Καλά πετάγματα στους κόντρα καιρούς!

Αποχαιρετώντας μια χρονιά, ας κρατήσουμε τον πλούτο της μνήμης και της γνώσης που άφησε μέσα μας και ας γίνει αυτό δύναμη στην φωνή μας , στην αγνή αναπνοή μας ,για να καλέσουμε τα νέα πουλιά .Τις νέες σκέψεις, τις νέες προσδοκίες, τις νέες ελπίδες. Και ας κοιτάξουμε στα μάτια τους αγαπημένους μας, κάτι που δεν είχαμε προσέξει , τώρα να βρούμε. Και ας προχωρήσουμε στο κάλεσμα του δύσκολου 2012, λίγο πιο σοφοί, λίγο πιο ώριμοι, λίγο πιο αποφασισμένοι, και ας αγαπηθούμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ.
Εύχομαι ολόψυχα σε όλους μας, μια όμορφη πρωτοχρονιά και μια καλοτάξιδη νέα χρονιά . Καλά πετάγματα στους κόντρα καιρούς!

Καληνύχτα Λουκία

Στρατιωτάκια ακούνητα αγέλαστα , μέρα ή νύχτα ;

Πουλιά είναι οι σκέψεις , τι νομίζεις. Πουλιά που φτερουγίζουν και έρχονται ,
πουλιά που φτερουγίζουν και φεύγουν. Κάποιες φορές κολλάνε και μένουν , για να ξεχειμωνιάσουν και να φύγουν πάλυ για τις πέρα , τις μακρυνές πατρίδες , μόλις καλοκαιρέψει. Φωλιά τους το μυαλό και η καρδιά σου. Εσύ περπατάς , αυτές είναι εκεί. Εσύ δουλεύεις , αυτές εκεί , μαζί σου. Μιλάς, κοιμάσαι , αν κοιμάσαι, ακούνητες αυτές εκεί. Αγαλματάκια ακούνητα αγέλαστα μέρα ή νύχτα;
Αγέλαστα τα είδα χθες. Περπατώντας τα συνάντησα στους δρόμους της γιορτινής Αθήνας, να τρέχουν να προλάβουν λίγα δώρα για να προυπαντήσουν την δροσιά της καινούργιας χρονιάς που καταφθάνει και να την εξευμενίσουν. Έμπαιναν στα ανοιχτά καταστήματα και περνούσαν μετά  βιαστικά απο τις άδειες βιτρίνες των άλλων των  κλειστών λόγω κρίσης και ακινησίας . Στροφή κεφαλιού απο την άλλη, μια γκριμάτσα και πίσω στο δρόμο πάλυ , στον προορισμό. Μισοάδεια τα σινεμά . Και οι μεγάλες αποφάσεις για λίγο πιο μετά. Αναβολή λόγω εορτών. Εφεδρεία ζωής.Λίγες σακκούλες, λίγες κορδέλες, λίγα χαμόγελα , λίγες εξαιρέσεις. Και καμία συγνώμη. Δεν έχουμε ακούσει ούτε μια συγνώμη.  Συγνώμη που δεν κατάλαβα, συγνώμη που δεν είδα, συγνώμη που αθέτησα, συγνώμη που αφέθηκα , συγνώμη που δεν σε μέτρησα, συγνώμη που δεν στάθηκα, συγνώμη που εξαπάτησα , συγνώμη που πρόδωσα, συγνώμη που ξέχασα και εγκατέλειψα. Συγνώμη που έκλεισα και έσβησα. Μια συγνώμη από τον κάθε πολιτικό της κάθε παράταξης και της κάθε κυβέρνησης επώνυμων , ανώνυμων, πρώην και επόμενων και γενικώς.Συμπολιτευτικών, αντιπολιτευτικών, δεξιών και αριστερών , όλων όσων δεν στάθηκαν στο χώρο και στο χρόνο όπως έπρεπε και ξεπούλησαν όνειρα και ελπίδες γεννημένες και αγέννητες. Του κάθε πολιτικού για τον κάθε πολίτη. Χωρίς απόρρητα και ασυλείες. Γιατί αν ακούγαμε μια συγνώμη , το κεφαλάκι μας θα σηκωνότανε λιγάκι πιο ψηλά και η ενοχή θα τρύπαγε λίγότερα τα σωθικά.
Καμία συγνώμη δεν ακούστηκε.
Μια μικρή ουρά, ένας χαρούμενος συνωστισμός στον καστανά . Λίγα κάστανα ζεστά για το δρόμο. Τα κακά παιδιά της Ευρώπης, οι τεμπέληδες, οι λάθος. Βουίζουν οι κίτρινες γερμανικές φυλλάδες, έχουν και αυτοί βλέπεις την κιτρινίλα τους. Παντού τα πάντα. Σήμερα γράφουν πως οι Έλληνες όταν τρώνε στις ταβέρνες , τρώνε ο ένας απο το φαί του άλλου. Ο κλέψας του κλέψαντος. Ξεχάσανε να γράψουν βέβαια πως σε κάθε τραπέζι εδώ αντιστοιχεί ένας λογαριασμός και όχι τόσοι λογαριασμοί όσοι οι συνδαιτημόνες . Το παραξυλώσανε με αυτή την ιστορία. Ξέφτυσε πως το λένε. Πολλά τα απωθημένα και πονάει πολύ. Μια ανακατανομή του πλούτου γίνεται  και τα μπερδεύουν όλα. Και ακόμα καμιά συγνώμη. Μια συγνώμη στην υπομονή και την εργατικότητα, στην φαντασία, στην φλόγα , στο μεράκι και στο βάθος του. Εκεί που ζητάμε τώρα να βάλει ο καθένας το χεράκι του και το βάζει.Για να χτιστούν οι επόμενες ελπίδες και προσδοκίες.
Μεγάλη πια ήμουν όταν κατάλαβα την μαγεία της συγνώμης. Πρέπει να έχει κανείς πρώτα αγαπήσει και μετά να νιώσει την ανάγκη να την ζητήσει απο τα παιδιά του, απο τους δικούς του, απο τους συνταξιδιώτες του. Αδερφάκι της συγνώμης , η ταπείνωση και η ανάγκη να συμπορευτείς με την ζωή και να ζήσεις τελικά.
Ξύλινη συγνώμη , δεν υπάρχει καίγεται. Γι' αυτό δεν την έχουμε ακούσει ακόμα και ίσως να αργήσουμε πολύ ακόμα. Τουλάχιστον ας την πεί ο ένας στον άλλον, εδώ μεταξύ μας.
Συνοστισμός στον καστανά. Συνοστισμός και στον πασατέμπο.
Κρύος, αέρας , παγωνιά , ξυρίζει.
Σκυφτοί στα παλτό μας , τα χέρια στις τσέπες.
Μόνος , θλιμμένος μα όλο και πιο καθαρός. Και καθαρός ουρανός , αστραπές δεν φοβάται.

ζωγραφική : Θεόφιλος Κατσιπάνος
http://www.katsipanos.gr

Σώπασε το σαξόφωνο του Sam Rivers

Για να προσέχουμε τις πλάτες μας λίγο!

Η soti περιμένει

Περιμένοντας μια καλύτερη διάθεση και αυτοδιάθεση.
ζωγραφική του αδερφού μου

Ο Νίκος Μ περιμένει

Ένα τέτοιο βλέμμα , δεν στάθηκε πάνω μου ποτέ...Το περιμένω.

Η Άννα ονειρεύεται...

Στα χρώματα που σβήνουν , στα χρώματα που ξεθωριάζουν , στα χρώματα που θέλουμε να ζωντανέψουν, στα χρώματα που θέλουμε να αποκτήσουμε και στην αγάπη.
Σ΄ένα παράδεισο που δεν μπορεί , κάποτε θα βρεθεί. Και στους ανθρώπους που κρατούν τα κλειδιά της καρδιάς μας στα χέρια τους.
Για μένα ήταν δύσκολα , αλλά και για ποιόν δεν ήταν..

Ο Γιώργος Χ μας εύχεται..

Να είστε πάντα καλά χαρούμενοι και ευτυχισμένοι!

Ο Παναγιώτης ξαναθυμάται..

Αφιερωμένη σε μια ψυχούλα που ελπίζω να παρέμεινε παιδική.
Συγχώρεσε την ηλίθια φάτσα μου δίπλα σου , στη στέλνω γιατί πάντα μου άρεσε ο τρόπος που χαμογελάς σε αυτή την φωτογραφία και δεν θυμόμουν αν την είχες

Ο Παναγιώτης αφιερώνει

Αννίτα μου, σε φιλώ γλυκά.

O Γιάννης μοιράζεται μαζί μας ...

Οι ματιές μας δεν μπορούν να διασταυρωθούν.. Εκείνο, με το βλέμμα καρφωμένο στο παντελώς άγνωστο, με όλο τον τρόμο του νιοφερμένου που θα το συνοδεύει για τα επόμενα 53 Χριστούγεννα, κι εγώ, περασμένα τα 53 αυτά Χριστούγεννα, κοιτώντας όχι πιά τόσο ψηλά, μα αρχίζοντας να διακρίνω τις λεπτομέρειες, τις αποχρώσεις, τις ποιότητες και, από μακρυά πολύ, τα συναισθήματα πού’ταν να γίνουν δικά μου και μόλις τώρα συναπαντιέμαι μαζί τους και τα χαιρετώ. Τα έντονα μάτια του μεγάλου αδελφού παραμείναν έντονα και γουρλωμένα από τότε, και ζητούν κι αυτά μερίδιο στη στήριξη για τα τόσο, μα τόσο, δύσκολα σημερινά Χριστούγεννα. Τι έγινε; Από πού περάσαμε; Απάντηση δεν έχω να μου πω και να του πω, ακόμα..  

Φίλος απο παλιά..

Στα χρόνια τα φοιτητικά...

Καλά Χριστούγεννα σε όλους ! Χρόνια πολλά και καλά!

Η ΜΑ.ΑΝ.ΤΗΑ λέει..

Κλείνω μάτια. κλείνω αυτιά ( μαμά κλείνεις πόρτες-που λέει η κορούλα μου) και το τραγουδάω με ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ !!!
για όλους μας...για την χώρα μας...

The crisis is over...
without fears

Στις χιονισμένες προσδοκίες μας

Να σας ζητήσω μια στιγμή να μου χαρίσετε μια σταγόνα σας.Μια στιγμή , μια προσδοκία , μια φωνίτσα μικρή και δειλή ή μια άλλη που πέρασε απο δίπλα και δεν σταμάτησε. Μα και την άλλη που σταμάτησε και σας πίκρανε και μετά έφυγε με τα βαριά της βήματα, για πιο κει, για τα πέρα. Χαρίστε μου μια αναπνοή σας που δεν θέλετε να ξανα δείτε , ή μια άλλη που μαζί της θέλετε να πετάξετε μια ζωή. Απο το 2011 , απο το 1958, απο το 1969 απο το 70, το 74 από όπου θέλετε , και από ότι θέλετε. Στείλτε μου μια κουβεντούλα , μια φωτό , ένα τραγούδι .Ό,τι ό,τι ό,τι  και απο όπου στο anloudarou@yahoo.gr και εγώ θα το αναρτήσω με το μικρό σας όνομα. Στο σπίτι μας, στο καραβάκι μας...λίγο πριν μας φύγει και τούτη η χρονιά.
Καλές γιορτές, καλά Χριστούγεννα. Στις αγάπες μας...

Ήρθες στον μπερντέ μου, άπιαστο πουλί !

Φύγε!
Σου το είχα πει. Δεν μπορώ, δεν ξέρω εγώ απο αυτά.Έχω μαζί μου , πάνω μου δεμένα ,βαρίδια πολλά. Αυτά είναι τα πόδια μου, αυτά τα βήματα κάνω. Τι θέλεις τώρα και με κοιτάς. Στρίψε και φύγε , δεν φταίω εγώ.  Τι ήθελες να κάνω, αυτά είχα , αυτά μου δώσανε . Μην με πιέζεις , φύγε σου λέω!
Σου τα έχω ξαναπεί , εσύ μπορεί να θέλεις να μπεις , να με κατοικήσεις, να με γεμίσεις, μα εγώ δεν σε χωρώ και δεν σ' αντέχω. Είσαι βαριά, είσαι τεράστια και αλύτρωτη, είσαι πάντα τόσο μα τόσο διαθέσιμη. Δεν σε θέλω , δεν σε επιλέγω, φύγε.Στράγγισα να σου το λέω και εσύ δεν καταλαβαίνεις . Θέλεις πάλι να μπεις. Με κυνηγάς, με πατάς, μου ξύνεις πληγές. Άσε με να ξεχάσω, να ησυχάσω.
Χωρίς εσένα είναι πιο εύκολα .Πάρε απο πάνω μου τα φωσφορούχα μάτια σου, με τρυπάνε . Δεν θέλω μαζί σου άλλες κουβέντες. Είσαι ανελέητη, ούτε σκόντο  κάνεις , ούτε πίσω μου κοιτάς. Δεν ξέρεις απο φυγές εσύ και πετάγματα. Εδώ τα στυλώνεις και δεν ξεκολλάς. Ξεκόλλα μ' ακούς ; Φύγε ρε παιδί μου , φύγε σε διώχνω και εσύ κάθεσαι , τι ξιπασμένη που είσαι . Τι νομίζεις πως είσαι, ποιός σε έχει ανάγκη μου λες; Δεν θέλω να σε κλάψω, ούτε να σε πάρω . Δεν θα σε διαλέξω ποτέ μου! Φύγε!
Άσε με στον κόσμο μου, τον διάλεξα  στα μέτρα μου. Αν θέλω του δίνω, αν θέλω τον έχω, αν θέλω τον κάνω πιο εκεί. Ούτε που το καταλαβαίνω και γλυστρώ, γλυστρώ ,γλυστρώ, ξεγλυστρώ.Και τζάμια και βιτρίνες και ζελατίνες σωρό. Παίρνει απο λόγια ο κόσμος μου, καταλαβαίνει ότι του πω. Με αποδέχεται . Παραμερίζει να με δει πως πατινάρω με τα κόκκινα πατίνια μου , πως ρολλάρω στα μονοπάτια που διάλεξα για να την βγάλω καθαρή. Και το σπουδαιότερο, τον έμαθα εγώ και με θαυμάζει! Με θαυμάζει πολύ και με χειροκροτεί! Αν ακούσεις αυτό το χειροκρότημα , θα με καταλάβεις! όχι τίποτα άλλο , αλλά θα ήθελα να δω τα ξινισμένα απο την ζήλια μούτρα σου τότε. Είμαι πρωταγωνίστρια εγώ , μοιραία ! Ο κόσμος μου ξερει πως εγώ δεν αντέχω πολύ , έχω αδυναμίες . Έχω όμως και χάρες πολλές και έτσι με συγχωρεί. Αν μπορεί ας κάνει και διαφορετικά. Θα φύγω τότε ! Θα μείνει μόνος του. Στην πραγματικότητα , δηλαδή στην δική μου πραγματικότητα, ο κόσμος δεν μπορεί να σταθεί μόνος του χωρίς εμένα και έτσι βολεύομαι και εγώ και αυτός. Άντε δίνε του τώρα , φύγε ρε παιδί μου πως το λένε. Πήγαινε αλλού , εγώ δεν είμαι τόσο δυνατή. Άσε με στο ψέμα , άσε με εκεί που όλα βουλιάζουν πιο γλυκά.
Τι θέλεις από μένα , μου λες ; Γιατί με διάλεξες; Που με πας ; Φύγε θλίψη μου! Εγώ δεν σου αξίζω. Εσύ είσαι σπουδαία , καθαρή . Εσύ είσαι λεύτερο άπιαστο πουλί. Εσύ γεννάς ελπίδα, γεννάς ιδέες. Εσύ δεν χειροκροτάς . Ζεις και μεγαλώνεις στο βάθος της σιωπής. Ω ευγενικότερο των συναισθημάτων συναίσθημα , τι γυρεύεις στο μπαλκόνι μου μπροστά ; Τι θα σε κάνω τώρα , είμαι μεγάλη πια. Πόσο σε είχα αποφύγει στην ζωή μου. Γιατί πάνω μου σταμάτησες τώρα και μου ζητάς βόλτα να με πας ; Εσύ είσαι βαθειά, εσύ δεν τελειώνεις ποτέ.Φοράς το κάτασπρο πέπλο σου και στέκεσαι πάνω στη λίμνη μου. Με τα γυμνά σου μπράτσα μ'άρπαξες , αρχίζεις τώρα και με ρουφάς. Το χάδι σου , το χνούδι σου ,η  γλώσσα σου . Πως θα μιλήσω τη γλώσσα σου , τις καθαρές σου λέξεις . Εσύ η αυθεντική.
Αρχίζω να κουνιέμαι. Να περπατώ. Κοίτα τα επιπόλαια , τα ανόητα μικρά μου βήματα. Που θα πάμε; πως θα περπατήσουμε μαζί; Με καταδέχθηκες , ήρθες στον μπερντέ  μου και δεν έχω τίποτα να σε κεράσω . Μια κουταλίτσα γλυκό του κουταλιού μονάχα έχω. Μια κουταλίτσα λεμονανθό. Το γλυκό του γάμου είναι αυτό . Κάτσε να τα πούμε. Φοβάμαι, τρέμω θλίψη μου. Τώρα θα δεις αληθινά τι είμαι. Πως φταίω και εγώ. Τώρα θα τελειώσουν τα παραμύθια και θα βαρεθείς την μίζερη μου φύση. Πως να κάνω για να σε κρατήσω ; Εγώ που δεν σε ξαναθέλησα ποτέ πριν. Έλα θλίψη μου!Έλα! Εσύ θα μου κάνεις την αρχή . Θα με διδάξεις , θα με μάθεις να με μετρώ. Φέρε τα δάκρυα μου να ξεπλυθώ! Κάθαρση!
Έλα!


Στην Ευτυχία

Φωτογραφία Ruth Orkin
http://www.google.com/search?q=ruth+orkin&hl=en&client=safari&rls=en&prmd=imvnso&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=aQryTtP3NMjL8QOSg4jJAQ&ved=0CFAQsAQ&biw=1920&bih=1040#q=ruth+orkin&hl=en&client=safari&rls=en&tbm=isch&bav=on.2,or.r_gc.r_pw.r_cp.,cf.osb&fp=fbc9a5062b67da59&biw=1920&bih=1040

Σαν τον μετανάστη στη δική μας γη

Εικονική πραγματικότητα μέχρι πότε;

   Πάνε δυο χρόνια τώρα, που ζούμε με όλο και μεγαλύτερη απόγνωση τα αδιέξοδα μας , πολιτικά , κοινωνικά , οικονομικά . Δύο χρόνια που βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο σε μια κρίση που σκορπά ολόγυρα συντρίμμια και στάχτες. Κολλημένοι συνεχώς στο ίδιο σημείο , ακινητοποιημένοι. Μια κοινωνία υπο ξένη επιτήρηση  χωρίς ανάσα ανάπτυξης , μ' ένα εκρηκτικό μείγμα οργής, μελαγχολίας και κατάθλιψης , να τρώει τα σωθικά της.

   Με το κουφάρι του πολιτικού σκηνικού να τρεκλίζει και να αδυνατεί να αφουγκραστεί την οποιαδήποτε ανάγκη της κοινωνίας . Και πως θα μπορούσε άλλωστε , από το 2007 έχει αρχίσει η κατάρευση του , τώρα πια βρίσκεται σε βαθειά αποσύνθεση . Τα κύρια κόμματα με την αδράνεια καπετάνιο  στο τιμόνι τους , να ξεσπούν  σε εικονικές ιδεολογικές διαφοροποιήσεις που εκπροσωπούν συντεχνιακές σκοπιμότητες και πάντως όχι τις αληθινές ανάγκες της κοινωνίας. Απο κοντά σ΄αυτή την τακτική της εικονικής πραγματικότητας και άλλοι παράγοντες της δημόσιας ζωής καθώς και συνδικάτα. 

   Ασύνδετες κινήσεις και ανιχνεύσεις υπάρχουν . Η κοινωνική ζύμωση γίνεται. Ατελείωτες συζητήσεις , ιδιωτικές αλλά και δημόσιες, δεκάδες πρωτόγνωρα  αναπάντητα ερωτήματα , ατάκες και σλόγκαν , αντιπαραθέσεις αλλά καμιά πρόταση.  Εγκλωβισμένοι στην αδράνεια και στις δομές. 

Οι θυσίες των πολιτών τεράστιες και στο άμεσο μέλλον ακόμα μεγαλύτερες . Από την στιγμή που δεν υπάρχει ίχνος αναπτυξιακής πολιτικής, τα επιπρόσθετα άμεσα μέτρα που επιδιώκει η τρόικα για να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα , θα έχουν αποτέλεσμα την συρρίκνωση των δημοσίων δαπανών και άρα τις άμεσες απολύσεις και όχι την αποτυχία της εφεδρείας και περαιτέρω μείωση μισθών και συντάξεων.

   Πως ξεπερνιέται ο εφιάλτης της καταστροφής ; πως θα απαλαγούμε απο τις παραισθησιογόνες επιφάσεις εντυπωσιασμού και θα πάρουμε την ζωή μας πιο σοβαρά στα χέρια μας και όχι σε συνθήκες συναισθηματικής  εξάρτησης απο ότι ήδη γνωρίζουμε και έχουμε συνηθίσει ; Μονάχα αν εμείς ξεκολλήσουμε απο τις μπετόν αρμέ συνθήκες και κατεστημένα θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε κατάλληλες συνθήκες για την δημιουργία νέων δυνάμεων στη κοινωνία και στην πολιτική. Ο ευνουχισμός της εγκλωβισμένης πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών δεν σπάει εύκολα και γρήγορα. Με μικρά βήματα . Τα μικρά και ουσιαστικά όχι και  η τοποθέτηση ορίων και νέων κανόνων του πολιτικού παιχνιδιού, είναι ικανά να ρηγματώσουν ότι μέχρι τώρα πουλούσε εύκολα και μας παγίδευε στην ψευδαίσθηση . Οικογενειοκρατίες , δικομματισμοί , σχηματικές αντιπαραθέσεις πελατών πολιτικών που υπονόμευαν κάθε έννοια αντικειμενικής δικαιοσύνης και μας έκαναν να μην εμπιστευόμαστε τους θεσμούς, πρέπει να αποτελέσουν παρελθόν για πάντα. Όταν με το καλό συμβεί αυτό , τότε ο στυλοβάτης της εικονικής πραγματικότητας η αρτηριοσκληρωτική, προπαγανδιστική δημοσιογραφία που διατηρεί το πτώμα του πολιτικού μας σκηνικού , δίνοντας του τεχνητές αναπνοές και το φιλί της ζωής , θα έχει δεχθεί πολλά και δυνατά κτυπήματα . Η έννοια της εικονικής πραγματικότητας θα έχει δηλητηριαστεί και στην θέση της θα έρχεται καλπάζοντας ότι πολύ μας έχει λήψει. Η αίσθηση και αντικειμενική πραγματικότητα μιας κοινωνικής συνοχής και συνέχειας. 

    

Νοστάλγησα το σύρμα

   ''Σύρμα έρχονται'' φωνάζαμε και σταματούσαμε. Σταματούσαμε , και μπαίναμε στην τάξη. Στην τάξη της γειτονιάς, του δρόμου, του σχολειού, της οργάνωσης. Στην τάξη της τάξης. Μπαίναμε στην τάξη, μια κουβέντα είναι αυτή. Πως να μπει στην τάξη δηλαδή ένας  πιτσιρικάς ; όλη η ζωή είναι μπροστά του και το ξέρει.  Πρώτο και τελευταίο του όνειρο τα ίδια. Όλα μια Ανατολή. Χνούδι στα μάγουλα, μυρίζει γάλα. Σκληρά και κοφτερά στήθη. Μαλλιά σπαθιά. Μέσες λυγερές . Κορδόνια οι φωνές. Πάνω στις ράγες του τραίνου για την Αχαγιά τα λέγαμε, με πετραδάκια φτιάχναμε τα σχέδια  κατάχαμα, στον χωματόδρομο. Στα φοιτητικά μας μαγειριά , στην Κα Γιωργία, και με την κρεατόσουπα τα αποτελειώναμε.
Τίποτα περιττό . Ωραίοι και μοιραίοι. Άγραφοι μαυροπίνακες . Αψηφούσαμε τότε. Τις συνέπειες , τα κύματα, τις άδειες νύχτες, τα αδέσποτα λόγια. Ήχοι κρυστάλλινοι.
Κόψαμε γέφυρες.
   Κράτησα την ζωή μου, ταξιδεύοντας να βρω το καταφύγιο. Σφαγείο δίπλα μου, περιμένοντας να έρθει και η δική μου η σειρά. Νοστάλγησα το σύρμα. Να ορμήσω, ν'αψηφήσω , να μην μετρήσω. Περπάτησα στις ίδιες γειτονιές. Πέρασα απο τις ράγες του τραίνου ξανά. Δεν μας βρήκα εκεί. Είχαμε πάει λίγο παρακάτω. Τούτη εποχή , είναι μια άλλη. Δώρα ψεύτικα μοιράζει. Ολόκληρη την ζωή μου, κάτι πάντα νοσταλγώ. Ένα αδιόρατο κάτι.Φέρνει πόνο η νοσταλγία . Σαν τον μετανάστη στην δική σου γη. Μέρα , νύχτα δένεις , λύνεις την πληγή.
  Ακολούθησα την γραμμή της ρυτίδας μου. Βρήκα την ρίζα της για πρώτη φορά. Πολλές , ασημιές ρυτιδούλες  μικρές και μεγάλες . Πονεμένες μέσες, αδύναμα γκριζαρισμένα μαλλιά. Θαμπές επιδερμίδες , αδύναμες , ξεφτυσμένες βλεφαρίδες. Οι εκδρομείς. Στην μέση πια , και άλλου νέου προορισμού.
   Νοστάλγησα να σας φωνάξω , να μαζευτούμε, να ξαναειδωθούμε. Δική μας είναι τούτη η ζωή, με τα ποτάμια , τις λίμνες και τις θάλασσες της. Ναι ναι δεν τα καταφέραμε και πολύ καλά. Δεν τον πιάσαμε ακριβώς τον σκοπό. Και αφήσαμε, και προδώσαμε, και εγκαταλείψαμε και αλλάξαμε. Εμείς είμαστε αυτοί. Σ΄'ένα κομματάκι σπασμένου καθρέφτη , είδα το πρόσωπο. Στα μάτια , του χρόνου οι βαφές, τρέχουν λυωμένες στα μάγουλα, σαν μαύρα δάκρυα.. Γυαλιστερές βελονίτσες στα δάχτυλα η γνώση, απ΄όλα που είδαμε, και πιστέψαμε, και χάσαμε , και αφήσαμε  να φύγουν . Προδωθήκαμε και προδώσαμε. Πέσαμε και σηκωθήκαμε.Όσοι σηκώθηκαν και όσοι θα σηκωθούν λίγο πιο μετά, παρακάτω. Να μαζευτούμε. Πιο σκυφτοί και πιο αληθινοί. Να μαζευτούμε και να πάμε στις γραμμές του τραίνου να τα πούμε ξανά. Είμαστε πολλοί. Πως περάσαν τα χρόνια! Σαν σατέν , σαν μετάξι.    Νοστάλγησα να σας δω. 'Ολοι μαζί εδώ, και το κλίμα κατάλληλο. Να μιλήσουμε για όλα αυτά. Σ΄ένα υπόστεγο, μια νύχτα τρελλή. Θα φοράμε τα παλιά μας βαριά παλτό με τις άραφες φόδρες . Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει.Όλοι έχουμε περάσει καραμπινάτους χωρισμούς.  Να μείνουμε ως το πρωί και να το γιορτάσουμε . Να  θυμηθούμε. Πόσα δεν θα έχουν αλλάξει. Μα και τ΄άλλα που έχουν αλλάξει , αυτά που μας κάνουν πιο σοφούς. Σε άλλες συνθήκες, με άλλα λόγια και καινούργιες ιδέες. Απαλλαγμένοι . Σε όποιους κάτι σημαίνει το σύρμα. Έρχονται, φυλάξου!



Ζωγαρφική Δάφνη Αγγελίδου
http://www.culturenow.gr/articles/Δάφνη_Αγγελίδου:_Η_άλλη_όψη_της_πόλης.html

crazy love

Το καταφύγιο

Το δέρμα

     Εγώ το δέρμα είμαι το όριο. Από κει και μέσα θα πρέπει να μπει μοναχός του. Στην αρχή αυτό, αυτός δεν το γνώριζε.  Εγώ το γνώριζα απο το πρώτο λεπτό της γέννησης μου . Απο το κλάσμα του δευτερολέπτου που με βάφτισε αποχωρισμένο. Δεν πήρα άλλο όνομα ποτέ . Ούτε ανεξάρτητο, ούτε αυτόνομο  με φώναξαν. Αποχωρισμένο. Μοιάζει λίγο με το ξεγραμμένο, μα στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα κοινό.

     Από μένα και μέσα θα περπατήσει μονάχος. Με την δύναμη και την αντοχή του παρέα. Και είναι επώδυνη αυτή η πορεία. Με χιλιάδες απότομες κατηφοριές και δύσκολες ανηφοριές. Με κακοτράχαλα βράχια και απέραντα ξέφωτα. Φάρος εγώ απ΄έξω , ορίζω το όριο. Ακούω τώρα τις αναπνοές του , ακούω τους κτύπους, μετρώ τους παλμούς, τα αγκομαχητά. Τα βιαστικά βήματα . Μετρώ τους άλυτους κόμπους. Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου, να τον προλάβω , να τον δω , λίγο πριν την τελευταά στροφή που θα τον χάσω πια απο τα μάτια μου. Να προλάβω να δω την ακρούλα απο το αγαπημένο του γαλανό φουλάρι, να ανεμίζει στο αγέρα και αυτόματα να πλημμυρίσω την μυρωδιά του ιδρώτα του. Την μονάκριβη  μυρωδιά του ιδρώτα που χύναμε μαζί. Εγώ απο τους πόρους μου και αυτός από το κρυφό σαράκι του να την ξαναβρεί.

Προσπαθώ να καταλάβω αν προχωρά καλά. Αγωνιώ. Πέφτω τότε λιγάκι . Θαμπώνομαι απο την σκόνη που σηκώνεται. Ασθενώ. Είναι οι μέρες που αρχίζω να θυμάμαι και εγώ . Πως δεν κατάφερα να γίνω αυτόνομο και ανεξάρτητο που τόσο πολύ τώρα θα ήθελα να ήμουν απο τότε . Λιγοψυχώ , απελπίζομαι πως τίποτα δεν θα είναι για μένα το ίδιο σαν τα άλλα, των άλλων τα δέρμτα. Ψάχνω στα σκοτάδια τότε το χέρι της και τα λυτά μαλλιά της , το βλέμμα της,  την ώρα που με κράταγε , να δω, να ξαναδώ ,μήπως και έτυχε να με κοιτάξει τώρα. Ψάχνω τριγύρω μάταια την γλύκα του βυζιού της. Δεν είναι όμως μονάχα μόνο που δεν το βρίσκω , μα είναι και που φοβάμαι και τρομάζω , πως θα χαθώ και εγώ όπως και αυτή .

     Ξανασηκώνομαι. Αρχίζω να τον ψάχνω. Μου στέλνει μήνυμα με το καρδιοχτύπι του . Έφτασε μου λεέι σε σημείο κομβικό . Συναντά σημάδια της πια. Μα πρέπει να μείνει  ελαφρύτερος για να προχωρήσει παραπέρα. Αποφασίζει να αφήσει το σκληρό του κέλυφος, αυτό που έχτιζε μια ζωή για να την βγάλει καθαρή και το κράνος που φορούσε για να προστατέψει το κεφάλι του. Τώρα θα προχωρήσει απροστάτευτος. Τα έχει αυτά, αυτή η ιστορία. Μένει με τα μεσοφόρια του. 

     Δεύτερο μήνυμα. Καινούργια σημάδια, ήρθαν πιο γρήγορα τώρα. Πλησιάζει , είναι σίγουρος. Έγινε ο δρόμος γλαυκός , έχει και πούσι που και που , μα σύντομα καθαρίζει ο ουρανός και βλέπει και προχωράει. Βλέπει τριγύρω πρόσωπα γνωστά. Παλαιότερα και  νεώτερα. Λαξευμένα στο μάρμαρο λευκά κορμιά, κερένια χαμόγελα έτοιμα να λιώσουν , που τον καλωσορίζουν. Άλλα έχουν χρόνια να τον δουν , άλλα δεν τον θυμούνται καν και ούτε θυμούνται να τον είχαν γνωρίσει τότε, άλλα τον έχουν ακόμα  μές στα μάτια τους , σαν να ήταν χθες. Λες και ο χρόνος σταμάτησε.Μα εκείνος τους κουβαλούσε όλους μέσα του. Ακούραστα , ανελιπώς και έφτασε μέχρι εδώ για να τους ξαναδει και να κλείσει τους λογαριασμούς που μείναν ανοικτοί και τον πονούν σαν τότε.

     Στα αυτιά του φθάνει βουβός λιγμός. Είναι πολύ κοντά το νιώθει. Το νιώθω και εγώ.Λιγάκι κοκκινίζω. Ανοίγω τους πόρους μου να την αναπνέυσω, να ρουφήξω ότι και όπως κι αν μου το δώσει. Μου λείπει απο τότε.Συμπάσχω , συμπορεύομαι. Ακούω τα τελευταία του ρούχα , που ρίχνει καταγής. Μένει γυμνός. Εγώ ήμουν πάντα γυμνό και εκετεθειμένο. 

     Δυό ανάσες απόσταση. Πόσο κρατάνε δυό ανάσες; Δεν ξέρω από που θα πάρει δύναμη. Απο κάπου παίρνουμε όλοι. Απο την σπηλιά , από το λακκάκι στο λαιμό μας, από ένα χάδι στο λωβό του αυτιού, από την ηλεκτρισμένη γυμνή πατούσα που μας ερεθίζει. Απο κάπου , από όπου. Εγώ συμπάσχω, εγώ είμαι το όριο. Η πύλη που θα ανοίξει να βγεί στο φως όταν με το καλό γυρίσει. Τελευταία ανάσα. Τελευταία στιγμή, την βλέπει. Κουλουριασμένη, βρεγμένη κείτεται.. Φύγανε όλοι. Πετάξανε. Σκύβει, την αγκαλιάζει ευλαβικά, την φιλάει στο μέτωπο, στα χείλη, στα μαλλιά. Την βλέπει ίσως για τελευταία φορά. Αποχαιρετά την νεκρή μάνα Κρατώ την αναπνοή μου. Πέντε, τέσσερα, τρια, δύο, ένα, αρχίζει να τρέχει προς τα πίσω.Έρχεται σε μένα, στο δέρμα , στο όριο. 

     Αναπνέω ξανά.Ετοιμάζομαι να τον συναντήσω, να πέσω στην αγκαλιά του.Θα είναι ολόκληρος πια. Θα τον φιλήσω, τον άνθρωπο μου,τον δικό μου , τον αγαπημένο μου. Καθαρίζω.Αρχίζω να γίνομαι γυαλιστερό , βελούδινο. Θα με δει μετά από μέρες. Θέλω να με χαρεί. Θα αγκαλιαστούμε. Αυτός με το όριο του. Εγώ με τον σκοπό μου. Λεύτεροι πια.

 Φωτογραφίααπο την  ταινία Pickpocket του Robert Bresson
http://en.wikipedia.org/wiki/Pickpocket_(film)

Chico & Rita

Ώστε είναι κομμούνια ο Kermit και η Miss Piggy ;

O Tex Richman  δίνει την εικόνα του κακού ιδιοκτήτη πετρελαικής μονάδας στο Texas και έρχεται αντιμέτωπος με τα θρυλικά Muppets στην τελευταία τους ταινία , που θα προβληθεί στην χώρα μας τον Ιανουάριο. Έφθασε λοιπόν η στιγμή να γίνει αντιληπτή η απερίγραπτη προπαγάνδα που επιχείρησαν οι κομμουνιστές κάτω απο την μύτη των συντηρητικών Αμερικανών !!! Να εμβολιάζουν με ενέσεις αντικαπιταλισμού τα βλαστάρια τους μέσω σου στόματος του πολυαγαπημένου βατραχούλι και της ζουμερής γουρουνίτσας τους της σεξυ Miss Piggy!!! Ντροπή τους! Με ιδιαίτερο προβληματισμό αντιμετωπίζει  αυτό το άναδρο χτύπημα των κομμουνιστών ενάντια στα βλαστάρια της η αμερικανική κοινωνία και συμβουλεύει τους γονείς να σύρουν τραβώντας ακόμα και απο τα μαλλιά τα τέκνα τους έξω απο τις κινηματογραφικές αίθουσες. Κάτι που τους είναι ιδιαίτερα προσφιλής και γνώριμη και χιλιοαγαπημένη τακτική.

Το φετεινό πνεύμα των Χριστουγέννων είναι άστεγο

   Σ'ένα μικρό δρομάκι κοντά στην πλατεία Καρύτση έπεσα πάνω τους χθες βράδυ. Εγώ περπατούσα με τις σκέψεις μου παρέα. Αυτοί ξαπλωμένοι, ακούνητοι πάνω  στο πεζοδρόμιο, ανέπνεαν.Σταμάτησα λίγο πριν τους πατήσω. Είμαι σίγουρη πως δεν θα ήμουν ούτε η πρώτη , ούτε η τελευταία,
Ο Αντρέας, η Άννα , εγώ και η μικρή Ελενίτσα 8 χρονών που κοιμότανε ανάμεσα τους γνωριστήκαμε έτσι. Ένα χαρτόνι, δυο τρεις κουβέρτες , ένας υπνόσακκος το νοικοκυριό τους. Η ένδεια και η ασθένεια ελάχιστα μέτρα παραδίπλα οι καλεσμένοι τους. Το  φετεινό πνεύμα των Χριστουγέννων είναι άστεγο   και γυρνά με καρώ κουβέρτες και τρύπια παπούτσια ανάμεσα μας.
   ''Δεν...χρήματα'' μου είπε η Άννα. Δεν τι ; Δεν μαζεύουν ; Δεν χρειάζονται; Δεν θέλουν ; Δεν έχουν ; Δεν ζητιανεύουν ; Aυτό, το τελευταίο ήθελε να  μου πει. Δεν ζητιανεύουν. Έμαθα πως έχασαν το σπίτι τους, Έμαθα πως κάθε μέρα ψάχνουν για δουλειά  και που και που βρίσκουν κανένα μεροκάμματο. Η Άννα σε σπίτια , ο Αντρέας απο δω και απο κει. Το παιδί πάει σχολείο. Τα μαθήματα της τα κάνει στο γηροκομείο που μένει η γιαγιά της. Έμαθα πως στέκονται κάθε μέρα στην ουρά για τα σισσίτια του Δήμου και πως είναι ευγνώμονες που υπάρχουν. Μάλιστα στα παιδιά δίνουν και καμιά σοκολατίτσα που και που, μου είπε η Άννα με χαμόγελο. Έμαθα πως ο Αντρέας πάει τα απογεύματα στο Ίδρυμα αστέγων για να ρωτήσει αν βρέθηκε κάτι και για αυτούς. Δεν είναι τεμπέληδες αυτά τα παιδιά. Δεν είναι  ούτε απελπισμένοι. Άτυχοι ναι! Ούτε προσωρινοί μου φάνηκαν. Με αυτό το άρωμα της προσωρινότητας που νότισε τα ρούχα πολλών που συναντώ τριγύρω μου και δίπλα και μπροστά μου, που σήμερα τους βλέπεις αλλά για αύριο δεν είσαι σίγουρος.
   Ήξερα ήδη τα αποτελέσματα της συνόδου της 9ης Δεκεμβρίου και τα νέα της αδιέξοδα.Δεν πέρασε  απο εκεί το πνεύμα. Ήξερα και για το νέο τσεκούρι που θα πέσει σε συντάξεις , μισθούς, υγεία, εργασιακές σχέσεις μέχρι να βγουν οι αριθμοί στην τρόικα για το νέο μνημόνιο. Ήξερα πως αργούμε πολύ για να έρθει η πολιτική ένωση , της Ένωσης και πως μονάχα με την λογιστική ένωση δεν θα σπάσει ο μαύρος κύκλος. Έχουν περάσει χρόνοι πέντε ήδη.
   Το μόνο που δεν ήξερα και που δεν έμαθα και ακόμα αναρωτιέμαι , είναι αν η Ελενίτσα μέχρι να τελειώσει το Λύκειο θα γνωρίσει κάποτε την ζεστασιά του πνεύματος των Χριστουγέννων. Και αν δεν  γνωρίσει , τι θα μπορούμε ακριβώς να περιμένουμε απο την Ελενίτσα, όλοι εμείς οι μη προς το παρόν άτυχοι . Απο την κάθε Ελενίτσα..

Με την φθαρμένη, παλιά, πορτοκαλιά πουκαμίσα

Λαχτάρησα Δεκέμβρη μήνα μια βόλτα στην θάλασσα , ένα μπάνιο μοναχικό με πολλά πολλά μακροβούτια . Να παίξω με τα κύματα, αδέρφια μου είναι και αυτά. Να τρέχω από την ακτή προς την θάλασσα και να πέφτω με ορμή στα παγωμένα κύματα. Να βουτώ και να βουλιάζω προς τον άγνωστο βυθό με λαχτάρα να τον φθάσω, να τον γνωρίσω και να τον κατακτήσω. Τον βυθό με τα κοραλάκια του, τις απότομες χαράδρες και τα ξέφωτα του. Τον βυθό με τις σειρήνες και τα σκυλοψαρά του, τον βυθό , τον βυθό μου. Να κολλήσουν κοχυλάκια και αμυβάδες στα μαλλιά μου. Γραμμούλες αλάτι στα μπράτσα μου. Να παίρνω βαθειές θαλασσινές αναπνοές και με τα βρεγμένα , κολλημένα στα μάγουλα μαλλιά μου ,να ξανατρέχω από την παραλία στην θάλασσα και ξανά και ξανά και ξανά. Να τρέχω με ορμή στα κύματα να μπω , αυτά να με παιδέψουν,να με τρομάξουν, αυτά να μ´αγκαλιάσουν.
Αχ αυτή η διαδρομή . Να είσαι στην ακτή και να τρέχεις προς την θάλασσα . Εσύ ένα με την θάλασσα, την αλμύρα, τον δυνατό αέρα, τα φύκια, την άμμο με τις λακκουβίτσες και τα λοφάκια της, τα βράχια με τα γλαυκά τους ρίκια. Κομμάτια σου είμαστε θάλασσα, γλάροι και κρινάκια σου. Ο καθένας με το δικό του όνομα και το δικό του σουλούπι , μα κομμάτια σου είμαστε όλοι, παιδιά σου.
Λαχτάρησα ένα θαλασσινό μπάνιο , στην καρδιά του χειμώνα. Και σαν κουραστώ να κολυμπώ , να βγω να περπατήσω στην αμμουδιά στην παγωμένη , υγρή αμμουδιά. Να φορέσω την παλιά μου φθαρμένη απο τ´αλάτι πορτοκαλιά πουκαμίσα και να αφεθώ με με παίρνει ο αέρας. Να περπατήσω δίπλα δίπλα στην θάλασσα χιλιόμετρα , τόσα και άλλα τόσα όσα τα χιλιόμετρα που διένυσα ,για να την συναντήσω. Και να μείνω εκεί να την αναπνέω , που με σεβάστηκε και την σεβάστηκα ,που την δέχθηκα και με δέχθηκε . Που με κράτησε στα υγρά της χέρια ευλαβικά και μου έδωσε την σημασία που άξιζα. Μάνα είναι η θάλασσα μην το ξεχνάτε. Με τις αντάρες και τις μπουνάτσες της. Με τα κύματα και τα πυροφάνια της.  Κυρίως με το βάθος της. Αχ θάλασσα μου πόσο σ´αγαπώ. Εσύ ποτέ δεν ξέχναγες  τ´όνομα μου , σαν ιερό και όσιο σιωπηλά μου το τραγουδούσες. Δεν ξέχναγες τους φόβους μου ακόμα και όταν θύμωνες και περίεργα με κοιτούσες,  και αγρίευες , δεν ξέχναγες ποιά είμαι. Γί´αυτό δεν σε  φοβήθηκα ποτέ , χειμώνα καλοκαίρι , ούτε εσένα ούτε τα χέρια σου που τώρα λαχταρώ.
Ξεκινά απο ένα τίποτα . Μοιάζει με αυτονόητο. Μπόλικο , παχύ απο λίπος πέτρινο, απο πολύ παλιά γνώριμο . Το απωθημένο. Κυβερνά στιγμές , κυβερνά ζωές . Μιλά την γλώσσα μας. Εμείς ανοίγουμε και κλείνουμε το στόμα και αυτό τρέχει σαν αίμα απο την πληγή που άνοιξε. Δεν γνωρίζει απο χάδια αυτό. Βρίζει και ουρλιάζει στο στρίψιμο της κάθε γωνίας. Κλείνει σπίτια, σφραγίζει παράθυρα, βρίσκει ηλίθια την μεγάλη αγαπημένη. Δεν φεύγει , αν εσύ που το κουβαλάς δεν το διώξεις , και τότε πάλι δύσκολα.
Λαχτάρησα ένα μπάνιο στη θάλασσα. Η θάλασσα ξέρει απο απωθημένα . Τα βρέχει , τα μαλακώνει τα παράπονα , τους δίνει σχήμα μικρό και γλυστερό , στην τσέπη σου να γλυστρίσουν και να ξεχαστούν. 'Ερχομαι θάλασσα μου. Να, ξεκινώ. Θα τρέχω λίγο παραπάνω γιατί σε λαχτάρησα πολύ. Θα με γνωρίσεις, το ξέρω. Φορώ την φθαρμένη μου παλιά πορτοκαλιά πουκαμίσα.



Ζωγαρφική Βαγγέλης Ρήνας http://www.vangelisrinas.com/GR/rinas_GR.html

Ανάμεσα μας

Έρχεται πάνω μας με τα λαμπιόνια της

   Συζητήσεις στις γωνίες, πνιχτοί  δρόμοι , σφιχτά χείλη και προσποιήσεις. Σκυφτοί , βιαστικοί και κλειδωμένοι διανύουμε τις καθημερινές μας αποστάσεις. Απο δω και απο κει. Σταγόνα σταγόνα. Στην γωνία της αποβάθρας ίσως κάποιο κρυφό γελάκι , μια ματιά στο πουθενά και έφθασε το δρομολόγιο που περιμέναμε. Δεν θα αργήσουμε. Θα φθάσουμε εγκαίρως στην ελπίδα. Αν αστοχήσουμε , θα φθάσουμε τουλάχιστον στην κίνηση. Άστο να τσουλάει, κάπου θα πηγαίνει. Κυνηγημένα πουλιά. Σπάνια πουλιά. Εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους που όμως πρέπει απο τη ίδια ταίστρα να τσιμπήσουν τα σποράκια που τους αντιστοιχούν και  απο την ίδια ποτίστρα,  να πιούν. Αγωνιζόμαστε να προλάβουμε την μπουκιά μας. Καμιά φορά ζητάμε να ξεχάσουμε και άλλες να θυμηθούμε, τις στιγμές που καταφέραμε να αφιερωθούμε και να τυλιχθούμε σ'αυτή την μεγάλη αγκαλιά , της ζωής την αγκαλιά. Στιγμές τα καταφέρνουμε και αφιερωνόστε . Μετά φοβόμαστε και ξαναφεύγουμε.
   Ο δρόμος, η δουλειά, τα παιδιά, άντε και κάποιο σινεμά. Το Σάββατο μέρα ελεύθερη , θα έχει πιο πολλά. Άστο να τσουλάει. Δεν αφιερωνόμαστε . Φοβόμαστε, κρυβόμαστε στου νου τα ύψη. Μιλάμε στις σκιές και φεύγουμε. Φεύγουμε απο τα μεράκια μας και μας τρώνε τα σαράκια μας.Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας το περνάμε προσπαθώντας να της αφιερωθούμε . Να την πολιορκήσουμε και να την διεκδικήσουμε. Φοβόμαστε, κρατάμε αποστάσεις. Χάνουμε τις όψεις μέχρινα σιγουρευθούμε. Στήνουμε καλομελετημένα οχυρά με περίεργα ονόματα, φεύγουμε μακριά , σε άλλη χώρα . Πολυ μακριά εκεί που θα μπορέσουμε να κλείσουμε τα αυτιά , να μην ακούσουμε και θυμηθούμε και πονέσουμε. 'Αλλες φορές βρίσκουμε προφάσεις με ονόματα. Τις λένε Μαρίες, Τασούλες, Πάνους, Μιχάληδες, σε προχωρημένες ηλικίες Ταμάρες και Λουντμίλες. Εκεί που τρώμε και τις συντάξεις.
   Να μην ξεχάσουμε να πάρουμε στο Μαράκι άλλο ένα ζευγαράκι αθλητικά και τα φωτάκια στο φετεινό  δέντρο, άντε μια μικρή προσπάθεια να τα ξανα αγοράσουμε και ας είναι τσουχτερά. Θα φτιάξω και εκείνη την μηλόπιτα , τι νοστιμιά! Θα μυρίσει και Χριστούγεννα και κανείς δεν θα καταλάβει. Ούτε καν εμείς. Θα το κρύψουμε βαθειά πολύ βαθειά Την απαίτηση της ζωής να της αφιερωθούμε. Να μην μπερδεύουμε τον εαυτό μας, να μην τον ξεγελάμε  και τον ξεχνάμε στην γωνία. Βέβαια τώρα βιαζόμαστε και συνήθως όταν βιαζόμαστε φοβόμαστε. Έρχεται κατα πάνω μας αυτή με τα λαμπιόνια και τα σαξόφωνα της. Θα πέσει πάνω μας με τις απαιτήσεις της. Ώρα είναι να την μυρίσουν τα μέσα μας και να μας ζητούν εξηγήσεις. Είναι δύσκολη εποχή , μας τυραννά φτώχια ορατή και αόρατη.
   Τελικά δεν κάναμε και πολλά ταξίδια μακρινά. Ριζούλες στα πόδια μας και μπαίνουμε σε δάση πυκνά. Μα φθάνει να ταξιδέψει η ψυχή , αυτό είναι αρκετό. Σε όνειρα, σε αισθήματα υγρά , ένα μυστικό κόσμο να αναπνεύσει . Το πιο μακρυνό ταξίδι μας θα είναι αυτό. Μια σταγόνα αρκεί για να μας βρέξει , αν το επιτρέψουμε μέχρι το κόκκαλο. Αν της αφιερωθούμε θα φέρει μια βροχή. Την βροχή μας. Και αυτή θα αρχίσει να κυλά στα πεζοδρόμια , να τα ξεπλένει αυτά και τα μάτια μας.

Ζωγραφική Στέφανος Ρόκος
http://www.stefanosrokos.gr/

Εσείς μπορείτε ακόμα να ονειρευέστε ;

Πέρνα στιγμή μου, πέρνα!

   Δεν ξεχνιούνται οι στιγμές που νιώσαμε παντοδύναμοι.Ένα εμείς και Αυτή! Η μεγάλη ιδέα, η χίμμαιρα, η ηδονή. Παντοδύναμοι στον ανεξέλεγκτο έρωτα μας. Πανίσχυροι με το νεογέννητο μωράκι μας στο στήθος. Μεθυσμένοι, ζαλισμένοι, με στάχτες μες στα μάτια,απο την γλύκα του φιλιού της, θαμπωμένοι , σχεδόν ακινητοποιημένοι απο την αύρα του ζεστού της κορμιού. Του εντελώς δικού της μα και του άλλου της επιτυχίας, του πλούτου, της εξάρτησης, της ανάδειξης, της επιρροής του πανίσχυρου εαυτού μας. Δεν ξεχνιούνται εύκολα οι στιγμές που όλη η γη ήταν δική μας. Εμείς και Αυτή, ένα. Τα σπλάχνα απο τα σπλάχνα μας.
   Αυταπάτη! Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μέσα σε αυταπάτες. Τα γόνατα που μας χόρευαν μωρά παιδιά δεν ήταν τα δικά μας.  Τα χείλη που μας τραγούδησαν τα πρώτα νανουρίσματα δεν ήταν τα δικά μας. Μα τα πρώτα μας βήματα τα κάναμε μόνοι μας. Όταν εμείς το πήραμε απόφαση και μόνο τότε. Άλλωστε αυτά τα βήματα ήταν το ζητούμενο. Σ ' αυτά τα βήματα μπροστά η όποια ιδέα , μητέρα και χίμμαιρα που είναι ώριμη και δυνατή κανονικά χαίρεται και νιώθει την ικανοποιήση της προσφοράς. Κοντά της μάθαμε, κοντά της μεγαλώσαμε , απο αυτή τραφήκαμε για να ανοίξουμε τα δικά μας φτερά.  Αυτό που μας ενώνει , είναι αυτό που μας χωρίζει. Ο χρόνος ο αμείληχτος ο φθονερός θα μας το έδειχνε. Μας το έδειξε.
   Η μεγάλη ιδέα, η χίμμαιρα, ο τρελλός έρωτας, το πιο βαθύ φιλί, η απογείωση στα πελάγη της πιο απίστευτης επιτυχίας, η μέθη της νίκης, όλα αυτά που είναι εκέι , τα βλέπουμε, τα ακουμπάμε, τα ζούμε, έρχεται η στιγμή που τα χάνουμε. Είναι εκεί που τελειώνει αυτός ο χρόνος, χάνεται η αυταπάτη και ξαναμένουμε μόνοι.
   Είμαστε μόνοι , είμαστε όλοι μόνοι. Εμείς και οι δυνάμεις μας, οι αρετές μας, οι ανάγκες μας, οι διαθέσεις μας, τα μεράκια μας, οι κληρονομιές μας. Οι στιγμές μας. Όλα αυτά που ζώντας φοβόμαστε ότι θα χάσουμε. Γιατί αν χαθούν θα μαγαλώσει το κενό. Και το κενό όλοι το  έχουμε, άλλοι μεγαλύτερο και άλλοι μικρότερο.
   Αχ και να βάζαμε το χέρι μας μπροστά. Όχι , όχι για να σταματήσουμε την στιγμή.Αυτή και να θέλαμε , δεν σταματά, μα για να την χαιρετήσουμε λεβέντικα , παλικαρίσια. Αχ και να της φωνάζαμε , πέρνα στιγμή μου πέρνα! Ξέρω πως σε χάνω μα ήταν πολύ σπουδαίο που σ'είχα. Χωρίς εσένα θα ήμουν αδύναμος και λίγος και μόνος πάντα. Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει και δεν το αποδεχόμαστε; Να πούμε, ναι άλλαξαν τα πράγματα, ξεθώριασαν αυτά τα παλιά χρώματα, χάθηκαν εκείνα τα πέρα, ξοδεύτηκαν τα μέσα. Τι μας εμποδίζει να δούμε πως άλλαξε η εικόνα ; Δεν το μάθαμε τότε που ήταν να το μάθουμε. Δεν μας το δίδαξαν. Κρατηθήκαμε της αυταπάτης φύλακες.
   Μικρά ποδαράκια κάνουν μικρά βηματάκια. Μας αποχωρίζονται τα μικρά μας βηματάκια. Τελείωσε η παράσταση. Υπόκλιση, χειροκρότημα, ξανά υπόκλιση, ξανά χειροκρότημα. Ένας κόμπος στο λαιμό . Που θα ξαναβρεθεί κάτι τόσο μεγάλο , τόσο σπουδαίο, τόσο χρωματιστό, τόσο γεμάτο. Ήταν η καλύτερη παράσταση μας. Μας αποθεώνει το κοινό μας. Το κοινό μας! Εμείς δηλαδή! Χειροκροτούμε όρθιοι, βαθειά συγκινημένοι, πενθούντες. Θα ξαναμείνουμε  μόνοι τώρα. Εμείς και η πραγματική ζωή..Αποχωρεί η πρωταγωνίστρια , αποχωρεί η αυταπάτη. Αυλαία!

http://www.atgetphotography.com/The-Photographers/Cartier-Bresson.html

6 Δεκεμβρίου 2008



'' Ελάτε εδώ αν σας βαστάει ρε τσογλάνια '' Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος , πριν πέσει νεκρός απο την σφαίρα του Κροκονέα.

http://www.flickr.com/people/murplejane/

Mε δάκρυα στα μάτια

Δάκρυσε η Υπουργός κοινωνικών υποθέσεων της Ιταλίας Elsa Fornero κατά την διάρκεια συνέντευξης τύπου όπου ανακοίνωνε νέα μέτρα λιτότητας 

Κούνια bella !!

Νερόσουπα τρώμε Κε Υπουργέ, φύκια όχι

  Τον είδα και εγώ χθες το πρωί. Τον άκουσα με τα αυτιά μου να τα λέει . Αποσυντονίστηκα για μερικά λεπτά. Είχα και τους προσωπικούς μου λόγους.Είχα πάει τον προηγούμενο βράδυ σ'ένα γάμο , απο αυτούς που δεν μπορείς εύκολα να ξεχάσεις και να λυτρωθείς , απο την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι. Να βρεις τρόπο να σβήσεις τον άστοχο  τρόπο που ο άνθρωπος επιλέγει κάποιες κορυφαίες στιγμές του  , να αποτυπώσει και την ίδια ώρα να ακυρώσει την ευτυχία του. Μάλλον θα ήταν που ήμουν βαρυστομαχιασμένη.

  Τον είδα να μεταμορφώνεται σε πιράνχας, έτοιμο, πανέτοιμο να κατασπαράξει σάρκα, πηδώντας ακόμα και στον αέρα. Ε ψιτ Κε Υπουργέ εσείς δεν είστε ; Μικρά κοφτερά δοντάκια ανεβοκατέβαιναν σαν να ξέσκιζαν ατελείωτες λαχταριστές μερίδες. Μερίδες τρόμου. Μίλησε ακόμα και για ταπείνωση. Πως πρέπει να ταπεινωθεί το ΠΑΣΟΚ και να περάσει καθαρτήριο , όπως το καταντήσανε. Έτσι μας είπε. Ξανά οι ξινίλες μου. Το πιπέρι στο πουγκί σολωμού θα έφταιγε. Μα πόσα πλήρωσαν γι'αυτό το γάμο Αγιά Βαρβάρα μου ανήμερα στην γιορτή σου ;

Ε ψιτ Κε Υπουργέ με ωραίο τρόπο ταπεινώνεστε εσείς, αλλάζοντας συνθέσεις υπουργικού και τρέχοντας προς νέα, πανομοιότυπα όμως σχήματα. Αν θέλετε τέτοιες λέξεις και έννοιες να μας λέτε, ελάτε μια βόλτα να πάμε στα σισσίτια του δήμου Αθηναίων και της Αρχιεπισκοπής. Εκεί θα δείτε την ταπείνωση. Την εθνική ταπείνωση. Εκεί θα δείτε όχι μονάχα άνεργους πια και χαμηλοσυνταξιούχους, αλλά και μονογονεικές οικογένειες και συμπολίτες μας που έχασαν το σπίτι τους , την επιχείρηση τους και όλους αυτούς που με τον πενιχρό μισθό τους δεν μπορούν να συντηρήσουν στοιχειωδώς τα εξαρτημένα μέλη της οικογένειας τους. Και είναι πολλοί  Κε Υπουργέ .  Είκοσι χιλιάδες συμπολίτες μας περιμένουν καθημερινά στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό. Και θα έρθουν και άλλα. Ένα τηλεφωνάκι αν κάνετε θα μάθετε. Εκεί να ψάξετε την ταπείνωση, εκεί τριγυρνά.

   Νερόσουπα τρώμε, φύκια για μεταξωτές κορδέλες όμως όχι. Υπογράψατε μνημόνιο 1, μεσοπρόθεσμο, δημοψήφισμα και νέα δανειακή σύμβαση. Η εκ των υστέρων κριτική και μάλιστα εξ αριστερών δεν γεμίζει την εικόνα. Συνδιαμορφωτής μιας πολιτικής υπήρξατε τώρα πως την κατακεραυνώνετε ; Πότε λέγατε την αλήθεια τότε ή τώρα ; E ψιτ Κε Υπουργέ υπηρετήσατε πιστά . Διασωθήκατε ακόμα και με τους ανασχηματισμούς . Πως να διαχωρισθέιτε τώρα ; Και αν το επιλέξετε , κάντε το με όρους ειλικρινούς ταπείνωσης. Εκτός και αν μας περνάτε για ηλίθιους.

    Ακόμα να συνέλθω. H χυδαιότητα της θεοποίησης του χρήματος. Δεν το χωνεύω με τίποτα ούτε τον γάμο, ούτε το γεύμα του γάμου. Ναι να βοηθήσετε κε Υπουργέ τον ΓΑΠ να πάει σπίτι του . Να τελειώσει την 3G θητεία του. Αλλά να μην ονειρεύεστε άλλη μαι ανεξέλεγκτη εξουσία. Τελειώσαν αυτά.

   Ήπια μια σόδα, να συντομεύσω την διαδικασία της πέψης. Βιάζόμουν, επειγόμουν, να τελειώνω με τα προφίλ των τσάρων και των λουδοβίκων και να αρχίσω να δουλεύω, να συγκεντρώνω , να αποταμιεύω. Δυνάμεις και όνειρα. Στις νέες συμπληγάδες που αρχίζουν να υψώνονται να αντισταθώ. Όσο τις βλέπω να έρχονται πεισμώνω. Το αύριο δεν το θέλω σαν το σήμερα. Το θέλω με εικόνες. Και όχι ψαλιδισμένες. Ολόκληρες. Για να έχω την επιλογή δική μου και  να έχω και τα κότσια , έτσι που σαν χρειασθεί να ξέρω να ταπεινώνομαι . Αληθινά όμως και όχι γιαλαντζί.

http://achilleaschristidis.com/

Αγάπησα την βροχή πολύ

Αγάπησα την βροχή πολύ. Πάντα περισσότερο απο τον ήλιο την πίστευα. Αγάπησα τον άνεμο. Τα αδέσποτα σκυλιά. Τα τραγούδια που μιλάνε για αλήτες, φεγγαρολουσμένους. Αγάπησα τις ασπρόμαυρες στιγμές και τις πολύπλοκες μυρωδιές της μνήμης. Αγάπησα τον άνεμο και τα όμορφα και σιωπηλά παιδιά που χάνοναται στην νύχτα. Πιο πολύ αυτά εμπιστεύθηκα. Αγάπησα τα μάτια που μοιάζουν με κρασί. Τους δρόμους που με παίρνουνε για να ξεχνώ την πίκρα. Αγάπησα την βροχή πολύ. Μου φαινότανε πάντα πιο αληθινή. Ένιωθα πως θα κρατούσε περισσότερο. Αγάπησα τα όνειρα και ας τα ξεθώριαζε καμιά φορά η ζωή. Αγάπησα τους ναυαγούς που αρνήθηκαν  σε στιγμές ενήλικες να γίνουν. Και δεν φοβήθηκα γιατί είχα κοντά μου πάντα αυτές.
Ζηλεύει καμιά φορά η ζωή τα όνειρα, δεν τα προχωρά , τα κρατά , τα σφίγγει στη φούχτα της, τα πνίγει. Γνωρίζουμε ήττες τότε και ζούμε αδιέξοδα, ανατροπές και ματαιώσεις. Πόρτες κλειστές και γέφυρες κομμένες. Της πικροδάφνης τα λουλούδια στα δάχτυλα μας.
Στέκομαι σε τέτοιο σταυροδρόμι, ακούω δίπλα μου πολλές, γνωστές και άγνωστες αναπνοές .Μωβ αναπνοές. Στέκονται δίπλα μου και αυτές , περιμένουν να νυχτώσει και άλλο η νύχτα μήπως έρθει στο τέλος η παρηγοριά. Τις περισσότερες φορές οι  μεγάλοι πόνοι κλαίνε σιωπηλά. Μέσα στο μετάξι κρύβονται κάποιες φορές σκορπιοί. Χάνεται ο μπούσουλας, τροπικός πυρετός.
Τι να σου τάξω τύχη μου , να με βοηθήσεις να σπάσω τούτο τον μαύρο κύκλο. Να γυρίσω την πλάτη μου στο παρόν που δεν είναι αυτό που θέλω  και να βρω την δύναμη την ζωή μου να ορίσω διαφορετικά;
Θυμάμαι αυτές. Τις παλιές , τις μεγάλες μου συντρόφισσες.Αυτές που μου ανοίγαν τα πανιά όταν ήμουν κουρασμένη απο την θάλασσα. Αυτές που δεν σ' αφήνουν  αν  δεν τις αφήσεις, εσυ πρώτος. Θα τις φωνάξω να έρθουν . Γράφω στο τοίχο το όνομα τους. Ελάτε , ελάτε προσδοκίες μου! Εσείς έχετε τον λόγο τώρα.

Ο δρόμος είναι σκοτεινός ώσπου να σ' ανταμώσω..

Εξάρτημα;

Αφήστε τον να μιλάει! Δουλεύει για μας!

Αφήστε τον Κο Αντιπρόεδρο να μιλάει. Δουλεύει για μας!!Μας θυμίζει τι έχουμε, τι δεν έχουμε, που είμαστε και που θέλουμε να φθάσουμε..Μην τον ενοχλείται . Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του , τούτος ο εφιάλτης δεν θα μπορούσε να φανταστεί το καλό που μας κάνει. Που μας συσπειρώνει και που μας ενώνει. Πάντως όχι εκεί που μας πονά.Ο  Κος Πάγκαλος δουλεύει για μας και δουλεύει τρελλά!!!

Το φτεράκι της μέλισσας

     Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής το τρώμε για να κλείσουμε την τρύπα , το κενό που αφήνει η απώλεια. Οι απώλειες. Κάθε μέρα και μια καινούργια . Μια πιο μεγάλη , μια πιο μικρή, ανάλογα τι είναι αυτό που χάνουμε. Μια αναμενόμενη και πολλά υποσχόμενη.Μια απο αυτές που δεν είχαμε ξαναζήσει και μας γνωρίζει τόπους και χώρες πόνου άγνωστες. Μια απο τις πολύ παλιές , τις αρχέγονες. Μια πολυδιάστατη, μια πιο ρηχή, μια χθεσινή, μια της αδικίας κόρη, μια που δεν είναι καν στα μέτρα μας. Μας φθάνουν στα όρια μας , ενίοτε μας ξεπερνούν. Σαν τα λάθη μας και αυτές.

    Άνθρωποι που φεύγουν, άνθρωποι που έρχονται. Άνθρωποι που μας αφήνουν . Δουλειές που χάνουμε και δεν θα τις ξαναβρούμε. Ζωές που δύουν, ελπίδες και όνειρα που κατακερματίζονται. Για τις απώλειες του πονά ο άνθρωπος και για αυτές παλεύει και ξαναταξιδεύει. Πονά που δεν κατάλαβε πως ακριβώς την προηγούμενη  στιγμή,  ήταν εντελώς ευτυχισμένος και η στιγμή  τέλειωσε, έφυγε, πέταξε. Μετράμε τις ζωές μας με μέτρο τις συνέπειες, τους λόγους,, τις αιτίες , τις αφορμές. Και μπαίνουμε οικειοθελώς σε διάφορες φυλακές, χτισμένες απο τα χέρια μας. Εκεί μέσα χτιζόμαστε και εμείς για να αντέξουμε τους πόνους και τα βάσανα, της απώλειας , της απουσίας.

      Η απώλεια της εμπιστοσύνης, η απουσία της μεγάλης και σίγουρης μητέρας που είναι εκεί για μας και για τα όνειρα μας. Μια μεγάλη απώλεια ζει και ο φιλαράκος μου ο Βαγγέλης με την δικιά του. Μια απώλεια τα πιτσιρίκια του νηπιαγωγείου που φεύγουν απο την ζεστή αγκαλιά της μάνας,. Μια απώλεια και η έφηβη κόρη  για τα άγουρα της χρόνια που της ζητούν να ωριμάσουν. Μια απουσία και ο Μήτσος που χάνει την δουλειά του. Μια απώλεια και το πείραμα που δεν φτούρισε και η εκδρομή που δεν τελείωσε.

Και όταν χάνουμε και για ό,τι χάνουμε πονάμε. Ανεξήγητη η γραφή. Πονάμε για τα μαλλιά μας που ασπρίζουν και ας μην το μαρτυράμε. Πονάμε και για το ρημάδι που δεν χτίσαμε αλλά και για το κορίτσι  μας που δεν ήρθε ξανά απόψε και όλο φοβάται ό,τι κινείται πάνω σε τούτη την γη. Σαν ανοίξουμε το ψυχοντουλαπάκι μας, συντρίμμια κομμάτια και θρύψαλα πρίμα και πλώρα. Ψυχομπουρδέλο κανονικό. Σε τέτοιες πίστες τρέχει η ζωή και τέτοιες γλώσσες γνωρίζει. Για όλους ! Έχει εδώ την ισότητα της η ιστορία.

Βλέπεις μ΄ένα πόνο ερχόμαστε στη γη και μ'ένα πόνο φεύγουμε..Ένα αχ μένει απο τον καθένα μας. Να δω της Λέρως τα βουνά να μου διαβούν οι πόνοι...λέει το τραγούδι. Που είναι η Λέρος βρε παιδιά γιατί δεν πάμε;

     Εκεί που δεν ρίχνεις δεύτερη ματιά. Μέσα σου βαθιά, στην δική σου προσωπική φωτιά . Εκεί είναι η Λέρος. Καμιά φορά φεύγουμε ,  σαν κλέφτες χωρίς λόγια. Ζαλισμένοι άνθρωποι. Σαν ότι να ήταν να χάσουμε , να το έχουμε ήδη χάσει. Μα πάντα υπάρχει κάτι παραπάνω. ΄Ετσι δεν είναι ; και κάπου αλλού έχουμε να φθάσουμε. Στο σημερινό μας όνειρο. Στα μαγεμμένα σταυροδρόμια που έχουμε ακόμα να συναντηθούμε. Εκεί που θα ενώσουμε τις φωτιές μας. Τίποτα πιο βαρύ , απο το φτεράκι μιας μέλισσας όταν το χάνουμε. Το ζεστό μας χάδι στον εαυτό μας και στον διπλανό μας. Εκεί στον έρωτα για την ζωή.Εκεί που σπάμε το μαύρο φαύλο κύκλο και γινόμαστε ομάδα. Γιατί έχω αρχίσει να πιστεύω πως διαλέγουμε πιο εύκολα πλευρά στον πόλεμο ( σε όποιο πόλεμο) παρά ξύδι ή λεμόνι στην σαλάτα . Είναι τότε που τα δελτία των θανάτων μας και των απωλειών μας αρχίζουν και απορροφούνται από την μηντιακή μας υπόφυση μαζί με το δελτίο καιρού και βγαίνουμε εντελώς  εκτός λειτουργίας. Είναι και κάποιοι που αντί να κοιτούν μπροστά , κοιτούν την κατσίκα του γείτονα και μπερδεύεται το πράγμα.

Στα χεράκια μας το λυχνάρι του Αλαδδίνου.Δεν θέλουμε παραμυθάκια και λόγια μεγάλα και ψεύτικα. Μπερδέματα. Μόνο μια εκδρομή, μια αναπνοή , στο φως μια διαδρομή. Το σημερινό μας όνειρο.

Ζωγραφική Αγγελίνα