Αγωνίστριες μας λένε. Μαθαίνουμε να μην κρυβόμαστε από το χαμόγελο μας. Kάποιοι νομίζουν πως ένας που αγωνίζεται δεν μπορεί να χαμογελάει. Αν μας δούνε τι αθώα που παρασυρόμαστε. Μάταια ίσως, από το παραμικρό. Σαν να θέλουμε να πέσουμε. Σαν το παιδί που θέλει να δοκιμάσει τα βήματα του. Κι όταν προχωράμε , προχωράμε καμιά φορά ακόμα και με την απόγνωση στο βλέμμα. Κοιτώντας επίμονα ωστόσο τον διπλανό μας. Περιμένοντας από αυτή την συνάντηση τα πάντα.
Και είμαστε δυό, είμαστε τρείς. Και πορευόμαστε. Δεν θα μας έλεγες ακριβώς της καριέρας. Δεν είμαστε θυμωμένες. Αλλά είμαστε αποφασισμένες. Τόσο που να μπορείς να μας αγαπήσεις. Λες μήπως και να μας φοβηθείς ; Και έχουμε στα μαλλιά μας, χάδια μπλεγμένα μ΄ένα κοκκαλάκι φωτός και μικρούς μικρούς έρωτες κάτω από το μαξιλάρι. Και έχουμε δαμάσει την μεγάλη μοναξιά που κάποιες στιγμές τρυπούσε το χρόνο. Και έχουμε όλα τα λόγια μας ταγμένα σε πυρκαγιά . Με υπομονή για την εποχή του θερισμού.
Που σαν να ξεπρόβαλε, κάτω στην δημοσιά.
Για το αερόστατο ( και για όσους το αγαπούν)
Ζωγραφική P. Liechtenstein
http://www.lichtensteinfoundation.org/frames.htm
Αρκετό καιρό πριν, ανυποψίαστη αρχισα να ταξιδεύω με αυτό εδώ το καραβάκι χωρίς να φαντάζομαι τους τόπους που θα ανακάλυπτα...Νομίζω ότι αν δεν είχα μπει σε τούτο δω το καράβι, δεν θα τολμούσα να ανέβω σε ένα αερόστατο. Του χρωστάω πολλά κι άλλα τόσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήnikoten