Μαζεύουμε

      Μαζεύουμε ουτοπίες με την ίδια λαχτάρα που κάποτε μαζεύαμε άμμο στα κουβαδάκια.

   - Θα με βοηθήσεις να χτίσω την ουτοπία μου; Να σκάψω και μέσα να μπω; 

Ψευδαισθήσεις, αναπνοές μέχρι να πατήσει το πρώτο άγνωστο πόδι και το κάστρο να μείνει κολλημένο κάτω από το παπούτσι, ο κόπος και η άμμος μαζί.
    Μαζεύουμε σκέψεις, όσο πιο αδιάφορες, καλόβολες, μεταδοτικές κι ανεκτικές γίνεται. Μαζεύουμε αντοχές ακόμα και από τα σκουπίδια των άλλων, από τα δάκρυα που δεν βγήκαν ποτέ στην επιφάνεια, από τις αγκαλιές που δεν δόθηκαν ποτέ, κι ας ήθελαν τόσο να εννοούνται. Κουβέντες απ' όσα δεν ειπώθηκαν και από τις πληγές που δεν επουλώθηκαν.
    Μαζεύουμε κρατούμενα, κενά αξιών και νοημάτων, προτύπων και έμπνευσης. Μαζεύουμε κωδικούς, αριθμούς, εξασφαλίσεις που τις ντύνει το άγχος και τις ορίζει το πρόγραμμα. 

   Μαζεύουμε νύχτες μπροστά σε οθόνες να ψάχνουμε λύσεις, να βρίσκουμε απαντήσεις και αναθεωρήσεις. 

    Μαζεύουμε ψηφιακά δάκρυα. Πουλάει το αίμα, πουλούσε πάντα. Πουλάει ο τρόμος, ο πανικός και η αγανάκτηση. Χορτάσαμε πουλημένους. Σ΄αυτή την χώρα χρόνια τώρα δεν ψηφίζουμε ιδανικά και πολιτική δράση, κόμματα ψηφίζουμε. Αυτή είναι η σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία. Καλύτερα να την λέγαμε σύγχρονη ελληνική βλασφημία. Θα με πεις κοντόφθαλμη; Δείξε μου κάτι στον ορίζοντα θα σου πω. 

     Μαζεύουμε αδιαφορίες αφού έχουμε τις ήδη διαμορφωμένες γνώμες και απόψεις μας. Μας νοιάζει μόνο να τα πούμε. Όχι, αυτό δεν ονομάζεται ελευθερία λόγου. Αυτό λέγεται αδιαφορία λόγου. Στο Μεσαίωνα καίγαμε τους αιρετικούς, σήμερα τους πετάμε στο περιθώριο. 

   Μαζεύουμε ταμπέλες. Είμαστε ή ξενοφοβικοί ή προοδευτοκουλτουριάρηδες, φιλελεύθεροι ή οπισθοδρομικοί, πατριώτες ή προδότες, αναρχικοί ή μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι, δημόσιοι υπάλληλοι ή ιδιωτικοί υπάλληλοι, βάζελοι ή γάβροι. Για εμφύλιος περισσότερο μου ακούγεται παρά για επανάσταση. 

    Μαζεύουμε κομμάτια, χιλιάδες κομμάτια. Τα κομμάτια μας. Όσο πιο πολλά τόσο καθυστερούμε και μπαίνουν νερά, και μουλιάζουν οι ζωές μας.
  Μαζεύουμε αστέρια στιγμές με ξοδεμένες φαντασίες μέσα σε δύσκαμπτες καθημερινότητες.

    Μαζεύουμε αηδία. Όχι σαν την απέναντι του γείτονα που σε κοιτάζει κρυμμένος πίσω από τη κουρτίνα του όταν βγαίνεις ξημερώματα να ταϊσεις τα αδέσποτα γατιά της γειτονιάς. Άλλη αηδία δικιά μας, ολοδικιά μας. 

Φωτογραφία Bernard Chevalier    

https://www.flickr.com/photos/bernardcphoto/