Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Διαύγεια


 


      Μόλις που έχει ξεθωριάσει λίγο η εικόνα. Πρεσβύωπας, αναλωτής, συμμέτοχος μεγάλου τηλεπαιχνιδιού. Μπορεί διαγωνιζόμενος, ίσως χειροκροτητής, στο στούντιο μπορεί τηλεθεατής, τέλος πάντων ο προ της κρίσης νεκροζώντανος . Αγωνιά για την έκβαση της τελευταίας ερώτησης-μαντεψιάς. Δοκιμασία τόσων χιλιάδων ευρώ. Εγκατεστημένος φαρδύς πλατύς στον πυρήνα ενός πολιτιστικού, πνευματικού, ηθικού, περιβάλλοντος τρέφεται με νεκροζώντανες συγκινήσεις, στις οποίες έχει εκπαιδευτεί να χωράει ο ψυχικός του ορίζοντας. Η μπάνκα γιγαντώνεται . Το διακίβευμα είναι πλέον δισεκατομμύρια ευρώ.
      Το παιχνίδι συνεχίζεται. Αντιστοιχεί τώρα στον μετά την κρίση νεκροζώντανο. Με το καινούργιο όνομα '' Η επόμενη δόση'' δεν έχει πλέον σαν πρώτη ύλη την υπόσχεση για όλο και περισσότερα κέρδη , αλλά τον τρόμο για όλο και περισσότερες απώλειες. Η κλίμακα τρέχει  προς τα κάτω . Το κάθε τρέχον δίλημμα που ήταν στο αμέσως προηγούμενο σκαλοπάτι της κρίσης αδιανόητο , παρουσιάζεται τώρα ως αυτονόητο. Αλλάζει το κόνσεπτ, ο παρουσιαστής και ο ρόλος σου. Χθες σε είχαν πασά , σήμερα τράγο αποδιοπομπαίο.
     Από προεκλογικές υποσχέσεις και διαφημηστικές σειρήνες , εσύ ήξερες πως εκεί έξω υπήρχει ένας καλύτερος κόσμος , ένας κόσμος που σου ανήκε. Ο κόσμος σε εκλιπαρούσε, '' έλα πάρε με, αγόρασε με, κάνε με δικό σου με δικαιούσε'' . Ίσως γι΄αυτό και οι συναισθηματικές σου ματαιώσεις, δεν σε συντρίβανε. Ό, τι και να γινότανε, εσύ είχες τον τρόπο σου, είχες τις άκρες σου, σε ήθελε η τράπεζα.
     Τώρα τρως πόρτα. Όχι μονάχα από έναν άνθρωπο αλλά από  την  αφήγηση της νέας πραγματικότητας στο σύνολο της. Τώρα σε ματαιώνουν και υλικά και ηθικά. Τώρα φεύγει από πάνω σου όλη η προσοχή και πέφτει όλη η ενοχή. Τώρα φταίς εσύ και πρέπει να πληρώσεις τον λογαριασμό. Η μετάβαση από την εποχή που δεν ήξερες καλά καλά γιατί ζεις στην εποχή που καλά καλά δεν ξέρεις αν θα υπάρχει αύριο για να ζήσεις.
      Στέκεσαι σ΄ ένα σημείο και τριγύρω σου ανοίγονται πολλές κατευθύνσεις. Δεν ξέρεις προς τα που να κινηθείς. Η ιστορία που σου έλεγαν μέχρι τώρα δεν σε πείθει πια. Ούτε όμως έχει έρθει άλλη νέα στην θέση της. Τίποτα δεν μοιάζει σταθερό.
      Τίποτα ; Είσαι σίγουρος Τίποτα ; Τίποτα από τα εξωτερικά δεν έχει σταθερή εικόνα. Τα εσωτερικά σου όμως , ούτε αυτά είναι σταθερά ; Αν μονάχα στραφείς προς τα εσωτερικά σου αισθητήρια.
     Στις ελάχιστες αδιαπραγμάτευτες αρχές σου. Στα πέντε πράγματα που νιώθεις μέσα σου σωστά. Εκεί στα σταθερά '' μέσα μας'' περιμένει μια αναπάντεχη έκπληξη με το σπάνιο όνομα '' διαύγεια''. Αυτή που σε κάνει να νιώθεις πως κάπου κατασταλάζεις , κάπου ανήκεις. Πέφτει πάνω σου ένας μυστικός προβολέας και σε φωτίζει. Εσένα που στέκεσαι σωστά ακόμα και όταν σου έχουν πυροβολήσει τα πόδια. Εσένα που είσαι εκεί όταν ο φίλος  σε χρειάζεται , αλλά κυρίως ξέρεις πότε να απουσιάζεις. Εσένα που δεν λές πολλά μπλα , μπλά, μπλά, και διάφορα '' πιστεύω στις σχέσεις'' ,αλλά ξέρεις να σχετιζεσαι βαθειά και αληθινά. Εσένα που διανύεις αποστάσεις  και κλείνεις τρύπες. Εσένα φωτίζει ο προβολέας της διαύγειας και τις μέρες σου. Τις μέρες εκείνες που θα πάρεις την απόφαση να κοιτάξεις πέρα από τον φόβο σου και θα νιώσεις εκατό τοις εκατό ζωντανός.


Ζωγραφική Φώτης Πεχλιβανίδης
http://www.fotispehlivanidis.com/1/gr/314_1/314.htm   


aixmi.gr http://www.aixmi.gr/index.php/diavgeia/

3 σχόλια:

  1. Αν και η καφεΐνη δεν έχει επιδράσει μέσα μου ακόμη, όπερ σημαίνει θα ξαναδιαβάσω το κείμενο, πάρα ταύτα ένα ίχνος επίσκεψης θα αφήσω.
    Οι ανθρώπινες σχέσεις περνούν από εξετάσεις κατά καιρούς, κάποιοι με επιτυχία, κάποιοι πάλι με λιγότερη, άλλοι ραντεβού τον Σεπτέμβρη σου λένε και, κάποιοι μοιραία κόβονται. Αναλογίζομαστε συχνά πυκνά εμείς σε ποιά κατηγορία ανήκουμε άραγε;
    Καλή σου μέρα!
    ΣΤ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Από τα ψηλά στα χαμηλά και από τα πολλά στα λίγα...Μια μεταβατική άχαρη φάση που χάνουμε τα αυγά και τα πασχάλια. Δεν είναι μόνο που τίποτα ακόμα δεν μπορέσαμε να δούμε σαν καινούργια λύση, έστω τουλάχιστον από κάπου να αρχίσει να φαίνεται , είναι πως από καιρό είτε δεν είχαμε , είτε δεν εξασκήσαμε καλά τα προσόντα μας, τα αποθέματα μας, κυρίως ψυχικά και τώρα έχουμε πέσει σε βαθειά μελαγχολία. Την μελαγχολία της απραξίας.
    Χριστίνα Λάμπρου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είναι τελικά η δύναμη της συνήθειας ή ο φόβος του άγνωστου, προς εμάς, παιχνιδιού και επιλέγουμε τη λάθος κατεύθυνση συνήθως; Θυμός δεν είναι σε καμία περίπτωση πάντως, τουναντίον, εκείνο το κλικ του διακόπτη περιμένουμε, το έμπρακτο. Η αναμονή μας δίνει το αβαντάζ της εσωτερικής διύλισης για την επιθυμητή διαύγεια, ειδάλλως οι επιπόλαιες κουβέντες και πράξεις λειτουργού ως μπούμερανγκ και τότε λογικό και επόμενο είναι να θυμώνουμε με την εμπρηστική μας γλώσσα, μάλλον γι' αυτό οι παλιοί λένε: καλός, χρυσός άνθρωπος, πολύ αξιόλογος... αλλά κάποιες φορές χύνει το γάλα! Κάτι παραπάνω ξέρανε και το λέγανε!
    Επειδή όμως, το λάθος είναι αναπόσπαστο μέλος μας δίνουμε και θέλουμε να μας δίνουν ευκαιρίες και έτσι πράττουμε στη τελική, αν δεν κάνω λάθος, πόσο μάλλον όταν ο άλλος σε έχει κερδίσει με τις θετικές πλευρές του, τις αρνητικές του τις γνωρίζεις σιγά-σιγά και σαν τους σκαντζόχοιρους που ερωτοτροπούν με πολλή προσοχή, έτσι κινούμαστε και εμείς... με πολλή προσοχή!
    Άγγελος Παπαδόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή