Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Δευτέρες με λιακάδα


       Αυτό το κράτησες , ξυπνάς στις 7. Δυό μήνες τώρα άνεργος δεν το άλλαξες. Μηχανικά κάνεις τις ίδιες κινήσεις. Λίγα δευτερόλεπτα και θυμάσαι ξανά , δεν έχεις να πας πουθενά. Αλλάζεις πλευρό. Στριφογυρίζεις. Μια ολόκληρη μέρα ανοίγεται απειλιτικά μπροστά σου. Άπλετος χρόνος, χωρίς προθεσμίες, χωρίς ημερομηνίες, γενικά χωρίς τίποτα. Επιλέγεις να σηκωθείς.
      Βάζεις για καφέ. Ρίχνεις μια ματιά στο mail. Ξεραίλα. Για δευτερόλεπτα περνούν από μπροστά σου , οι παλιές μέρες , που δεν προλάβαινες να απαντήσεις. Τότε που η μέρα έτρεχε σαν βολίδα. Σε αντοχές, σε παραγγελίες, σε υποθέσεις και διεκδικήσεις. Να πας, να προλάβεις , να βρείς , να φέρεις. Ήσουν καλός, πολύ καλός . Το ήξερες. Αγαπούσες την δουλειά σου και σε αγαπούσε και αυτή. Μέρα με την μέρα, οι αρμοδιότητες σου αυξάνονταν . Έδινες και έπαιρνες. Έδινες και γέμιζες. Ήσουν εσύ.
       Ποιός είσαι τώρα; Άνεργος. Τελειωμένος είπε κάποιος.  Την ίδια ακριβώς φράση που χρησιμοποιούν οι γέροντες στα γηροκομεία. Ένας γεροντικός νέος. Ένας φυλακισμένος. Αν σκεφθείς πως η ανεργία είναι φυλακή. Ένας μη απασχολίσιμος. Ένας σε λίγο γνωσιακά παρωχημένος. Και άλλα νιώθεις να είσαι.
     Σου λένε διάφορα του τύπου '' κάθε εμπόδιο για καλό'', ''ευκαιρία για μια νέα αρχή'' . Δεν κατάλαβες ποτέ γιατί σου τα λένε , αφού δεν τα πιστεύει κανείς. Απομεινάρια και αυτά μιας άλλης εποχής. Πετάς μόνος σου σε μια  χαμηλή πτήση θλίψης, θυμού, ντροπής, μέχρι να καταφέρεις να προσγειωθείς στην πραγματικότητα. Κάποιοι σε αποφεύγουν, μην τους μεταδώσεις το κολλητικό . Εξαφανίζεσαι, κολλάς σε ουρές, κάνεις δήθεν τον πολυάσχολο γιατί δεν θέλεις να καταλάβουν άλλοι, απομονώνεσαι, κλείνεσαι, αντιπαθείς, μισείς, αγχώνεσαι, επιτήθεσαι, θυμώνεις, φωναχτά ή βουβά, στέλνεις βιογραφικά, επιστρατεύεις ότι σου έχει μείνει από τον παλιό σου εαυτό. Δεν πείθεις, τελικά. Ούτε την ερώτηση ''ποιος είμαι''  τώρα  απαντάς.
     Ο καφές ετοιμάστηκε. Ίσως πας μια βόλτα να τραβήξεις καμιά φωτογραφία. Πάντα ήθελες και δεν είχες χρόνο. Παλεύεις να δώσεις μια απάντηση μέσα σου. Να της δώσεις σάρκα και οστά. Κοιτάς τα νούμερα. Σκαρφαλώνει λέει η ανεργία. Πως γίνεται να σκαρφαλώνει κάτι που εσένα σου τρώει τα σωθικά;  Όσοι μιλούν με νούμερα, αδυνατούν να καταλάβουν το νόημα που ταλαντεύεσαι να δώσεις εσύ ο ίδιος στην ανεργία σου. Καλά καλά εσύ και δεν το ξέρεις.
     Οι μέρες κυλούν και εσύ ψάχνεις την απάντηση και την χαμένη περηφάνια σου. Αν είσαι τυχερός , θα τα καταφέρεις να σβήσεις το αίσθημα της αποτυχίας σου . Θα ξέρεις πως δεν έφταιξες εσύ. Θα μπορέσεις να πεις '' είμαι ο Κώστας 52 χρονών και είμαι άνεργος'', '' είμαι η Γιάννα 28 χρονών και είμαι άνεργη''. Έχω ακόμα τις οικονομίες μου , βοηθά και η υπόλοιπη οικογένεια. Θέλω να αρχίσω ξανά , θέλω να ξαναζήσω με παρόν και μέλλον. Με αξιοπρέπεια. Είναι θεσμοθετημένη βία η ανεργία, είναι αδικία  ,  και φοβάμαι. Είμαι μια παράπλευρη απώλεια ενός απάνθρωπου συστήματος, που έχει στήσει εκατόμβες θυμάτων. Δεν ξέρω αν θα έχεις ελπίδες τότε για να βρεις δουλειά.Το πιθανότερο όχι.  Ξέρω όμως πως θα έχεις συμφιλιωθεί με την νέα πραγματικότητα. Θα έχεις απαντήσει την ερώτηση που σ΄έκαιγε.  Θα έχεις πατήσει τα πόδια σου στη νέα γη. Θα ξέρεις ποιός είσαι. Θα έχεις πράγματα να κάνεις. Πράγματα για να αγωνιστείς.  Δεν θα ντρέπεσαι, δεν θα φταίς.  Και οι Δευτέρες θα έχουνε λιακάδα.


Φωτογραφία από την ταινία '' Δευτέρες με λιακάδα'' του Φερνάντο Λεόν Ντε Αρανόα

http://www.provoles.gr/movie's_04-05/050318.htm

Δημοσιεύθηκε στο vetonews.gr
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=15149:2013-03-20-06-31-10&catid=85:2012-09-02-10-34-45&Itemid=90      

8 σχόλια:

  1. Κλόουν
    Επαγγελματικές κουβέντες του Οκτώβρη, ξεκινά η σαιζόν, για ακόμη μια φορά αιτήσεις, φωτοτυπίες, τίτλοι σπουδών, βιογραφικά που κάθε χρόνο πολλαπλασιάζονται, φώτα, παλαμάκια, μεγάλες κουβέντες από ανίδεα στόματα του αντικειμένου σου. Μια θέση σε προκήρυξη που ελέγχεται από τα δικά σου χέρια, 3-4 οι ενδιαφερόμενοι, ο πρώτος, ο δεύτερος, ο τρίτος, λίγα τα χαρτιά, κάποια, χειρόγραφα με μουτζούρες, κάποια άλλα, εκτυπωμένα με συντακτικά λάθη, ανακρίβειες και λοβιτούρες παλιού μπακάλικου. Τα έχεις απλώσεις σαν τραπεζομάντηλο μπροστά σου και τα παρατηρείς, τους γνωρίζεις και τους τρεις πολύ καλά. Στο τηλέφωνο ο εργοδότης προσπαθεί να σε αγχώσει και το πετυχαίνει με τις ερωτήσεις του. Τώρα πως θα το κάνουμε; Πως θα καλύψουμε τη θέση; Έχει το δικαίωμα; Τα χαρτιά είναι εντάξει; Πιο ΦΕΚ μας καλύπτει; Τελειώνει η κουβέντα, έχουν ανεβεί οι παλμοί σου, κοιτάς τα χαρτιά του τέταρτου, δεν τα ανοίγεις, παρατηρείς το πάχος, αναρωτιέσαι, είναι τόσα πολλά άραγε, πότε τα έκαμε όλα αυτά, μάλλον θα είναι καλός για να έχει τόσα πολλά, τα έχει και σε σπιράλ δεμένα για να μην σκορπίσουν, ωρέ μπράβο του, ενώ οι άλλοι σε μπακαλοτέφτερο με σκουριασμένους συνδετήρες. Όταν θα φτάσει η σειρά του θα τα εξετάσεις και αυτά, για να δούμε τους 3 πρώτους αποφασίζεις. Ο γραμματέας, σε αγχώνει κι αυτός, θα μας φάνε ζωντανούς, ο τάδε έχει αυτούς τους γνωστούς, ο δείνα τους άλλους, ο κ. δημοτικός σύμβουλος μας πιέζει συνεχώς, ο της αντιπολίτευσης επίσης, τι θα κάνουμε, πως θα το κάνουμε, μη το διαλύσουμε μας πήρε ένα χρόνο για να το συνεφέρουμε από το χάλι που ήταν. Έχεις κολλήσει στο τοίχο με μια έκφραση αγωνίας και τρόμου… τα χαρτιά του τέταρτου δεν θα τα δούμε, ψελλίζεις…
    Γυρνάς σπίτι σου και τα βάζεις με τον εαυτό σου, για ενάμισι χρόνο έψαχνες να φύγεις από εδώ για Κύπρο και μέρα με τη μέρα ρίζωνες σα το πλατάνι όλο και πιο βαθειά σ΄αυτό τον ξερότοπο. Στα 75 χλμ είναι ο πυρήνας της ζωής σου, είσαι το νούμερο 4 και καθημερινά προσπαθείς να κάνεις τον κόσμο να χαμογελάσει… κακόμοιρε Παλιάτσε.

    Καλημερούδια, είναι Τετάρτη κι έχει λιακάδα!
    Ιφιγένεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν συνηθίζεται εύκολα. Ούτε μαθαίνεται, ούτε ξεμπερδεύεται το μέσα κουβάρι εύκολα. Ξαφνικά και ενώ ήουν καλός. Ξαφνικά και ενώ πάλεύες και το μπορούσες. Τα έχεις γράψει όλα.Έχεις πει το '' Δεν ήμασταν'' , τι σπουδαία και μεγάλη κουβέντα η επίγνωση. Η αποδοχή! έχεις πει το '' Κυλάω'' ...όλα, τα πάντα γίνονται πιο γρήγορα από μένα και με ξεπερνούν. Συνεχίζεις. Η ανεργία , το φίδι που τρώει τα σπλάχνα του. Πασχίζεις να σπουδάσεις , να μεγαλώσεις παιδιά για να τους πεις δεν έχει εδώ θέση για δουλειά. Και ο κόσμος είναι ακόμα μέσα στα σπίτια του. Δεν βγαίνει, δεν φωνάζει, αναμεταδίδει..πολλές φορές , το έγραψες και αυτό. Είναι όλα θλιβερά.
    Με λένε Νίκο, έχω ακόμα δουλειά, και η Τετάρτη δεν έχει λιακάδα.

    Καλή σου μέρα πουλί μου

    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αννιτάκι μου, έχω δουλειά και ούτε ντρέπομαι ούτε έχω σκοπό να ντραπώ, ακόμη και αν πάψω να έχω. Αυτούς που θα έπρεπε να ντρέπονται αναζητώ καθημερινά και καταγράφω και μέχρι αυτοί να ντραπούν δεν ξέρω αν θα έχουν ποτέ λιακάδες οι Δευτέρες ή οι Τρίτες ή οι εβδομάδες ολόκληρες...
    Σε φιλώ,
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι , όχι Γιούλη μου δεν μίλησα για ντροπή. Πολύ καλά κάνεις και δεν ντρέπεσαι , αυό έλειπε! Για την εσωτερική λιακάδα μιλώ. Γι΄αυτή που ούτε οι υπεύθυνοι μπορούν να φέρουν, ούτε κανείς άλλος εκτός από μας τους ίδιους. Εμείς και η ψυχολογική μας σκέψη. Η ελπίδα που μέσα μας ζει. Αυτό δεν νομίζω πως έχει να κάνει με την απόδοση ευθυνών. Την θέλουμε την απόδοση ευθυνών. Αλλά για να φέρει την λιακάδα μέσα μας ; Νομίζω περισσότερο για να νιώσουμε πως η μέσα μας λιακάδα συμπλέει με την έξω. Λέω τώρα, δηλαδή.

      Διαγραφή
    2. Κοριτσάκι γλυκό, ζητώ συγγνώμη γιατί δεν εκφράστηκα όπως ήθελα και με παρερμήνευσες. Στάθηκα στη φράση σου "Δεν θα ντρέπεσαι, δε θα φταις" και μου ήρθε συνειρμικά αυτό που έγραψα και που δεν απέδωσα σωστά. Η έμφαση στη σκέψη μου αλλά όχι και στο λόγο μου ήταν πως άλλοι θα έπρεπε να ντρέπονται, επειδή φταίνε και γι' αυτούς που δουλεύουν, υπό τις εργασιακές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, και για αυτούς που δε δουλεύουν.Καλώς ή κακώς, η έσωθεν λιακάδα είναι πολυπαραγοντική και σίγουρα προϋποθέτει στοιχειωδώς αξιοπρεπή διαβίωση και όχι μία όπως-όπως "επιβίωση". Είναι πολύ δύσκολο να βρεις τη λιακάδα μέσα σου, όταν σου "κλείνουν" τα μάτια, το στόμα, τα αυτιά. Έχει σχέση η απόδοση ευθυνών με την ελπίδα, εάν κατατείνει στην κοινωνική δικαιοσύνη. Εάν όχι, εάν αναζητούμε μόνο την εκδίκηση τότε θα βυθιστούμε ακόμη περισσότερο στα εσωτερικά μας σκοτάδια και πιθανόν, εάν όχι βέβαιον, το μέσα μας θα συμπλέει και με το έξω μας.Συμφωνώ με το ΝΜ.
      Φιλιά,
      Γιούλη

      Διαγραφή
    3. Δεν σε είχα καταλάβει καλά , τώρα σε καταλαβαίνω Γιούλη μου συμφωνώ και αγωνίζομαι για τα ίδια.

      Διαγραφή
  4. Φέτος άκουσα και το εξής κουλό κατάμουτρα: θα πάρουμε εσάς στη δουλειά που δεν είστε από εδώ(πόλη) και όχι τον άλλον που γεννήθηκε εδώ... και τα χαρτιά μου; ακριβά χαλιά, σου λέω, τζάμπα η προίκα. Η σοφία του πατέρα για ακόμη μια φορά στο αποκορύφωμα της, "ένα διαμέρισμα αγοράζαμε με αυτά, κόρη μου!"
    Βρε έχει και εδώ λιακάδα (κι ας μην έχει), για μένα έχει, άκουμε και με, θέλει τρέλα με τη σέσουλα σ' αυτή τη χώρα.
    Ηλέκτρα :-**

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κτύπησες φλέβα. Έλα να σου πω πως είναι τα πράγματα τον 17ο μήνα, έλα να σου πω τη ζωή περνώ.
    Φενάκη από άρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή