Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Οι γιαγιάδες




     Κοιτάζω γιαγιάδες που κάθονται δίπλα μου ή στέκονται απέναντι μου στο λεωφορείο, στο μετρό. Άλλες έχουν μαλλιά βαμμένα, άλλες κατάλευκα, κάποιες έχουν μαλλιά μωβ ή γαλάζια , γιατί δεν τους πέτυχε η βαφή. Άλλες φορούν γυαλιά, άλλες όχι. Κάποιες είναι βαμμένες έντονα, κάποιες οι πιο πολλές καθόλου. Κάποιες είναι ντυμένες δυσανάλογα με τα χρόνια τους, άλλες είναι πιο διακριτικές. Ορισμένες είναι νευρικές, άλλες χαμογελούν μειλίχια , κάποιες είναι αγενείς και κάποιες άλλες γλυκομίλητες και ευγενικές.
     Ξεκινώ να τις παρατηρώ από τα χέρια πάντα. Όπως κι  αν είναι , τα χέρια τους πάντα μοιάζουν, έτσι αφημένα όπως είναι πάνω στην ποδιά τους. Έχουν μια παραίτηση αυτά τα χέρια . Έχουν μια αποδοχή. Του καιρού που πέρασε και του καιρού που μένει ;  Ίσως.
     Ύστερα παρατηρώ τα πρόσωπα τους και πάντα στέκομαι στα μάτια τους. Γερνάνε άραγε τα μάτια ; Καπου διάβασα πως γερνάνε, αλλά δεν μπορώ να το πω με σιγουριά. Κυριαρχεί ο χρόνος , εγκαθιστώντας τις ρυτίδες του στην γύρω περιοχή .  Αλλά το βλέμμα, ο τρόπος που βλεπουμε τον κόσμο ; Κυριαρχείται το βλέμμα από το χρόνο ;
     Με τα μάτια των παππούδων είναι τα πράγματα πιο ευδιάκριτα. Έχω παρατηρήσει πως ορισμένοι παππούδες όσο μεγαλώνουν αποκτούν μιαν αχλή στα μάτια . Είναι σαν να ξεθωριάζουν με τον καιρό . Λες και αρχίζουν να κοιτούν προς τα μέσα και όχι γύρω τους. Και αυτό πάλι , όχι πάντα.
     Με τις γιαγιάδες όμως μπερδεύομαι. Ορισμένες έχουν μια σπίθα νεαρού κοριτσιού στα μάτια. Τις κοιτώ και δεν αντέχω να μην φανταστώ πως θα ήταν στα νιάτα τους, στην ακμή της ζωής τους, όταν δροσερά κορίτσια με τα πολύχρωμα , μεσάτα  φουστάνια τους θα τσαλάκωναν τις καρδιές των αγοριών της γειτονιάς τους. Προσπαθώ να φανταστώ τα γάργαρα γέλια τους , τα συνωμοτικά πηγαδάκια με τις φιλενάδες τους, τα όνειρα τους. Κι ύστερα τις φαντάζομαι να ορμούν στην ζωή με νύχια και με δόντια , να χτίσουν, να στεριώσουν , να μεταδώσουν. Να τριγυρνούν ανάμεσα στις δικές τους δυσκολίες και ανέχειες. Να μεγαλώνουν τα παιδιά τους, συνήθως περισσότερα παιδιά . Αργότερα και τα παιδιά των παιδιών τους. Αγαπώντας τα όσο είχαν και όσο μπορούσαν, αλλά πάντως διπλά, κατά το '' του παιδιού μου το παιδί , είναι δυό φορές παιδί μου''.
     Αναρρωτιέμαι πως να νιώθουν τώρα εκείνα τα κορίτσια, τώρα που η περισσότερη ζωή είναι πίσω τους και όχι μπροστά. Άραγε να μετράνε απώλειες ; Να έχουν όνειρα ; Να είναι ευτυχισμένες ;  Να είναι μόνες ; Να έχουν παιδιά , εγγόνια , σύντροφο ; Να τις θυμούνται ; θυμάμαι την δική μου γιαγιά. Όσο περνούσε ο καιρός , όλο και μάζευε, σαν λουλούδι που ήπιε όλο  το νεράκι του  και δεν το έφτασε. Όσο κι αν  μάζευε όμως , όσο και αν λιγόστευαν οι δραστηριότητες της, υπήρχε ένα όριο.  Οι αγγελίες στην εφημερίδα, το απογευματινό κραγιόν και ας μην είχε να πάει πουθενά  και το ανα διήμερο τηλέφωνο στην Σταματία . Αυτό ήταν το όριο. Το δικό της όριο, ικανό να την συντηρήσει για όσο της το επέτρεπε ο δικός της χρόνος.
     Να αυτά σκέφτομαι και νιώθω μια τρυφερότητα και μια αγάπη γι΄αυτές τις γιαγιάδες. Και θέλω έτσι που χουν αφημένα τα χεράκια τους πάνω στην ποδιά τους , να απλώσω το δικό μου , να τα χαιδέψω και να τους χαμογελάσω. Κάτι σαν ένα μικρό δικό μου ευχαριστώ. Μήπως κατορθώσω και χωρέσω έστω και για μια στιγμή στο δικό τους όριο. 

8 σχόλια:

  1. Να ξερες τι μου θλυμισες Αννίτα μου! Πόσο διαφορετικά έτρεχαν τα μάτια μου να διαβάσουν ένα κείμενο τόσο πολύ τρυφερό που μου έφερε στην μνήμη, την γιαγιάκα μου. Αυτή που με μεγάλωσε και είμαι σήμερα εδώ, τρθγύρω. Πόσο σε απόλαυσα και σήμερα. Το διαφορετική ματιά στην ζωή. Πόσο τυχερή νιώθω να είμαι φίλη σου.

    Ξένια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι γιαγιάδες, οι μαμάδες του άλλοτε,τα ζωηρά κορίτσια του πάντα. Αλληλουχία στιγμών και οι ρυτίδες στα μάτια τους. Λατρεμένες φιγούρες για τους περισσότερους από εμάς, τους τυχερούς, όπως έχεις πει, παλαιότερα. Πόσο γλυκό να τις σκεφτείς με ένα τόσο τρυφερό κείμενο!
    Καλή σου ημέρα Αννίτα και όλα τα καλά συντροφιά σου!
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έτσι γιατί έχουμε ξεχάσει πια ότι είμαστε άνθρωποι! Με συγκίνησες.
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πήξαμε στα δήθεν και στην βιτρίνα. Πήξαμε στην ανάλυση κα στα στατιστικά και αφήσαμε τους ανθρώπους μας, τις σχέσεις μας, την ζωή μας για να την διαμορφώσουν τα ρεύματα. Χαίρομαι πολύ που κάπου υπάρχει ακόμα κατι μέσα μας και μας τραβάει να μιλάμε όλα αυτά τα πιο γνήσια. Είναι πολύ όμορφο το κείμενο σου και πολύ συγκινιτικό. Γεμάτο τρυφερότητα. Ξυπνάει εικόνες και αρώματα.
    Φενάκη από άρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Θυμάμαι μία γιαγιά με γκρίζα μάτια που κόβανε με την επίκριση τους....μία κοτσίδα μέχρι τη μέση που ξέπλεκε κάθε βράδυ και τότε φαίνονταν κάποιες ξασπρισμένες ξανθές τούφες...λατρεύτηκε μέχρι το τέλος από τον παππού, η Ρηνιώ...Αλλά αυτή καθισμένη ήταν πάντα στο θρόνο της, η παλαιποτέ καλλονή....φοβήθηκε να κατέβει, να κάνει μία αγκαλιά, να πει κάτι άλλο εκτός από το τι πρέπει να γίνει...
    Και μετά θυμάμαι μία γιαγιά, μελαχροινή, ξερακιανή και στραβοπόδα, που μεγάλωσε σαν ψυχοκόρη, που έχασε νωρίς άντρα και τον ένα γιο, αλλά η αγάπη της περίσσευε και την έδινε...Χέρια ροζιασμένα, φωνή τρεμουλιαστή.... γρατζουνούσε την κιθάρα και μου έλεγε ένα ιταλικό τραγούδι χωρίς να ξέρει ιταλικά γρι...Αυτή τη γιαγιά την κουβαλάω μέσα μου, γνήσια μάνα του πατέρα μου και τόσο σε ευχαριστώ που με έκανες να τα βάλω αυτά σε λέξεις...
    nikoten

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι μου θύμησες τώρα...την προηγούμενη εβδομάδα άκουσα στο τηλέφωνο μια τέτοια φωνή... τρεμουλιαστή... λάθος τηλεφώνημα, αποκρίθηκε... ένα κουρασμένο "ναι" πρόλαβα να πω, κρίμα, δεν ήταν το σωστό για τη φωνή στην άκρη του σύρματος!

      Διαγραφή
  6. Πρωταγωνίστριες στο έργο της ζωής μας έστω και αν μένουν πλέον σε ρόλο βουβό, δήθεν βουβο...γιατί μπορεί η φωνή να εχει χαμηλώσει όχι όμως το βλέμμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Νιώθω πολύ όμορφα με όλα τα σχόλια σας! Νιώθω χαρούμενη γιατί σαν να καταλαβαίνω πως όλοι έχουμε κάτι πολύ όμορφο, τρυφερό και σημαντικό από τις φιγούρες των γιαγιάδων μας και αυτό είναι σημαντκός αναντικατάστος [λούτος που τον κουβαλάμε στα κύτταρα μας. Σαν βραχιλάκι στα χέρια μας αλλά χωρίς κούμπωμα για να βγαίνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή