Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Είναι ο φόβος ένας από μας ;

 

     Αλήθεια είναι ο φόβος ένας απο μας;
Γιατί διογκώνεται στην Ελλάδα ο φόβος για την ανεργία για παράδειγμα, αφού πρόκειται για πανευρωπαική και σωστότερα για μια παγκόσμια πραγματικότητα ;
     Φταίνε οι ιδιομορφίες μας ; τα παράδοξα μας;
Όπου κι αν σταθείς σε βρίσκει ένας αέρας συνεχούς αναμονής, δισταγμού, αναποφασιστικότητας. Συναίσθημα αδιεξόδου.
Το νιώθουμε, το εισπράτουμε, το πληρώνουμε αλλά δεν το πολυκαταλαβαίνουμε . Γιατί αν το καταλαβαίναμε , αυτό θα σήμαινε πως  θα γνωρίζαμε τι θέλουμε  από εμάς τους ίδιους αλλά και από το σύνολο μας. Επιζητούμε με συνοπτικές διαδικασίες να ξαναβρεθούμε στο παραμύθι , στα πελάγη της αφθονίας και του ''όλα πάνε καλά''; Ή επιζητούμε να θεμελιώσουμε εξ αρχής μια κοινωνία διαθέσιμη στην δική μας αξιοπρέπεια , στις ευκαιρίες για τους νέους , στην συνοχή , στην δικαιοσύνη;  Και σαν καταλαβαίναμε , τι θέλουμε πραγματικά , είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν πως οι χειρισμοί για να το πετύχουμε θα μας δυσκόλευαν πολύ ;
     Κι όμως κάτι μας κρατά δεμένους , κάτι μας πνίγει και κάνει την απαισιοδοξία να επιμένει. Και όλο και προσπαθούμε να πείσουμε αλλήλους και μη.  Μα όσο πιο ειλικρινής είσαι με τον εαυτό σου , τόσο λιγότερο πειθώ χρειάζεσαι, γιατί εσύ ξέρεις τις προθέσεις σου και προχωράς, στον ρυθμό σου.
Θυμάμαι το ποίημα του Τίτου Πατρίκιου :
                     ΄΄όσο κοιτάζω τις παλιές φωτογραφίες
                        τόσο πιο καθαρά βλέπω
                        περισσότερο και από το παρελθόν
                        το μέλλον είναι που δεσμεύει''
    Δεν θέλουμε να δεσμευθούμε με το μέλλον γιατί αυτή η δέσμευση θα απαιτούσε από εμας κάτι που είτε δεν είχαμε ποτέ , είτε μας τελείωσε. Εμπιστοσύνη.
Έτσι είμαστε αδιάφοροι από δυσπιστία. Μια δυσπστία σε βαθμό απιστίας απέναντι σ΄ένα άρρωστο πολιτικό σύστημα , οι θεσμοί του οποίου στηρίζονται στο γράμμα και όχι στις ψυχές μας, γιατί εκεί έχασαν πια την θέση τους. Από αυτό το πολιτικό σύστημα που  από τα πρώτα μας βήματα , διαδαχθήκαμε την αδιαφορία για τον διπλανό μας. Αφού απέναντι στην δυσπιστία μας και στην κλιμακούμενη απώλεια της εμπιστοσύνης μας, το πολιτικό σύστημα αντί να ξεκινήσει παίρνοντας διορθωτικά μέτρα , πρώτα για το ίδιο , ενδιαφέρθηκε μονάχα να αυτοπροστατευθεί διορίζοντας κόρες και γιούς ακόμα και την ύστατη στιγμή. Χτυπήθηκαν και χτυπιούνται πάρα πολύ από εμας. Άδικα θύματα, ιδιαίτερα από τις αδύναμες τάξεις. Σπάσαμε σε χίλια κομμάτια και μαζί μας , το ηθικό και η αυτοπεποίθηση μας. Μείναμε συγκάτοικοι με μια βαθειά ανασφάλεια. Πως μπορεί ο άνθρωπος που υποφέρει στο δημόσιο νοσοκομείο και που το πιθανότερο να μην του δώθεί ποτέ  η απαιτούμενη  σημασία αν δεν τηλεφωνήσει ο βουλευτής ή ο φίλος του φίλου , τον φίλο του διοικητή , να βγεί από αυτή την ανασφάλεια και να μην πιστέψει πως είναι ανύπαρκτος ;  Βλέπεις για  να δώσεις εμπιστοσύνη , πρέπει να πάρεις εμπιστοσύνη. Και ο τρόπος που εμπιστεύεσαι , είναι ο ίδιος  τρόπος που εκτιμάς και εμπιστεύεσαι εσένα τον ίδιο. Και εμείς δεν πήραμε και δεν ξέρουμε να δώσουμε τώρα. Είναι κάτι σαν την σχέση μάνας με παιδί. Ω, μάνα μου Ελλάς. Μα μέχρι ένα σημείο η μάνα, μετά ό, τι και να ήταν , ό,τι και να είχε συμβεί, το παιδί παίρνει την ζωή στα χέρια του. Δεν συνεχίζει να τραγουδά εσαεί, ''ψεύτη ντουνιά'' για να ραγίσουν τα πεζοδρόμια και να εσωτερικεύει μηδενικά. Γιατί να που μας επισκέφθηκαν και τα μηδενικά. Και είναι και πολλά, πληθαίνουν , κοντεύουν να γίνουν εφιάλτης. Βλέπεις η Δημοκρατία έχει ανάγκη την συννενόηση και η συννενόηση τον διάλογο και ο διάλογος την  αποδοχή του διαφορετικού αλλά εξίσου δίκαιου.
     Ναι ο φόβος είναι ένας από μας. Και έχει και χαμηλή αυτοεκτίμηση και έχει και κοντή μνήμη , έτσι που να μπορεί να ξεχάσει γρήγορα και να ξαναβολευτεί. Γι΄αυτό την ώρα της απόγνωσης κοντοστέκεται και είτε προσποιείται είτε δυσκολεύται να βρει τους τρόπους να παλέψει , για όλα αυτά, τα άγνωστα που  ανοίγονται μπροστά του και τον προκαλούν να τα ακολουθήσει και να τα κερδίσει. Εκείνος είναι που επιλέγει, όλα να γίνουν με τον τρόπο που αναγνωρίζει και ξέρει μέχρι τώρα. Τα υπόλοιπα είναι υπερβάσεις. Άγνωστες λέξεις, ξεχασμένες.
     Ναι ο φόβος είναι περισσότερο από όλα ένας από μας. Και ποιός άραγε μπορεί να βελτιωθεί χωρίς κάποια στοιχειώδη  σιγουριά για το μέλλον ; Oι παλιές νοοτροπίες πεισμώνουν σε συνθήκες ανασφάλειας.
     Ίσως γι΄αυτό είναι πολλοί που στοιχιματίζουν στην εκτόνωση, στην λήθη. Είναι βέβαιοι ότι '' θα ξεχάσει ο κόσμος'' . Έτσι που να συνεχιστούν τα ίδια. Όπως τότε που Γιάννης κερνούσε, Γιάννης έπινε. Ελεγκτής και ελεγχόμενος ένα.
     Ίσως για τον ίδιο ακριβώς λόγο , σαν η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος,  να αρχίσουν να πληθαίνουν και αυτοί που στοιχιματίζουν σ΄αυτό που τώρα δείχνει ανεύφικτο  .  Αυτοί που απένατι στην δυσπιστία και στην αδιαφορία ορθώνουν την αλληλεγγύη. Δεν ξέρω αν είναι  νεορομαντικοί , ή  ποιητές, ονειροπόλοι ή γενναίοι σχοινοβάτες πάνω σε τεντωμένο σχοινί.. Ξέρω όμως πως αυτοί είναι οι άνθρωποι των καλών προθέσεων.


Φψτογραφία από την  ομάδα σύγχρονου χορού MeDet
http://www.kiomoskineitai.gr

10 σχόλια:

  1. Οι άνθρωποι των καλών προθέσεων,θα είναι αυτοί που δεν θα τοποθετηθούν κάτω από πλακατ και ομπρέλες φανατισμού , θα είναι αυτοί που θα περπατήσουν πάνω στο τεντωμένο σχοινί της ευθύνης τους ως ενεργοί πολίτες και δεν θα εγκλωβιστούν σε μικρομαγαζάκια και πλαστικές σημαίες. Γαιτί αυτά θα είναι τα παιδιά της συννενόησης. Στο χρόνο τους. αλλά όχι στο χρόνο που ορίζει το τάβλι στους καφενέδες και με τον ρόπο του αλλά όχι με δογματισμούς και φανατισμούς. Τα παιδιά της εκκρεμότητας είχες γράψει πριν λίγους μήνες το θυμάσαι? Πόσα από αυτά θα μπορέσουν να γίνουν τα παιδιά της συννενόησης. Εγώ δεν θέλω να ανήκω στην ομάδα της βεβαιότητας πως ο κόσμος θα ξεχάσει...όχι δεν ανήκω εκεί. Αλλά δεν θα βρούμε εύκολα την κατεύθυνση, θα μου πεις η πάλη , ο αγώνας αξίζει. Τις καλημέρες μου.

    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. O φόβος φυλάει τα έρμα.
    Τζένη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν" λένε τα ιερά κείμενα, εξαίροντας την αξία της αγάπης στον εαυτό μας, ως θεμέλιο λίθο της συνύπαρξης. Πόσο πολύ αγαπάμε όμως τον εαυτό μας; Πόσο τον αναζητούμε, τον αναγνωρίζουμε, τον βελτιώνουμε; Με πόση ειλικρίνεια απαντούμε στο ερώτημα "Ποιός πραγματικά είμαι;". Αντιθέτως, από μικρά παιδιά αναζητούμε το "Τι θέλω να είμαι;". Κατά σχήμα πρωθύστερο, πριν αναγνωρίσουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, αναζητούσαμε τι θέλουμε να είμαστε, και μέσα από το άλλοτε θολό, άλλοτε στρεβλό πρίσμα της εικόνας μας, θέσαμε τον προσωπικό στόχο. Με τη βοήθεια της μαμάς, πάντα. Σε αυτή τη λάθος προσωπική μας διαδρομή, με δεκανίκι, χάθηκε η αυτοπεποίθησή μας. Η απογοήτευση από την αποτυχία επίτευξης του προσωπικού μας στόχου, δεν τροφοδότησε την κριτική μας σκέψη. Αντίθετα, ποδοπάτησε ό,τι καλό κουβαλούσαμε πάνω μας, το οποίο είτε δεν είδαμε, είτε υποτιμήσαμε, και έδωσε πνοή σε ένα αχαλίνωτο σύμπλεγμα κατωτερότητας μέσα από το οποίο θεωρούμε και τον κόσμο ολόκληρο. Δέσμιοι της μίζερης εικόνας μας, αδυνατούμε να πιστώσουμε σε κάποιον άλλο την επιτυχία, που του χάρισε μία διαφορετική εσωτερική, επίπονη προσέγγιση του εαυτού του και του κόσμου. Ο φόβος συντροφεύει το άγνωστο. Φοβόμαστε τον εαυτό μας, γιατί δεν τον γνωρίζουμε και δεν τον εμπιστευόμαστε. Φοβόμαστε το διπλανό μας, κυρίως διότι εξ ιδίων κρίνουμε τα αλλότρια. Όμως, νομίζω πως αξίζει να δεσμευτούμε για ένα μέλλον, όπου κατ' αρχήν θα ξέρουμε ποιοι είμαστε και όχι τι θέλουμε να γίνουμε. Ακούγεται πιο ελπιδοφόρο.
    Γιούλη

    ΥΓ: Σου έχω ξαναπει, πως τα κείμενά σου είναι φοβερή τροφή για τη σκέψη. Εξαιρετικό κείμενο. Σ' ευχαριστούμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τροφή για το μυαλό κάθε σου πρόταση. Κοιτώ ξανακοιτώ την ώρα των αναρτήσεων. Πολλές από αυτές πολύ αργά, πρώτες πρωινές ώρες. Τότε που γίνεται και η προσφορά της νέας μέρας στο πιο βαθύ κομμάτι της νύχτας. Γιατί είναι προσφορά και εμείς οι τυχεροί που μπήκαμε σε τούτον τον κήπο. Τι θα μπορουσα να πω για το κείμενο, μια ευχή να νικήσουμε ο καθένας τον φόβο του. Και να προχωρήσουμε όλοι μαζί σε ένα καινούργιο δρόμο. Το σε ευχαριστούμε της Γιούλης με συμπεριλαμβανει. Όπως τα γραπτά σου μας κουβαλούν όλους μέσα τους. Χωρίς διακριση και με την λέξη του αύριο στα χείλη.
    Τι τύχη!
    Γιώργος ( αιχμή)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σήμερα όσο ποτέ ξανά στο πρόσφατο παρελθόν , έχουμε και κοινό στόχο και κοινό εχθρό. Τα μηδέν , τα μηδέν που καραδωκούν...και όμως ούτε και τώρα μπορούμε. Ν απάνε λοιπόν όλοι στο διάολο είναι ψεύτες και υποκριτές. Η αριστερά κοιμάται και το ροχαλητό της βρωμάει . μπόχα.
    Ορφέας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ποτέ δεν θα αλλάξουμε , γιατί ποτέ δεν θα ενδιαφερθούμε πραγματικά να αλλάξουμε. Δεν υπάρχει περίπτωση να μας αφήσοουν να αλλάξουμε αλλά και ούτε εμείς έχουμε αυτή την δύναμη από μόνοι μας. Είμαι πολύ απαισιόδοξος γιατί δεν βλέπω καμιά ελπίδα κανένα φως. Πειμένω τα χειρότερα και νομίζω πως θα χάσει η Ελλάδα την μορφή της μετά από κάποια χρόνια. Σου τα εγραφα και πέρσυ με τον τρόπο μου .
    ΚΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ''Τα στερνά τιμούν τα πρώτα''λέει ο σοφός λαός και σεις φαίνεται οτι ειστε απόλυτα συνεπέστατη στο παραπάνω. Λέγατε λοιπόν στα αρχικά σας κείμενα για την διάθεση αναστοχασμού που πρέπει να μας διακατέχει. Ζαλισμένη τόσο εσεις οσο και πολλοί άλλοι προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Εσείς απομακρυνθήκατε απο τις κλασικες προσεγγίσεις του συρμού και το εντυπωσιακό ειναι οτι παρασύρατε μ'ένα αθόρυβο τρόπο τους αναγνώστες σας σε άλλα περιβάλλοντα, - άγνωστα η λιγότερο δημοφιλή,- αναζήτησης των αιτιών του προβληματος. Η επιτυχία σας ειναι σημαντική γιατί αρχικες αντιστάσεις φανατικών αναγνωστών σας, τις θυμάστε αραγε;σήμερα έχουν πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά. Στην αποψή σας οτι ''Oι παλιές νοοτροπίες πεισμώνουν σε συνθήκες ανασφάλειας'' νομίζω οτι θα κριθούν πολλά για οτι συζητούμε σήμερα. Σπυρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλημέρα Ανν Λου και καλό σαββατοκύριακο. Έχεις δίκιο. Οι πολιτικοί δεν θα αλλάξουν ποτέ, αφού είναι υπηρέτες του κεφαλαίου και των παγκόσμιων συμφερόντων. Τώρα για εμάς τους απλούς πολίτες, απλά βοηθάμε ο ένας τον άλλο ή μιλάμε ο ένας στον άλλο, όταν το θέλουμε, όταν ζητάμε τη προσοχή ή ενόσω εννοούμε πως χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο, αλληλέγγυα, για να επιβιώσουμε. Να είσαι καλά. Μου αρέσει η ελευθερία της έκφρασης, έτσι έντονα που εκφράζεσαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν ήξερα ακριβώς πως πρέπει να απαντήσω σ΄αυτά τα τόσο γενναιόδωρα ευχαριστώ. Νομίζω πως ταιριάζου οι στίχοι του Τίτου Πατρίκιου ( αν θέλετε αγοράστε την συλλογή του ΄΄Συγκατοίκηση με το παρόν΄΄εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ ) γρ΄φει λοιπόν ο Τ΄τος Πατρίκιος στο ποίημα του ΄΄Τα έργα μας'' ( και αφορά σε όλα τα ανθρώπινα έργα και όχι μονάχα τα γραπτά)
    Βέβαια το ξέρουμε , τα έργα μας χάνονται
    χωρίς να κουνηθεί ούτε ένα πετραδάκι
    αν ένας στίχος τους, μια φράση έστω
    δεν μείνει στην μνήμη , ενός άγνωστου αναγνώστη.

    Για αυτό , και μόνο που ελπίζω , είμαι εγώ που σας ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μου έλεγε ένας δάσκαλος μου '' Για όσους είναι βυθυισμένοι στην οδύνη υπάρχει μια και μόνη διέξοδο : να σηκώσουν την ίδια την οδύνη και να την ανεβάσουν στο βλέμμα τους κάνοντας την έτσι αρωγό στον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα.'' Και όταν με κοιτούσε που ανριστεκόμουν σ΄αυτή την πληροφορία , από την ανασφάλεια μου φυσικά, με έσπρωξε λιγάκι παραπάνω για να μπορέσω να ξεκολήσω από τις παλιές μου νοοτροπίες, μιας και αυτές όπως καταλάβαινα πεισμώνανε στο περιβάλλον της ανασφάλειας. Μου έδειξε , χωρίς να μου δείχνει, την δημιουργία. Και τότε κατάλαβα πως η δημιουργία είναι πράξη βαθειάς μνήμης και ως τέτοια διώχνει πέρα μακριά την ανασφάλεια. Σκέφτομαι λοιπόν πως ηα σημερινή μας ανασφάλεια μπορεί να φύγει με τις πρωτες ηλιαχτίδες της δημιουργικότητας μας. Ως τότε οι παλιές μας νοοτροπίες μάλλον θα επιμένουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή