Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Σαν μακροβούτι




     Γεμίσαμε με υποκοριστικά  και αποσιωπητικά. Θαυμάζουμε με πολλά θαυμαστικά. Περιγράφουμε την τρυφερότητα και την ίδια στιγμή δεν είμαστε στάλα τρυφεροί ο ένας με τον άλλον.  Μας είναι δύσκολο. Μας φταίνε πάντα οι άλλοι ,  η Παναγιά, ο Βούδας, ο Χατζιαβάτης, εδώ πολλά αποσιωπητικά. Ξεσκούφωτες τριγυρνούν παντού οι  καταλήξεις σε -ουλα και σε - ακι. Επί σκοπού; άσκοπα; άραγε τι να ελαφρύνουν; Δεν γεμίζουν με καταλήξεις τα κενά.
     Κι όμως η ομορφιά των λέξεων είναι απλή. Λες μια παραφορτωμένη λέξη και φτηναίνει το στόμα σου. Λες μια απλή λέξη και γεμίζει το στόμα σου.  Ένα μόνο ''όχι'' ή ένα μόνο ''ναι'' . Ένα μεγάλο ΄΄ναι΄΄ και ένα μεγάλο ''όχι'', απ΄αυτά που λένε  οι ποιητές, απ΄αυτά που κρίνουν και αλλάζουν την ζωή μας. Απ' αυτά του απόλυτου μεγέθους , της ουσίας και του βάθους, που για να τα πεις δεσμεύεσαι.
     Ξεχάστηκα, εμείς ζούμε στον πλανήτη των μικρών ναι και όχι. Εκεί που δεν τα εννοούμε. Στον πλανήτη  της απάτης, της αυταπάτης. Στα μου σου ξου σου μανταλάκια. Ζούμε περιγραφικά. Περιγράφουμε το φθινόπωρο, το ηλιοβασίλεμα ακόμα και την μυρωδιά του αυγολέμονου.
Όταν σφίγγουν τα δύσκολα, τι να σου κάνει η περιγραφή. Μπορείς ν΄ακουμπήσεις στον διπλανό σου όταν σφίγγουν τα δύσκολα ; Αν δεν τον έχεις τιμήσει ποτέ με την προσοχή σου ;  Πάλι ξεχάστηκα . Τόσες φορές τον διπλανό καλύτερα έχουμε να τον εξαφανίσουμε  από το πεδίο, παρά  ν΄ ακουμπήσουμε πάνω του. Εμείς οι τιμητές της περιγραφής, του ορισμού της τρυφερότητας. Πόσο ψηλά έχουμε τον θυμό μας. Χρήσιμος ο θυμός δεν λέω, αλλά εξαντλείται εύκολα. Άλλα συναισθήματα είναι περισσότερο γόνιμα. Η λύπη, η αγωνία, η στεναχώρια.
     Με τόση μαγκιά και άνεση στην κοινωνικοπολιτική μας εκπροσώπιση μπλεχτήκανε τα συναισθήματα. Αριστερά και δεξιά . Πολύ τσιγάρο και ιδέα και είμαστε ωραίοι τύποι . Για το πως έγινε λαμπόγυαλο εδώ πέρα, τόσα χρόνια τσιμουδιά φυσικά. Τι να σου κάνει και η λύπη , δεν βρήκε χώρο ν΄ανθίσει και γεροντομέστωσε. Να εξετάσει ο καθένας τον εαυτό του βαθειά , να βρει τις ευθύνες του , που τέτοιο παράδειγμα. Έτσι και αλλιώς , έτσι καθιερώθηκε . Να μην πληρώνουμε ισάξια το κόστος της ευθύνης που μας αναλογεί, σ΄αυτό το ρημαδότοπο. Τέτοια τα παραδείγματα. Αλήθεια και η  κατάθλιψη ; άλλοθι και αυτό ;
     Σε πείσμα των καιρών , αγαπώ τους ανθρώπους που δεν φοβούνται να λυπηθούν. Που μεγαλώνουν και ωριμάζουν για να χωρέσουν καλύτερα την θλίψη τους. Υπάρχει άραγε καλύτερος τρόπος να τιμήσεις στην ζωή , αυτό που έφυγε και αυτό που έρχεται; Που παραδέχονται πως δεν τα ξέρουν όλα και δεν παραχώνουν την άγνοια τους σε μια ολέθρια ''καλή διάθεση'' επι παντός. Τους ανθρώπους που προτιμούν μια βαθειά ζωή ,από μια ανούσια και επιφανειακή. Αυτούς που οραματίζονται πράγματα ακόμα και όταν δεν υπάρχουν στην καθημερινότητα τους. Τους δημιουργικούς. Αυτούς που σε όλα αυτά που ζουν προσθέτουν και αυτά που μπορεί η έμπνευση να τους αποκαλύψει . Γιατί η ζωή χωρίς φαντασία είναι στενή και δεν κυλάει.
     Φθινοπωρινό απόγευμα. Χθες άλλη μια βραδιά με φίλους κύλησε για να καταλήξει με ευκολία στη ματαιότητα των πραγμάτων. Αλλά εκεί μέσα στο σπίτι σε περιμένει μια ζεστή αγκαλιά και υπάρχουν άνθρωποι που σε χρειάζονται. Η δυνατότητα επινοείται , δεν δίνεται, ούτε μετριέται επί τις εκατό.  Δεν είναι ποσοστό. Ούτε εκπροσωπείται από φθαρμένους κωδικούς. Γεννιέται μαζί με την ελπίδα, να γίνουμε εμείς πρώτα πρώτα, η αλλαγή που ονειρευόμαστε. Μέχρι τότε ούτε -ουλα , ούτε -ακι. Λέξεις καθαρές , νέτες σκέτες. Με στόχο.Και όταν θαυμάζουμε, ένα θαυμαστικό ή κανένα αρκεί, όλα τ΄άλλα μου φαίνονται ύποπτα.
 Σαν μακροβούτι μοιάζει. Για να δούμε.


Ζωγραφική Samantha French
http://www.samanthafrench.com   



Δημοσιεύθηκε στο vetonews.gr
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=13457%3A2012-11-29-13-58-28&catid=85%3A2012-09-02-10-34-45&Itemid=90#.ULeki-hbO9M.facebook

8 σχόλια:

  1. Καταιγιστική γραφή.
    Θα πρέπει να φόρτωσες πολύ απ' όσα ακούς γύρω σου.
    Έχω την αίσθηση πως κάτι μεγάλο θα γίνει που θα μας συνεφέρει και θα μας κάνει να δούμε την πραγματικότητα αφτιασίδωτη.
    Μου είναι δύσκολο να καθαρίσω την σκέψη μου απ' όλα όσα την κατακλύζουν καθημερινά.
    Να δω καθαρά τον προορισμό μας μέσα από τόσες ανατροπές.
    Με τρομάζει μόνο η αμετροέπεια των ανθρώπων, και η κομπορρημοσύνη πως για όλα φταίνε οι άλλοι και είναι άδικο γι' αυτούς.
    Αν δεν αλλάξουμε ο καθένας μας τον τρόπο που ζούμε και πολιτευόμαστε, τίποτε δεν θα αλλάξει προς το καλύτερο από πάνω.
    Πάντως, συμφωνώ μαζί σου, πως μόνο με σταράτες κουβέντες θα βγάλουμε άκρη στον καιρό μας.
    Καλημέρα Άνν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σήμερα, συζητούσα με μία φίλη τη συμβουλή ενός εξαιρετικού γιατρού, που δραστηριοποιείται επαγγελματικά στο εξωτερικό, έχει εξοικονομήσει χρήματα για τον ίδιο και για δύο ίσως και τρεις γενιές, ο οποίος την προέτρεπε να φύγει από την Ελλάδα και να ταξιδέψει στο εξωτερικό, αναζητώντας την τύχη της στην "αγκαλιά" της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, αποδεσμευμένη από αναστολές συναισθηματικού τύπου. Δεν αμφισβητήσαμε το καλοπροαίρετο της προτροπής. Εστιάσαμε όμως στο "χωρίς αναστολές συναισθηματικού τύπου", στις προεκτάσεις του, στη βαθύτερη σημασία του. Τώρα που σφίγγουν τα δύσκολα, όπως λες και εσύ, όχι μόνο δεν αναζητάς το διπλανό σου, δε δημιουργείς συμμαχίες, αλλά εγκαταλείπεις το πεδίο της μάχης, αναζητώντας αλλού την αποκλειστικά προσωπική τύχη και ευτυχία, που "αδίκως" έχασες, εδώ. Δεν κατηγορώ όποιον μεταναστεύει, γιατί δεν πιστεύω πως γίνεται χωρίς συναισθηματικό κόστος για όλους. Αναρωτιέμαι όμως σε τι πραγματικά στοχεύει ένας άνθρωπος, που, ενώ δεν πιέζεται από το ένστικτο της επιβίωσης, επιλέγει να ενεργεί, για τον εαυτό του και μόνο, χωρίς συναίσθημα. Αναρωτιέμαι ποιά δυνατότητα μπορεί να επινοήσει, ποιο αξιακό σύστημα μπορεί να υπηρετήσει και αν ποτέ μπορεί να ολοκληρωθεί. Πιεζόμαστε, ποικιλοτρόπως, να εγκαταλείψουμε οικεία βουλήσει το σπίτι μας. Αν όμως πρέπει να "απεκδυθούμε" και του συναισθήματος, αποσκοπούμε σε τι; Είναι αναγκαίο το δικό μας μακροβούτι, γιατί ακόμη και αν δεχτούμε πως οι από πάνω ξεπουλούν, χωρίς το δικό μας μακροβούτι, οι από κάτω χαρίζουμε.
    Καλημέρα,
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπέρα, Αν Λου. Πολύ ωραίο το κείμενο σου και εις βάθος των αιτιών, της κατάθλιψης θα προσθέσω, εγώ. Οι άνθρωποι μιας οικογένειας, θα προτιμήσουν να μην δείξουν αγάπη, να μην βοηθήσουν, να μην θυμηθούν πως είναι άνθρωποι, επειδή αυτά είναι επικίνδυνα... πράγματα και θέλουνε χρόνο. Και πως να διαθέσει χρόνο το ίδιο σου το αίμα, αφού έχει οικογένεια και δεν μπορεί να ασχολείται με κάποιο πρόσωπο που είναι ....αποτυχημένο. Αναρωτιέμαι... αν στο τέλος της ζωής, θα αναπολεί ο εγωιστής, το βίο, και αν θα μετανιώνει που δεν αγάπησε τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. ΑΛΗΘΕΙΑ τι σπατάλη, ζωής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το ελληνικό όνειρο συντρίβεται. Αμφιβάλλω εάν θα συνθλιβούν μαζί του και οι νοοτροπίες, τα φαινόμενα φτήνιας και ξερολακισμού που μεγάλωσαν μαζί του και σήμερα συνοδεύουν τον κοινωνικό μας βίο. Στις άκρες των λέξεων σας, διακρίνω αυστηρότητα έως και οργή. Καταλαβαινω. Παραγίναμε ως πολίτες λάτρεις της ευκαιριακής ευκολίας.Το περιγράφεται πολύ παραστατικά το φαινόμενο.
    Δείτε όμως αγαπητή μου τον δημόσιο διάλογο. Τον διακρίνει η τεμπέλικη σκέψη, η οκνηρότητα, ακόμη και τώρα, που όλα έχουν στενέψει. Τι μένει; να ελπίζουμε. Να ελπίζουμε στο μήνυμα σας οτι ''η δυνατότητα επινοείται ..και οτι γεννιέται μαζί με την ελπίδα''. Σπυρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Στις μέρες της συντριβής του ελληνικού ονείρου πρέπει να περάσουμε επιτέλους σαν κοινωνία την διαδικασία του πένθους. Μια διαδικασία που ως τώρα ιστορικά δεν την έχουμε ολοκληρώσει ποτέ , συνήθως γιατί μια δικτακτορία ή ένας πόλεμος την διέκοπτε. Έτσι έμεναν τα κοινωνικά τραύματα ανοικτά, χωρίς επούλωση και κακοφορμίζανε. Το πένθος δεν το γνωρίζουμε και το αποφεύγουμε.Κι όμως το βίωμα της απώλειας είναι πολύτιμο. Σε εισάγει σε μια απομυθοποιούσα πραγματικότητα. Σε φέρνει αντιμετωπο με προκλησεις και επιλογές. Αλλά και μια επιθυμία υπέρβασης. Η διεργασία του πενθους προσφέρει τα δώρα της αυτογνωσίας,της συμπόνοιας στον εαυτό μας και στον άλλον, της βαθύτητας του συναισθήματος και της σκέψης μας. Της επιεικιας και της αλληλεγγυης απέναντι στον αδύνατο. Σκεφτείται ποσο δραματικά απουσιάζουν στις μερες που ζουμε όλα αυτά. Εξακολουθούμε να αντιστεκόμαστε στο πένθος. Σ΄αυτή την αντίσταση μας βοηθούν και τα χαραχτηρολογικά μας στοιχεία , αυτά που επισημάνατε παραπάνω αλλά και οι υποσχέσεις που δυστυχώς εξακολουθούν να δίνονται.πχ Θα προσλάβουν λένε τώρα όσους απολύθηκαν από αυτή την κυβέρνηση.
    Η κρίση είναι παγκόσμια, στην Αγγλία πχ ήδη μιλούν για τρίτη γενιά ανέργων στις οικογένειες. Στηνν ίδια χώρα όμως σου ζητούν συγνώμη γιατί το πόδι τους βρέθηκε κάτω από το δικό σου και αναγκάστηκες να τους πατήσεις στο λεωφορείο. Εμείς γελάμε μ΄αυτά.Στον κάθε τόπο η απάντηση θα δωθεί με τα δικά του χαραχτηριστικά. Όσο παραμένουμε εκτός διαδικασίας πένθους, τόσο στο δικό μας τρόπο θα υπεριχύουν τα υστερικά στοιχεία και θα απομακρινόμαστε από την αναγέννηση και τον πολιτισμό. Όσο καθυστερουμε να αναγνωρίσουμε τις δικές μας ευθύνες , τόσο απομακρινόμαστε από το μακροβούτι. Είναι επιτακτική ανάγκη να μας πουν την αλήθεια όχι μονάχα για το τι έγινε αλλά και για το τι θα γίνει και να την πούμε και εμείς στον εαυτό μας. Αυτό ακόμα δεν γίνεται. Και ούτε το απαιτούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλό μήνα, Ανν Λου, και καλό Χειμώνα. Να είσαι καλά. Έχεις δίκιο για την διαδικασία του πένθους. Σίγουρα όταν αισθανόμαστε αδύναμοι, θυμούμαστε να αγαπάμε και να προσφέρουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Υποκλίνομαι στο απόσταγμα Σοφίας και Γνώσης του Andrade...

    Ο Πολύτιμος Χρόνος των Ώριμων – Mario de Andrade

    “Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…

    Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

    Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

    Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

    Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

    Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

    Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

    Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.

    Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

    Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.

    Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…

    Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

    Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

    Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

    Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

    Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

    Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

    Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

    Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

    Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…

    Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

    Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

    Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…

    Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.

    Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

    Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…”

    Σπύρος (takasspiros@hotmail.com)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σας ευχαριστώ πολύ για την ανάρτηση αυτού του υπέροχου κειμένου που είχα την μεγάλη χαρά να έχω ήδη διαβάσει και να έχω επηρρεαστεί . Σας καλοσωρίζω στην σελίδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή