κλίμα κατάλληλο. Να μιλήσουμε για όλα αυτά. Σ΄ένα υπόστεγο, μια νύχτα τρελλή. Θα φοράμε τα παλιά μας βαριά παλτό με τις άραφες φόδρες . Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει.Όλοι έχουμε περάσει καραμπινάτους χωρισμούς.  Να μείνουμε ως το πρωί και να το γιορτάσουμε . Να  θυμηθούμε. Πόσα δεν θα έχουν αλλάξει. Μα και τ΄άλλα που έχουν αλλάξει , αυτά που μας κάνουν πιο σοφούς. Σε άλλες συνθήκες, με άλλα λόγια και καινούργιες ιδέες. Απαλλαγμένοι . Σε όποιους κάτι σημαίνει το σύρμα. Έρχονται, φυλάξου!



Ζωγαρφική Δάφνη Αγγελίδου
http://www.culturenow.gr/articles/Δάφνη_Αγγελίδου:_Η_άλλη_όψη_της_πόλης.html