Μετά από χρόνια

      Είπα να κατεβάσω τα χειμωνιάτικα. Αλλαξε ο καιρός, έχει υγρασία τα βράδια. Να έχω καμιά ζακέτα να φοράω. Και πέφτω πάνω σε ένα παλιό καλοκαιρινό μπλουζάκι. Ύπουλες παλιολεπτομέρειες βαράτε χτυπήματα κάτω από την μέση. 

      Χρόνια πριν το φόραγα. Φοιτητές τρώγαμε άλλοτε μια φορά την μέρα και άλλοτε καθόλου. Πετσί και κόκκαλο ήμουν τότε και το μπλουζάκι έπλεε πάνω μου. Το τζην εναλλασσόταν με τζην που ήταν και το μοναδικό μας ρούχο. Λευκό με χρώματα και σχήματα το μπλουζάκι στεκόταν σαν παραφωνία στο συρτάρι ανάμεσα στα μαύρα ρούχα. Χελιδόνια ήμασταν και φοράγαμε μαύρα. Μαύρο χρώμα να πενθεί σιωπηλά για όσα από δω και εκεί θα χάνονταν σιγά-σιγά και την ίδια ακριβώς στιγμή να φωτίζει καλύτερα τη φλόγα στα μάτια και στα κόκκινα χείλη.
    Ο Χάμφρει Μπόγκαρντ μάγουλο με μάγουλο με την Ινγκριντ Μπέργκμαν στο ένα τέταρτο της μπλούζας. Δεξιά η λέξη Casablanca γραμμένη με πλάγια, μαύρα γράμματα και δυο κόκκινα τριαντάφυλα, ξεβαμμένα από τα πλυσίματα και το χρόνο, να σημαδεύουν κατάκαρδα στο πάθος. Δεν θυμάμαι που το είχα βρει. Με θυμάμαι όμως να κοιμάμαι και να ξυπνάω φορώντας το. Ιδρωμένη όταν είχα πυρετό. Με θυμάμαι να τη φοράω όρθια γερμένη προς το κεφάλι σου να σε ξυρίζω πιο κοριτσίστικη από ποτέ.. Εσύ καθισμένος σε μια καρέκλα μαύρη, σκηνοθέτη, φορούσες το άσπρο σου ζιβάγκο και από πάνω την μαύρη κοντομάνικη και τζην κολλητό. Είχες μακριά μαλλιά και μούσια σκούρα καστανά. Εγώ τότε νόμιζα πως το μπλε στα μάτια σου ήταν λίγο πιο φωτεινό ακόμα κι απ΄αυτό το μπλε της ένανστρης νύχτας του Van Gogh.  Ούτε γιατί δοκιμάζαμε να κοντύνουμε τα μούσια θυμάμαι.  Αν ήταν κάτι αυθόρμητο ή μια δοκιμή για την μελλοντική ''τακτοποίηση''. Μια τακτοποίηση που σήμερα έχει κόστος και βάρος, τότε όμως μας ήταν άγνωστη. Για την πατρότητα της ιδέας δεν διατηρώ αμφιβολίες. Εσύ ακόμα δεν θα τα είχες κόψει τα μαλλιά. Ο Μπόγκαρτ και η Μπέργκμαν σε κούρεψαν εκείνη την ημέρα. Τα κόκκινα τριαντάφυλλα έπεσαν στα πόδια σου. Ένας ιδιότυπος φόρος τιμής σε σένα που λογάριαζες τοις μετρητοίς τις επιθυμίες μου. 

       Είναι πολύ πολύ επικίνδυνα τα πράγματα που βρίσκεις μετά από χρόνια. Νομίζεις πως τη βγάζεις καθαρή, μέχρι που τα βρίσκεις και σου θυμίζουν εσένα, εκείνον, τα τότε, τα χρόνια που πέρασαν, την ιστορία ολόκληρη. Μπορεί η ιστορία να έχει κλείσει, μπορεί να παραμένει ανοικτή. Όπως κι αν είναι, σε εκείνες τις χρονικές συντεταγμένες έγιναν εκείνα τα συγκεκριμένα. Κι όλα αυτά μαζί με τον δικό τους μοναδικό τρόπο σε έφεραν σ΄αυτό που είσαι τώρα. Σε έκαναν να είσαι ένα ολόκληρο και όχι δυο ξεχωριστά μισά κολλημένα σε καποια βάθη ενός μακρινού παρελθόντος.
     Αύριο, μεθαύριο, όταν τα παιδιά σου βρουν το μπλουζάκι ξεχασμένο σε κάποιο συρτάρι  δεν θα αναγνωρίσουν καμιά ιστορία πάνω του. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Η ιστορία ζει  κοντά σου και λιώνει μακριά σου.
   Όπως και το μπλε της έναστρης νύχτας του Van Gogh που ακόμα είναι λίγο λιγότερο φωτεινό από τη λιακάδα των ματιών σου.