Ρίσκο λένε το όνειρο

    Τώρα θα ετοιμάζεσαι για την βόλτα έθιμο τέτοιας μέρας. Της μέρας που η στολή μένει στην ντουλάπα. Καφές με μερικούς φίλους στο κέντρο της πόλης. Μιας πόλης φάντασμα του αληθινού εαυτού της. Κοντεύεις να την ξεχάσεις. Τόσα χρόνια την έφτυνες και τώρα που ρήμαξε, την λυπάσαι. Το ίδιο με σένα. Τόσα χρόνια σε ρήμαζαν και τώρα που δεν έχουν τι άλλο να σου πάρουν, σε μισούν. Πέρασμα από τα βιβλιοπωλεία, χάζεμα στις καινούργιες εκδόσεις. Κανένα τσίπουρο στο Θησείο και γραμμή για το σπίτι.

     Λίγες ώρες πριν αλλάξει ο νέος χρόνος τον παλιό. Μπαμ, μπουμ θ΄ανοίξεις την πόρτα και τα παράθυρα να μπει ο καινούργιος αέρας και εσύ θα έχεις ήδη προχωρήσει ένα χρόνο παρακάτω. Θ΄ αρχίσεις τα ''καλή χρονιά'' και τις άλλες ευχές που καταβάθος πιστεύεις πως στερούνται παντελώς λογικής αφού βλέπεις ν΄ απευθύνονται σε διασωληνωμένους  σε χρόνο κατ΄επίφαση ή κατά αναγκαία συνθήκη ''υγιή''. Θες εσύ στις μέρες μας να τον πεις ''υγιή'', πές τον. Τα φυλακισμένα σε εισαγωγικά νοήματα είναι εξακριβωμένο πως πουλάνε πιο πολύ. Σαν το παραμύθι που ο καθένας αποφασίζει μόνος του να αγοράσει. Το τεστάρεις πάνω στον εαυτό σου, χωρίς κανένα άλλο μέτρο σύγκρισης. Χωρίς λόγο ούτε στο σενάριο, ούτε στο casting και φυσικά ούτε στην σκηνοθεσία. 

     Τώρα θα κοιμάσαι ακόμα. Μπορεί το στόμα σου να είναι λίγο ανοικτό και το ένα χέρι σου να είναι ξεχασμένο στο στήθος της κοπέλας σου ή στο δικό σου,  στο μέρος της καρδιάς. Μπορεί μια βραχνή αναπνοή να κυλάει στην άκρη του στόματος. Μπορεί να έχεις αφήσει ανοιχτή μια μουσική από τον υπολογιστή να παίζει σιγά, παρηγορητικά. Το τασάκι δίπλα σου γεμάτο. Πολύ καπνίζεις. 

    Από μεθαύριο πάλι τα γνωστά. Μίζερες εποχές, μίζερα τα λεφτά και οι συνθήκες. Προσπαθείς αλλά με κομμένα τα φτερά. Καλά είναι τ΄αστεία με τους φίλους και αυτά που γράφεις από δω και από κει στο διαδίκτυο με το ξινό κέφι που γεννάει η απελπισία. Κωλοκατάσταση. Μερικοί τα καταφέρνουν, παίρνουν φόρα και φτιάχνουν ένα κόσμο μέσα στον κόσμο. Δικό τους. Είναι λίγοι όμως. Δεν είσαι εσύ απ΄αυτούς. Τουλάχιστον μην καπνίζεις τόσο πολύ μέχρι να δεις τι θα κάνεις. 

      Βρίσκεις τον εαυτό σου λίγο εκτός θέματος. Έτσι που χάνεσαι και ψάχνεσαι πάλι από την αρχή. Το παιχνίδι αυτό είναι παλιό, και εκεί που λες πως τελείωσε, συμβαίνει κάτι και ξαναγυρίζει από κει που ξεκίνησε. Κι αυτό οι σοφοί το λένε ζωή. Καλά θα κάνουμε ν΄αρχίσουμε να το ψιλολέμε και εμείς. Γιατί ζωή δεν είναι μόνο ό,τι ζεις, αλλά κυρίως ό,τι ονειρεύεσαι πως θα ζήσεις ή ακόμα ό,τι σου απαγορεύουν να ζήσεις. Αυτό το ρίσκο το λένε όνειρο. Αυτό το όνειρο είναι τόσο μοναχικό, όσο ο περίπατος δυό αγγέλων με κομμένα φτερά, στην άδεια Πανεπιστημίου, μιας πόλης κλειστής λόγω απελπισίας.

Καλή χρονιά

Φωτογραφία Πέτρος Κοτζαμπάσης