Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Θέλω να μην με φοβάσαι



     Θέλω να μην με φοβάσαι, όταν σου μιλώ για τ΄αντίθετα. Όταν στέκομαι απέναντι σου και σου δείχνω την τρύπα που άφησαν , στο διάβα τους οι νεκροί. Θέλω να μην με φοβάσαι όταν σου μιλώ με την καθαρή δική μου συνείδηση και τα εξίσου με τα δικά σου αγνά κίνητρα , για το δικό μου δίκαιο.
     Θέλω να μην με φοβάσαι όταν με λόγια γυμνά, προχωρώ για να σε συναντήσω, αλλά όχι από το δρόμο της κολακείας. Θέλω να μην με φοβάσαι όταν σου μιλώ για τις δικές μου ακλόνητες πεποιθήσεις, για τις συνέπειες που εγώ βλέπω.
     Θέλω να μην με φοβάσαι ότα σου μιλώ για την δική μου πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι πολύπλευρη. Δεν θα είμαστε άλλωστε εμείς που θα αποτιμήσουμε. Δεν προσπαθώ ούτε να σε θιξω , ούτε να σε υποτιμήσω, μιλώ από την πλευρά μου.
     Θέλω να μην με φοβάσαι όταν σου δείχνω τα ομοούσια με τα δικά σου , βάρη μου. Όταν απεγνωσμένα σου ζητώ να με αποδεχθείς σαν εξίσου με σένα πολύτιμο κομμάτι της ίδιας ομάδας. Όταν σου απλώνω το χέρι για αμοιβαία υποστήριξη. Συγκεντρώνομαι στο κέντρο μου, νιώθω ότι έχω  δυνατό πυρήνα και στέλνω ενέργεια σε όλο μου το σώμα. Στην άκρη των δακτύλων μου , ψάχνω τα δικά σου.
     Θέλω  να μην με φοβάσαι όταν προσπαθώ να υπερβώ την απλή δήλωση της θέσης μου, για να σε πλησιάσω. Να καταλάβω καλύτερα τον κόσμο σου, το παρελθόν, το παρόν σου. Όταν  διασχίζω για να βρω την στάση σου από το δικό μου πλαίσιο αναφοράς.
     Θέλω να μην με φοβάσαι όταν διανύω δρόμο , για να καταλάβω την άποψη σου, την εξίσου απολύτως ταιριαστή με σένα, όπως είναι και η δική μου με μένα.  Θέλω να μην με φοβάσαι όταν προσπαθώ να μπω στα παπούτσια σου και να σχηματίσω τα πρώτα μου βήματα φορώντας τα. Πόσο αλήθεια θα ήθελα να έμπαινες και εσύ στα δικά μου.
     Θέλω να μην με φοβάσαι όταν εκτείθομαι. Όταν βγάζω τ΄άπλυτα και τα κουσούρια  μου στην φόρα. Δίνω την μάχη μου. Τρόπος ν΄ ανήκω καθαρά και τίμια είναι . Θέλω να μην με φοβάσαι όταν σου ζητώ να συνδεθούμε. Σε σχέση συνεκτική και αληθινή. Μην με χάνεις  σε παλιά μονοπάτια ,  σε πεθαμένες, διαχωριστικές για φοβισμένους. Ψηλαφώ στα σκοτάδια να βρω συνεκτικότητα. 'Αγνωστη για χρόνια αξία. Κάτι σαν την αξιοπρέπεια. Την αναγνωρίζουμε όπου υπάρχει αλλά ακόμα και άν την περιγράψεις , δεν μπορείς να την μετρήσεις.Θέλω να μην  με φοβάσαι όταν σου ζητώ μια βαθειά ανθρώπινη επαφή. Εκεί που η διαφορετικότητα είναι αξιοποιήσιμη. και η δημιουργικότητα το ζητούμενο.
          Να κρατηθούμε από το γνοιάξιμο. Και  μην μου πεις πως και τώρα νοιαζόμαστε. Γιατί πρέπει πρώτα να έρθει η πείνα να κτυπήσει την δική μας πόρτα, για να πιστέψουμε πως ο απέναντι άστεγος , μας αφορά. Μέσα σ΄ένα κόσμο που τα όρια του γίνονται όλο και περισσότερο σαθρά και εφήμερα, υπάρχεις εσύ , εγώ . Υπάρχουμε εμείς. Είμαστε ομάδα.
     Θέλω να μην με φοβάσαι , γιατί μόνο τότε ίσως μπορέσεις να μου πεις πως μ' αγαπάς. Μιας και η αγάπη είναι και για τους δυό ανάγκη βαθειά και αναλοίωτη.
   

 Ζωγραφική Leonid Afremov
http://www.youtube.com/watch?v=1SrHRc5sDpU

6 σχόλια:

  1. Τυχερός όποιος το ακούσει , ακόμα περισσότερο τυχερός όποιος το πει.
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. έτσι είναι γιατί δεν γίνεται αλλιώς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ελπιζω να μην ξαναδιπλωθω στους φοβους μου οταν με κοιταξει καταματα η αγαπη...
    πανεμορφη και γεματη αγαπη η αναρτηση σου!!!
    καλησπερα :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν ξέρω αν είναι η μέρα που το διάβασα, την ίδια ώρα που άκουγα την συνεδρίαση στην βουλή, αλλά σαν όνειρο φαίνεται εκεί να φθάσουμε. Σε καθε επίπεδο, προσωπικό ή συλλογικό. Θα διαφωνήσω με τον ανώνυμο φίλο, έτσι γίνεται αλλά όχι γιατί δεν γίνεται αλλιώς, αλλά περισσότερο γιατί έτσι θέλουμε , έτσι επιτρέπουμε. Ίσως δεν είναι το κίνητρο ισχυρό. Θα μου πεις δεν είναι η ζωή σου αρκετό κίνητρο και τότε τι θα μπορούσε να είναι πιο ισχυρό κίνητρο. Μπορεί και πάλυ η ζωή, αν την πέρναμε πιο σοβαρά, αν πέρναμε και τον εαυτό μας πιο σοβαρά και αν μας θεωρούσαμε ικανούς για κάτι πιο σπουδαίο. Ίσως εκεί μπαίνει και ο ρόλους του ηγέτη, του συντονιστή, της συλλογικής προσπάθειας. Ισχύει μια προσπάθεις, εννοώ έχει σάρκα ιαι οστά και συνέχεια όταν στις δύσκολες στροφές δεν έχεις την έμπνευση?
    Βρίσκω τι κείμενο σου για άλλη μια φορά , να μιλά με μοναδικό τρόπο για το τι μέσα μας γίνεται, ή ακόμα καλύτερα τι θα μπορούσε να γίνει. Περιγράφεις με λεπτομέρεια μια ολόκληρη διαδρομή, σταματώ ειδικά στο σημείο, ''Συγκεντρώνομαι στο κέντρο μου, νιώθω ότι έχω δυνατό πυρήνα και στέλνω ενέργεια σε όλο μου το σώμα. Στην άκρη των δακτύλων μου , ψάχνω τα δικά σου.'' Τι να σου πω , μια ολόκληρη διαδικασία σε δυό αράδες. Τυχεροί όλοι οι αναγνώστες σου. Υποθ'ετω όχι μονάχα τυχεροί αλλά και με καθαρά αυτιά...άρα ήδη έτοιμοι..
    Φτου ξελεφτερία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το διάβασα και το ξαναδιάβασα και το ξαναδιάβασα. Και απόλαυσα το μεράκι σου, την ανάγκη σου να μοιραστείς το θετικό, το αληθινό, που κουβαλάει η παρουσία σου και το φωνάζει η ψυχή σου.Και σκέφτηκα πως η παιδική καρδιά δεν πεθαίνει ποτέ μέσα μας. "Την κοπανάει για λίγο", αφήνοντάς μας να παραστήσουμε τον χειραφετημένο ενήλικο, αλλά παραμένει εκεί σαν κατάρα ή σαν ευχή, να αναζητά την εκπλήρωση των στοιχειωδών... Ύστερα, παρακολούθησα το κανάλι της Βουλής, γιατί ήθελα να είμαι κοινωνός των ιστορικών στιγμών στο ναό της Δημοκρατίας. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο φοβήθηκα. Κατάλαβα γιατί. Δεν είδα το γνοιάξιμο, δεν είδα το εμείς, δεν είδα καν μία υποσχόμενη διαφορετικότητα. Φοβήθηκα τόσο πολύ το μέλλον μας, αυτό το "πριν από εμάς για εμάς, χωρίς εμάς". Με παρηγορεί η σκέψη πως υπάρχουν άνθρωποι, που κατ' αρχήν αντιλαμβάνονται πως συνυπάρχουν με άλλους, όμοιους ή διαφορετικούς, που επιλέγουν να εκπέμψουν τη θετική τους ενέργεια, που αναζητούν με ειλικρίνεια τα ακροδάκτυλα των υπολοίπων. Με θλίβει η σκέψη πως αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ μακριά από τη Βουλή μας. Δεν είναι ούτε καν απ' έξω.

    Σε καλημερίζω,
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σαν να παλεύουμε να μην το πετύχουμε...σαν να σαμποτάρουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς, σαν να αντιπαλεύουμε τις ζωές μας...
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή