Νιώθω την απώλεια του Χρόνη Μίσσιου σαν ορφάνια. Ήταν πάρα πολλές οι φορές που στα βιβλία του, στα λόγια του , στην παρουσία του σιωπηλή ή βροντερή, έβλεπα την ζωή όπως ήθελα να την νιώθω και ας έκανε εκείνη, ακριβώς την ίδια στιγμή ό,τι μπορούσε για να την ξεχνώ.
Πέρασε από τη γη και άφησε το στίγμα του..:)
ΑπάντησηΔιαγραφήτα τελευταια χρονια...με λαχταρα περιμενα μια κουβεντα του, μια συνεντευξη...να ακουμπησω πανω....αληθινος πατερας ....φως...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας έδειχνε πως να κρατάμε την ζωή μας ψηλά.
ΑπάντησηΔιαγραφή