Όταν το παιδί ήταν παιδί

Όταν το παιδί ήταν παιδί...

Συμπερηφερθείτε  στο παιδί σας όπως θα θέλατε να του συμπεριφερθούν όταν μεγαλώσει οι άνθρωποι που τότε θα το περιβάλλουν . Το παιδί καθρεφτίζεται σε σας, γνωρίζει τον εαυτό του μέσα από το βλέμμα σας. Σχηματίζει την γνώμη του για τον εαυτό του μέσα  από σας.

-‘Οταν κάποιος γίνει γονιός τότε είναι η στιγμή που έρχεται στην επιφάνεια το δικό του εσωτερικό παιδί, των δικών του παιδικών χρόνων . Έρχεται ξανά σε επαφή με το παρελθόν του , με τα τραύματα του. Τότε μπορεί είτε να υποκύψει στα δικά του τραύματα και να τα αναπαράγει , είτε μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με τα δικά του τραύματα και να σπάσει τον φαύλο κύκλο.

- Παιδική κακοποίηση δεν είναι μόνο ό,τι ακουμπά την σφαίρα του ακραίου.

- ‘’ Σ ‘αγαπώ αν κάνεις αυτό που θέλω ή σου λέω’’ . Αυτή είναι η υπ΄όρους γονεική αγάπη. Το παιδί έχει δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του . Έχει την δική του ταυτότητα , την δική του ιδιαιτερότητα και αξίζει να αγαπηθεί γι’ αυτά. Δεν έχει προυποθέσεις η γονεική αγάπη.  Κανένα παιδί δεν ωφείλει να γίνει ό,τι οι γονείς επιθυμούν και ονειρεύονται γιατί αυτό είναι ανάγκη των γονιών και όχι η δική του. Δεν είναι λίγα τα παιδιά που καλούνται να εκπληρώσουν τα όνειρα των γονιών τους, να ζήσουν την ζωή που αυτοί δεν έζησαν , να κάνουν τις επιλογές που οι γονείς δεν μπόρεσαν και ο κατάλογος εδώ συνεχίζεται.Μια τέτοια ανατροφή οδηγεί το παιδί σε  διαμόρφωση προσωπικότητας που δεν το βοηθά να ευτυχήσει . Ο ναρκισσισμός είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.  Μπορεί έχει την εικόνα που όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε της έκδηλης αίσθησης μεγαλείου μπορεί όμως να έχει μια περισσότερο κρυφή , υπόγεια δομή  όπου οδηγεί τον άνθρωπο σε καταθλιπτικά κενά. Έτσι συναντούμε ανθρώπους που δεν μπορούν να σταθούν σε σχέση, να πάρουν και να δώσουν αγάπη αφού παραμένουν δεμένοι στο άρμα των γονεικών φαντασιώσεων. Αυτό δεν σημαίνει πως ο γονιός δεν κατευθύνει , πως δεν καθοδηγεί. Όμως αυτό το κάνει με κάθε σεβασμό στις ανάγκες του παιδιού του. Οι επικρίσεις, οι υποτιμήσεις, οι ετικέτες, οι συγκρίσεις, η απόρριψη, η απαξίωση, η ειρωνεία όλα αυτά είναι εκδηλώσεις μιας υπ’όρους αγάπης που δεν αφουγκράζεται τις βαθύτερες  ανάγκες των παιδιών.

-Το παιδί έχει δικαίωμα στην αξιοπρέπεια.   Μόνο αν το παιδί μεγαλώσει σε πλαίσιο σεβασμού , έχει πολλές πιθανότητες να ζήσει μια αξιοπρεπή ζωή ως ενήλικας. Να μην ξεχνάμε πως η σχέση μας με το παιδί βιώνεται ως μη ισότιμη γιατί στα χέρια των γονιών υπάρχει μεγαλύτερη εξουσία και δύναμη. Η σχέση έχει όλες τις προυποθέσεις να είναι σχέση εξάρτησης και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Είναι εύκολο για τον γονιό να αυθαιρετήσει εις βάρος του παιδιού του κάτω από το βάρος των δικών του ασυνείδητων αναγκών.  Κανονικά θα πρέπει ο γονιός με κάθε σεβασμό στο παιδί να γλυστρά έξω από το πλαίσιο της εξουσίας και να επιλέγει να βρίσκει οδούς συννενόησης και επικοινωνίας μαζί του. Η σχέση γονιού και παιδιού είναι μια ισότιμη ανθρώπινη σχέση ανάμεσα σε δυο ανθρώπους διαφορετικής ηλικίας.

-Το παιδί έχει δικαίωμα στην αποδοχή.  Καθρεφτίζεται στο βλέμμα των γονιών του. Αποκτά την εικόνα για τον εαυτό του μέσα απ΄αυτό το βλέμμα. Αν οι γονείς του το θεωρούν αλάνθαστο ή τέλειο δεν θα επιτρέπει ποτέ στον εαυτό του να κάνει λάθος και δεν θα επιτρέπει επίσης στον εαυτό του να ζητά συγνώμη γιατί αυτή η λέξη δεν θα έχει μπει ποτέ στο λέξιλόγιο του. Θα είναι πάντα αυστηρός κριτής των άλλων και κυρίως του εαυτού του , θα ζει μια εμποδισμένη ζωή χωρίς την χαρά που δίνει στον άνθρωπο η αποδοχή των αδυναμιών του και των άσχημων πλευρών του. Η φύση μας προκαλεί καθημερινά να δούμε τα αδύναμα σημεία της. Ρίχνει τα φύλλα της, κλείνει τους κύκλους της, ζει τους θανάτους της και το γήρας της. Εμείς όμως οι άνθρωποι μην γνωρίζοντας την δύναμη που κρύβουμε μέσα μας αγνοούμε πως και τα αδύναμα σημεία μας είναι αξιαγάπητα και αναζητούμε το άπιστο και το τέλειο ενώ η ζωή περνά από μπροστά μας και ούτε καν κατορθώνουμε να αποδεχτούμε πως στα μικρά πράγματα κρύβεται όλη η ουσία. Αποδέχτηκαν άραγε οι ίδιοι οι γονείς τον εαυτό τους για να μπορέσουν να αποδεχθούν και τα παιδιά τους; Το παιδί έχει ανάγκη από γονείς που αναγνωρίζουν τα λάθη τους και προσπαθούν να τα διορθώσουν. Είναι όμως οι γονείς αυτό που θα ήθελαν να είναι ;

-Το παιδί έχει δικαίωμα στην ανιδιοτελή αγάπη.  Δεν χρειάζεται τέλειους γονείς. Χρειάζεται γονείς που το αγαπούν άνευ όρων και προυποθέσεων. Η γονεική αγάπη είναι αυτή που κάνει το παιδί να ζητήσει , να πάρει και να δώσει αγάπη στην υπόλοιπη ζωή του. Η γονεική αγάπη είναι αυτή που οδηγεί το παιδί να μεγαλώσει αγαπώντας τον αληθινό  εαυτό του και όχι τον άλλο,  ψευδή εαυτό που κατασκευάζει μόνο του προκειμένου να διεκδικήσει την αγάπη των γονιών του.  Μαθαίνει να μην φοράει μάσκες, προσωπεία, ούτε κουστούμια που δεν του ταιριάζουν. Το παιδί που έχει αγαπηθεί από τους γονείς του για ό,τι είναι , μαθαίνει ν΄αγαπά κι αυτό και τον εαυτό του και τους άλλους.

‘’Σ΄αγαπώ γιατί είσαι ωραία σ΄εγαπώ γιατί είσαι εσύ ‘’ λέει το τραγούδι και αυτό είναι το νόημα της ανιδιοτελούς αγάπης.

Σε όσους ρωτήσουν και τι πάθαμε εμείς που δεν μεγαλώσαμε έτσι;  Θα απαντούσα πως μάθαμε να μην υποστηρίζουμε τα θέλω μας, μάθαμε να υποστέλλουμε την σημαία της ανεξαρτησίας μας, μάθαμε να εξαρτιόμαστε, μάθαμε να μην αγαπάμε τον εαυτό μας άρα ούτε και τους άλλους, μάθαμε να σαμποτάρουμε τον εαυτό μας, να ζούμε δυσλειτουργικά , μάθαμε να επιβιώνουμε αλλά όχι να  ζούμε. Ε δεν είναι και λίγα αυτά που μάθαμε ή καλύτερα πάθαμε.