Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

A life less ordinary



     Εντωμεταξύ μάθαμε να ζούμε μέρα με την μέρα, περιμένοντας να κτυπήσει το τηλέφωνο στο οποίο κάποιος άγνωστος θα επιμένει να ανακοινώσει τα χειρότερα δυνατά νέα.
Εντωμεταξύ μάθαμε να περπατάμε κάνοντας σλαλομ ανάμεσα σε ανθρώπινα ερείπια και σε τρομαγμένους .
      Την ώρα αυτή πιάνουμε τον εαυτό μας , όλο και πιο συχνά να αναζητάμε πότε αμήχανα και πότε λυσσαλέα , ένα αντίβαρο, κάτι να αντιτάξουμε το ζόφο. Αλληλοβοήθεια, αυτοσχέδιες γιορτές, λοξή δημιουργικότητα, δράσεις αλληλεγγύης, αυτοοργάνωση, οι αγαπημένοι πιο κοντά από ποτέ.
     Λοιπόν με πιάνω να ελπίζω σε όλα και γι΄ αυτό επιμένω να γράφω για όλα. Κάτι σαν το τραγούδι των ash '' a life less ordinary'', μπας και πάρουμε δύναμη και αποφύγουμε εκείνη την ρημάδα την μέρα που δεν θα έχουμε τίποτα να πούμε.
     Γιατί στις μέρες που χάθηκαν οι έννοιές, τα όχι, η θέληση και χωρίς να ερωτηθεί καν η βούληση, δεν μπορεί θα πρέπει και κάτι άλλο να υπάρχει πέρα από τo παθητικό μηρίκασμα απέναντι στους δέκτες μας.



φωτό Ανν Λου

3 σχόλια:

  1. Τι είναι αυτό που τους κρατάει αλυσοδεμένους; Τι είναι αυτό που φυλακισμένοι σε διπλανά κελιά βαρυποινίτες απεγνωσμένα χτυπάνε τους τοίχους και ματώνουν τα χέρια τους για ένα σινιάλο, ένα κρότο, ένα σημείο αναφοράς. Με φιμωμένα στόματα και δεμένα μάτια να προσπαθούν να ακούσουν τον παλμό, εγκληματίες με απραγματοποίητα εγκλήματα του ποινικού δικαίου, στυγνοί δολοφόνοι των καιρών μας με προγραμματισμένους ξέχωρους προαυλισμούς να σέρνονται στον αυλακωμένο κύκλο τους με το νου σε εγρήγορση για απόδραση. Κι ολούθε, παχύδερμοι δεσμοφύλακες, ανέραστα αρπαχτικά των κόμιξ έτοιμα να κατασπαράξουν τους τελευταίους μεζέδες των σωθικών τους.
    Τι είναι αυτό, που ξεκινάει η μέρα, η νέα μέρα, χάνονται μέσα της, στο λιγοστό της χρόνο, στις λιγοστές της κουβέντες, σχοινοβατούν σαν να μη υπάρχει αύριο, κι αν υπάρχει, το ρισκάρουν, τσαλακωμένα κρυφά χαρτιά με σχέδια απόδρασης, ο ανθρώπινος νους να δουλεύει ακόμη πιο γρήγορα για την στιγμή, για την ώρα, για την μέρα. Κρυφογελούν για την λιγοστή τους τύχη, λένε, σήμερα ταξίδι με πανσέληνο και, βγάζουν τα γιορτινά τους από τα σεντούκια, ξεβάφουν το μακιγιάζ τους κι απομακρύνουν τα δηλητηριώδη ερπετά τους.
    Τι είναι αυτό που σήμερα το ονομάζουνε συνηθισμένο; Στη χώρα των έγκλειστων σίγουρα, θα σε πούνε τρελό ή παλικάρι. Ποιος είναι ο πομπός και ποιος ο δέκτης απ’ τους δύο;
    Ιδού το ερώτημα, όμορφο αιλουροειδές της φωτογραφίας σου!
    Καλημέρα, για δες, Τετάρτη με Λιακάδα, παράξενο, λίγο ασυνήθιστο θα πρόσθετα!
    Ηλέκτρα (:-*) ͮ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. http://www.youtube.com/watch?v=DZeeiPtGnJA
      ξέχασα να το βάλω πριν...

      Διαγραφή
  2. Που είναι αυτοί οι αγαπημένοι που λες, ντε; προσπαθούν να κατεβάσουν την κεραμυδόγατα από τη σκεπή; Αυτή ξέρει τι κάνει εκεί πάνω, οι άλλοι ξέρουν; Να δεις, που αυτό το κάτι περιμένουν κι αυτοί, ξέρεις, οι έρμοι δέκτες!
    Αντριάνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή