Γενέθλια

     Αγάπησα την βροχή πολύ. Πάντα περισσότερο απο τον ήλιο την πίστευα. Αγάπησα τον άνεμο. Τα αδέσποτα σκυλιά. Τα τραγούδια που μιλάνε για αλήτες, φεγγαρολουσμένους. Αγάπησα τις ασπρόμαυρες στιγμές και τις πολύπλοκες μυρωδιές της μνήμης. Αγάπησα τον άνεμο , τα όμορφα και σιωπηλά παιδιά που χάνονται στην νύχτα. Πιο πολύ αυτά εμπιστεύθηκα. Αγάπησα τα μάτια που μοιάζουν με κρασί. Τους δρόμους που με παίρνουν για να ξεχνώ την πίκρα. Αγάπησα την βροχή πολύ. Μου φαινότανε πάντα πιο αληθινή. Ένιωθα πως θα κρατούσε περισσότερο. Αγάπησα τα όνειρα και ας τα ξεθώριαζε καμιά φορά η ζωή. Αγάπησα τους ναυαγούς που αρνήθηκαν  σε στιγμές ενήλικες να γίνουν. Και όταν φοβήθηκα  φοβήθηκα προσπάθησα να κρατήσω τις ματαιώσεις δίπλα στα όνειρα.
Ζηλεύει καμιά φορά η ζωή τα όνειρα, δεν τα προχωρά , τα κρατά , τα σφίγγει στη φούχτα της, τα πνίγει. Γνωρίζουμε ήττες τότε και ζούμε αδιέξοδα, ανατροπές και ματαιώσεις. Πόρτες κλειστές και γέφυρες κομμένες. Της πικροδάφνης τα λουλούδια στα δάχτυλα μας.
      Αγάπησα τις διπλανές  μου πολλές, γνωστές και άγνωστες αναπνοές . Μωβ αναπνοές. Αυτές που στέκονται και  περιμένουν να νυχτώσει και άλλο η νύχτα μήπως έρθει στο τέλος η παρηγοριά. Τις περισσότερες φορές οι πιο  μεγάλοι πόνοι κλαίνε σιωπηλά.
      Αγάπησα τα κείμενα που γεμίζουν αναμνήσεις μιας  κοινής ζωής. Αυτά πάντα έψαχνα. Αυτά θαύμαζα. Άλλωστε δεν είναι  παρά αποκλειστική υπόθεση του μέλλοντος. Τα κείμενα που περιγράφουν με συγκλονιστικά ακριβή λεπτομέρεια αυτό που ζήσαμε όλοι μαζί , όταν ακόμα μπορούσαμε να εννοήσουμε ένα κάποιο όλοι μαζί , όταν μπορούσαμε να το βιώσουμε έστω στις άκρες του , όταν ακόμα αυτό έδινε εικόνες και τροφή στη ζωή του καθενός . Αυτά που χαράζουν γραμμές και συνθήκες που δίνουν σχήμα σε μια  ζωή που ονειρευόμαστε να ζήσουμε . Σ' αυτή την ζωή όμως και όχι σε μια άλλη , ματαιωμένη.
       Αγάπησα τις λέξεις των μικρών αφηγήσεων. Τις ελλειπτικές, αυτές που αφήνουν τον καθένα μας να διεκδικήσει τον δικό του χώρο , στο κοινό βίωμα. Τις αφηγήσεις που ματώνουν τις ματαιώσεις μας , που ηχούν σκληρά στις κεραίες μας και μας ξεβολεύουν . Τα λόγια που η ηχώ τους δεν γίνεται συνήθεια , που δεν επαίρονται ότι δίνουν εξηγήσεις πάντοτε  και σε όλα, αλλά που προσπαθούν να μάθουν να ζουν. Μέχρι που το καταφέρνουν και ζουν. Ελαφρά και την ίδια στιγμή επώδυνα. Και πάντοτε εντός μας.
      Όλα αυτά είναι οι δικές μου προβολές και σκέψεις . Εδώ και δύο χρόνια τις έβαλα σε μια ηλεκτρονική σελίδα και τις ταξιδεύω. Μια σελίδα που μου χάρισε το δώρο να μην κουβαλώ την χαρά με ενοχή. Να μπορώ να παραδίνομαι στο καυτό ήλιο του μεγάλου καλοκαιριού άνευ του φόβου της έκθεσης. Και γι ' αυτά τα δώρα σας ευγνωμονώ. Τους γνωστούς, τους άγνωστους φίλους που περνάτε από δω.  Γιατί χωρίς εσάς δεν έχει  κανένα νόημα.